Music love final chapter

9.8

เขียนโดย ployfin

วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.

  29 ตอน
  54 วิจารณ์
  36.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17) เรื่องเข้าใจผิด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

           "อะ...อ้าว! ทะ...ทำไมป๊อปตื่นเช้าจังคะ"พิมกระอึกกระอักเมื่อเจอหน้าป๊อปปี้ที่แสนจะ

เคร่งเครียด "ทำไมล่ะ คุณมีอะไรรึเปล่า"ป๊อปปี้จิบกาแฟก่อนจะเอ่ยถามคู่หมั้นของเขา

 

           "ปะ...ป่าวนี่คะ พิมขอตัวก่อนนะ คือ...พิมมมีธุระน่ะค่ะ"พิมบ่ายเบี่ยงเพื่อหาทางหลบ

หนีเมื่อสังเกตุเห็นเอกสารที่มายด์ลืมทิ้งไว้ยังคงอยู่ที่เดิม แต่!มันอยู่ใกล้ๆป๊อปปี้น่ะสิ

 

           "เดี๋ยวสิ!!"ป๊อปปี้ยืมขึ้นพร้อมกับคว้าเอกสารขึ้นมาพิมที่ทำท่าจะหนีก็โดนรั้งเอาไว้ด้วย

มือหนาที่กำเข้าไปอย่างแน่นบริเวณข้อมือของพิมจนเกิดรอยแดงๆแสดงถึงความบีบจนแน่น

 

           "ป๊อปทำอะไรน่ะ พิมเจ็บนะ"พิมพยายามสะบัดและแกะมือที่เกาะกุมเค้าอยู่แต่ก็ไม่

สามารถหลุดพ้นได้ "เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะพิม หนีบบนี้เค้าเรียกว่าร้อนตัวนะ"ป๊อปปี้คิ้วขมวด

และเม้มฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง

 

           "เรื่องอะไรพิมไม่รู้เรื่อง!!"พิมปฏิเสธทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาจะเคลียร์เรื่องอะไรแต่ต้องก็ต้องไม่

พ้นจากเอกสารที่เป็นความลับของเธอในมือของเขาแน่ๆ

 

           "พิม!!"เขาตวาดอย่างรุนแรงจนร่างบางถึงกับตัวสั่น "เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ แล้ว

มันก็เป็นสาเหตุให้พ่อป๊อปตายด้วย!!"ป๊อปปี้เปรยๆออกมา

 

           "ปะ...ป๊อปพูดเรื่องอะไรพิมไม่เข้าใจ ปล่อยพิมนะพิมเจ็บ!!"พิมสะบัดแลยังคงบ่ายเบี่ยง

เช่นเดิมซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เขาโกรธอย่างทวีคูณ "เลิกเสแสร้งซะที เธอเอาพี่สาวของเธอมาอยู่ที่นี่

เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยพิม!!"ป๊อปปี้ตวาดอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

 

           "ไม่! พิมไม่รู้ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยพิมด้วย!!"พิมเริ่มตะดกนร้องของความช่วยเหลือจากคน

ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น แต่ป๊อปปี้กลับไม่สะท้านและไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

 

           "เสียงดังเอะอะอะไรกันยะ!!"มายด์เดินสะพายกระเป๋าลงมาข้างล่างของบ้านพักก็ต้อง

ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่เกรี้ยวกราดกำลังทำร้ายเหยื่อของเธอ และที่สำคัญในมือของเขาคือหลัก

ฐานสำคัญที่สามารถพาเธอเค้าคุกได้อีกด้วย

 

           "นี่คิดจะทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยยัยพิมนะ ปล่อยๆๆๆ"มายด์ที่ได้สติก็แสร้งทำเป็นห่วง

แม่น้องสาวของเมียอีกคนของพ่อเธอขึ้นมาทันที ก่อนที่พิมจะฉวยโอกาสนั้นไปหลบหลังมายด์

 

           "นายทำบ้าอะไรน่ะ!! อย่าคิดนะว่าได้น้องสาวชั้นมาเป็นคู่หมั้นแล้วจะทำอะไรกับเธอก็ได้

น่ะ ชั้นไม่ยอมให้นายมาย่ำยีน้องสาวชั้นหรอกนะยะ"มายด์ถือเวลาว่าทันที

 

           "พวกเธอนั่นแหละกำลังทำอะไรพวกเธอร่วมกันโกงเงินของบริษัทพ่อชั้นไปเป็นร้อยล้าน

แล้วอย่างนี้จะหาข้อแก้ตัวว่าอะไรล่ะ"ป๊อปปี้โพล่งขึ้นมาด้วยความโกรธจัดจนคิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม

 

           "ไม่มีข้อแก้ตัวสินะ...มานี่ ชั้นจะพาเธอไปหาตำรวจ"ป๊อปปี้รีบกระชากมือมายด์ผู้เป็นตัว

กรสำคัญในการโกงเงินครั้งนี้ทำให้พิมผู้เหลือเพียงผู้เดียวและเหลือหนทางเดียวจึงคิดที่จะทำบาง

อย่างเพื่อช่วยเหลือมายด์และตัวเองไม่ให้โดนจับ

 

         

                 เพล้ง! ตุ้บ!

              พิมใช้แจกันดอกไม้ฟาดเข้าที่หัวของป๊อปปี้จนเกิดอาการแตกก่อนที่ตัวของป๊อปปี้จะ

ล้มลงด้วยสายตาอันพร่ามัวเรื่อยๆก่อนจะหลับลงสู่ห้วงนิทรา

 

            "ป๊อป...พิม เอ่อ...พิมไม่ได้ตั้งใจนะ"พิมทิ้งเศษแจกันในมือลงพื้นก่อนจะทรุดตัวลง

ไปประคองชายหนุ่มด้วยความสงสารและรักพร้อมกับความแค้นที่พั่งพรูจนเธอไม่อาจจะเอ่ยได้

 

            "เฮ่อ! อย่างนี้สินะจุดจบของพวกตัวจุ่นจ้าน หึหึ แต่ละเรื่องก็จบไม่สวยซะที"มายด์ลุก

ขึ้นยืนพร้อมทำท่าปัดตัวก่อนจะเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะใส่ป๊อปปี้ที่นอนอาบเลือดโดยมีพิมประคองอยู่

 

            "พี่มายด์"พิมสบตามายด์แล้วขานชื่อออกมาด้วยเสียงสั่นคลอนพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อ

คลอ มากขึ้นและพร้อมจะล่วงหล่นทุกเมื่อ

 

            "ฉลาดเป็นแล้วหรอแก!! เกือบจะทำให้ชั้นต้องติดคุกไปแล้วสิ"มายด์ยืมเท้าเอวแล้ว

ตวาดออกมา "แล้วพี่จะให้พิมทำยังไงต่ออ่ะ พิมไม่ได้อยากเห็นป๊อปต้องมาเจ็บนานๆนะ"พิวว่า

 

            "จับมันสิ"มายด์พูดออกมาแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ "จับ...หมายความว่าไง"พิมถาม

ด้วยความใสซื่อ "แกพามันไปทำแผลแล้วพามันไปบนห้องแล้วกัน ชั้นมีเรื่องสนุกๆให้ทำ รับรอง

นังฟางมันต้องยอมแพ้แกแน่ๆ"มายด์ส่งเสียงัวเราะในลำคอก่อนจะรีบคว้าเอาเอกสารในมือป๊อปปี้

มาเก็บไว้ทันที

 

 

 

 

 

 

            "พี่เขื่อนคะ"เฟย์ขานเรียกชื่อเเฟนหนุ่มทันทีแม้จะห่างกันอีกหลายสิบเมตร "อ้าว!เฟย์"

เขื่อนวางเอกสารงานออกแบบไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบเดินปาดเหงื่อไปหาเฟย์ทันที

 

            "เหนื่อยมั้ยคะ มานี่เดี๋ยวเฟย์ซับเหงื่อให้ ดูซิตากแดดจนเหงื่อออกเยอะขนาดนี้แล้วยัง

ไม่คิดจะพักอีก"เฟย์พูดพร้อมใช้ผ้าเย็นสะอาดๆซับใบหน้าของเขื่อนทันที

 

            

                 หมับ!

              เขื่อนจับมือนั้นค้างไว้ที่ข้างแก้มขวาของตัวเอง

 

            "อะไรคะ"เฟย์ถามพลางเขินเบาๆ "พี่ไม่ได้เห็นเฟย์ยิ้มแบบนี้มานานแล้วนะ"เขื่อนเปรย

ออกมาทำให้สาวเจ้าแก้มแดงกว่าเดิม "อะไรกัน เฟย์ก็ยิ้มแบบนี้ทุกวันไม่เห็นแปลกเลย"เฟย์ดึงมือ

ออกพร้อมหันหลังแล้วบิดตัวไปมา

 

            "เปล่า..."เขื่อนหมุนตัวเธอกลับมาสบตากัน "พี่หมายถึง...พี่ไม่เห็นสาวน้อยของพี่ยิ้ม

จนแก้มบุ๋มแล้วหน้าแดงแบบนี้ มาตั้งแต่...สมัยเรียนโน่นแน่ะ"เขื่อนแสยะยิ้มบางๆ

 

            "พี่เขื่อนก็...ก็ตอนนั้นเฟย์ก็ปลื้มพี่อยู่ เลยไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เราคบกัน"เฟย์บิดไป

มาด้วยความเขิน "โอเคๆพี่ยอมก็ได้ แล้วนี่เอาอะไรมาล่ะเนี่ย"เข่อนถามถึงสิ่งของที่อยู่ในตระกร้า

ที่ปิดด้วยผ้าอย่างมิดชิด

 

            "อ๋อ!"เฟย์นึกขึ้นได้ก็เปิดหยิบเอาสิ่งของด้านในออกมา "เฟย์เอาน้ำแล้วก็ขนมมาด้วยค่ะ

เผื่อพี่เขื่อนจะหิว"เฟย์วางขนมไว้บนโต๊ะก่อนจะเทน้ำในขวดในแก้วพลาสติกที่เตรียมมา

 

            "แล้วนี่เอาออกมาพี่ชายไม่ว่าหรอ"เขื่อนนั่งลงที่เก้าพร้อมเตรียมจะรับประทานขนม

พร้อมกับแฟนสาว "เฟย์มาหาพี่เพราะเรื่องนี้นี่แหละค่ะ"เฟย์นั่งลงตามเขื่อนพร้อมทำท่าทางแปลก

ไปและหุบยิ้มทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้

 

            "เฟย์อยากจะมาขอพี่เขื่อนว่า...ต่อหน้าพี่ป๊อปและคนอื่นๆ พี่เขื่อนช่วยทำตัวเหมือนเดิม

ได้มั้ยคะ"เฟย์ถามพร้อมสีหน้าที่แปลกไป "ได้สิ เฟย์มีอะไรล่ะ"เขื่อนยังคงถามต่อแม้จะสังเกตุ

เห็นรอยยิ้มที่จางลง

 

            "คือ...พี่เขื่อนก็คงรู้ว่าทางบ้านพี่ป๊อปเค้าไม่ค่อยยอมรับคนที่เฟย์เลือกเองเท่าไหร่"เฟย์

หยุดพูดเมื่อทบทวนและคิดว่าไม่ควรพูดเรื่องฐานกับเขื่อน

 

            "แล้ว..."เขื่อนถามแต่ก็ไร้คำตอบจากแฟนสาว "เฟย์กำลังจะบอกว่า...บ้านเฟย์ไม่ยอม

รับคนที่ฐานต่ำต้อยกว่าเข้ามาเป็นครอบครับใช่มั้ย"เขื่อนที่คิดได้ก็หุบยิ้มทันที

 

            "เฟย์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ"เฟย์แย้ง "ไม่เป้นไร พี่รับได้ พี่เองก็ไม่สมควอยู่

แล้วล่ะ....ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ไปทำงานก่อนนะ"เขื่อนส่งยิ้ให้ก่อนจะลุกหนีเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาอีก

 

 

 

 

 

 

           "ห้องพัก...เรียบร้อย สปา...เรียบร้อย เค้าท์ตอร์บริการ...เรีบยร้อย แล้วเหลืออะไรอีกนะ

อ๋อ! นี่ชั้นลืมสวนกุหลาบขาวไปได้ไงเนี่ย"ฟางเกาหัวแล้วขำนิดๆก่อนจะค้นหาตัวแบบที่ป๊อปปี้

ออกแบบและให้เธอมาตกแต่งเพิ่ม

 

   

                             "ดอกนี่มันหมายถึงความรักอันบริสุทธิ์เลยนะ"

 

           ฟางที่นึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ตอนนั้นก็ขำออกมาคนเดียวพร้อมกับนึกถึงรอยยิ้มที่แสนจะ

ละลายที่สามารถทำให้สาวๆหลายคนคล้อยตามเขาได้ และก็รวมไปถึง...ฟาง

 

 

           "ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรคนเดียวนะ"พิชชี่เดินมาชนไหล่ฟางเบาๆก่อนจะยิ้มให้แล้วดึงของ

ในมือไปช่วยถือ "เมื่อกี้พิชได้ยินฟางพูดว่าลืมสถานที่ไหนนะ ให้พิชช่วยมั้ย"พิชชี่ออกข้อเสนอ

 

           "ฟางลืมงานสำคัญน่ะสิ นี่ถาคุณป๊อป...เอ๊ย! คุณภาณุเค้าทราบคงจะโกรธฟางแหงๆ"

ฟางเผลอเอ่ยชื่อป๊อปปี้ออกมาทำให้พิชชี่ยิ้มราวกับเข้าใจ

 

           "คิดถึงเค้าก็บอกสิ จะมายืนอ้ำๆอึ้งๆให้มันได้อะไรกัน"พิชชี่ล้อ "บ้าหน่า!"ฟางตีแขน

พิชชี่เบาอย่างสนิทสนม "แล้วงานนี่มันคืออะไรน่ะ ให้พชช่วยคุมนะ เพราะงานของฟางก็มีที่ต้อง

เคลียร์อีกเยอะแยะ"พิชชี่เสนอต่อ

 

           "อืม....ฟางก็อยากทำเองอยู่นะ แต่...ให้พิชช่วยดีกว่าทำคนเดียวต้องนอนชักแน่ๆ ยิ่ง

ยัยแก้วไม่อยู่ช่วยแบบนี้ด้วย"ฟางคิดเล็กคิดน้อยก่อนจะยื่นงานออกแบบที่ป๊อปปี้วาดมาให้

 

           "พิชคุมมันได้นะ ฟางอยากให้มันออกมาจากใจเหมือน...ที่พิชรักครซักคน"ฟางยิ้มอย่าง

เขินอายและคิดเองเออเองว่าป๊อปปี้คงจะต้องคิดแบบเธอ "ได้สิ! ง่ายนิดเดียว"พิชชี่ยิ้มรับ

 

 

 

                    เพล้ง!!

              เสียงของหล่นแตกมาจากบ้านพักของป๊อปปี้ทำให้ฟางและพิชชี่หันหน้ามองกันโดยไม่

ได้นัดหมายใดๆ

 

 

           "พิชว่าเราเข้าไปดูก่อนมั้ย"ฟางยังคงตั้งสติไปถามเพื่อนก่อน "ไปดูก่อนก็ดีนะ"พิชชี่รับ

ของจากฟางไปวางที่โต๊ะก่อนจะคว้ามือเธอเดินเข้าไปในบ้านพักหลังนั้น

 

 

 

 

            "เอ่อ...มีอะไรให้พววกเราช่วยกันรึเปล่าคะ"ฟางตะโกนหาเสียงที่ราวกับของหล่นแตก

ภายในบ้านที่เงียบสงัด "ไม่มีใครเลยอ่ะพิช"ฟางส่ายหน้าพร้อมกับตั้งท่าจะถอยกลับไปทำงาน

 

 

            "นี่คุณทำอะไรน่ะคุณพิม ปล่อยผม!!!!"เสียงของชายหนุ่มที่ฟางและพิชชี่คุ้นหูดังขึ้น

ทำให้ทั้งสองรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนเพื่อดูว่ามีเหตุการณ์อะไรให้ช่วยทัน

 

 

 

 

 

             "ป๊อปปี้..."เสียงของฟางที่ไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งปรากฏร่างป๊อปปี้และ

พิมนอนร่วมกันอยู่บนเตียงโดยไร้สิ่งปกปิดเรือนร่าง มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่คบุมร่าขอทั้งสองไว้

ซึ่งมันยิ่งทำให้ฟางรู้ทันทีว่าทั้งสอง "มีอะไรกัน" และสิ่งนั้นก็ทำให้น้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูอย่าง

กลั้นไม่อยู่

 

             "ฟาง!!"พิชชี่ที่พยายามรั้งมือฟางไว้เพื่อไม่ให้เธอหนีไปกลับต้องยอมปล่อย ดีเสียกว่า

ให้เธอต้องทนทุกข์ที่เห็นภาพอันน่าสะเทือนใจนี้ ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยหากผู้หญิงที่วิ่ง

หนีไปเมื่อครู่ไม่ได้เป็นคนที่เขาฝากให้ป๊อปปี้ดูแลแทนซึ่งบัดนี้พิชชี่รู้แล้วว่า "เขาไม่เหมาะกับงาน

นี้เลยแม้แต่น้อย"

 

           "คุณรู้มั้ยว่าผมไม่สามรถที่จะฝากฟางไว้กับคุณได้อีกต่อไป ผมยอมรับว่า...ผมผิดหวัง

ในตัวคุณมากนะครับ"พิชชี่ส่ายหน้าก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่ใส่ใจคำเรียกร้องของป๊อปปี้เลย

 

 

 

           "นี่คุณทำอะไรหาคุณพิม!!"ป๊อปปี้ตวาดอีกครั้ง "พิมเปล่านะคะ คุณก็เห็นว่าพิมไม่

สามารถที่จะทำคุณได้ฝ่ายเดียว นอกเสียจาก...คุณจะสมยอม"พิมเอ่ยออกมาพร้อมกระตุกยิ้มที่มุม

ปากอีกครั้งด้วยความชอบอกชอบใจ

 

           "ไม่มีวัน! ผมไม่ได้รักคุณ!! แต่ยังไงซะผมก็จะเอาคุณเข้าคุกข้อหาฉ้อโกงเงินบริษัทของ

พ่อผม!!"ป๊อปปี้ตวาดพร้อมมองหาหลักฐานชิ้นสำคัญที่ตอนนี้เหลือแต่ความ "ว่างเปล่า"

 

           "หาอะไรอยู่หรอ ไอนี่รึเปล่า"มายด์เดินยิ้มเข้ามาในห้องพร้อมชูเอกสารหลักฐานยืนยัน

การฉ้อโกงในมือขึ้น "ตอนนี้ชั้นส่งรูปแกกับพิมตอนนอนด้วยกันไปฟ้องคุณหญิงแล้ว อีกหน่อยแก

ก็จะต้องแต่งงานกับยัยพิมให้เร็วที่สุด แล้วนังฟางก็จะร้องห่มร้องไห้ แกเองก็ต้องเสียใจ นี่แหละ

ที่ชั้นอยากเห็นมานาน"มายด์หัวเราะลั่นแล้วประกาศถึงแผนการที่เธอวางไว้

 

           "เอาเอกสารนั่นมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ"ป๊อปปี้สั่งเพราะเขาเองลุกขึ้นไม่ได้เนื่องจากตอนนี้

ร่างกายเขาไร้เสื้อผ้าที่จะปกปิดอยู่ "ไอนี่น่ะหรอ"มายด์ชูมันขึ้น "อยากได้นักก็ไม่เก็บเศษขี้เถ้า

เอาแล้วกัน"มายด์ว่าก่อนจะจุดไฟเผาเอกสารนั่นทันที

 

           "เธอทำอะไรของเธอน่ะ!!!"ป๊อปปี้ตะโกนเสียงแข็งกร้าวแล้วกำมือขึ้น "ทำให้แกไม่มี

ความสุขไงไมายด์หัวเราะพร้อมเดินออกจากห้องแล้วร้องเพลงเสียงดังราวกับคนบ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

เม้น+โหวตให้กันเค้าจะอัพเร็วๆเลยน้าาา 

 

อัพช้าไปนิดต้อง sorry รีดเดอร์ที่ติดตามด้วย

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา