เสพติดความรัก

10.0

เขียนโดย amerrors

วันที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.36 น.

  14 ตอน
  68 วิจารณ์
  18.03K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) อีกมุม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

“ อ่อ ไม่เป็นไรแก ฉันอยู่ได้ จ้ะ แค่นี้นะ ” ธนันต์ธรญ์วางสายจากเขริกา เมื่อวานเขริกามาส่งเธอที่

บ้านหลังจากออกจากโรงพยาบาล และวันนี้เธอโทรมาบอกว่ามาไม่ได้ ติดธุระกับคุณแม่ ซึ่งเธอก็

ไม่ใช่เพื่อนใจยักษ์อะไร เลยไม่ได้ว่าอะไร

 

 

 

กริ๊งงงงง งง !! เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น คนใช้ก็ไม่เอามาจากบ้านใหญ่ด้วยสิ เธอเลยเดินไปเปิด

ประตูเอง

 

 

 

“ อ้าว มาซะเที่ยงเชียว ” ธนันต์ธรญ์เอ่ยทักทายแขกของเธอ

 

 

 

“ ดีกว่าไม่มาล่ะน่า ” ภาณุตอบเธอ ก่อนจะเบียดตัวเองเข้าบ้านธนันต์ธรญ์ไป

 

 

 

“ นี่ ลืมมารยาทไว้ที่วัดหรอย่ะ ” ธนันต์ธรญ์ปิดประตูแล้วเดินตามมาว่า เขาถือวิสาสะนั่งบนโซฟา

ในบ้านเธอ แหม นั่งเหมือนบ้านตัวเองเลยนะ

 

 

 

“ เปล่า แค่ไม่เห็นว่ามันจำเป็นต้องใช้ ” ภาณุหยิบยาและอุปกรณ์ทำแผลออกจากกระเป๋าเป้ที่เขา

พกมา

 

 

 

“ ไอ้บ้า ” ธนันต์ธรญ์ว่าเขาเคืองๆ

 

 

 

“ นั่งลง ทำแผล วันนี้ฉันมีเวรตอนเช้า ฉะนั้นนับตั้งแต่นี้ จนเย็นๆ ฉันอยู่กับเธอได้ ” ภาณุดึงธนันต์

ธรญ์ให้นั่งลง ก่อนจะลงมือทำแผลให้เธอ

 

 

 

“ แล้วนี่หายไปไหนกันหมด ” ภาณุมองไปรอบๆ ก่อนจะถาม ปกติคุณหนูอะไรแบบนี้มักมีคนคอย

รับใช่ไม่ใช่หรือไง

 

 

 

“ คนใช้อ่ะหรอ ฉันไม่ได้พามาจากบ้านใหญ่ ” ธนันต์ธรญ์ตอบตามตรง

 

 

 

“ นี่เธอเป็นบ้านน้อยของใครเนี่ย ” ภาณุแกล้งถามด้วยความตกใจ

 

 

 

“ พูดให้มันดีดีหน่อย ฉันแค่อยากออกมาอยู่คนเดียว มันอิสระกว่า ” เธอโกหก จริงๆแล้วเธอมี

ปัญหากับคุณพ่อคุณแม่ เห็นหน้ากันทีไรต้องมีปากเสียงกันทุกครั้ง เธอเบื่อเลยออกมาอยู่คนเดียว

เธอรู้ว่าพ่อแม่เธอส่งคนมาคอยดูเธอตลอดเวลา แต่เธอไม่ต้องการให้มีคนมาเฝ้ามองแบบนั้น เธอ

ต้องการการเอาใจใส่ของพ่อแม่มากกว่า

 

 

 

“ คิดอะไรของเธอ เหม่อเชียว เสร็จแล้ว เธอจะไปไหนหรือเปล่า ” ภาณุที่ทำแผลเสร็จแล้วเก็บ

อุปกรณ์ เห็นธนันต์ธรญ์เงียบๆก็ถามเธอเพื่อทำลายความเงียบ

 

 

 

“ สภาพแบบนี้ออกไปไหนได้ นักข่าวรุมฉันตายเลยล่ะสิ อยู่บ้านนี่ล่ะ ” ธนันต์ธรญ์พูดด้วยหลับตา

ด้วย

 

 

 

“ นายอยู่เป็นเพื่อนฉันได้หรือเปล่า คนเดียวมันดีนะ แต่มีเพื่อนมันดีกว่าเยอะ ” ธนันต์ธรญ์ลืมตา

มองเขา ก่อนจะหลับตาเหมือนเดิม

 

 

 

“ อื้ม ได้สิ ฉันเล่าเรื่องของเธอให้หลวงตาบุญฟังด้วยนะ ท่านเข้าใจเธอ ท่านบอกให้ฉันมาอยู่เป็น

เพื่อนเธอบ่อยๆ เธอไม่โกรธใช่ไหม ” ภาณุพยายามชวนธนันต์ธรญ์คุย แต่เธอเพียงพยักหน้า

หลับตา ยกมือขึ้นมากอดอก และเอนพิงโซฟาเท่านั้น

 

 

 

“ ฟาง เธอเป็นอะไร ง่วงหรอ ” ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแพทย์ของภาณุ ทำให้เขารู้ทันทีว่ามี

สิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวธนันต์ธรญ์ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร

 

 

 

“ ปะ เปล่า ฉัน เอ่อ ” ธนันต์ธรญ์ตัวเริ่มสั่นเล็กน้อย มันมาอีกแล้วอาการบ้าๆนี่

 

 

 

“ เธอเป็นอะไรของเธอยัยบ้า ” ภาณุขยับตัวจากนั่งโซฟาคนล่ะตัวมานั่งข้างๆเธอ

 

 

 

“ ฉันต้องการมัน ยาอยู่ข้างบน ฉันไม่ไหวแล้ว ” ธนันต์ธรญ์พูดและรีบลุกขึ้น ตั้งท่าจะวิ่งไปหายา

นรกข้างบน

 

 

 

“ ไม่นะฟาง เธอบอกฉันเองว่าเธอจะเลิกมัน ” ภาณุตกใจรีบดึงตัวเธอไว้

 

 

 

“ ไม่ ฉันทำไม่ได้ มันทรมานเหลือเกิน เห็นใจฉันเถอะนะป๊อปปี้ ” ครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อเขา แต่

เขาคงจะดีใจกว่านี้หากเธอเรียกชื่อเขาในสถานการณ์อื่น ไม่ใช่ในเวลาที่เธอต้องทรมานแบบนี้

 

 

 

“ ฟาง เธอทำได้ เธอทำได้ ใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆ ” ภาณุมองหน้าธนันต์ธรญ์สักพัก ก่อนจะดึงร่าง

บางเข้าสู้อ้อมกอด เธอกำลังอ่อนแอ

 

 

 

“ ฉันทำไม่ได้ ฮึก ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันรู้สึกเหมือนจะ ฮึก ตายเลย ” ธนันต์ธรญ์เริ่มสะอื้นและ

ร้องไห้ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นเธอร้องไห้

 

 

 

“ ฟาง อยู่กับฉัน ฉันมาหาเธอ ไม่ได้ต้องการให้เธอหนีไปเสพยาบ้าอะไรนั่นข้างบนหรอกนะ เธอจะ

ทิ้งฉันหรอ ” ภาณุพยายามพูด และกอดเธอแน่นขึ้นอย่างสงกำลังใจให้เธอ

 

 

 

“ ฉัน ไม่รู้ ฮือออ มันทรมาร ถ้านายไม่ให้ฉันไป นายช่วยทำให้ฉันลืมได้ไหม ” ธนันต์ธรญ์พูดออก

มาทั้งน้ำตา

 

 

 

“ เธอจะให้ฉันทำยังไง ” ภาณุก้มมองคนในอ้อมกอดแล้วถาม เธอน่าสงสารเหลือเกิน

 

 

 

“ ยานอนหลับก็ได้ ยาสลบก็ได้ นายพกมันมาใช่ไหม ฮึก ฉีกมันให้ฉัน ฉันไม่อยากทรมาน ”

ธนันต์ธรญ์พูดอย่างบ้าคลั่ง เธอต้องการหลุดพ้นจากความทรมานนี่สักที

 

 

 

“ ไม่มี ฉันไม่ได้พกมา ” ภาณุบอกตามความเป็นจริง เขาเอามาแค่อุปกรณ์พันแผลเท่านั้น

 

 

 

“ ฮึก งั้นปล่อยฉัน ฉันไม่ไหวแล้ว ” ธนันต์ธรญ์ยังคงน้ำตานองหน้า และพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร

 

 

 

“ ขอโทษนะฟาง ” ภาณุพูดกับคนในอ้อมกอด ก่อนเขาจะทิ้งตัวลงในโซฟาตัวยาว เชยคางมน

ของคนที่นอนทับเขาอยู่ให้เงยหน้าสบตา

 

 

 

“ อื้อ ” และประกบปากของเขาเข้ากับปากอิ่มของผู้หญิงตรงหน้า สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก

ควานหาความหวานจากคนตรงหน้า จนเธอประท้วงด้วยเสียงจากลำคอ เขาจึงปล่อยเธอ

 

 

 

“ ฉันอยากยาไม่ได้หมายความว่าฉันเสียสตินะ คนฉวยโอกาส นายทำบ้าอะไร ฮือออ นายมันเลว

ต้น นายไม่รักฉัน นายหลอกฉัน ฉันเกลียดนาย ฮึก ย่า ฟางทรมาน พ่อแม่เขาไม่สนใจหนูเลย เขา

ไม่รักฟางเลยค่ะย่า ” เธอว่าเขาก่อนที่หลังๆ ธนันต์ธรญ์เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่ที่เขารู้คือเธอเจอ

อะไรที่ทุกข์ใจมาเยอะจริงๆ

 

 

 

“ ฟาง สู้กับมันสิ เธอชนะมันได้ ฉันจะอยู่กับเธอเอง ” เขากระชับคนบนกายแกร่งให้แนบชิดกัน

มากขึ้น กดศีรษะของเธอลงบนอกอบอุ่น เกยคางบนศีรษะทุยสวยของเธอ

 

 

 

“ หลับซะนะ เธอเหนื่อยมากแล้ว ” เป็นเพราะอะไรไม่รู้  ธนันต์ธรญ์ยอมปิดเปลือกตาลง ก่อนลม

หายใจจะถูกพ่นมาสม่ำเสมอ เธอหลับแล้ว

 

 

 

“ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน ฝันดีนะ ” ภาณุเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ ก่อนจะกอดเธอไว้

โดยที่เธอนอนบนกายของเขา ตื่นมาคงโวยวายน่าดู แต่ไม่เป็นไรหรอก เขาช่วยเธอนะ

 

 

____________________________________________________________________________

 

อีกตอนน้าาา ^3^ เราอ่านเม้นแล้วฮึดแปลกๆแหะ 5555 บ้าจริง 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา