ชินโดxคิริโนะ (Inazuma go) V.2

8.9

เขียนโดย DreamAngels

วันที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 12.43 น.

  25 ตอน
  35 วิจารณ์
  43.74K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 14.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14) พวงกุญแจของกันและกัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     วันต่อมา

ผมตื่นขึ้นมาแล้วไม่ปวดหัวมันก็ดีอยู่หรอก ตะ...แต่ว่า

"ทำไมนายมานอนอยู่นี่ได้เนี่ย!!!"ผมรีบลุกออกจากเตียงทันทีที่เห็นชินโดมานอนอยู่ข้างๆ ท่าทางกำลังหลับสบายด้วยสิ

"งืม งืม...อย่าปลุกกันสิ"เขาลืมตาขึ้นแล้วดึงตัวผมกลับลงไปนอนต่อข้างๆ

"ฮะ เฮ้! ได้ที่ไหนกันเล่า!"(ดิ้น ดิ้น)

"ฉันดูแลนายทั้งคือเลยนะ-*-"เขาทำหน้าเนือยๆ"ละเมออยู่นั่น ฉันก็เหนื่อยนะ-3-"

"ละ...แล้วใครใช้ให้มาเล่า"

"นั่นสินะ...คงจะเป็นหัวใจฉันเองล่ะมั้ง"แล้วเขาก็ดึงมือผมไปทาบไว้ที่อก อะไรเนี่ย0///0

"ปละ...ปล่อยนะ"

"หึหึ คิดอะไรอยู่กัน~"เขาหัวเราะทั้งทั้งที่หลับตาลงไปแล้ว

"ปล่าวสักหน่อย-///- ปล่อยฉันนะ เดี๋ยวแม่มาเห็นเข้า"

"นายคิดว่าแม่นายจะเข้ามารึไง~"

"นาย..."ผมกำมืออีกข้างแน่นก่อนสะบัดมือที่ถูกจับไว้ออกมา"นายเล่นตลกอะไรอยู่ อย่ามา...ทำให้ฉันหวั่นไหวสิไอ้บ้า!!!"

"..."เขาไม่พูดอะไรแต่ก็ยิ้มๆไว้

"มะ...ไม่ตลกเลยนะ!"

"ฉันน่ะหรอเล่นตลก"เขาลุกขึ้นมานั่งบ้าง"ฉันแค่กำลังสับสนต่างหาก"

"สับสน?"

"อืม...เพราะคนที่หวั่นไหวอาจจะเป็นฉันก็ได้"เขาพูดแค่นั้นแล้วรีบลุกออกไปจากห้องของผม อะไรกัน คำพูดแบบนั้นน่ะ...

 

     สุดท้ายวันนี้ผมก็หยุดเรียนอีกจนได้(ทำไมตั้งแต่เปิดเรื่องมาหยุดบ่อยจังฟระ) แม่พาผมกับชินโด(ที่แอ้มแปะหยุดด้วย)ไปปล่อยไว้ที่ชินจูกุ=_= ด้วยการนั้นทำให้ผมหลงทางกับแม่ที่เดินช้อปอย่างรวดเร็ว ผมนี่สุดยอดนักหลงขั้นเทพเลยล่ะTT ยิ่งที่ที่คนเยอะแบบนี้อีก

"นายไหวมั้ย" และหมอนี่ก็มากับผม ขอบคุณมากฮะแม่...ถ้าไม่ใช่ในที่แบบนี้น่ะ-*-

"หวะ...ไหวมั้ง"

"ไปกินนั่นกันมั้ยล่ะ"เขาชี้ไปที่ร้านเครป"น่าอร่อยดี"

"อือ เอาสิ" ยังไงก็มีแค่เขาที่พาผมออกไปได้ล่ะนะ-3-

     หลังจากเราสั่งเสร็จ ผมกับชินโดก็ออกมาจากที่นั่นได้อย่างสวัสดิภาพ พวกเราเลยตกลงว่าจะรอแม่ผมอยู่ตรงข้างหน้าซะเลย

"ขอชิมหน่อยสิ"

"ไม่เอา!"

"น่า แค่นิดเดียวเอง"

"ไม่ได้!"

ประเด็นคือรสที่ผมกับชินโดอยากกินมันดันเหลือพอทำได้อันเดียว ทั้งๆที่เขาจะเอาก็ได้แต่เขากลับให่ผม ตอนนี้เลยใช้ลูกอ้อนขั้นเทพขอผมกินอย่างที่เห็น=_=

"ใจร้าย-*-"เขาเบ้หน้า"ฉันอุตส่าห์ยกให้นายนะเนี่ย"

"แล้วใครขอเล่า"ผมหัวเราะอย่างเหนือกว่า"แต่นิดเดียวก็ได้"

"จริงสิ"เขากลับไม่สนใจเครปที่ผมยื่นให้แต่หันไปหยิบเอาถุงกระดาษข้างหลังที่เดินไปซื้อตอนผมรอเครปอยู่"ฉันให้ แทนคำขอโทษเมื่อวันก่อน"

"หืม...ขอบใจ"

     พอผมเปิดออกมันก็กลายเป็นพวงกุญแจเด็กผู้หญิงผมแกละสีชมพูที่เขียนว่ารักมาก กับพวงกุญแจอีกอันที่เป็นรูปเด็กผู้ชายผมสีเทาที่เขียนว่ารักมากกว่า และอันสุดท้ายที่มีรูปของพวกเราสกรีนติดอยู่เขียนว่า'รักที่สุด'

"ชินโด..." ตอนนี้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้รึปล่าวนะ...

"555ชอบมั้ยล่ะ"เขายิ้มกว้าง"ฉันคิดคำตั้งนาน"

"เพื่ออะไรเนี่ย"ผมหลุบตาลงต่ำ"นายตั้งใจจะสื่ออะไร"

"ก็แบบว่า...เอ่อ...มิตรภาพของพวกเราล่ะมั้ง"

"อาาา....นั่นสินะ"ผมยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนส่งพวงกุญแจรูปเด็กผู้หญิงผมแกละให้เขาไป"งั้นนายต้องเก็บอันนี้ไว้ จะได้เหมือนฉันอยู่ใกล้ๆนายตลอดเวลา"

"ก็ดีเหมือนกัน555" ทำไมเขาถึง ยังยิ้มอย่างมีความสุขได้นะทั้งๆที่ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว...

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา