รักสุดฤทธิ์

“ไวท์!!!” เบื้องหน้าผมคือ…คนที่ผมรักมากที่สุด…แต่ผมก็เผลอทำร้ายมากที่สุดด้วยเช่นกัน…

“รูป….ที่ติดอยู่ที่ห้องกริช…ห้องที่อยู่ด้ายซ้ายตรงที่มีหัวใจของกริช…รออยู่….มันคือทางที่กริชเลือกแล้ว…”

“ไวท์…กูขอเวลา…ขอให้กูเคลียเรื่องทุกอย่างก่อนได้ไหมว่ะ…”

“กริช…ไม่จำเป็นต้องเคลียร์หรอก…เรื่องระหว่างเรา…มันก็แค่อารมณ์ชั่วคราว…ทุกอย่างที่ผ่านมา…เป็นแค่ภาพเก่าๆ ที่กริชควรทิ้งมันได้แล้ว”

“ไม่!!!.....”

“หมดหน้าที่ของสติชแล้ว…ต่อไปอียอร์ต้องดูแลตัวเองนะ”

“ดะ…เดี๋ยว…ไวท์…”ผมพยายามตะโกนเรียกไวท์ที่เดินเข้าไปในห้องประชุม…ไวท์คงรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว…ความจริงที่ผมปิดบังไว้…มันถูกเปิดเผยแล้ว…แต่ผมจะไม่ยอมให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแบบนี้….

…….ในห้องประชุม………..

“ไวท์….พรุ่งนี้ไวท์ต้องไปแจกเอกสารตามตึกคณะนะ…”

“ครับ…อ่อ…แล้วเอกสารพวกนี้…จะให้ไวท์เก็บไว้หรือ…เอาไปฝากไว้ที่ไหนดีครับ…”

“เอาเอกสารนี้ฝากไว้ที่แนนก็ได้ค่ะไวท์…แนนรู้มาว่าไวท์พักหอเดียวกับกริชแฟนแนน…ใช่ไหมค่ะ”

“คะ…ครับ…” กริชแฟนแนน….คำๆ นี้ตอกย้ำสถานะของผมได้เป็นอย่างดี…

“ไวท์…มึงไหวไหม…” กัปเอื้อมมือมาจับมือผมไว้…เราประสานมือกันใต้โต๊ะ…ตอนนี้ผมต้องการกำลังใจ…ความจริงที่ผมรับรู้กะทันหันแบบนั้น…มันเจ็บปวดเหลือเกิน…

“แล้วก็….กัป…ไปช่วยไวท์แจกเอกสารด้วยนะ…มันเยอะ…จะได้ช่วยกัน…แจกให้เสร็จเร็วๆ…”

“ครับ…งั้นเอกสารนี้ผมเก็บไว้ก็ได้…จะได้สะดวก…ไม่ต้องรบกวนเวลาคนอื่น…” กัปเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาไปที่แนน…ผมไม่อยากให้แนนรู้สึกไม่ดี…ผมจึง…

“พี่ๆ…ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ…อ่อ…ผมกับกัปขอตัวกลับก่อนนะครับ…ต้องไปเอาของที่ห้องอีก…”

“ได้…แต่อย่าลืมนะ…พรุ่งนี้เอกสารต้องเสร็จ”

“ครับ…” ผมรั้งมือกัปให้ลุกขึ้นตาม….กัปเหมือนจะขัดขืน…แต่ก็เดินตามมาด้วยดี

“กัป…ห้องพักของกัปที่หอใน…ยังว่างรึเปล่า…ไวท์ขอ…”

“ว่าง…ต่อให้ห้องไม่ว่างกูก็ทำให้ว่างได้เสมอ…สำหรับมึง” กัปลูบหัวผมอย่างเบามือ…คำพูด…และการกระทำของกัปมันอบอุ่น…จนผมเผลอกุมมือกัปมาแนบหน้าผมไว้…

“ไอ้กริช…แม่งเลวว่ะ…มันทำงี้ได้ไง”

“กัป…กัปช่วยแวะไปเอาของที่หอให้ไวท์หน่อยได้ไหม…ไวท์ไม่อยากเจอกริช”

“กูบอกให้ปาย…เอามาให้มึงแล้ว…และมึงไม่ต้องกลัวนะ…กูกับปาย…อยู่ข้าง ๆ มึง”

“ขอบคุณนะ…กัป…..”

“ไวท์!!!!...ปายเอาของมาให้แล้ว” เสียงปายส่งเสียงเรียกผม…มือที่เต็มไปด้วยของของผม…กระเป๋าเป้ที่พองจนของล้นออกมา…และยังมีกระเป๋าใบใหญ่อีกลูกหนึ่งที่ใส่เสื้อผ้า….ภาพที่ปายยืนทรงตัวพยายามรักษาน้ำหนักไว้…ผมรู้สึกรักเพื่อนของผมมาก….ทั้งกัปและปายไม่เคยทิ้งผม…

“หมับ!!!!...ขอบคุณนะปาย…ขอบคุณ”

“อย่าร้องสิ…กูไม่ขี้แยงตามมึงหรอก” ปายเอ่ยเสียงสั่น…ดวงตาที่คลอไปด้วยหยดน้ำ…มันไหลออกมาต่อหน้าผม…กัปจึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ปาย…เราสามคนกอดคอกันร้องไห้ท่ามกลางความซาบซึ้งในมิตรภาพ….ความสัมพันธ์แบบนี้มันยั่งยืนและมีค่ามากจริง ๆ

...........มิตรภาพความรักมันสำคัญแค่ไหนไม่มีใครรู้.....แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้คือ ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน........เจอกันในตอนต่อไปนะค่ะ^^