ครั้งหนึ่งของชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

 

        ภายในห้องพักผู้ป่วยรายหนึ่ง ชายหนุ่มผู้เป็นผู้ป่วยกำลังนั่งเหม่อ แต่ใครล่ะจะรู้ภายในหัวใจของเขากำลังร้องไห้ เขาเจ็บทุกครั้งที่นึกภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขารักเธอสุดหัวใจ ผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอให้เธอมาบอกรัก มาดูแลเขาภายในวันที่เขากำลังอ่อนแอแบบนี้ แต่...สิ่งที่เขาคิดกลับไม่ใช่ความจริง ตลอดเวลา มีแต่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เฝ้าดูแลเขาตลอด แต่เขาไม่ต้องการให้เธอดูแลสักนิด 

 

 

 

 

"พี่ป๊อปคะ ทานข้าวหน่อยนะ" ดวงตาที่มองไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น นอกจากความมืดมน หันไปตามเสียงเรียก หวานๆของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ทำให้ชีวิตเขาพัง

 

 

 

 

"ไม่หิว" ชายหนุ่มตอบออกมาเสียงเรียบ 

 

 

 

 

"ไม่หิวก็ต้องกินนะคะ" เธอคนนั้นพูดพร้อมกับตักข้าวต้มมาจ่อที่ปากของป๊อปปี้ แต่ชายหนุ่มกับดันมือของเธอออกเบาๆ

 

 

 

 

"ก็บอกว่าไม่หิว" 

 

 

 

 

"ถ้าไม่กินก็ไม่หายนะคะ" หญิงสาวผู้กล่อมชายหนุ่มให้ทานข้าว แต่หารู้ไม่ว่า คำพูดเมื่อกี้สามารถปลุกโทสะ ได้อย่างดีเลยแหละ

 

 

 

 

เพล้ง!!! เสียงถ้วยข้าวต้นหล่นแตกกับพื้น เพราะแรงปัดของป๊อปปี้

 

 

 

 

"จะทำยังไงมันก็ไม่หายเว้ย!" ป๊อปปี้ตะคอกเสียงดัง เพราะความโมโห ทำเอาฟางได้แต่ยืนอึ่ง ด้วยความตกใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความกลัว

 

 

 

 

"ขะ ขอโทษค่ะ ฟางขอโทษ" ฟางพูดกับป๊อปปี้เสียงสั่นๆ ด้วยความกลัว นั้นทำเอาป๊อปปี้ชะงัก แล้วอารมณ์ที่รุนแรงก็อ่อนลง หลังจากนั้น ฟางก็ทำความสะอาด พื้นห้องและเก็บข้าวของให้เรียบร้อย แล้วเดินมาหาป๊อปปี้ ที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้

 

 

 

 

"เธอ...ไม่กลับไปพักบ้างรึไง" ป๊อปปี้เอ่ยกับฟางเสียงเรียบ ทำเอาฟางหน้าเจือนไปสักพักแล้วกับมามีสีหน้าร่าเริงตามเดิม

 

 

 

 

"ทำไมคะ เป็นห่วงฟางหรอ" เธอถามป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงร่าเริง เธอพยายามร่าเริงทุกครั้งที่อยู่กับเขา 

 

 

 

 

"ป่าว ฉันแค่รำคาญเธอ" แต่คำตอบที่ได้กลับคืนมา ทำเอารอยยิ้มของฟางหุบลง แต่สักพักฟางก็กลับมายิ้มอีกครั้ง พร้อมกับเลื่อนมือไปจับมือของป๊อปปี้ที่วางอยู่ข้างลำตัว 

 

 

 

 

"ต่อให้พี่รำคาญฟางแค่ไหน ฟางก็จะดูแลพี่" ฟางยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะดูแลเขา

 

 

 

 

"เฮ่ออออ! แล้วแต่เธอแล้วกัน ฉันอยากออกไปสูดอากาศ พาไปหน่อย" เมื่อป๊อปปี้เอ่ยคำนี้ทำเอาฟางยิ้มร่า ก่อนจะพาป๊อปปี้ ออกมาที่ระเบียงห้อง

 

 

 

 

"พี่ป๊อปรอฟางตรงนี้นะคะ อย่าเดินไปไหน เดียวตกระเบียบเอา" ฟางเอ่ยบอกป๊อปปี้ ก่อนจะเดินกลับเขาไปในห้อง

 

 

 

 

"ตกสิดี ฉันจะได้ตายๆไปสักที" ป๊อปปี้เอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินควานมือหาราวระเบียบ

 

 

 

 

"อยู่นี้เอง ป๊อปขอโทษนะครับ พ่อแม่ แต่ที่เป็นอยู่นี้ก็เหมือนป๊อปตายทั้งเป็น" ไม่รอช้า ป๊อปปี้ก็ก้าวขาข้างหนึ่งออกไปนอกระเบียบ หวังที่จะฆ่าตัวตาย แต่...

 

 

 

 

"พี่ป๊อป!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

     สวัสดี คริๆ ยังมีคนอ่านอยู่ไหม ขอเสียงหน่อยยยยยยยยย กลับมาอัพแล้วนะคร้า เม้น โหวต ให้ด้วยนะ ^____________________________________^