รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

          ป๊อปปี้ถอนใบหน้าออกเมื่อจูบจนพอใจแล้ว เท้าแขนลงบนที่นอนโดยที่ใบหน้ายังอยู่ในระยะใกล้ชิด

     "ถ้าไม่อยากโดนทำโทดแบบนี้อีกก็แทนตัวเองว่าฟางนะ เข้าใจแล้วใช่มั้ย"ตาจ้องมองฟางที่เลือดฝาดแดงกระจายเต็มใบหน้า เจ้าตัวเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบคำถาม

     "ไม่ยอมตอบแสดงว่าอยากโดนทำโทดอีก ชอบก็ไม่บอก"ชะโงกหน้าเขาไปหาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้ม

     "พอแล้วคะ ฟางไม่ได้ชอบให้มาทำแบบนี้สักหน่อย"สองมือเรียวยกดันหน้าหล่อเอาไว้ก่อนที่จะโดนจูบอีกครั้ง ตาเขียวปัดจ้องมองคนที่คร่อมอยู่เหนือร่างไม่ยอมหลบอย่างต้องการยืนยันคำพูด แต่ร่างสูงกลับหัวเราะขึ้นเบาๆทำให้ใบหน้าที่ชอบตีหน้าตายดูอ่อนเยาว์และน่ามองขึ้นหลายเท่าตัว แม้ว่าเขาจะหล่อเหลาเป็นุมเดิมอยู่แล้ว จนฟางถึงกลับมองอย่างเผลอไผล

"อ้าว ก็เห็นไม่ตอบนึกว่าชอบสะอีก แต่ฉันชอบนะ ให้ทำโทดสักยี่สิบรองก็ยังไหว"ตาของคนเจ้าเล่ห์ฉายแววกรุ่มกริ่ม หลุบตามองปากอิ่มที่เห่อแดงจากจูบเมื่อครู่อย่างมีความหมาย

"บ้า คุณป๊อปชอบไปคนเดียวเถอะคะ อย่าเอาฟางเข้าไปเกี่ยวด้วย"

"จูบคนเดียวได้ที่ไหน ถ้าไม่จูบกับเมียแล้วจะให้ไปจูบกับใครละ ตัวก็ห๊อม หอมขนาดนี้"พูดจบก็สาธิตโดยการล้มลงสูดความหอมที่แก้มนวลและลำคอ พร้อมซุกไซร้เบาๆให้คนตัวเล็กจั๊กจี้เล่น

เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อทนจั๊กจี้ไม่ไหว"พะ พอแล้วคะ คุณป๊อป"พูดห้ามอย่างตะกุกตะกัก"ฟางจะได้กินยาสักทีไงคะ"ป๊อปปี้ทำงานอย่างเชื่องช้า คล้ายๆแสนดายอย่างเหลือคณา  ก่อนที่จะุกขึ้นไปหยิบยาที่เตรียมเอาไว้มายื่นให้คนที่นั่งหน้าบูมอย่างไม่พอใจอยู่บนเตียง ยื่นยาให้พร้อมกับถือแก้วนํ้าตามไปจ่อปาก

"ฟางทำเองก็ได้คะ มือไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"พูดพลางเหลือบตาขึ้นมองคนที่ป้อนนํ็าปอนยา ก่อนที่จะสังเกตเห็นรอยแตกตรงมุมปากของเขา ความรู้สุกห่วงใยวิ่งแข่งกับความโกดที่เขาเข้าไปชกต่อยกับเคนตะอย่างไนเหตุผลจนไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนมากกว่ากัน จึงรีบจัดการยาที่เขายื่นมาให้ เส็ดแล้วจึงสะหน้าไปทางอื่น

  เมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้าป๊อปปี้รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไร เขาจึงค่อยๆหุ้มยิ้ม ยกมือจับมุมปาป ใบหน้าหล่อเหี้ยมขึ้นมาในพริบตาเมื่อคิดถึงคนที่บังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของเขา ดวงตาฉายประกายร้าว ก่อนที่ความคิดของเขาจะสะดุดเพราะเสียงหวานๆของคนที่ได้ชื่อว่าเป็ฯภรรยา

"ทำไมคุณป๊อปถึงไปต่อยพี่เคนตะแบบนั้นคะ"ฟางหันหน้าจ้องมองอย่างรอคอยคำตอบ

คุณป๊อป  กับ พี่เคนตะ

ใบหน้ากลบมาเรียบสนิท เฉยเย็นชา คาดเดาความคิดไม่ได้เหมือนที่เห็นจนชินตา จนคนถามใจเสียและแสนเสียดายรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของเขา

"ไม่มีเหตุผล และอย่าพูดเรื่องให้ได้ยินอีก"ตอบห้วนๆต้องใช้เวลาชั่วครู่เพื่อระงับอารมณ์ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันกลับพลุ่งพล่านจนทำให้ใจไม่สงบ ร้อนรน จนอยากจะทำร้ายผู้ชายุกคนที่เข้าใกล้เธอ

"นอนได้แล้ว"

"แต่ฟางไม่ง่วง นอนมาทั้งเช้าแล้วคะ"ตอบเสียงสะบัดนิดๆไม่พอใจกัลคำตอบของเขา อยู่ดีๆก็ไปต่อยกับคนอื่นแต่กลับบอกออกมาหน้าตาเฉยว่าไม่มีเหตุผล

    ป๊อปปี้ทอดสายตามองคนตรงหน้า"ถ้าไม่ง่วงก็นอนดูทีวีก็แล้วกัน"พอพูดจบก็เดินออกจากห้องทันทีโดยไม่เห็นว่ามีใครบางคนมองตามไปจนลับสายตา ก่อนที่จะเบือนหน้ากลับมามองโทรทัศน์ตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าหมอง หันกลับไปมองทางประตูอีกครั้งอย่างรอคอย แต่ผ่านไปเกือบสิบนาทีแต่ก็ยังไม่มีแววจึงเอนหลังนอนลงดูทีวีอย่างตั้งใจมากกว่าเดิม

     สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง คนที่นอนเตียงรีบหันขวับไปมอง โดยไม่รู้เลยว่าดวงตาฉายแววดีใจมาให้ป๊อปปี้ได้เห็นอย่างชัดเจน ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับแท็ปเล็ตในมือ ก่อนที่จะเดินมาเอนหลับบนเตียงข้างๆเธอ จนต้องรีบลุกนั่งเมื่อรู้ถึงความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น

"นอนลงเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าไม่อยากโดนทำโทดอีก"ขู่เสียงเรียบทั้งๆที่ตายังมองสิ่งที่อยู่ในมือ

ตาสวยเบิกขึ้นอย่างงงๆที่อยู่ดีๆก็โดนขู่ว่าจะทำโทด ได้แต่กระพรบตาปริบๆมองเขาอย่างไม่เข้าใจ และไม่นอนลงตามที่โดนขู่ เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งข้างๆยังไม่นอนลงป๊อปปี้จึงเงยหน้าขึนมองเห็นม่ามางน่ารักของคนตรงหน้าก็อดอมยิ้มนิดๆไม่ได้แต่ก็ยังแสน้งทำเสียงเข้มพูดเตือนอีกครั้ง

"สงสัยเด็กดื้อคงจะไม่กลัวถูกทำโทด"พูดจบก็ยื่นหน้าเข้าหา

"นะ นอนและคะ"รีบพูดก่อนที่หน้าคมจะยื่นเข้ามาถึงหน้าเธอ พยายามเว้นระยะห่างจากเขาให้มากที่สุด ตัวแข็งทื่อ รู้สึกเกร็งที่ต้องนอนใกล้ๆชายในดวงใจ พยายามหันหน้าไปสนใจหนั่งที่เล่นอยู่ในจอ

"ก็แค่นั้น เรื่องแค่นี้ก็ชอบให้พูดซํ้า"จากนั้นก็หันไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือ แอบมองคนข้างกายเป็นระยะ เห็นท่าทางแข็งทื่อแล้วก็อดสงสารม่ได้"ทำตัวตามสบายเถอะ ยังไม่ทำอะไรตอนนี้หรอก"

  ร่างบางสะนุ่งนิดๆเพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้เนื่องด้วยเห็นเขาเอาแต่สนใจแท็ปเล็ต ไหนจะคำพูดที่เหมือนจะทำให้เธอสบายใจแต่กลับไม่เลย เพราะยิ่งทำให้เธอกลัวยิ่งกว่าเดิม ไม่ทำอะไรตอนนี้หรอก ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ทำนี่น่า มองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้ใจ

"ถ้าไม่นอนดีๆก็ไม่ให้นอนแล้วนะ"

ฟางนอนนิ่งแข็งทื่อ"ฟางนอนดีๆแล้วคะ"หลังจากที่โดนขู่ซํ้าแล้วซํ้าเล่า จึงพยายามทำใจให้ผ่านคลาย ใช่ว่าไม่เคยมีอะไรกับเขาสักหน่อยแม้จะพึงมีเมื่อคืนแต่ก็ใช่ว่าเพียงครั้งเดียว อีกอย่างเขาก็มีสิทธิ์ที่จะทำกับเธอได้ในฐานะสามี แม้จะเป็นสามีแบไม่เต็มใจก็ตาม เมื่อปลอบใจตัวเองได้แบนั้นจึงรู้สึกผ่อนคลายลงนิดหน่อย พร้อมกับที่เขาพูดจบก็ไม่สนใจเธออีก มีแต่เธอเสียอีกที่แอบมองเขาอยู่ตลอดเวลา

  ผ่านไปเป็นนานฟางเผลอหลับอีกรอบโดยไม่รู้ตัวหรืออาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา ท่านอนคอพับคออ่อนเอียงตกจากหมอน ดูแล้วไม่น่าจะสบายตัวนัก ป๊อปปี้จึงขยับไปปรับท่าให้ใหม่ มองดูใบสวยที่หลับใหลด้วยสายตาอ่อนโยน ก้มลงจุมพิตเบาๆก่อนที่จะยกหัวคนที่หลับขึ้นสอดแขนเข้าไปด้างล่าง เอนตัวลงนอนข้างๆห่มผ้าให้ทั้งสองคนพร้อมกับใช้อีกแขนโอบกอดร่างบางเข้ามาแนบชิดสู่ห้วงนิทราอันแสนสุขด้วยกัน

   ร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอนขยับตัวเบาๆมองด้านข้างที่ป๊อปปี้อยู่แต่ตอนนี้กลับไม่มี มีเพีลงรอยบุ๋มบนหมอนที่บ่งบอกว่าก่อนหน้านี้เขายังนอนข้างๆ มือยกขึ้นขยี้ตาเบาตามองนาฬิกาที่ตอนนี้เข้มสั้นชี้ไปอยู่ที่เลขสี่แล้ว ขยับตัวลุกลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง

  นี่เธอนอนไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี้ย!