ใจร้าว

ผมนั่งมองคนที่ผมรักที่สุดเดินจากไป อยากรั้งไว้แต่ร่างกายของผมมันกลับอ่อนแรง น้ำตาไหล

ออกมาจงบังดวงตา ภาพของคนสองคนที่จูงมือเดินจากผมไปเริ่มเลือนลาง....

ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานาเท่าไหร่ ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว เหมือนกับว่าท้องฟ้าก็รำ่ไห้ไปกับผม

ด้วย ฮึก... ถ้าผมทำอย่างมาร์คฮยองได้ก็คงดี ผมคงไม่เหมือนคนที่ตายไปแล้ว เหลือแค่ร่างกาย

ที่ยังขยับได้แบบนี้ ผมลุกขึ้นยืนช้าๆ พร้อมกับเงยหน้าให้สายฝนบดบังอำพรางนำตาของผมเอาไว้

ไม่ไหว....ทำไมผมถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ 

ติ๊ด..ติ๊ดดดด.... เสียงรถที่วิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่าไม่ได้เข้ามาอยู่ในสายตาของผม ผมเดินต่อไป

เรื่อยๆ เดินอย่างไร้จุดหมาย ถนนเส้นนี้..

" มาร์คฮยอง..เดินเร็วๆสิฮะ " 

" พี่เหนื่อยจัง แบมแบมจับมือพี่หน่อยสิ "

ภาพความทรงจำ เริ่มผุดขึ้นมาภาพแล้วภาพเล่า มืออุ่นๆที่คอยจับไว้ ร่างสูงที่เคยเดินเคียงข้าง มา

ตอนนี้ข้างกายกลับว่างเปล่าจนน่าใจหาย 

ฮึก..ฮึก... มาร์คฮยองใจร้าย... ใจร้าย...ทำไมไม่ฆ่าผมให้ตายๆไปเลย ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

เจียนตายแบบนี้ ผมเดินมาจนถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ บ้านที่ไม่เคยกลับมาเลย หลังจากที่ผม

ย้ายไปอยู่กับมาร์คฮยอง ภาพข้างหน้าเริ่มเลือนลาง มืดจัง แต่ก่อนที่โลกจะมืดไปมากกว่านี้ ผม

ก็ได้ยินเสียงพี่ชาย แจ็คสันฮยอง

"แบมแบม! "

...............................................................................................

" ไอ้หมอ มีงว่าไงนะ!! แบมแบมท้อง! เป็นไปไม่ได้!! "

" ใจเย็นแจ็คสัน.."

เสียงใครน่ะ ผมค่อยๆกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างของห้อง ผมเริ่มมองไปรอบๆ

และคงทำให้บุคคลที่อยู่ในห้องสามคนที่รู้สึกตัว ว่าผมฟื้นแล้ว

" แบมแบม " เสียงทุ้มต่ำแบบนี้ เจบีฮยอง... ผมกระพริบตา มองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่ดูคร่ด

เครียดตลอดเวลา แต่มักมีรอยยิ้มอ่อนโยนให้ผมเสมอ ถัดจากเจบีฮยอง คือ แจ็คสันฮยองพี่ชาย

คนรอง ที่ยืนยิ้มและกุมมือผมไว้อยู่ อีกคนเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาที่ดูใจดี 

"ฮยอง...." เสียงของผมแหบพร่า พร้อมกับภาพของมาร์คฮยอง น้ำตาของผมเริ่มไหลอีกครั้ง

"เป็นอะไร ฮึ่ม...ใครทำให้น้องน้อยร้องไห้ บอกเฮียมา เฮียจะจัดการมันให้ " แจ็คสันฮยองพูด

เสียงจริงจังโดยมืออีกข้างก็คอยปาดน้ำตาบนแก้มของผมช้าๆ

"..ฮึก....ฮึก.." ผมพูดไม่ออก มันจุกไปหมด คนที่ผมรักที่สุด......

แกร็ก!... เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ทุกคนนห้องหันไปดู น้องชายคนเล็กนั่นเอง ยูคยอม 

" ยูค ..." ร่างสูงวิ่งเข้ามากอดผมไว้ อ้อมกอดนี้ อ้อมกอดที่คอยให้ผมพึ่งพัก มือหนาเอื้อมเช็ด

น้ำตาให้ผม  น้องชาย....ที่น่ารักของผม

"ฮยองอย่าร้องไห้ .." เสียงนุ่มเอ่ยออกมาเพื่อ ปลอบประโลมบาดแผลของผม

ผมพละออกมายูคยอมช้าๆ เจบีฮยองเข้ามากอดผม ฮยองไม่พูดอะไร หรือถามอะไร แค่มีอ้อมกอด

ให้ผมซับน้ำตา 

" ทำไม มันเจ็บเหมือนจะตายเลยฮะ ฮยอง.. ความรัก ฮึก..ทำไมมันเจ็บปวดแบบนี้ " ผมถาม เจ

บีฮยอง ช้าๆ

" พักเถอะนะแบมแบม... "

".........."

" ถ้าเหนื่อยก็พัก "

" แบมอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเค้า..ฮึก...อยู่ ฮึก..ไม่ได้.."

".........."

...............................................................................................

[Jackson' Part ]

ผมยืนกำหมัดแน่น ผมรู้ว่าความรู้สึกของผมและเจบีฮยองไม่ต่างกัน ถึงแม้ภายนอก พวกผมจะนิสัย

ต่างกัน แต่นิสัยอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน คือ ใครทำให้สิ่งที่พวกผมเฝ้าทะนุถนอมต้องเจ็บปวด สิ่งที่

มันรักจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า 

บัง! ผมเดินออกมาจากห้องของน้องน้อย ภาพร่างบางที่ล้มทั้งยืนตรงหน้าประตู ยังติดตาผม น้อง

ดูเหมือนคนไร้วิญญาณ ทำให้หัวใจของผมเจ็บปวด แค่คำพูดแรงๆ ผมยังไม่เคยว่าน้องน้อย แล้ว

ไอ้สาเลวนั่นเป็นใคร ผมผิดเอง ครอบครัวเราไม่น่าจะรู้จักกัน ไอ้เพื่อนสารเลว มาร์ค ต้วน!

 
" ฮยองครับ" เสียงนุ่มของน้องเล็กสุดของบ้าน พูดขึ้นเบาๆ ข้างหลัง ผมรู้ว่ายูคยอมจะพูดอะไร 

" อย่าพูดเลยน้องเล็ก เรื่องนี้ปล่อยให้พวกพี่จัดการเอง " 

"แต่ฮยอง.."

"ไม่ว่าจะเป็นน้องเล็กหรือน้องน้อยต่างเป็นหัวใจของพวกพี่! "

ยูคยอมคงรู้ว่าห้ามผมไม่ได้ น้องเล็กเดินกลับเข้าห้องของแบมแบมเบาๆๆ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า

หยุดน้ำไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ พ่อครับแม่ครับ ขอโทษที่ผมดูแลน้องได้ไม่ดี ...สายฝนโปรย

ลงมาช้าๆ พ่อกับแม่อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมสัญญาว่า คนที่มันทำให้น้องน้อยเจ็บปวด มันต้อง

เจ็บเจียนตายมากกว่า 

" เงา " เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆพร้อมการปรากฏตัวของบุคคลชุดดำที่ปิดบังหน้าหน้าไว้ภายใต้ หน้ากาก

อสรพิษ สีดำทมิช!

"ตามล่าน้องชายของมันมา จับเป็น!! ฉันต้องการทรมานมันก่อนตาย!!! "

เงาสีดำ พยักหน้าเหมือนรับรู้ความหมาย พร้อมกับหายตัวไปกับความมืดอย่างกลมกลืนจนหน้า

กลัว 

" กูอยากจะรู้จริงๆ หากชเว ยองแจ น้องชายสุดที่รักของมึงตาย มึงจะทำหน้ายังไง ไอ้มาร์ค!! "

.......................................................................................