ปลายทางแห่งรัก

...ช่วงเย็น... (คอนโดกัป)

"ไอ้ไวท์...อ่อ..กู...อ่อ...กู...กู" ผมมองหน้ากัปตันอย่างลุ้น ๆ กับคำพูดที่กัปกำลังจะบอกผม...แต่กัปก็เอาแต่อ้ำอึ้งจนผม...จนขำเบา ๆ ไม่ได้...ผมจึง

"กัป....มีไรเหรอ?" เสียงไอ้ไวท์เอ่ยถามผมพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ .... จนผมต้องหลบตามัน

"กู...ต้องเอางานไปส่งลูกค้าที่ ต่างอำเภอว่ะ..." เสียงกัปตอบออกมาอย่างสั่น ๆ เหมือนกับกลัวว่าผมจะงับหัวเอาชะงั้น...กัปเป็นอะไรนะ...หวั่นไหว...(เหมือนกันไหม)...

"แล้วไงละ...กัปจะให้ไวท์ไปด้วยไหม?"

"กู...เกรงใจมึง...มึงดูแลกูมาทั้งวันละนะ" นานมากแล้วที่ผมไม่เห็นมันยิ้ม...ยิ้มสติชที่ผมไม่เคยลืม...ผมยังฝันถึงรอยยิ้มนี้เสมอ...เวลาที่ผมคิดถึงเรื่องของเรา...

"ไวท์...เต็มใจ..." ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าเตรียมไว้และดันหลังให้กัปเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำแต่...

พรึ่บ!!!!...."มึงเปลี่ยนให้กูหน่อย...เปลี่ยนตรงนี้ละ..." กัปรั้งเอวผมแล้วดันหลังให้ผมเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน...มือของกัปที่จับเอวผมสั่น ๆ เหมือนกับหัวใจของผม...ผมเงยหน้ามองกัป...ผมเห็นตัวเองอยู่ในดวงตาคู่นั่น....

"เห้ย!!!...ไม่เอ้า...วะ..ไวท์ไม่...ไม่..."

"มะ...มึง...มึงเป็นไรว่ะ...กูแค่จะบอกว่าให้มึงไปเปลี้ยนเสื้อตัวอื่น...กูไม่เอาตัวนี้..." ผมโมโหตัวเองจริง ๆ ที่เผลอรวบเอวไวท์มากอดแบบนั้น...นี่ถ้าไวท์มันไม่โวยวายผมคง....

"อ่อ...งะ..งั้นไวท์ว่ากัปไปเลือกเองดีไหม..." ผมไม่เข้าใจว่าความรู้สึกผมตอนที่กัปปล่อยมือลง...ผมผิดหวังหรือโล่งใจหรือสับสนหรืออะไรกันแน่....ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้...

"อะ...นี่ชุดของมึง...เปลี่ยนชุดนี่ไปก่อนละกันนะ..." กัปโยนเสื้อลำลองคอวีสีฟ้าสดพร้อมกางเกงทั้งเสื้อและกางเกงตัวนั้น...ตัวที่ผมลืมไว้...ผมไม่คิดว่ากัปจะยังคงเก็บมันไว้...เพราะมันคือชุดแรก  คืนแรก และสัมผัสแรกที่ผมและกัปมอบให้กัน...

"ยะ..ยังเก็บไว้อีกเหรอ...กัป" 

"ก็กูรอมึงมาเอาคืนไง...รอจนกุเองก็เกือบลืม..."

"ขอบคุณทีรอนะ..แต่กัป...ก็รู้ว่าคำว่า...รอของเรามัน...ถูกทิ้งไว้ตั้งนานแล้ว..." ผมรีบคว้าชุดแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ...

"กูไม่เคยทิ้งคำว่ารอของมึงเลยว่ะไวท์..." ผมเอ่ยบอกไวท์หน้าประตู...ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ยินไหม...แต่ผมอยากให้มันได้ยิน...

ตลอดเวลาบนรถที่แล่นออกมาตั้งแต่ชวงเย็น...เต็มไปด้วยความเงียบและเสียงสายลมที่พัดผ่าน...

"อ่อ...ถึงละ...มึงจะลงไปกับกูไหม..." กัปถามผมทันทีที่รถจอดในบ้านทรงไทยหลังหนึ่ง...

"ขะ...ขอลงไปด้วยได้ไหม"

"อืมมม...ตามมา"

บ้านทรงไทยโบราณหลังนี้...ถูกตกแต่งด้วยภาพของคู้รัก คู่หนึ่งที่กำลังจะมีข่าวดี...ผมเองก็ไม่เคยเห็นหรือรู้จักพวกเค้าหรอก...แต่ทำไมผมต้องสะดุดตากับภาพใหญ่ ๆ ตรงห้องโถนั้นด้วยนะ...ภาพหอนาฬิกา...ที่ผมออกแบบในวันสัมภาษวันนั้น...

"อ้าวกัป...มาถึงชะค่ำเลยนะ...นั่งก่อน...แล้วนี่พนักงานใหม่ที่กัปบอกเหรอ"

"ใช่ครับ..."

"สวัสดีครับ...."

"คุณเป็นเจ้าของภาพนี้ใช่ไหมครับ"

"อะ..คะ..ครับ.."

"ผมชอบมาก...กัปเสนอมาให้ผมตอนที่ผมเอ่ยปากบอกว่าอยากจะใช้มันเป็นฉากหลังในงานแต่งของผม...คุณชื่อ...ไวท์?"

"คะ..ครับ"

"จะรบกวนไหมครับถ้าผมอยากจะให้คุณเขียนคำบรรยายภาพนี้ด้วย..."

"ตะ...ตอนนี้เหรอครับ.."

"ใช่ครับ...ผมให้กัปขยายมันแล้วเว้นว่างไว้เพื่อรอให้คุณเขียนคำนิยามให้...คงไม่รบกวนเกินไปนะครับ"

"ไม่รบกวนเลยครับ...สบายมาก..." 

"ผมชื่อ...วีรวิชณ์ นะครับเรียกผมว่า วีก็ได้...

"ครับคุณวี"

"ตามสบายนะครับ...เดี๋ยวผมขอตัวไปเตรียมอาหารมื้อค่ำสำหรับคุรก่อน..."

หลังจากนั้น...กัปก็พาผมไปที่ตรงห้องโถแล้วให้ผมนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ๆ นั้น...กัปยื่นปากกาหมึกสำหรับเขียนภาพให้ผม...ผมไม่รู้ว่ากัปจงใจจับมือผมรึเปล่า...เพราะกัปนั่งลงหลังผมแล้วคร่อมตัวผมไว้...

"มึงต้องเขียนอย่าให้เลยขอบตรงนี้นะ...กูไว้ไว้แต่กะไม่ถูกว่ามึงจะเขียนยาวแค่ไหน...."

"อะ...อืม...กะ..กัปไม่ต้องนั่งข้างหลังก...กะ...ก็ได้นะ..." กัปมองเอื้อมมามองหน้าผมแล้วขยับไปนอนบนตักผม...

"งั้นแบบนี้โอเคยัง?

"โอ๋....โอเค" ผมต้องใช้ความพยายามในการควบคุมสติซึ่งตอนนี้มันกระเจิงไปหมดแล้ว...ผมหายใจเข้าลึก ๆ แล้ว...หลับตา...ข่มอารมณ่เพื่อเขียนคำนิยาม...

 " The Heart of the One Love...." By Whit It Love

เมื่อผมเขียนนิยามเสร็จผมก้มลงเก็บปากกา แต่สายตาของผมตอนนี้มองเห็นกัปนอนตะแคงกอดเอวผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก บาง ๆ นั้นที่กระจายอยู่...ทำให้ผมต้องยิ้มตาม....กัปมักจะยิ้มแบบนี้เสมอเมื่อนอนหนุนตักผม....ผมก้มลงจุ๊บแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกให้กัปตื่น...เหมือนทุกครั้งก่อนนอนที่ผมใช้วิธีนี้เรียกกัปยามเช้า...

   .....เสียงไลน์ไวท์เด้งขึ้นพร้อมกับการปรากฎร์สายของกริช!!!...กริชวิดีโอทางไกลมา...แต่น่าเสียดายที่ไวท์กำลังตกอยู่ในวังวนแห่งรัก(เก่า)...จนเกือบจะลืมรัก(ใหม่)...

.......จบตอนแล้วนะค่ะ....หายไปนานเลย กลับมาแล้ววววว คิดถึงกันไหมมมม...รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยน้าาาา... ความดร่าม่ากำลังจะบังเกิดแล้ววววว...^^...