ปลายทางแห่งรัก

ภาพของคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันไปผ่านหน้าผมที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง...สีหน้าและท่าทางของไวท์มีรอยยิ้มที่ผมหวงเหนและไม่อยากให้ใครเอามันไป...แต่วันนี้ไวท์เต็มใจมอบมันให้คนอื่น...ด้วยการโกหกผม...รอยยิ้มของไวท์ที่ลับหลังผม...มันคงกลบด้วยเสียงหัวเราะที่เย้ยความโง่ของผมสินะ...ทำไมผมไม่เฉลี่ยวใจสักนิดว่า...ไวท์ไม่เคยโทรหาผม...ไวท์ไม่เคยรับสายผม...เพราะไวท์มีใครอีกคนหนึ่งที่อยากอยู่ อยากใช้เวลาด้วยกัน...มือผมที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นตอนนี้มันชุ่มไปด้วยเหงื่อ...ถ้าผมเผชิญหน้าตอนนี้...ผมก็จะกลายเป็นคนแพ้...ผมไม่ยอมเป็นไอ้งี่เง่าคนนั้นเด้ดขาด...ผมจึง...

"ไวท์...อยู่ไหนเหรอ?" ทันที่ที่ไวท์รับสาย..ผมเอ่ยถามไปพร้อมกับมองไวท์กับกัปกำลังเก็บของขึ้นรถ...

"ยะ..อยู่..บะ..บนห้องอะ.."

"บนห้อง?" คำตอบของไวท์ทำเอาผมอยากเดินเข้าไปกระชากแล้วถามว่า...มึง...ทำแบบนี้ทำไม...แต่ผมต้องใจเย็น ๆ เพื่อรอโอกาสที่ดีและเหมาะสมกว่านี้...อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่าลับหลังผมไวท์...เป็นคนยังไง...

"ชะ..ใช่"

"แล้วมึงเป็นไรว่ะ...เสียงส่ันเชียว" 

"ปะ..ป่าว...ไวท์หนาว"

"มึง...กูว่าจะขับรถไปรับมึงเอง...ดีไหม?"

"หะ..ห๊ะ!!!!"

"ก็กูคิดถึงมึง..."

"อ่อ..วะ..ไวท์ว่า...ค่อยเจอกันก็ได้นะ..." ความกระวนกระวายในสายของไวทืมันไม่สามารถลบความเจ็บปวดของผมได้เลย...ไวท์โกหกผม..ไวท์ยอมให้ผมรอ..ทั้ง ๆ ที่ไวท์ไม่ได้เลือกผม...

"นี่ไวท์...กุอยากเห็นมึงตอนนี้ว่ะ...กดรับวิดีโอคอลกูหน่อย" ผมนึกถึงคำพูดของมัน...วันนั้น...วันที่ไวท์เป็นฝ่ายหลอกให้ผมเชื่อสนิทใจว่าไวท์ไปดูงานที่ตจว...ผมก็โง่ที่จะเชื่อเพราะความไว้ใจ...สุดท้ายความไว้ใจเหล่านั้นกลับมาทำร้ายผมชะเอง...

................................................(คำพูดไวท์)...........................................

"กริช...ไวท์ไม่อยากไปเลยอะ"

"เอางี้กูเฟสทามหามึงทุกชัวโมงโอเคไหม"

"จริงนะ....อย่าโกหกนะ.."

"เออ....กูเองก็คงคิดถึงมึงมากเหมือนกันว่ะ"

"คิดถึงก็ไปด้วยกันเลยสิ"

"บ้าเหรอ...งานเพิ่งทำเมื่อวาน..วันนี้จะลา...เค้าคงอนุมัติชองขาวให้มากกว่า"

"ไวท์ล่อเล่น...แค่รู้ว่ากริชก็คิดถึงไวท์...แค่นี้ก็พอละ"

"ลงไปได้แล้ว...ถึงหน้าบริษัทมึงนานละนะ"

"จุ๊บ!!!!...ขอมัดจำไว้ก่อนนะ...กลับมาจะมาจุ๊บใหม่" ไวท์แอบขโมยแก้มผมไปจุ๊บอย่าง

รวดเร็ว...ผมคว้ามือมันแล้วนะ...แต่ช้าเกินไป...มันเปิดประตูรถออกไป...ก่อนที่จะส่งยิ้มหวาน ๆ

พร้อมกับ โบกมือ เป็นสัญญานว่ามันต้องไปแล้ว...ผมยิ่งมองผมยิ่งใจหายแปลก ๆ 

.............................................................................................................

วันนี้คำพูดและการกระทำของไวท์ในวันนั้นย้อนกลับมาหาผม...มันคงอยากจะบอกผมว่า...ความจริงที่ไวท์เป็น...มันคือความจริงที่ไวท์ไม่อยากให้ผมรู้...

"กะ..กริช...อะ..อ่อ..แบตจะหมด...แค่นี้ก่อนนะครับ"

ข้ออ้างสุดท้ายของไวท์...คือ คำตัดสินว่าไวท์ไม่อยากคุยกับผม...ต่อไปนี้ความรักของไวท์ที่ลับหลังผม...มันจะค่อย ๆ เผยตัวตนที่แท้จริงของไวท์ออกมาให้ผมได้สัมผัสแล้ว...ผมเองก็ไม่รุ้ว่าไวท์ทำแบบนี้เพื่ออะไร...แต่สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือไวท์...โกหกผม...เพื่อคนอื่น...มันหมายความว่าไวท์เลือกคนอื่นแล้ว....เลือกที่จะกลับไปหารักเก่า...

..........คอนโดกัป..........

ระหว่างทางเดินกลับห้อง....

"นี่ไวท์มึงซื้อมาแต่ของที่กูชอบแล้วของมึงล่ะ...ไม่เห็นมี"

"ก็ของที่ไวท์ชอบก็คืออันเดียวกันกับที่กัปชอบไง...ไม่เห็นต้องซื้อมาให้เปลืองเลย...ยังไงเราก็กินด้วยกันได้...ไม่ใช่เหรอ.." ผมมองรอยยิ้มของไวท์ที่สดใสมากจนผมเกือบจะรั้งมันมากอดแต่ก็ทำได้แค่ลูบหัวเห้ดของมันเบา ๆ เทา่นั้น...

"นี่กูว่ารสนี้น่าอร่อยนะ..." กัปพุดพร้อมกับยื่นไอศครีมรสแตงโมมาให้ผม...ผมกัดไปคำหนึ่ง...จนกระทั่งถึงหน้าห้อง...

" ไวท์กุญแจมันยู่ในกระเป๋าเสื้อกูว่ะ...มึงหยิบดิ"

"อะ ๆๆ..ยืนนิ่ง ๆ สิ..." จังหวะที่ผมกำลังล้วงเอากุญแจห้องกัปนั้น...ประตูห้องกัปก็เปิดขึ้น...ท่ามกลางความตกใจของผมและกัป...และยิ่งเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตู...กัปถึงกับปล่อยของทุกอย่างลง...ด้วยความตกใจ...ผมเองก็เช่นกัน...

"ปะ...ปาย!!!!!"

จบไปอีกตอนแล้วววว....นุ้งปายมาได้จังหวะดี้ดีค่ะ...ใครที่ลุ้นคู่นี้อยู่ ตอนหน้าเตรียมอ่านกันได้เลยน้าาาแอดตั้งใจจิง ๆ กะคู่นี้........แล้วเจอกันนะค่ะ^^