ปลายทางแห่งรัก

..........กัปตัน.....

ไอ้ปาย...เสร็จยัง...กูหิวแล้วเนี่ยยย”

“เสร็จแล้ว...ก็เตรียมของอยู่”

“เร็ว ๆ “

“อะ..ๆๆๆๆ..เรื่องมากนัก...กัปก็ถือเองละกัน”

“อ้าว...เห้ย...มึงเป็นเมียกู...เรื่องนี้ต้องหน้าที่มึงดิ”

“ก็กัปเอาแต่บ่นๆๆๆๆๆๆและก็บ่น”

“กูก็แค่...แค่อยากให้มึงมาอยู่ใกล้ ๆ กูเร็ว ๆ แบบเนี่ยยยย” กัปโอบเอวแล้วดันให้ผมเดินไปพร้อมกัป...วันนี้กัปจะพาผมไปฉลองที่ผมได้งานทำ...

“อ่อ...ปายว่าวันนี้ปายขับเองนะ....ให้กัปขับมาตลอดเลย...นะนะนะนะ”

“มึง...อยากขับ?”

“อืม...อยากขับบ้าง...นะนะนะนะ”

“งั้น...ตามใจ”

“เย้...ดีใจที่สุดเลย”

“อะ...กุญแจรถ...แต่กูบอกไว้ก่อนนะ...กูหลับเป็นตายแน่นอนถ้ากูไม่ได้ขับ”

.”ก็ปาย...อยากให้กัปพักไง..กัปจะได้ไม่เหนื่อย”

“ออ...แต่ขากลับกูขับนะ”

“ได้...”

ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับกัปมา  3  ปี  ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำ.... คือการดูแลกัป....ดูแลหัวใจของผม...แค่นี้มันก็ดีที่สุดแล้ว....สำหรับผม...

“ ฮัลโหลพี่วิน...มีอะไรเหรอ”

“พี่ดูประวัติที่ไวท์กรอก...มันไม่มีเบอร์โทรติดต่ออะ...กัปพอจะมีเบอรืไวท์ป่ะ”

“เบอร์...ไวท์…พี่วินรอแป๊บนะ....เดี๋ยวผมโทรกลับละกัน”

“อืม....อย่าลืมนะ”

“ไม่ลืมหรอก”

เสียงกัปคุยโทรศัพท์กับพี่วิน...ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับกัป...ผมรุ้จักพี่วินดี...แต่...เมื่อกี้...ผมได้ยืนชื่อ...ไวท์...ผมรู้สึกแปลก ๆ ..มันอาจจะชื่อเหมือนกันแต่คนละคนมั้ง....

“ปาย...พี่วินรับพนักงานใหม่มาแล้วนะ...”

“พนักงานใหม่”

“อืม...มันโครตบังเอิญเลยที่ไอ้ไว....” กัปกำลังจะบอกอะไรผม....กัปกำลังจากบอกว่าไวท์...คือพนักงานใหม่งั้นเหรอ...ผมไม่ขอรับรู้ได้ไหม....ไม่ขอรุ้ว่าใครคือพนักงานคนใหม่...คนนั้น...ผมกลัว...กลัวว่ามันจะทำให้กัปเปลี่ยนไป...เหมือนครั้งก่อน...

“ฮัลโหลพี่วิน...ผมยังไม่ได้หาให้เลย...”

“ไม่เป็นไรเจอแล้ว”

“เจอแล้ว...งั้นแค่นี้นะพี่”

“ พนักงานใหม่นะมึง...ก็คือไอ้ไว..”

“กัป!!!...ปะ...ปายหิวน้ำ....กัปลงไปซื้อให้หน่อยนะ”

“หิวน้ำ….อ่อ...แล้วเอาไรอีกป่ะ”

“เอาขนมด้วย...ขอขนมปังกรอบ สองด้วยนะ”

“เออ”

ผมคิดว่าผมรู้คำตอบชัดเจนแล้ว...แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะรับรู้...ผมยังอยากให้กัปรักผม...ดีกับผมคนเดียว...แบบนี้...ผมไม่รุ้ด้วยชำว่ากัปรักผมมากพอที่จะลืม....รักครั้งแรกได้รึเปล่า....ผมยอมหลอกตัวเองเพื่อตัวเองเพื่อความสุขของตัวเอง...เพราะผมไม่อยากเสียกัปไป...ผมงี่เง่าใช่ไหมครับ...อาจเป็นเพราะว่าผมกับไวท์เราเคยรู้จักกัน...และที่สำคัญไวท์ก็เคยเป็นรักแรกของกัป...ซึ่งสำหรับผม....มันจบไปแล้ว...แต่สำหรับเค้าสองคน....ผมไม่แน่ใจ...

......ถึงที่พัก....บังกะโล.....

 “ปาย...อาทิตย์หน้ากูต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดว่ะ”

“อืม...ไปกับใครเหรอ”

“ก็...ไปกับน้อง ๆ ที่บริษัท”

“ที่ไหนอะ”

“ที่ Art in paradise พัทยา”

“อ่อ...ได้...แล้วไปกี่วันอะ”

“ก็อาทิตย์หนึ่ง”

“อืมมม” ปายมันดูเงียบ ๆ เหงา ๆ แปลก ๆ สงสัยมันเหนื่อยมั้ง..

“ปาย...มึงเป็นไรว่ะ”

“เปล่า...สงสัยเหนื่อย ๆ “

“เหรอ...งั้นเข้าที่พักกัน”

ผมเดินจูงมือปายที่ตอนนี้…เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ...

“ ปาย..มือมึงเหงื่ออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอว่ะ...ปกติไม่เป็นนิ”

“เครียด ๆ เรื่อง...งานนิดหน่อย”

“โถ่...กูก็นึกว่าเรื่องไร...เรื่องงานมันก็แบบนี้และใหม่ๆ อาจจะยังไม่ชิน...เดี๋ยวพอมึงชินมันก็หายไปเองแหละ...”

.”หมับ”  ปายมันกอดผมทันทีที่ผมนอนราบบนเตียง....อ้อมกอดของมันแน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก...มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เครียด  กังวล  หรือสับสนอะไรสักอย่าง....ผมจึงลูบผมมัน...ปลอบมัน...จนกระทั่งมันหลับไปในอ้อมกอดผม...

“กูไม่รู้ว่ามึงเครียดเรื่องอะไร....แต่กูเป็นหวงมึงนะปาย...”

ทำไมคำพูดครั้งนี้ของกัปมันทำให้ผมร้องไห้...ผมอธิบายความรู้สึกไม่ถูก...มันทั้งกลัว สับสน และเครียดไปหมด...กัปแค่เป็นหวงผมเหรอ....ผมอยากได้ยินคำว่ารักมากกว่า...ในเวลาที่ผมอ่อนแอแบบนี้...แค่กัปบอกรักผม....แต่มันไม่ใช่เลย...

........คู่กัปปาย....ดูจะดร่าม่ามาเต็มเลย เอาใจช่วยเค้าด้วยนะค่ะ^^.........