พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

12) ข้อตกลงกับการรักษา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

                วันนี้ก็ผ่านมาเป็นอีกวันที่แสนคุ้นเคย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ห้องทำงานโดยมีเกลอยู่อยู่อีกโต๊ะข้างๆกับฉันเพื่อคอยช่วยเหลืองานของฉัน และวันนี้ฉันก็ได้ทำการเจอคนไข้ที่นัดไว้เรียบร้อยแล้ว

“คุณแก้วมีแขกมาขอพบค่ะ” มาแล้วสินะ

“เชิญเขาเข้ามาเลยจ้ะ”

“ค่ะ เชิญค่ะคุณโทโมะ” เกลฝายมือเชิญโทโมะเข้ามาข้างในห้อง

“เชิญนั่งค่ะ แล้วนี้ค่ะเอกสารเกี่ยวกับการรักษาแม่คุณที่ฉันใช้เวลาศึกษาและคิดค้น” ฉันยื่นเอกสารให้โทโมะดูทั้งหมด

“นี้คุณใช้วิธีไรรักษาเนี่ย?? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย!!” คุณแก้วจะใช้วิธีนั้นจริงๆเหรอเนี่ย

“คุณแม่ของคุณหายแน่นอนนะ แล้วนี้มันขึ้นอยู่กับคุณแล้วถ้าคุณเซ็นต์สัญญาของเราในวันนั้นคุณต้องทำมันด้วยละ”

“คุณแก้วครับ! อุ้ยผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณมีแขก” จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น

“อ่อไม่เป็นไรค่ะ ฉันคุยธุระเสร็จพอดี เราไปกันเลยไหมค่ะ ^^”

“ครับ”

“ฉันให้เวลาคุณคิดนะค่ะคุณโทโมะ” ฉันทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกจากห้องไปทันที

 

“คุณโทโมะตรงลงอะไรกับคุณแก้วเหรอค่ะ??” เกลถามผมด้วยความสงสัย

“อ่อไม่มีอะไรหรอกครับ^^ ผมขอตัวกลับก่อนนะ” แก้วเธอทำแบบนี้ได้ยังไง!!

 

“คุณทำอะไรอยู่ค่ะโมะนานจังธุระอะไรหนักหนา!!” แบมที่นั่งรอผมอยู่ในรถทำท่าทีเบื่อๆ

“ขอโทษครับ ไปกันเถอะ ^^” ผมยิ้มให้เธอแต่เธอก็สะบัดหน้าหนี เธอชั่งต่างกับแก้วจริงๆ ผมอยากคืนดีกับเธอ แต่ข้อตกลงวันนั้นที่เธอเสนอมา ผมควรทำอย่างไรดี

 

                ทำหน้ามีเลศนัยตลออด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลย รักให้เข็ด…Maki

“ฮัลโหลเจ๊ว่าไง??” พี่สาวผมโทรมานี้นะต้องมีเรื่องทุกทีเลยให้ตายสิ

(ตาโมะเหรอ แย่แล้วๆแม่ๆแม่ หมอบอกว่าแม่ต้องเข้ารับการรักษาด่วนเลย แต่ติดต่อหมอที่รพ. Kz ได้ยัง แกรีบมาด่วนเลย)

“อะไรนะ ได้ๆผมจะรีบไป”

 

“แม่เป็นไงบ้างพี่!” ผมเอ่ยถามพี่สาวทันทีที่ถึง รพ.XXX

“แย่เลยนะ นี้พอร์ชกับเคนจิกำลังคุยกับหมออยู่ฉันจะเป็นลมเลยขอรอแกอยู่ตรงนี้ละ”

“งั้นเหรอ!” เมื่อผมได้ยินดังนั้นผมจึงหันหลังเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปที่แห่งนั้น โดยไม่ฟังเสียงเรียกของพี่สาว

“โทโมะ จะไปไหนโทโมะ!”

 

.

“แก้วฉันตกลงตามขอเสนอของเธอ!!” ลมอะไรหอบเขามาเนี่ย มายังกับพายุโหมกระหน่ำ

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณโทโมะใจเย็นๆก่อนนะค่ะ” เกลเลขาฉันเชิญโทโมะนั่งคุยกันก่อนเพราะเขามาแบบงงๆ

“อะไรค่ะคุณโทโมะ?? ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้”

“เธอต้องรักษาแม่ฉัน และเธอจะให้ฉันทำตามข้อตกลงอะไรฉันก็ยอม ขอร้อง!!” ฉันอึ้งเล็กน้อยแสดงว่าแม่เขาต้องแย่แล้วจริงๆแน่นอนไม่งั้นคนไม่ยอมใครอย่างเขาจะยอมเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

“ฉันตกลง คุณทำการย้ายแม่คุณมาที่นี้ได้เลย และฉันจะทำการรักษาด่วนค่ะ !! เกล!!” ฉันหันมองหน้าเกลและสั่งด้วยสายตา

“ค่ะคุณแก้ว จะเตรียมให้เดี๋ยวนี้” และเกลก็วิ่งออกจากห้องไปทันที ส่วนโทโมะก็ทำเรื่องย้ายตัวคุณแม่ของเขามาที่นี้

 

                ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงแม่ของโทโมะก็เดินทางมาถึง ฉันและเกลนำเขาไปที่ห้องที่ฉันให้เกลเตรียมไว้ให้โดยมีโทโมะ มากิ และเคนจิ เมื่อเตียงเข็นเข้าห้องฉันเดินมาปิดประตูและขอตัวเข้าไปในห้อง

“ขอโทษนะค่ะ เชิญรอด้านนอกนะ” โทโมะรั้งแขนฉันไว้เหมือนจะพูดอะไรแต่ฉันตัดสินใจพูดออกไปก่อน

“ฉันจะพยายามทำเต็มที่ที่สุด คุณเชื่อใจฉันนะ” เขาก็ปล่อยมือฉันให้เข้ามาทันที

“คุณแก้วจะอย่าบอกนะว่าจะใช้วิธีนั้นรักษานะ แต่เราไม่มีเซะ…”

“ของฉันไงนะมาช่วยกันเกล” เกลทำท่าตัดสินใจอยู่นานก็ช่วยกันทำการรักษาด้วยวิชาแพทย์ที่ฉันศึกษาและเล่าเรียกมาในการรักษาครั้งนี้ และเวลาก็ผ่านและล่วงเลยไปนานจาก1ชั่วโมงเป็น 2ชั่วโมง และจาก2ชั่วโมงมาเป็น 3 ชั่วโมงการรักษาครั้งนี้ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ตอนนี้ฉันเดินออกมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน

“เป็นยังไงบ้าง! ค่ะหมอ” พี่มากินิ ยังสวยเหมือนเดิมเลยน๊า

“คุณแม่ของพวกคุณปลอดภัยแล้วนะค่ะ ^^ คุณโทโมะข้อตกลงของเราคุณอย่าลืมนะ”

“ฉันไม่ลืม!”

“งั้นแก้วขอตัวนะค่ะ ^^” ถ้ายังอยู่ตรงนี้มีหวังฉันแย่แน่ๆ ฉันก็ต้องไปรักษาตัวเองเช่นกัน

 

“โทโมะ เมื่อกี้นี้น้องแก้วเหรอ??” พี่มากิเอ่ยปากถามผม

“อื้ม มีอะไรเหรอพี่”

“แกมีข้อตกลงอะไรกัน” เอ่อผมไม่รู้จะตอบยังไงเพราะผมยังไม่ได้บอกใครเลยว่าแก้วกับผมมีลูกด้วยกัน

“เอ่อ เรื่องเก่าๆนะพี่ไม่มีไรหรอก^^ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อนะ!!” ผมยิ้มกลบเกลือนไป

“อืม เย็นนี้อย่าลืมมานะ^^”

 

“พี่มากิ!” พอร์ชเรียกพี่สาวของเขาที่กำลังจะเข้าห้องผู้ป่วย ฉันแค่บังเอิญมาหาแม่แต่ดันเจอพอร์ชเข้า เขาเลยดึงแขนฉันให้ตามไปด้วย ไม่ทราบว่าพาฉันมาทำไรที่นี้เนี่ยงง

“อ้าวพอร์ชแล้วนี้”

“หนูฐิสาเองค่ะ ^^ ” ฉันตอบหญิงตรงหน้าไป

“หนูที่เฝ้าไอ้ตัวแสบวันนั้นนิ ^^ แฟนเราเหรอพอร์ช”

“เออะ ไม่ใช่ค่ะ เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ” ฉันรีบตอบไปก่อนไอ้ม้าบ้าจะตอบอะไรมั่วๆไป เกือบไปแล้วไหมละโถ่!

“อ่อเหรอจ๊ะ ^^” เหมือนไม่เชื่อกันเลยนิน๊า

“แม่เป็นไงบ้าง?? อะนี้ผมพึ่งซื้อมาพี่กินดิ”

“ปลอดภัยแล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง!^^” คุยกันอยู่ 2 คนฉันไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลยโถ่ พาฉันมาไมเนี่ย!

“สาเธอหิวไหมอ่ะ??” สนใจฉันแล้วเหรอ

“หิวสิ ^-^” ฉันไม่เกรงใจนะก็ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้กินไรเลยนิหว่า

“เดี๋ยวฉนพาไปเอ่อ แล้ววันเสาร์เนี่ยไปเที่ยวทะเลกันนะ แนทบอกยัง??” เอ่องงค่ะนายชวนฉันเหรอเขิลแปป

“ยังไม่ได้บอกอ่ะ”

“งั้นฉันบอกเธอแล้ว เธอต้องไปนะตามนี้นะ ^^” ถามเองตอบเองเอ่อดีค่ะดี!!

“พาน้องไปกินข้าวก่อนไปพอร์ชดูท่าจะหิวแล้วนะนั้น ^^” จริงค่ะ ^^

“งั้นไปกัน!!” พอร์ชจูงมือฉันไปทันที อีกแล้วจับบ่อยจัง ทำไมนะ

 

“ไอ้ที่ฉันคุ้นๆ ฉันเจอแก้วฉันก็เข้าใจละ เด็กคนนี้เหมือนมาก เหมือนแก้วกับโทโมะตอนเด็กๆมาก ทำไมนะ!!” มากิมองพอร์ชที่กำลังพาฐิสาไปกินข้าวอย่างไม่ละสายตาจนทั้งคู่เดินหายลับไป

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา