พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

27) ร่านรักหนักก็ต้องเจอฉัน!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

                หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายนั้นผ่านไปก็ 2 วันแล้ว เราก็ต่างคนต่างการทำงาน ต่างความคิดจะผิดก็คือ เขามารับมาส่งทุกวันก็แค่นั้น

“แหม๋ตั้งแต่ออกข่าวนี้มารับมาส่งทุกวันเลยนะจ๊ะ! น้องแก้ว ^^” พี่โฟร์รุ่นพี่ที่ทำงานเดินมาแซวขนาดที่ฉันเดินลงจากรถมา “สวัสดีคะสุดหล่อ ^^” โห๊ะหล่อตรงไหนนะ

“ครับ ^^ ผมขอตัวก่อนนะ”

“เชิญคะเดี๋ยวยัยแก้วพี่จัดการดูแลเอง ^^ บายย” พี่โฟร์ยืนยิ้มโบกไม้โบกมือ

“ขอบคุณครับบายย” ฉันก็ไม่ได้สนอะไรมากหนักหรอกแล้วก็เดินขึ้นตึกไป

“เดี๋ยวสิแก้ว! จะรีบไปไหนห๊า??” ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่วิ่งตามมา

“ก็ไปทำงานไงพี่โฟร์นี้มันก็สายแล้วนะ”

“แต่แกก็น่าจะยืนส่งแฟนแกหน่อยสิไม่ใช่ให้ฉันไปยืนส่งเขาแบบนั้นแล้วอีกอย่างนะนี้มันพึ่ง 7 โมงไม่สายด้วย!!OK แกไม่ต้องพูดละพรุ่งนี้ยังไงแกก็ต้องยืนส่งแฟนแกตามนี้ พี่ไปก่อนนะ ^^” ไม่ฟังฉันสักนิดเลยเรอะเนี่ยเฮ้อ!!

 

            ก็เพราะฉันหลงทางหลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอเพราะว่าใจเธอกว่างใหญ่ … เควิน

“ฮัลโหลคะคุณเควินมีอะไรหรือป่าวคะ?”

(โถ่ ผมโทรมาต้องมีธุระด้วยงั้นเหรอครับน้อยใจแปป)

“แก้วล้อเล่นนะค่ะ^^”

(เที่ยงนี้ผมจะมาชวนคุณแก้วไปทานข้าวนะครับ มีธุระที่ไหนหรือป่าวครับถ้าไม่มีไปกันนะ)

“เที่ยงนี้เลยเหรอคะ ได้คะแก้วไม่มีธุระที่ไหนงั้นแค่นี้ห่อนนะคะแก้วขอตัวทำงานก่อน”

(ครับบาย)

 

                ร้านหนังสือ!

“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าคุณเควินอยู่หรือป่าว?” หญิงสาวสุดเซ็กซี่เดินเข้ามาในร้านถามพนักงานหน้าเค๊าเตอร์

“ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้เหรอป่าว?”

“ถ้าไม่ได้นัดเข้าพบไม่ได้เหรอคะ?” เธอยังถามต่อไปอีก

“ไม่ได้คะไม่ได้จริงๆ”

“มีอะไรเหรอน้ำ!” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเมื่อได้ยืนเสียงเอะอะหหน้าร้านก็เดินมาดู

“คือคุณคนนี้เข้ามาหาเจ้านายนะคะ”

“….” เควินที่เห็นว่าคนที่มาหาคือใครก็เดินหลบเข้าไปในร้านอีกครั้ง แต่แบมก็เดินตามไปด้วย

“เดี๋ยวสิค่ะ!” แบมเอื้อมมือมาคว้าแขนของเควินไว้

“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรหรือป่าว!” เควินพยายามแกะมือที่จับแขนเขาออก

“คือเที่ยงนี้ว่างไหมค่ะ แบมจะพาคุณไปเลี้ยงข้าวตอบแทนที่คุณช่วยแบมไว้คราวก่อน!”

“ขอโทษนะครับผมไม่ได้หวังผลตอบแทน และเที่ยงนี้ผมก็มีธุระสำคัญด้วยขอตัวครับ” เควินเดินออกห่างจากแบมและหายเข้าไปในร้านทิ้งแบมให้ยืนอยู่คนเดียว

“หึ!^^ เล่นตัวแบบนี้สิแบมชอบ” เธอก็เดินออกจากร้านไปแต่จริงๆแล้วเธอแค่แอบอยู่ข้างๆร้านดูว่าเควินจะไปที่ไหนก็แค่นั้น และเมื่อเธอเห็นเขาออกมาเธอก็แอบสะกดรอยตามไปจนถึง รพ. KZ “มาทำอะไรที่นี้นะ” ระหว่างที่เธอยืนแอบมองก็บ่นอุบกับตัวเองจนสายตาเหลือบไปเห็นว่าเขามากับคนที่เธอเองก็คุ้นเคยไม่ใช่น้อย “ยัยนี้อีกแล้วเหรอเนี้ย!! มันจะแย่งของฉันซะหมดทุกอย่างเลยหรือยังไงกันนะ หึ้ย!! ตาแล้วซ้อนไหนดีเนี้ยมาทางนี้ด้วยสิ” เธอเองก็ลุกลี้ลุกล่นจนเจอพุ่มหญ้าจึงไปนั่งหลบอยู่บริเวณนั้น

 

“คุณแก้ววันนี้อยากทานอาหารอะไรดีครับ?”

“อะไรก็ได้คะ แก้วทานได้หมด ^^ คุณเควินละอยากทานอะไร?”

“เอาเป็นอาหารญี่ปุ่นที่ห้าง XXX ดีไหมครับ เห็นเขาว่ากันว่าอร่อยมาก แล้วก็พึ่งเปิดใหม่”

“ก็ได้คะ ^^”

“เชิญครับ ^^” จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่รถและขับออกไปทันที

 

“อาหารญี่ปุ่นงั้นเหรอดีละ แกเสร็จแน่ยัยหน้าจืด!” แบมที่คิดแผนร้ายๆขึ้นมาได้ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาใครคนนึงมาเป็นตัวหมากในเกมส์ที่เธอจะเล่นนั้นเอง “ฮัลโหลวันนี้โมะว่างไหมคะ? พอดีแบมจะชวนไปทานอาหารญี่ปุ่นที่ห้าง XXX เห็นเขาว่ากันว่าเปิดใหม่อะคะ ไปนะแล้วเจอกันคะคร๊าบายย!!” จากนั้นเธอก็กดวางสายและเดินไปยังรถสปอต! คู่ใจเพื่อขับออกไปยังห้างทันที “แกเสร็จฉันแน่ยัยหน้าจืด!”

 

                ห้าง XXX

“โมะคะ ทางนี้!!” แบมยืนโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นโทโมะมายังจุดที่นัดพบกัน

“ขอโทษนะแบมที่ผมมาช้าไปหน่อย พอดีมีประชุมเรื่องที่จะไปแสดงมินิคอนเสิร์ตที่ภูเกต ^^”

“ไม่เป็นไรคะ เอ๊ะว่าแต่จะไปภูเกตนี้เขารู้หรือยังคะ ?” ทั้งคู่เดินไปก็คุยไปเรื่อยๆ

“เขา? คุณหมายถึงแก้วนะเหรอ?”

“คะแก้วเขารู้หรือยังคะ ^^ โมะ โมะคะเป็นไร?” ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในหน้าสายตาของโทโมะก็เหลือบมองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งรับประทานอาหารและดูมีความสุขทั้งคู่ยิ้มให้พลัดกันตักอาหารให้กัน แบมจึงหันไปมองตามสายตาที่โทโมะจ้องไป “เอออแบมขอโทษนะคะที่ชวนมาเห็นภาพบาดตาแบบนี้ แบมไม่รู้จริงๆนะคะว่าเขาสองคนจะมาที่นี้ แต่ดูเขาสองคนสนิทกันจังนะคะ”

“…อย่างนั้นเหรอครับ” โทโมะที่โกรธจัดก็กำมือแน่นแต่ก็ไม่ได้เดินไปขัดอะไรและยังคงยืนมองอยู่อย่างนั้นแบมที่เห็นมือและท่าทางก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

“งั้นเราเปลี่ยนระ ร้านทานก็ได้นะคะ ^^”

“เอางั้นเหรอครับ?”

“คะ ^^ ไว้วันหลังค่อยมาทานใหม่กะ ก็ได้คะ ^^” จากนั้นแบมก็เดินควงแขนโทโมะออกจากบ้านไป แต่ก็หันมามองหน้าคนที่อยู่ในร้านจนเดินลับจากร้านนั้นไป หึ! สมน้ำหน้าเธอผิดเองนะแก้ว!”

 

                30 นาทีผ่านไป ทั้ง 2 คู่ก็ทานอาหารเสร็จต่างคนต่างเดินออกจากร้านมาและเดินแวะดูของนู้นของนี้ โทโมะเดินกับแบมมาสายตาเหลือบไปเห็นแก้วและเควินที่ที่เดินคุยกันพร้อมกับยิ้มแย้มและนั้นยังเป็นจังหวะที่แก้วส้นสูงหักเควินจึงรับร่างของเธอไว้นั้นเองทำเอาโทโมะอารมณ์ที่เดือดอยู่แล้วยิ่งเดือดหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าเขาฮุนหันเดินหันหลังกลับไปทันทำเอาแบมตกใจเล็กน้อยแต่เธอก็แสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามไป

“โทโมะรอแบมด้วยสิ! โถ่!” แบมวิ่งตามโทโมะไปเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถ “ โมะแก้วเขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอกมั้งคะใจเย็นๆก่อนก็ได้นี้น่า”

“หยุดพูดชื่อนี้สักที!! เข้าใจมั้ยห๊ะ!!” โทโมะที่กำลังโมโหก็จับไหล่ของแบมเขย่าอย่างแรงและผลักแบมจนแบมนั้นเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

“โอ้ย!”

“ผมขอโทษ! ผมขอตัวกลับบ้านก่อนละกัน”

“คะ ไม่เป็นไร” แบมยืนส่งโทโมะจนหลับตาไป “โอ้ย! เจ็บก็เจ็บแถมไม่ได้ประโยชน์ไรสักอย่างหึ้ย!! เซ็งจริงๆเหอะ”

 

“คุณแก้วนี้รองเท้าใหม่ครับ! อ่ะผมพึ่งไปซื้อมาให้ใหม่”

“ขอบคุณนะคะ เอ่อ!” แก้วเมื่อสวมใส่คู่ใหม่ก็รีบคว้าคู่เควินถือเอาไว้

“ผมจะเอาไปทิ้งให้นะครับ ทำไมเหรอ?” เควินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คือ แก้วจะเก็บไว้นะคะ” เควินก็พาแก้วไปส่งที่ รพ.KZ

“ไหวไหมครับ ผมไปส่งไหม?” เควินเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินขากระเผลก

“มะไม่เป็นไรคะขอบคุณนะคะสำหรับอาหารมือนี้ บายคะ ^^” แก้วโบกมือเล็กน้อยเพื่อลาชายตรงหน้าและเดินเข้าตึกไป

“ตายแล้วยัยแก้วขาไปทำไรมามาๆพี่ช่วย” โฟร์รุ่นพี่ที่ทำงานของแก้วก็เดินเข้ามาถามเมื่อเห็นหญิงสาวที่ขาแปลกไป

“ขอบคุณนะคะ พอดีตกส้นสูงนิดหน่อยนะคะไม่มีไร ^^”

“ตายๆเดินมาก็บ่อยมาตกซะง่ายๆเลยนะเนี่ย! ไปๆนี้ก็จะได้แล้วเลิกงานแล้วไปเคลียงานแล้วรีบกลับบ้านเลย!” โฟร์เดินไปส่งแก้วถึงห้องทำงานและสั่งเสียเสร็จ แก้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป และเริ่มเคลียงานทั้งหมดจนเสร็จ

 

                17:30 น.

“แก้วนี้มันก็ 5 โมงกว่าแล้วนะ กลับกับพี่ดีกว่านะพี่ไปส่ง” โฟร์ที่ขับรถผ่านมาก็จอดเมื่อเห็นแก้วยังคงยืนรอให้เขามารับ

“ไม่เป็นไรคะแก้วยืนรอเขาดีกว่า ถ้าเกิดเขามาจะโกรธเอาได้ ^^”

“เอางั้นเหรอ? ก็ได้งั้นพี่กลับก่อนนะพรุ่งนี้เจอกันจ้า”

“คะพี่โฟร์ โชคดีนะคะบาย!”

 

                18:45 น. แก้วที่ยืนรอหวังว่าเขาจะมารับกลับบ้านแต่ก็ไร้วี่แวว เธอยืนรอเขามาเกือบ 4 ชั่วโมงจึงตัดสินใจเดินกลับบ้านเองเพราะเธอลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในห้องทำงานและตอนนี้ตึกก็ปิดแล้ว

 

                บ้านเล็ก โทโมะ 20:00 น.

“ตายแล้ว! นี้ก็ดึกแล้วทำไมคุณแก้วยังไม่กลับมาบ้านอีกนะ”

“โถ่ยายถามหนูแล้วหนูจะรู้ไหมเนี่ย” แม่นมที่คุยกับหลานสาวก็รู้สึกเป็นกังวลเพราะเมื่อตอนบ่ายโทโมะก็เดินฮุนฮันเข้าบ้านมาด้วยอารมณ์โกรธ ทำลายข้าวของเป็นแล้วหลายชิ้น

“คุณหนูก็โกรธอะไรมาไม่รู้คุณแก้วป่านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะเฮ้อนี้ดีนะคุณหนูเล็กไปถ่ายแบบเลยต้องนอนบ้านคุณเฟย์คุณฟางนะงั้นเป็นเรื่องอีกแน่เลย”

“ว่าแต่คุณหนูของยายเนี่ยน่ากลัวจังเลยอ่ะ T^T”           

“แต่ก่อนคุณหนูนะน่ารัก ใจดีแถมยังไม่อารมณ์ร้ายแบบนี้หรอกเอ๊ะนี้แล้วก็เลิกนินทาเจ้านายซะทีไปๆ ไปทำงานเลย”

“จ้ายาย ^^”

 

                ณ ถนนสายหนึ่งเป็นทางกลับระหว่างบ้านกับสถานที่ทำงาน ตอนนี้บริเวณริมถนนมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินกระเผลกๆกลับบ้านซึ่งนี้ก็ดึกมากแล้ว รถที่แล่นผ่านไปผ่านก็เริ่มลดน้อยลง แต่ระหว่างทาที่เธอเดินอยู่นั้นก็มีรถแล่นผ่านมาก็หลุดต่อหน้าเธอ

“พี่แก้ว!” เธอจึงหันไปตามเสียงเรียกก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนที่เรียกเธอ

“O_O พอร์ช!!”

“พี่ขาเป็นอะไรนะ! มาๆผมไปส่งดีกว่านะ! ขึ้นรถเลย” พอร์ชเดินมาพยุงแก้วขึ้นรถโดยไม่สนใจว่าแก้วจะพูดอะไรเขาขัดซะก่อนทุกทีไป จนแก้วขึ้นนั่งบนก็เอ่ยคำถามทันที

“เราไปอยู่ที่ไหนมา?”

“แถวนี้ละครับ! อ่ะถึงแล้วผมส่งแค่ตรงนี้นะ” พอร์ชเดินมาเปิดประตูรถให้แก้วและพยุงเธอบริเวณนั้นห่างจากบ้านของโทโมะพร้อมสมควร นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่ยืนมองอยู่ริมระเบียงเห็นได้ไม่ชัดว่าคือใคร และเป็นสาเหตุให้ความโกรธที่มีมากอยู่แล้วยิ่งมากเข้าไปอีกเขาจึงเดินกับไปในห้องทันที

 

                บ้านเล็ก

“คุณแก้ว!” แก้วที่เดินขากระเผลกมาก็ตกใจและรีบเดินให้เป็นปกติที่สุด

“คะ คะแม่นม ?”

“เป็นอะไรทำไมกลับบ้านดึกขนาดนี้ละคะ แล้วนั้นขาไปทำไรมา”

“ไม่มีไรหรอกคะ เอ่อน้ำฟ้าเดี๋ยวเอารองเท้าคู่นี้ไปซ่อมให้แก้วด้วยนะคะพอดีส้นมันหักนะ ^^”

“ได้คะพี่แก้ว ^^”

“แล้วคุณแก้วจะทานอะไรหรือป่าวคะเด๋วนมไปทำมาให้”

“ไม่เป็นไรคะแก้วไม่หิวแก้วขอตัวขึ้นห้องนะคะ” จากนั้นเธอก็เดินขึ้นห้องไป

 

“ดูข้อเท้าคุณแก้วเธอสิยายเขียวน่ากลัวมากเลย”

“อย่าให้คุณหนูทำไรคุณแก้วด้วยเถิด!!” นมกุมมือภาวนากับตัวเอง

 

                หญิงสาวที่เดินมาชั้น 2 ของบ้านและกำลังจะเดินเข้าห้องของตัวเองแต่ก็ชะงักเพราะจู่ๆก็มีมือมาปิดปากขอองเธอและลากเธอเข้าห้องข้างๆห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว! ร่างกายของเธอตอนนี้ถูกเวี้ยงไปที่เตียงนอนจนแขนเธอฟาดเข้ากับหัวเตียง

“โอ้ย!!”

“อย่ามาสำออยหน่อยเลยหึ้ย! ทีตอนกลางวันละอ่อยเก่งหนักนิผู้ชายนะ”

“คุณหมายถึงอะไร?”

“ใสซื่อ! ใสซื่อมากกกก เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอไหมห๊ะ!!”

“มันอะไรกันฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวที่ยังงงกับสถานการณ์อยู่ก็พยายามถามชายหนุ่มแต่ผลที่ได้คือการโมโหที่รุนแรงและการกระทำที่โหดร้ายมากขึ้น  “ฉะ ฉันเจ็บขา”

“จะอ่อยใครก็อ่อยไปแต่สำหรับฉันมันไม่มีประโยชน์!!”

“แล้วมันเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ!! นายก็พูดมาสิ”

“เมื่อกลางวันก็ผู้ชายอีกคน กลางคืนก็อีกคนเธอนี้มันร่านหาผู้ชายมากหนักใช่ไหม?” ชายหนุ่มที่โมโหคว้าร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เตียงขึ้นมาเขย่าอย่างรุนแรง

 

                เพี๊ยะ! ฝ่ามือเรียวฟาดลงไปที่ใบหน้าหล่ออย่างแรงตัวเธอสั่นด้วยความกลัว

“แก้ว!! ร่านอย่างเธอต้องเจอคนอย่างฉัน!! ดีด้วยแล้วไม่ชอบถ้าอย่างนั้นจะจะร้ายให้เธอดูอย่างถึงที่สุด!!” ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ก้มจูบริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างป่าเถื่อน นัยต์ตาฉายแววที่ดุดันออกมาอย่างไม่ปกปิด หญิงสาวตกใจแทบช็อคเพราะเธอเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่เด็กๆเขาดูเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยทำร้ายแม่กระทั่ง

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา