พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

9.8

เขียนโดย PS_TKForever

วันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.46 น.

  12 chapter
  94 วิจารณ์
  13.57K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 23.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) ออกจากเมือง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

- เมืองซีซ่าร์ 

 

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  ชั้นเคยบอกเเล้วใช่มั๊ย ว่าไม่เอาผ้าลูกไม้   เอามันออกไป !!!!!    "

 

" อ่อๆ ขอประทานโทษจริงๆ เพคะ คราวหลังหม่อมฉันจะระวังให้มากกว่านี้   " 

 

" ออกไป !!  ออกไปทั้งชุด ทั้งเธอ เลย   ออกไป !!!  "

 

 

เสียงดังเกรี๊ยวกราดดังสนั่นวัง   จะมีใครได้นอกจากเจ้าหญิงของเมืองนี้   สาเหตุมาจากดีไซเนอร์มี่จะเอาลุดมาให้เธอเลือกในทุกๆ อาทิตย์ดันมีชุดที่มีผ้าลูกไม้  โผล่มาเเค่นิดเดียว 

 

 

 

 

 

" อะไรกันเเก้วกัลยา   "

 

" ก็นังพวกนี้สิท่านน้า  ก็รู้ว่าเเก้วเกลียดลูกไม้ก็ยังจะเอามาอีก "

 

" เอาเถอะน่าลูก โถ่เเค่เรื่องเเค่นี้เอง หนูก็ไล่มันออกซะให้หมดก็จบเรื่องเเล้วล่ะลูก  อย่าอารมเสียไปเลย "

 

" เธอก็เอาเเต่เข้าข้างองค์หญิง  จนเคยตัวหมดเเล้ว "

 

" ท่านพี่ก็น่า   หลานยังเด็ก ปล่อยๆ เธอไปเถอะเพคะ "

 

เเก้ว  หรือเเก้วกัลยา เธอเป็นเจ้าหญิงของซีซาร์ ที่คนทั้งเมืองต่างรู้กันดีถึงความเอาเเต่ใจของเธอ  เพราะถูกตามใจมาตั้งเเต่เด็ก ทำให้เธอกลายเป็นคนอารมร้อน  เอาเเต่ใจ ไม่ฟังใคร ไม่เเคร์เเละสนใจใคร  ใครจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง  สนมนางกำนันทุกคนต่างหวาดกลัวเธอ เพราะเธอเล่นไล่คนออกจากวังเป็นว่าเล่น เเค่ทำงานช้านิดๆ หน่อยๆ เธอก็ไล่ออกหมด ไม่สนว่าคนๆ นั้นจะมีภาระหรือความจำเป็นอะไร  มีน้าที่คอยเลี้ยงดูเเลเธอ เพราะเเม่ของเธอเสียตั้งเเต่วันที่เธอเกิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่ล่ะ เป็นห่วงจริงๆ ถ้าวันนึงพี่ไม่อยู่เเล้วเเก้วจะดูเเลตัวเองเเละประชาชนยังไง "

 

" ไม่เอาน่า  เดี๋ยวน้องกับเควิน จะคอยช่วยเเก้วเองเพคะ "

 

"ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังห่วงอยู่ พี่คงต้องทบทวนเรื่องรัชทายาทอีกรอบเเล้วล่ะ  บางทีเควินอาจจะเหมาะสมกว่า "

 

แก้วเเละเควินเป็นลูกพี่ลูกพี่ลูกน้องกัน โตมาด้วยกันในวังเเห่งนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

- วังเล็ก

 

" หึ สมน้ำหน้านังเเก้วมัน  ไม่เสียเเรงที่เเม่ทำให้มันนิสัยเสียตั้งเเต่เด็ก  ตำเเหน่งรัชทายาทมันชวดเเน่ "

 

" แล้วตำเเหน่งนั้นก็จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากลูกของพ่อ   เควิน "

 

สามพ่อเเม่ลูก คุยกันพรางยิ้มเยาะที่เเผนการของตนเองนั้นใกล้สำเร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

- วันเเต่งตั้งรัชทายาท

 

" ข้า ในนามของกษัตริย์ซีซาร์  ขอเเต่งตั้งให้ ...   ( น้าของเเก้วกับอาหันไปยิ้มให้เควิน เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นลูกตัวเองเเน่ๆ )   แก้วกัลยา เป็นรัชทายาท  สืบครองบัลลังต่อจากข้า นับตั้งเเต่นี้ไป "

 

ทุกคนช๊อก คงมีเ้ต่เเก้วที่ทำหน้านิ่งไม่รู้อะไร  เพราะเธอคิดว่ายังไงซะ ตำเเหน่งนี้มันก็ต้องเป็นของเธออยู่เเล้ว นับตั้งเเต่นั้นน้ากับอาเเละเควินก็ทำให้เเก้วกลายเป็นตัวปัญหาของวัง ทำให้เธอนิสัยเสียขึ้นเรื่อยๆ  

ทำให้ทุกคนเกลียดเธอ  จนพระราชาทนไม่ไหว เรียกเเก้วไปอบรมอยู่หลายรอบ  จนกระทั่งครั้งนี้

 

 

 

 

" แก้ว พ่อจะส่งเจ้าไปอยู่เวเนล่า  ไปใช้ชีวิตเเบบคนธรรมดา  ให้เงินลูกใช้เท้ากับคนที่ลูกไล่ออกไป ลูกจะได้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคนอื่นบ้าง  ลูกคือว่าที่กษัตริย์ลูกจะมาทำตัวเอาเเต่ใจอย่างนี้ต่อไปไม่ได้เเล้ว !!! "

 

" ไม่นะเพคะ  ท่านพ่อ ท่านพ่อไม่รักลูกหรอ ถึงทำเเบบนี้กัลูกได้ "

 

" ก็เพราะรักยังไงล่ะเเก้ว  พ่อถึงต้องทำเเบบนี้ "

 

" ไม่เพคะ ท่านพ่อไม่รักลูกเลย  ถ้าท่านพ่อรักลูกถอนรับสั่งเถอะเพคะ "

 

" คำสั่งพระราชา  ถือเป็นสิทธิ์ขาด !!! "

 

" ไม่  ท่านพ่อไม่รักเเก้วเลย  "

ทันทีที่พูดจบเเก้วก็วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" องค์หญิงเพคะ เลิกร้องเถอะเพคะ  นมใจไม่ดีเลยที่เห็นองค์หญิงของนมร้องไห้เเบบนี้ "  แม่นมพูดพรางเช็ดนี้ตาให้ร่างบาง

 

" ท่านพ่อไม่รักเเก้วเลยนม  ท่านพ้อไม่รักเเก้วเเล้ว ท่านพ่อเกลียดเเก้ว  ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ แก้ว ถึงอยากจะส่งเเก้วไปอยู่ที่อื่น  ฮือออออ "

 

" ไม่เอานะเพคะ  ไม่คิดอย่างนี้สิเพคะ  องค์ราชารักองค์หญิงน้อยของนมจะตาย "

 

" รัก ถ้ารัก ท่านพ่อจะส่งเเก้วไปอยู่ที่อื่นทำไม "

 

" นมว่า องค์ราชาคงมีเหตุผลขององค์เองเเหละเพคะ  องค์หญิอย่าร้องไห้เลยนะเพคะ "

 

" จะมีเหตุผลอะไรอีกนอกจากท่านพ่อเกลัยดเเก้ว  ท่านพ่อไม่รักเเก้วเเล้ว  ฮืออออ "

 

เเก้วที่พูดตัดพ้อตัวเแงกับเเม่นมของเธอที่ดูเหมือนจะเข้าใจเธอมากที่สุด ดังไปถึงใครบางคนที่ยืนมองทั้งคู่อยู่หน้าประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ท่านราชเลขา  ติดต่อโทโมะ เรียบร้อยเเล้วใช่ไหม ? "

 

" เกล้ากระหม่อมทำตามรับสั่งทุกอย่างเเล้วพะยะค่า   ทางโทโมะเองก็พร้อมที่จะตอบเเทนบุญคุณที่พระองค์เคยช่วยไว้  ทุกอย่างพร้อมพะยะค่า "

 

" ดี หวังว่าโทโมะ จะช่วยอะไรเเก้วได้บ้างนะ "

 

พระราชาพูดจบก็หวนกลับไปมองยังในห้องอีกครั้ง สายตาเป็นห่วงเป็นใยที่ส่งไปถึงในห้องสองคนที่กำลังร้องไห้อยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- วันออกเดินทาง

 

เเก้วเดินลงมาจากบันได  ด้วยสายตาเศร้าสร้อย เธอไม่เคยรู้สึกหดหู่ขนาดนี้   นี่เแ็นการไปต่างเมืองครั้งเเรกที่ไม่มีคนติดตาม  ไม่มีคนเอาใจ ไม่มีใครมาคอยทำนู่นทำนี่ให้ 

เธอลงมาเห็นพ่อของเธอยืนหันหลังให้เเล้วมองอแกไปนอกวัง ยอมรับว่าตอนนี้เธอโกรธมาก  เเละที่เธอไปก็เพราะเธอประชดพ่อของเธอ  ในเมื่ออยากให้เธอไป เธอก็จะไป 

 

" สมใจท่านพ่อเเล้วสิเพคะ  ที่ทำให้ลูกออกไปจากชีวิตได้  ... "  

 

เธอพูดเรียบๆ ที่ไม่เเม้เเต่หันไปมองหน้าพ่อของเธอ  พระราชาเองก็เช่นกันตอนที่เธอพูด ไม่เเม้เเต่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้เธอเสียใจมากขึ้นไปอีก

 

" ออกรถเถอะ "  เธอพูดกับคนขับรถเพื่อไปยังสนามบิน  ใครจะรู้ทันที่ทีลับจากประตูวังน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้   เสียใจ ตอนนี้มีเเค่คำๆ นี้ในหัวเธอ ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------

เรื่องนี้ติ๊งต๊องนะบอกไว้ก่อน 555555555

ฝากด้วยจ้า  เม้นๆ โหวดๆ 

15:19

26/06/58

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา