เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่มแล้วหรอครับคุณย่า”ขณะที่ทานอาหารเช้าช่วยกัน คุณหญิงนวลรวบช้อนและดื่มน้ำทันทีจน

ป๊อปปี้ต้องถามย่ของเขา

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ เพราะมีพวกมลพิษมาทานข้าวด้วยทุกวันๆแบบนี้ชั้นกินไม่ลง เอาล่ะทานเสร็จแล้วฟ้าเดินออก

ไปส่งป๊อปปี้ที่รถด้วยล่ะส่วนเธอ อยากจะเป็นคนในที่นี่งั้นก็ช่วยมะลิเก็บโต๊ะอาหารด้วยล่ะ”คุณหญิง

นวลสั่งทำให้ฟางชะงักเงยหน้ามองฟ้าที่ยิ้มอย่างสะใจก่อนจะรีบลุกขึ้นไปถือกระเป๋าและเสื้อสูทให้

ป๊อปปี้ แทนที่จะเป็นหน้าที่ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าทนดูภาพนี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องทนกลับบ้านไปเลยนะ เพราะแม่ฟ้าเค้ามาก่อนเธอ”คุณหญิงนวลเห็น

ฟางซึมก็เดินเข้าไปพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ คุณฟาง”อิ่มและมะลิมองดูฟางที่กล้ำกลืนมองดูป๊อปปี้เดินไปกับฟ้าก็สงสาร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้กลับไปที่บ้านมั้ยคะคุณฟางดูท่าไม่สบายแบบนี้”แก้วที่เดินกับฟางในสวนก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ป็นไรค่ะคุณแก้วฟางทนได้ วันนี้เรามาเรียนภาษาอังกฤษมั้ยคะเดี๋ยวฟางจะสอนเอง”ฟางปรับ

สีหน้าปกติแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณฟางมากนะคะที่มาสอนหนังสือให้แก้ว”แก้วซึ้งใจในน้ำใจฟางและความเข้มแข็งของ

เธอก่อนจะมานั่งที่ศาลาหลังบ้านเพื่อเรียนหนังสือกับฟาง และเวลานี้ก็สามารถทำให้ฟางลืมความ

เศร้าเมื่อวานไปได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปคุณแก้วลองอ่านบทสนนานี่นะคะ”ฟางพูดพลางเปิดหนังสือให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Oh he’s so sweet and he is such gentleman I think I am falling in love with

him”แก้วอ่านข้อความนั้น

 

 

 

 

 

 

“Really? Who’s lucky man?”จังหวะนั้นเองโทโมะก็โผล่เข้ามานั่ข้างแก้วแล้วถามทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะมาได้ไงเนี่ย”แก้วเหวอเมื่อเห็นโทโมะที่โผล่มาพลางมองเพราะกลัวว่าฟ้าจะเอาไปฟ้อง

คุณหญิงนวลอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอบมาก่อนสิว่าเราปิ๊งใคร ผู้ชายคนนั้นฝ่าด่านโหดเจ้าป๊อปมาได้แล้วหรอตอบมานะ”โทโมะรีบ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปกันใหญ่แล้วค่ะพอดีว่าฟางสอนภาษาอังกฤษให้แก้วเค้าแล้วให้แก้วพูดข้อความนี้เฉยๆ”ฟางรีบ

ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้า ไอ้เราก็นึกว่าแก้วจะขายออกแล้วซะอีก”โทโมะเห็นหนังสือแล้วยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่พี่โทโมะเถอะค่ะมาทำไมที่นี่คะ งานการไม่มีทำรึไง”แก้วพูดขึ้นพลางขยับห่างโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ระดับเจ้าของอย่างพี่จะเข้าไม่เข้าออฟฟิศก็ได้ใครจะกล้าว่า”โทโมะพูดและพลางยักไหล่ไม่

สนใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเหลวไหลสิคะ ถึงแม้บริษัทจะเป็นของครอบครัวพี่ตี่ก็เอาใจใส่หน่อยสิ”แก้วพูดพลางดุชาย

หนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย ดุจังเลยระวังจะไม่มีใครมาจีบนะจ้ะ”โทโมะขำกับท่าทางจริงจังของแก้วก็พูดแซว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดีสิคะ คุณย่าท่านต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”แก้วพูดและซึมลงไปเมื่อคิดถึงเรื่องที่ฟ้าเผา

เสื้อผ้าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วนี่ไม่ใส่เสื้อผ้าที่พี่ซื้อให้ล่ะ น่ารักจะตาย”โทโมะเงียบก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วบอกแล้วไงคะว่าแก้วไม่มีสิทธิ์ใส่ได้อยู่แล้ว คุณย่าท่านไม่พอใจท่านสั่งฟ้าเผาไปหมดแล้ว

ค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ เผาไปแล้วงั้นหรอ งั้นไม่เป็นไรเราไปซื้อกันใหม่”โทโมะพูดแล้วดึงมือแก้วขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะพี่โทโมะ เดี๋ยวฟ้าเห็นก็เอาไปฟ้องคุณย่าหรอก”แก้วตกใจและพายามขืนตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยฟ้าเมื่อกี้พี่เห็นออกไปข้างนอกกับคุณย่าแล้วตอนนี้เหลือแค่เราเอ่อ น้องฟางได้ด้วยกันนะครับ

ดีครับขึ้นรถกันเลยแล้วกัน”โทโมะพูดก่อนจะตัดสินใจมัดมือชกทั้ง2สาวและพาฟางและแก้วขึ้นรถ

ออกไปด้วยกันทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แก้วไม่เอาแล้วนะคะเสื้อผ้าพวกนั้น พี่ซื้อมาอีกเดี๋ยวฟ้าเห็นก็เอาไปเผาอีกมันเปลืองเงินพี่ซะ

เปล่าๆ”แก้วเดินบ่นขณะเดินตามโทโมะมาในห้างกับฟาง โทโมะหันไปมองแก้วที่บ่นกับตัวเองก็ยิ้ม

ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สนุกดีออก ถ้ายัยฟ้าโรคจิตชอบเผาเสื้อผ้าเล่นพี่ก็จะซื้อๆๆๆเอาไปให้เรื่อยๆถ้ายัยนั่นเหนื่อยเค้าก็

เลิกเอง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตลกแล้วพี่โทโมะแก้วบอกแล้วไงมันเปลือง”แก้วรีบพูดทันทีก่อนที่โทโมะและแก้วจะเถียงกันจน

ฟางยิ้มขำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้องฟางยิ้มออกมาได้แล้ว ดีจังเพราะเมื่อกี้ตอนอยู่บนรถเห็นซึมมาตลอดเป็นอะไรครับทะเลาะกับ

ป๊อปปี้หรอ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เปล่าค่ะ งั้นเราไปเดินเล่นกันเถอะค่ะ”ฟางเลี่ยงที่จะตอบก่อนจะเดินไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้า2คนทะเลาะกันหรอเมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”โทโมะหันไปถามแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้เหมือนกันสิคะ”แก้วที่ไม่อยากให้โทโมะรู้เรื่องก็พูดปัดๆก่อนจะเดินหนีไปโดยที่โทโมะมอง

ด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวดูหนังสักเรื่องมั้ย นานๆทีพาแม่ชีออกมาข้างนอกแบบนี้”เมื่อซื้อของเสร็จโทโมะก็เอ่ยปาก

ชวนทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ดีหรอกค่ะเพราะเราออกมานานเดี๋ยวคุณย่าท่านจะตามหาเราได้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้า แต่พี่ดันซื้อตั๋วหนังมาแล้วด้วยสิ แย่จัง”โทโมะพูดพลางชุตั๋วหนัง3ใบขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางเดินมานั่งรอแก้วและโทโมะที่ออกไปซื้อป๊อปคอร์นด้วยกันแล้วมองเนคไทที่เธอตั้งใจ

ซื้อมาให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่าครับคุณฟาง”เขื่อนเดินมานั่งข้างๆฟางแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เปล่าค่ะไม่มีอะไร”ฟางชะงักก่อนจะรีบเก็บกล่องเนคไทใส่ถุงแล้วตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เวลาผมเห็นคุณฟางทีไรคุณฟางก็เศร้าไม่มีความสุขตลอด ทะเลาะกับสามีมาหรอครับ ปรึกษาผม

ได้นะครับเพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกันน่าจะให้คำปรึกษาได้ดี”เขื่อนทำทีอาสาเป็นที่ปรึกษาให้

ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ แล้วนี่คุณเขื่อนไม่คิดจะไปง้อเฟย์เค้าหน่อยหรอคะ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของผมกับเฟย์มันจบไปแล้วครับเราไปด้วยกันไม่ได้เค้ามีคนอื่น”เขื่อนพูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟย์เป็นเด็กหัวอ่อนนะคะเห็นอย่างนั้นเมื่อรักใครเข้าสักคนแล้วเธอจะรักเค้าจริงนะคะ”ฟางพูด

ทำให้เขื่อนชะงักคิดถึงวันนั้นที่เขาปีนขึ้นไปทำร้ายเธอ ภาพที่เฟย์ต้องร้องไห้เพราะเขา เฟย์เสียใจ

เพราะเขานั่นสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณฟางล่ะครับเมื่อรักใครแล้วรักจริงรึปล่า”เขื่อนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เมื่อฟางรักใครและแต่งงานกับใครไปแล้วฟางจะรักและดูแลเค้าเป็นอย่างดีค่ะ”ฟางพูดแล้ว

คิดถึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมนี่อิจฉาสามีคุณฟางจังเลยนะครับที่มีภรรยาที่น่ารักแบบนี้ ผมขอตัวก่อนนะครับ”เขื่อนพูดก่อน

จะเดินออกไปโดยไปตบบ่ากับกวังที่แอบมาถ่ายรูปเขากับฟางที่หน้าโรงหนังเมื่อกี้แล้วเอาส่งให้

ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่โชคดีนะคะวันนี้ที่คุณหญิงท่านกับแม่ฟ้าออกไปคุยงานกับสมาคมผ้าข้างนอกยังไม่กลับมา”อิ่ม

พูดเมื่อฟาง แก้วและโทโมะกลับมาในตอนเย็น ก่อนที่พวกของคุณหญิงนวลจะกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะพี่ให้”โทโมะยื่นกล่องสร้อยข้อมือให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“เอามาให้แก้วทำไมเสื้อผ้าพี่ให้แก้วตั้งเยอะแล้วนะ”แก้วถามเมื่อมองกล่องสร้องข้อมือ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเสื้อผ้าโดนเผาอีกแต่พี่ว่านี่น่ะไม่โดนเอาไปเผาด้วยหรอก เอาไปใส่ซะถือว่าเป็นเครื่องรางแล้ว

กัน คอยเตือนเราไว้ว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว เมื่อเราท้อเราเสียใจให้มองสร้อยของพี่ไว้มันจะแทนว่า

พี่ยังอยู่ข้างเราเสมอนะ”โทโมะพูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า”แก้วยิ้มออกมาก่อนจะรีบเอาข้าวของทั้งหมดไปเก็บกันฟ้าจะมาเห็นเข้าอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปไหนมาหรอวันนี้”เมื่อเข้าไปในบ้านฟางก็ชะงักเมื่อป๊อปปี้นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกรออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พาคุณแก้วออกไปเปิดหูเปิดตาน่ะค่ะแล้วเลยซื้อหนังสือกัน”ฟางพูดพลางชูถุงหนังสือที่ซื้อ

มาด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนี้โรงหนังเค้ามีบริการขายหนังสือแล้วหรอ ไม่ยักจะรู้”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วหันไปมองฟาง

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่ป๊อปรู้ได้ยังไงคะ”ฟางแปลกใจที่ป๊อปปี้รู้ว่าเธอไปดูหนังมาก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“รูปนี้เค้าแฟกซ์มาที่ห้องทำงานของผมที่มหาลัย”ป๊อปปี้ยื่นรูปที่ฟางอยู่กับเขื่อนหน้าโรงหนังแล้ว

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครถ่ายกัน เอ่อ ความจริงแล้วพวกเราไปกันหลายคนนะคะพี่ป๊อป”ฟางตกใจก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตากับใครคนอื่นก็ไปคนเดียวสิอย่าเอาน้องผมไปอ้าง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณฟางคะมีคนมาหาคุณฟางค่ะ”อิ่มเดินเข้ามาเรียกฟางก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขื่อนมาได้ยังไงคะ”ฟางตกใจปนแปลกใจที่เขื่อนมาหาเธอซึ่งป๊อปปี้เองก็ชะงักเมื่อเห็นเขื่อน

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อตอนที่เราคุยกัน ผมเองวางของไว้ใกล้ๆกับถุงช้อปปิ้งคุณฟางเลยเผลอหยิบถุงนี่มาด้วยผมเอา

มาให้คุณฟางครับ ดีจังเลยนะครับซื้อของให้สามีแบบนี้”เขื่อนพูดแล้วยิ้มให้กับฟางพลางมอง

ป๊อปปี้ที่ยืนกอดอกอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอบคุณมากนะคะคุณเขื่อนที่เอามาให้”ฟางยิ้มและขอบคุณพลางหันไปมองป๊อปปี้ที่เดิน

เข้าไปในบ้านแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรไม่สบายใจบอกผมได้นะครับ อย่างน้อยคิดซะว่าผมคือเพื่อนคนนึงของคุณฟางก็พอ”เขื่อน

ที่แอบเห็นป๊อปปี้ที่แอบมองตัวเองกับฟางคุยกันนอกบ้านจากหน้าต่างก็ทำเป็นกุมมือให้กำลังใจ

ฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมานะคะ”ฟางรีบชักมือกลับก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้ชายคนนั้นมาจีบเธอหรอฟาง”ป๊อปปี้ที่ทำเป็นนั่งอ่านหนังสือแล้วถามฟางขึ้น

 

 

 

 

 

 

“เปล่านะคะ เค้าเคยคบกับน้องสาวของฟางและเค้าก็เอาของมาคืนฟางเท่านั้นล่ะค่ะไม่มีอะไร”ฟาง

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ถ้าอยากจะคบใครก็คบไปสิ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะจริงๆแล้วเราก็แค่แต่งงานกันในนามเท่านั้น

ถ้าวันไหนเธออยากจะไปมีคนใหม่ก็ไปก็ได้นะ”ป๊อปปี้พูดพลางปิดหนังสือแล้วทำเป็นไม่สนใจฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นคือความต้องการลึกๆจริงๆของพี่ป๊อปสินะคะที่อยากให้ฟางออกไปจากที่นี่”ฟางพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมเห็นคุณต้องมาทนเจ็บแบบนี้ไปเพื่ออะไรกนในเมื่อคุณย่าเองก็ไม่มีท่าทีจะลดทิฐิลงให้มองนี

ระสิงห์ในแง่ดีได้ คุณทำไปแบบนี้มันก็สูญเปล่าไม่มีค่าอะไรทั้งนั้นล่ะ”ป๊อปปี้ที่ไม่อยากให้ฟางต้อง

มากล้ำกลืนที่นี่ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“การที่ฟางทำทุกอย่างและอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยามันไม่เคยมีค่าอะไรในสายตาพี่ป๊อปจริงๆงั้นหรอ

คะ”ฟางถามขึ้นอย่างน้อยใจ ถึงแม้ปากเธอจะบอกว่าทนได้ แต่จริงๆแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่

จะทนเรื่องแบบนี้ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ สามีภรรยามันคือบทบาทที่พวกเราต้องรับไปตามหน้าที่ที่เราได้มาจากผู้ใหญ่”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าพี่ป๊อปคิดว่าการเป็นสามีภรรยากันมันคือหน้าที่ที่ต้องทำ มันคือสิ่งที่ทำไปโดยไม่ได้เกิดจาก

ความรักข้างและความเอาใจใส่กันจากข้างในแบบนี้มันคงจะอึดอัดใจพี่ป๊อปมาก งั้นวันนี้ถือว่ามัน

คือวันลางานของฟาง1วันแล้วกันนะคะ ฟางขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้านของฟาง1วันค่ะ”ฟางที่

น้อยใจป๊อปปี้ก็รีบพูดก่อนจะวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ป๊อปปี้ที่มองตามฟางนิ่งใจหนึ่งอยากจะไปพูดดีๆ แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าทำดีกับฟางแล้วจะ

ทำให้ฟางเจ็บจากการแก้แค้นย่าตัวเองก็เลือกที่จะยืนนิ่งๆก่อนจะหยิบถุงที่ฟางเอามากเขื่อนเมื่อกี้นี้

ขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือกล่องเนคไทที่ฟางตั้งใจเลือกซื้อให้กับตนเองมีการ์ดเขียนหน้ากล่องว่าให้

เขาก็นิ่งซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

 

บางทีทำอะไรไปแล้วเค้าไม่มองมามันน่าน้อยใจ เอ เป็นแบบนี้เเล้วจะเป็นไงต่อน้อ ต้องติดตามๆๆๆ