วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

                    หลังจากที่วิ่งออกจากร้านอาหารบ้าๆนั้นมา ชั้ลก็เรียกแท็กซี่นั่งไปบริษัททันที ภาพบ้าๆกับคำพูดเฮงซวยของหมอนั่นมันหนเวียนอยู่ในหัวของชั้ลตลอด คิดทีไรมันก็แค้นๆ จุกๆอยู่ที่คอ เหมือนคนจะร้องไห้ แต่มันร้องไห้ไม่ออกยังไงยังงั้น 

 

 

 

                    จนมาถึงหน้าบริษัท ชั้ลทำหน้าทำตัวให้เหมือนปกติที่สุด แล้วเดินเข้าไปในบริษัทอย่างมั่นใจ ความรู้สึกในใจของมัน มันจะต้องอยู่กับชั้ลคนเดียว คนอื่นไม่ควรรู้เป็นอันขาด 

 

 

 

 

                    " อ้าว พี่เจษ ทำไมไม่ไปกินข้าวด้วยกันอะ " ชั้ลจะเดินไปที่โต๊ะทำงาน บังเอิญเห็นพี่เจษนั่งทำงานอยู่ในห้อง ชั้ลเลยแวะเข้าไปถาม 

 

 

 

 

                    " พี่กินมาแล้วเลยไม่อยากไป " พี่เจษตอบนิ่งๆ แล้วหันไปทำงานต่อ ส่วนชั้ลก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

 

                   

 

 

 

                    ทางด้าน ดิน หนึ่ง และวิทย์ ก็รีบขับถมาหาแก้วที่บริษัท

 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไรวะห้อย อยู่ๆ ก็วิ่งออกจากร้านมา เห็นห่วงนะโว้ย " พี่ดินโวยวายใส่ชั้ลเสียงดัง พร้อมๆกับเฮียหนึ่งที่ยืนทำหน้าดุใส่ชั้ล

 

 

 

 

 

                    " ก็แก้วลืมไป ว่าแก้วต้องเตรียมเอกสารให้ท่านประธานก็เลยรีบกลับมาไง " ชั้ลก็แก้ตัวไปเรื่อย ไม่อยากให้พวกพี่ๆเค้าจับผิดเรื่องของชั้ลหนะ 

 

 

 

 

 

                    " แน่ใจนะ" เฮียหนึ่งเหล่ตามองมาที่ชั้ลเหมือนจะไม่เชื่อ จนชั้ลต้องแอคติ้งและโกหกพี่แกไปอีกรอบ 

 

 

 

 

                    " แน่สิเฮีย เนี่ย เอกสารเต็มโต๊ะเลยเห็นป่าว " ชั้ลดึงเอกสารวางเรียงอย่างเป็นระเบียบมาให้เฮีแกดู เฮียหนึ่งพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะกอดคอพี่ดินเดินกลับห้องไป

 

 

 

 

 

                    " แหม เมื่อกี้ก็ไปทานข้าวด้วยกัน นี่ยังต้องมาหากันอีกหรอ " ในขณะที่ชั้ลก้มลงดูเอกสารอยู่ อยู่ๆไอ้บ้านั่นก็ยืนอยู่ตรงหน้าชั้ล แล้วสบถคำพร่อยๆใส่ชัลอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " ก็ธรรมดาของคนรักกันอะ นายคงไม่เข้าใจ " เพราะความอยากเอาชนะ ชั้ลเลยประชดใส่เขากลับไป 

 

 

 

 

 

                    " เข้าใจสิ คงเหมือนชั้ลกับฟาง ที่แยกออกจากกันไม่ได้ " มันยิ้มน้อยๆใส่ชั้ลแล้วก็พูดอวด ก่อนจะเชิดหน้าเดินเข้าห้องไปเลย 

 

 

 

 

 

                    เจ็บดีจัง U_U  ทุกอย่างมันชัดเจนแล้วเนอะ ชั้ลควรหยุดดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านของฟางที่กำลังทำงานอยู่นั้น ไม่นานนัก เสียงข้อความในโทรศัพท์เธอก็ร้องดงขึ้นมา หญิงสาวเหลือบมองดูหน้าจอโทรศัพท์ เธอยิ้มให้กับมัน เมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาหาเธอ คือ ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    '  ตอนเย็นไปรับไอ้หมากานด้วยกันนะ ' ป๊อป 

 

 

 

 

                    " ไอ้เจ้าเล่ห์ เมื่อเช้ายังไม่โทรหาฟางเลยนะ " เธอบ่นพรึมพรำกับหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาป๊อป 

 

 

 

 

 

 

                    เอกสารทุกอย่างที่ชั้ลเตรียมเอาไว้ให้กับเค้า สำหรับการประชุมพรุ่งนี้มันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชั้ลเปิดประตูเอาเอกสารไปวางและกำลังจะออกมา

 

 

 

 

 

                    " เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะ " เสียงอ่อยๆของคนที่นั่งก้มหนาทำงานอยู่เมื่อครู่ก็ดังตามหลังชั้ลมา 

 

 

 

                    มันเหมือนจะดีใจ แต่มันก็ไม่พอใจปนๆกันไป เค้าควรจะชวนฟางไปมากกว่าชวนชั้ลไปนะ 

 

 

 

 

                    " ขอโทษคะ ชั้ลมีนัดแล้ว " ชั้ลพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องมาทันที เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามจากผู้ชายคนนั้น 

 

 

 

                    ชั้ลรีบเดินมาหาพี่ดินกับเฮียหนึ่งที่ห้องทำงานของพวกเค้า

 

 

 

 

                    " เฮีย พี่ดิน แก้วอยากดูหนัง " 

 

 

 

 

                    " ก็ไปดิวะ " พี่ดินรีบเก็บเอกสารทันที ส่วนเฮียหนึ่ง เตรียมตัวกลับบ้านก่อนหน้านั้นแล้ว เราสามคนออกจากบริษัทมาขึ้นรถเมลล์พร้อมกัน ตามประสาของคนไม่ค่อยมีตังค์ 

 

 

 

 

 

                    " ไปนั่ง " ที่นั่งมันมีเหลือแค่ที่เดียว ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ เฮียหนึ่งสุดหล่อของชั้ล เลยผลัก ผลักนะคะ ผลักให้ชั้ลนั่งลง แล้ว 2 ฮีแกก็ยืนโยนราวกันต่อไป 

 

                    เฮียหนึ่งแกเป็นคนใจดีนะ แต่แอบเถื่อนๆ เหมือนแกจะเขิลๆหรืออะไรก็ไม่รู้แหละ เลยไม่กล้าแสดงออก ปกติถ้าจะต้องเสียสละอะไรให้ชั้ล ฮีแกก็มักจะทำแบบเถื่อนๆเหมือนเื่อครู่นี้แหละคะ จะไม่หยิบยื่นให้ดีๆ แต่จะผลัก หรือ โยนให้แทน ... 

 

 

 

 

                    หมับ  

 

 

                    ในขณะที่เรากำลังเดินลงจากรถ ซึ่งมันค่อยข้างจะทุลักทุเล เซไปเซมาเพราะโดนเบียด อยู่ๆมือหนาๆของใครสักคนก็มาจับข้อมือของชั้ล แล้วลากชั้ลลงจากรถเมลล์ 

 

 

 

 

                    " เห้ย ! มาได้ยังไง " ให้ตายเถอะ ชั้ลไม่คาดฝันว่าคนที่ยืนข้างๆชั้ลตอนนี้จะเป็น ...ท่านประธาน... 

 

 

 

 

 

                    " มานี่เลยนะ " มันพูดจบก็ลากมือชั้ลผ่านฝูงชนเข้าไปในห้างอย่างไป ชั้ลพยายามชั้ลไปหาเฮียหนึ่งและพี่ดิน แต่ด้วยความที่ชั้ลกำลังวิ่งตามหมอนั้นอยู่ ชั้ลเลยมองพวกเขาไม่เห็น 

 

 

 

 

 

                    " นายยยย  ปล่อยชั้ลเดี๋ยวนี่นะ " ชั้ลเกร็งตัวไม่ยอมเดินตามหมอนั่น จนเค้าหยุด..ได้จังหวะ ชั้ลรีบสะบัดมือออกทันที

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลมากับเฮียกับพี่ดินนะ นายจะมาลากชั้ลแบบนี้ไม่ได้ " ชั้ลพูดจบก็หันหลังจะเดินไปหาพี่ดินกับเฮีย แต่หมอนั่นกลับดึงชั้ลอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่อยากให้เธอไปกับพวกมัน " มันจับข้อมือชั้ลไว้แน่น แล้วพูดกับชั้ลเบาๆแบบสุภาพ 

 

 

                    จนชั้ลรู้สึก......  TT 

 

 

 

 

 

                    " แต่ชั้ลนัดพวกเค้ามาแล้ว ชั้ลก็ต้องไปกับพวกเค้านิ "

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ชอบเวลาที่เธออยู่กับพวกมัน มันดูสนิทกันเกินไป ชั้ลไม่ชอบ "

 

 

 

 

                    " ไม่ชอบ ? ทำไม ? " 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ชั้ล ... "

 

 

 

 

                    " นี่นายต้องการอะไร โทโมะ ' ชั้ลไม่เข้าใจในการกระทำของเขาจริงๆ บางครั้งเค้าก็จีบฟาง แต่บางครั้ง มันเหมือนว่าเค้าจะชอบชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " อย่ไปยุ่งกับพวกมันอีก นี่เป็นคำสั่ง " เค้าเปลี่ยนจากคำพูดสุภาพมาขึ้นเสียงใส่ชั้ล เหมือนกับเจ้านายที่กำลังออกคำสั่งจากลูกน้องอยู่ 

 

 

 

 

 

                   ชั้ลเหลือบเห็นพี่ดินกับเฮียหนึ่งที่กำลังจะเดินเข้ามาหาชั้ล " แต่ชั้ลจะยุ่ง " ชั้ลสะบัดมือจากหมอนั้นแล้วเดินผ่านหมอนั่นเข้าไปหาพี่ดินกับเฮีย 

 

 

 

 

                    " นี่แก้วมาอยู่กับเค้าได้ยังไง " พี่ดินจ้องหน้าหมอนั่นแล้วหันมาถามชั้ล

 

 

 

 

                    " อ่อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ไปดูหนังเถอะ " ชั้ลไม่อยากที่จะตอบคำถามอะไร เลยลากมือฮีทั้งสองไปโรงหนังทันที ส่วนหมอนั่นหรอ ชั้ลไม่ได้หันไปมอง 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง หลังจากที่นัดฟางเอาไว้ตั้งแต่เช้า ว่าจะไปรับไอ้เจ้ากานด้วยกัน เย็นวันนี้ ป๊อปเลยมารอรับฟางอยู่ที่หน้าบริษัท และไปรับกานที่โรงเรียน

 

 

 

 

 

                    " โห่เฮีย กว่าจะมาได้นะ " ทันทีที่กานเปิดประตูก้าวขาเข้ามาในรถ ก็บ่นใส่ป๊อปทันที

 

 

 

 

                    " ว่าพี่ฟางนู้น อย่ามาว่าเฮีย " ป๊อปทำปากจู๋ไปที่ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " กับพี่ฟางผมไม่ว่าหรอกฮะ คนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด ไม่เหมือนคนขี้เหร่ เนอะพี่ฟางเนอะ " กานกระเทิบมานั่งตรงกลางของเบาะหลัง พร้อมๆกับชะเง้อหน้าไปคุยเล่นกับฟาง

 

 

 

 

 

                    " เด็กอะไรหล่อแล้วยังจะพูดเก่งอีก อิอิ " ฟางเอื้อมมือไปลูบผมกานอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

                    " หิวมั้ยไอ้หมากาน เดี๋ยวพี่ฟางพาไปเลี้ยงไอติม เอาป่าว " ป๊อปรีบโยนใส่ฟางทันที ฟางรีบตีป๊อปเป็นการลงโทษ 

 

 

 

 

 

                    " แหมเฮีย จะถ่วงเวลาอยู่กับพี่ฟางก็บอกกันมาตรงๆเถอะ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ " แต่กานดันรู้ทันซะงั้น 

 

 

 

 

 

                    ร้านขนมแห่งหนึ่ง 

 

 

 

 

                    " พี่ฟางรีบรับรักพี่ป๊อปเถอะ ผมนะสงสารพี่ป๊อปจะแย่แล้ว ปกติจีบผู้หญิงไม่เคยทุ่มเทขนาดนี้มาก่อนเลยนะ สงสัยพี่ฟางได้มาเป็นลูกสะใภ้แม่แน่ๆ " กานถือจังหวะที่ป๊อปเข้าห้องน้ำคุยกับฟาง

 

 

 

 

                    " พี่อยากจะดูพฤติกรรมของเ้ค้าไปนานๆหนะ ตอนนี้พี่ยังไม่มั่นใจ " ฟางพูด

 

 

 

 

 

                    " นี่พี่ฟาง กานบอกอะไรให้นะ ชีวิตคนเรามันสั่น ดูอย่างเพื่อของกาน กำลังจะไปบอกรักผู้หญิงแท้ๆ ดันมาถูกรถชนตาย มันอะนะ แอบรักผู้หญิงคนนั้นมาสามปีแล้ว กะจะไปบอกแต่ก็มาตายซะก่อน เสียดายนะพี่ฟางแบบนั้นหนะ " กานหน้าเศร้าลง 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม "  ฟางนิ่งไป แล้วคิดตามเรื่องที่กานเล่าให้ฟัง

 

 

 

 

 

                    หน้าโรงหนัง

 

 

 

 

                    " พี่ดินนี่อะไร ดูหนังอะไรไม่ดู ดันมาดูหนังผี แก้วคืนนี้แก้วจะนอนยังไงหละเนี่ย " เออให้ตายเถอะ หนังโครตหลอนเลยวะ ชั้ลยิ่งนอนคนเดียวอยู่ด้วย เห้ออ

 

 

 

 

                    " ให้ไปนอนเป็นเพื่อนป่าว "พี่ดินเสนอ พร้อมๆกับยื่นหน้ามาใกล้ชั้ล จนเฮียหนึ่งต้องผลักหน้าพี่ดินออกไป

 

 

 

 

                    " กับนุ่งกับน้องมึงเสือกไม่เว้นนะไอ้ดิน ไปกลับบ้าน " เฮียหนึ่งดึงมือพี่ดินให้ออกห่างจากชั้ล แล้วเดินนำไป

 

 

 

 

 

                    " พี่ดินกับเฮียกลับบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวแก้วแวะซื้อของแปปนึง " ชั้ลลืมไปเลย ว่าอาหารไอ้ลิ้นจี่มันหมดแล้ว

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ไม่เป็นไร รอได้ เดี๋ยวไปส่ง " เฮียหนึ่งพูด 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรๆ แก้วกลับเองได้จริงๆ เฮียหนึ่งกับพี่ดินกลับบ้านดีๆนะ " คือไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไปส่งหรอกนะ เอาตรงๆก็อยากก ผู้ชายไปส่งโรแมนติกจะตายย  แต่ชั้ลเกรงใจพวกพี่เค้านะ ลากมาดูหนังทีนึงแล้ว ถ้าให้ไปส่งอีกคงไม่ไหว อีกอย่าง บ้านเราไปกันคนละทางด้วย 

 

 

 

                    ชั้ลเลยชิ่งออกมาจากพี่แกสองคน แล้วออกไปซื้ออาหารของไอ้ลิ้นจี่ ก่อนจะนั่งรถเมลล์กลับคอนโด 

 

 

 

                    

 

 

                    " ลิ้นจี่ มากินอาหารมาลูกมา เมี๊ยวๆ " ไอ้หมูมันหายไปไหนเนี่ย เรียกตั้งนานแล้นะ ทำไมยังไม่มา 

 

 

 

 

 

                    " ลิ้นจี่ อยู่ไหนลูก " ริมระเบียงก็ไม่อยู่ ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี ห้องครัวก็ไม่มี หรือจะอยู่ในห้องนอน 

 

 

 

 

 

                    " ลิ้น .. เห้ย ! นายยยยย " นี่มันเป็นผีหรือเปล่า ทำไมหมู่นี้ชอบตามมาหรอกหลอนชั้ลจังเลย นี่ถึงขั้นแอบเข้ามานอนในห้องกันเลยหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " นายตื่น !! " ชั้ลรีบจับลิ้นจี่ออกมาจากอกไอ้หมอนั้น แล้วอุ้มลิ้นจี่เอาไว้ พร้อมๆกับตะโกนเรียกหมอนั่น ที่นอนหลับอยู่บนเตียงของชั้ล

 

 

 

 

                    " หนังจบแล้วหรอ .. ชั้ลนึกว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่ซะอีก " มันขยี้ตา แล้วลุกขึ้นนั่ง 

 

 

 

 

                    " ไม่กลับห้อง แล้วจะให้ชั้ลไปนอนใต้สะพานลอยหรือไง " เออนั้นสิ แล้วนี่อะไร นอนห้องคนอื่นเค้า แล้วยังไม่ใส่เสื้ออีกหรอวะ - - ! 

 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! ก็ห้องไอ้ดิน หรือไม่ก็ไอ้หนึ่งไง " มันหยิบเสื้อตัวเองแล้วสวมใส่ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน มานั่งตรงโซฟาที่ห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

                    " นี่นายหาเรื่องชั้ลอีกแล้วนะ เมื่อเช้าก็ทีนึงแล้ว ถามจริงเถอะ นายต้องการอะไร " ชั้ลเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ ชอบหาเรื่องหวะ เจอหน้าทุกครั้งก็ทะเลาะทุกครั้ง

 

 

 

 

                    " นี่โง่หรือว่าซื่อบื่อวะ ถึงได้ไม่รู้อะไรเลยเนี่ย " 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! ก็จะไปรู้มั้ยวะ ต้องการอะไรก็บอกมาดิ เกลียดชั้ลหรือต้องการอะไรก็บอกมา จะได้ไม่ต้องมาเหน็บแนม มาชวนทะเลาะอยู่แบบนี้ " 

 

 

 

 

                    " จูบก็แล้ว มาหาถึงห้องก็แล้ว พาไปกินข้าวก็แล้ว พาไปเจอแม่นมก็แล้ว หนีตายมาด้วยกันก็แล้ว นี่ยังไม่รู้อีกหรอ ว่าต้องการอะไรเนี่ย "

 

 

 

 

                    " เออ ไม่รู้ " รู้แหละ แต่แค่อยากจะให้มันชัดเจนกว่านี้ 

 

 

 

 

                    มันไม่พูดอะไรต่อ แต่มันกลับเดินเข้ามาหาชั้ล มือของมันรวบต้นคอของชั้ลเอาไว้ 

 

 

                    แล้วปากของเราก็ชนกัน >< ! ให้ตายเถอะ ใจชั้ลแทบจะระเบิดออกมา ไม่คิดเลยว่าการโดนคนที่มีใจให้จูบ มันจะทำให้ชั้ลอ่อนระทวยขนาดนี้ 

 

 

 

 

                    " ปากเธอหนะ ชั้ลจองแล้วนะ แล้วอย่าไปยุ่งกับผู้ชายอีกหละ " มันถอนพูดออก แล้วจ้องหน้าชั้ล ก่อนจะพูดแบบนั้นออกมา  

 

 

 

 

                    " ทำไมหละ " ชั้ลหายใจถี่มาก สงสัยจะตื่นเต้นมั้ง ทุกอย่างมันเร็วจนชั้ลตั้งตัวไม่ทัน มันอึ้ง มันตกใจ มันตื่นเต้น มันวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก  ... นี่ชั้ลเป็นอะไร  

 

 

 

 

                    " ชั้ล... หึง.... " หมอนั่นยิ้มน้อยๆ

 

 

 

 

 

                    ตึกตักตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  

 

 

 

                    หึงชั้ลเลยหรอ