วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

                    แสงไฟสลัวๆ ภายในห้องใต้ดินที่ถูกจัดแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างหรูในผับของเสี่ยเอก กับบร่างอวบของหญิงวัยกลางคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง

 

 

 

 

                    " เสี่ยไปทำอะไรเค้าเนี่ย ทำไมป่านนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก " ป๊อปกังวลใจเมื่อมองไปยังแม่มิ่งที่ยังแน่นิ่งอยู่

 

 

 

 

                    " ก็ไอ้พวกนี่ซิ บอกให้ใช้ยาอ่อนๆมันดันหยิบไปผิดขวด เวรกรรมจริงๆ " เสี่ยเอกบ่น ก่อนจะหันไปมองฆ้อนใส่ลูกน้อง 

 

 

 

 

                    " นั้นไง เธอฟื้นแล้ว " แม่ป๊อปรีบลุกจากเ ก้าอี้แล้วปรี่เข้าไปดูแม่มิ่ง

 

 

 

                    ดวงตาหวานๆ ค่อยๆหรี่ตาขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่มืออวบๆของเธอพยายามที่จะพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่ง

 

 

 

 

                    " คุณเปรม " ทันทีที่แม่มิ่งมองเห็นคนตรงหน้า สีหน้าของเธอซีดเผือด มืออวบทั้งสองข้างท้าวยังเตียงนุ่มๆแล้วกระเถิบตัวถอยหลังทันที 

 

 

 

 

                    " คุณมิ่งคะ ไม่ต้องกลัวนะคะ เราไม่ได้จะทำอะไรคุณ " แม่ป๊อปพูดด้วยเสียงที่เย็นและเป็นมิตร  ป๊อปชวนเสี่ยเอกออกไปข้างนอก เปิดโอกาสให้ทั้งคู่คุยกันตามลำพัง

 

 

 

 

                    " คุณต้องการอะไรจากชั้ลคะ ทำไมคุณจับชั้ลมาที่นี่ " แม่มิ่งถาม 

 

 

 

 

                    " ชั้ลแค่ต้องการจะเล่าความจริงบ้างอย้่างให้คุณฟัง และต้องการความช่วยเหลือจากคุณค่ะ " แม่ป๊อปพูด แม่มิ่งทำหน้างง

 

 

 

 

                    " อย่างที่คุณทราบว่าชั้ลกับคุณเทพแต่งงานกัน แต่คุณคงไม่ทราบว่าเราทั้งคู่ถูกบังคับให้แต่งงาน อย่างที่ฉันและคุณเทพต่างก็หลีกเลี่ยงไปไม่ได้เลย เราจึงจำเป็นต้องแต่งงานกัน ชั้ลยอมแต่งงานกับเขา เพราะชั้ลต้องการลูก ส่วนเขายอมแต่งงานกับชั้ล เพราะเขาไว้ใจชั้ล "

 

 

 

                    " ไว้ใจงั้นหรอคะ "

 

 

 

                    " ใช่คะ ชั้ลกับคุณเทพ เราเป็นเพื่อนที่สนิทกัน คุณเทพจะเล่าเรื่องของคุณให้กับชั้ลฟังเป็นประจำ เพียงแค่ชั้ลไม่เคยเห็นหน้าคุณก็เท่านั้นเอง ชั้ลเลยตกลงที่จะช่วยเหลือพวกคุณ เพียงแค่แลกกับลูกของฉัน เราจึงตกลงแต่งงานกัน หลังจากนั้น ชั้ลพยายามที่จะออกตามหาคุณตามสถานที่ที่คุณเทพให้ข้อมูลมา แต่ชั้ลก็ไม่เจอคุณเลย มาได้ข่าวคุณอีกที ก็ตอนคุณไปทำงานอยู่ที่บ้านของคุณฤทัย "

 

 

 

 

                    " ใช่คะ เพราะชั้ลถูกตามฆ่า ชั้ลเลยต้องเก็บตัวเงียบ เพื่อความปลอดภัยของชั้ล และ... " แม่มิ่งนิ่งไปครู่หนึ่ง " และสุดท้าย คุณฤทัยกับสามีของเธอก็ช่วยเหลือชั้ลเอาไว้ "

 

 

 

 

                    " ใครฆ่าคุณคะ คุณมิ่งขวัญ " แม่ป๊อปตกใจ

 

 

 

 

                    " คุณแม่ของคุณเทพคะ วันที่คุณทั้งสองคนแต่งงานกัน ชั้ลไปหาคุณเทพ แต่ไม่ได้เจอเขา ชั้ลกลับเจอแม่ของเค้า ท่านสั่งให้คนอุ้มชั้ลไปฆ่า แต่เคราะห์ดีที่ชั้ลหนีมาได้ จากการช่วยเหลือของคุณฤทัย "

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมหลังจากวันนั้นคุณถึงไม่ติดต่อกับคุณเทพคะ "

 

 

 

 

                    " ชั้ล....ชั้ลสูญเสียลูกไปในวันนั้น ชั้ลจึงตัดสินใจไม่กลับไปหาเขาอีก แม้ว่า ชั้ลจะรักเขามากแค่ไหนก็ตาม " แม่มิ่งพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    " โธ่คุณมิ่ง  ... คุณคงไม่รู้ว่าคุณเทพเองก็ตรอมใจตาย เพราะคิดถึงคุณกับลูก " แม่ป๊อปน้ำตาเอ่อ 

 

 

 

 

                    " คุณเทพตายแล้วหรอคะ " เธอพูดทั้งน้ำตา กับหัวใจของเธอที่แตกสลาย  มืออวบของแม่ป๊อปโอบกอดร่างของแม่มิ่งขวัญเอาไว้แน่น 

 

 

 

 

                    " แต่งงานกันมา 10 ปี เราตามหาคุณแทบจะพลิกแผ่นดิน แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ คุณเทพรู้สึกผิดกับคุณมาก เขาโทษตัวเองมาตลอด เขาคิดถึงคุณมากจนป่วยและตรอมใจ แต่เขาก็ยังทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ในกับคุณ พร้อมกับของสิ่งนี้ " แม่ป๊อป ยื่นซองจดหมายพร้อมกับแหวนทับทิมให้กับแม่มิ่ง 

 

 

 

                    แม่มิ่งอ่านจดหมายจนจบก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง จนแม่ป๊อปต้องโอบกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เคยรู้เลย ว่าเค้าจะรักชั้ลมากขนาดนี้ ชั้ลไม่เคยรู้เลยจริงๆ ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แม่มิ่ง 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรนะคะ ไม่เป็นไร อย่าร้องไห้อีกเลยนะคะ " แม่ป๊อป

 

 

 

 

 

                    ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อความเศร้าและความเสียใจเริ่มจางลง 

 

 

 

 

                    " เอ่อ คุณมิ่งคะ คุณฤทัย เธอมีลูกชายชื่อโทโมะหรือเปล่าคะ " แม่ป๊อปเริ่มเปิดประเด็น 

 

 

 

 

                    " ใช่คะ หลังจากที่ชั้ลไปอยู่ที่บ้านของคุณฤทัย ไม่นานท่านก็คลอดลูกชายเพียง คนเดียวของท่าน ชื่อ โทโมะ  โทโมะ อายุได้เพียงแค่ 5 ขวบ ทั้งคุณฤทัยและสามีก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ชั้ลเลยเลี้ยงโทโมะ เค้ามาจนโต เหมือนกับลูกแท้ๆของชั้ลเลยคะ " แม่มิ่งพูดไปยิ้มไป 

 

 

 

 

                    " แล้วโทโมะรู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะ ชั้ล.. หมายถึงเรื่องระหว่างเรา " แม่ป๊อประคายใจ เพราะป๊อปเองก็เล่าให้ฟังว่าไม่ได้รู้จักโทโมะเป็นการส่วนตัว

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เคยเล่าอะไรให้เขาฟังนะคะ เอ๊ะ หรือโทโมะจะ...." แม่มิ่งยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

                    " จะอะไรหรอคะ คุณมิ่ง " แม่ป๊อปรอคำตอบ

 

 

 

                    " จะแอบอ่านสมุดบันทึกของชั้ล " แม่มิ่งพูด

 

 

 

 

                    " แย่แล้ว "

 

 

 

 

                    " แย่อะไรหรอคะ มีอะไรกันหรือเปล่า " 

 

 

 

 

                    " ตอนนี้ป๊อปกับโทโมะกำลังมีปัญหากันคะ ชั้ลเลยเดาว่าคุณน่าจะให้คำตอบกับเราได้บ้าง ว่าโทโมะมีปัญหาอะไรกับป๊อป "

 

 

 

                    " ป๊อป ? ลูกของคุณหรอคะ " แม่มิ่งถาม

 

 

 

 

                    " ใช่คะ ป๊อปเป็นลูกชายคนเดียวของชั้ล เค้ามีปัญหากันมาเรื่อยๆหนะคะ แต่ไม่เคยเล่าให้ชั้ลฟัง ชั้ลเองก็เพิ่งจะรู้ได้ไม่นานนี้เอง จึงได้มาเจอคุณมิ่งนี้แหละคะ " แม่ป๊อปเล่า

 

 

 

 

                    " ว่าแล้วทำไมหมู่นี้โทโมะพูดจาแปลกๆ " แม่มิ่งพูด

 

 

 

                    " แม่มิ่งพอจะรู้มั้ยคะ ว่าตอนนี้โทโมะอยู่ไหน คือ ... ตอนนี้ชั้ลกำลังหาตัวแก้วเพื่อนของป๊อปอยู่นะคะ ชั้ลคิดว่าแก้วน่าจะอยู่กับโทโมะ " แม่ป๊อปพูด

 

 

 

 

                    " นี่หนูแก้วมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยหรอคะ " แม่มิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีก แม่ป๊อปพยักหน้าด้วยความหนักใจ

 

 

 

 

                    " งั้นเดียวชั้ลพาไปเองคะ ชั้ลพอจะเดาออกว่าโทโมะไปที่ไหน " แม่มิ่งรีบลุกจากเตียง 

 

 

 

 

 

 

                    ในบ้านพักบนเกาะแห่งหนึ่ง 

 

 

                    ร่างบางที่ยังคงนอนหลับปุ๋ยเพราะริษยา กับชายหนุ่มที่นอนโอบกอดเธอจากด้านหลัง มือหนาของเขาที่คอยเกลี่ยไรผมของเธอให้พ้นจากหน้าสวยๆที่ยังคงหลับสนิท 

 

 

 

 

                    " ทำไมเธอต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ด้วยนะแก้ว " เขาพูดกับเธอเบาๆ ก่อนจะจ้องมองหน้าเธอด้วยสายตาที่สับสน 

 

 

 

 

                    " อื้ออออ ' ร่างบางเริ่มขยับและบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะโผล่เข้ากอดอกแกร่งอย่างช้าๆ อกแฟนใครก็ไม่รู้อุ๊นอุ่น

 

 

 

                    " บ่นอะไรของนาย " 

 

 

 

                    " ถ้าชั้ลทำแบบที่ไอป๊อปมันทำกับฟาง เธอจะโกรธชั้ลมั้ย "  

 

 

 

                    " ไม่โกรธ น่ารักจะตาย ยอมลงทุนทุกอย่างเพื่อให้ได้ของสำคัญมา "  จะโกรธได้ยังไงหละ ไอ้ป๊อปมันยอมเลิกเที่ยว เลิกขี้เหล้า เลิกเจ้าชู้ซะขนาดนั้น เป็นชั้ลชั้ลดีใจตายเลย ผู้ชายยอมลงทุนทำให้ซะขนาดนี้ กะอีแค่ให้ชั้ลเป็นแม่สื่อช่วยจีบนิดหน่อย ฟางคงไม่โกรธหรอกมั้ง

 

 

                    ผิดกับอีกฝั่ง ที่เข้าใจว่าแก้วรู้เห็นเรื่องการพนันรถเบนซ์หรูระหหว่างป๊อปกับเสี่ยเอก และคิดว่าป๊อปไม่เคยจริงจังกับฟาง เขาเข้าหาฟางเพียงแค่หลอกฟันเท่านั้น และแก้วก็คงมีหัวใจหยาบกระด้างไม่ต่างจากป๊อป 

 

 

 

 

                    " หึ ..." เขาเค้นหัวเราะออกมา ก่อนที่สายตาสับสนจะกลายเป็นสายตาโหดร้ายเหมือนกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่าง 

 

 

 

 

                    " แก้วรักโมะมั้ย " ถามอย่างเดียวก็ได้หนิ ทำไมต้องมากระซิบข้างหูด้วยเล๊าา  ใจสั่นหมดแล้วเนี่ย

 

 

 

 

                    " โมะรักแก้วมากนะ มากที่สุด จนโมะไม่อยากเสียแก้วไปให้กับคนอื่นอีกแล้ว " อย่าพูดให้มากไปกว่านี้เลยโทโมะ แค่นี้ชั้ลก็รักนายจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้ชั้ลต้องคลั่งนายไปมากกว่านี้เลยนะ 

 

 

 

 

                    " แก้วก็ไม่ได้จะหายไปไหนสักหน่อย โมะไม่ต้องกลัวหรอกน๊าา " ชั้ลพูดจบก็พยายามจะพลิกตัวหนีจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย  แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ  ก็ไอ้บ้านั้นดันรั้งแขนชั้ลไว้ แล้วจับแขนชั้ลขึงกับเตียง ให้ตายเถอะ ใจมันสั่นจนอกจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย 

 

 

 

 

                    " แก้ว  ตอนนี้โมะไม่อยากได้แค่หัวใจของแก้วแล้วนะ โมะอยากได้ทุกอย่างของแก้ว  แก้วให้โมะได้มั้ย " หมอนั่นน้ำตาคลอ แววตาของเขาราวกับต้องการชั้ลมากจน ...จนใจจะขาด งั้นหรอ

 

 

 

 

                    " โมะ แต่แก้ว ... " ไม่ทันที่ชั้ลจะพูดจบประโยค โทโมะก็รีบประกบปากของชั้ลทันที " อื้ออ " บ้าเอ้ยย 

 

 

 

 

                    " อย่าปฏิเสธโมะเลยนะแก้วนะ " โทโมะถอนจูบก่อนจะอ้อนวอน จนชั้ลเริ่มใจใจอ่อน 

 

 

 

                    เขาบรรจงจูบชั้ลอีกครั้งอย่างอ้อนโยนและเริ่มเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆจนชั้ลเคลิ้มตามอย่างห้ามใจไม่ได้ และสุดท้ายชั้ลก็ตกเป็นของเขาในที่สุด และชั้ลก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าการกระทำของเขา มันทำให้ชั้ลมีความสุขจนล้นใจ  แม้มันจะเจ็บก็ตามม T _ T 

 

 

 

 

                    " ฉวยโอกาส " ชั้ลได้แต่นอนหันหลังให้กับเขาด้วยความเขิลอาย 

 

 

 

                    " ก็ใครจะไปรู้หละ ว่าไม่เคย " หมอนั่นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโอบกอดร่างเปลือยปล่าวของชั้ลจากด้านหลัง  โอ้ยยย ชั้ลอยากจะบ้าตายย ทำไมชั้ลใจสั่นอีกแล้วเนี่ย แล้วเขาก็จูบชั้ลบนแผ่นหลังอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากเตียงไปอาบน้ำหละมั้ง ส่วนชั้ลขอนอนเก็บแรงอีกหน่อย

 

 

 

 

 

                    " เมื่อกี้มีคนโทรเข้า่มา ว่าโมะค้างงานอยู่เต็มเลย แก้วจะกลับพร้อมโมะเลยมั้ย "  เสียงหล่อๆของสุดที่รักดังขึ้นอีกครั้ง ชั้ลลืมตาขึ้นมาก็เห็นเขาอยู่ในชุดใหม่ พร้อมเดินทางแล้ว

 

 

 

 

                    " ห๊ะ ? เราจะกลับกันเลยหรอ " ไหนบอกจะอยู่อีก 3 วันไง เพิ่งจะมาเมื่อวานเองนะ

 

 

 

                    " อื้ม แต่แก้วจะอยู่ต่อก็ได้นะ เดี๋ยวให้คนมาอยู่เป็นเพื่อน " จะทิ้งชั้ลไว้หรอ ไม่เอาหรอก ไม่ใช่นาย ชั้ลก็ไม่อยากอยู่กับใครแล้วหละ 

 

 

 

 

                    " แก้วกลับเลยดีกว่า "  สุดท้ายชั้ลก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว

 

 

 

 

 

                    ระหว่างทางหมอนั้นแทบจะไม่พูดไม่จากับชั้ลเลยสักคำ นี่เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย ปกติไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย ชั้ลถามเค้ากี่ครั้ง เค้าก็ตอบแค่คำเดียว แล้วก็เงียบไป จนชั้ลไม่อยากจะถามอะไรเค้าอีกแล้ว

 

 

 

 

                    " จะให้่ไปส่งที่ไหน ที่คอนโด หรือที่อื่น " ห๊ะ ? พูดแค่เนี่ย ทำไมพูดจาห้วนๆจัง

 

 

 

                    " ส่งหน้าคอนโดแล้วกัน " อย่าเย็นชาแบบนี้สิโทโมะ ชั้ลใจคอไม่ดีนะ 

 

 

 

 

 

                    เขามาส่งชั้ลที่หน้าคอนโดจริงๆ กิริยาของเขามันทำให้ชั้ลงงไปหมด เขาไม่พูดไม่่จากับชั้ลสักคำ ส่งเสร็จก็ขับรถออกไปเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา เขาเปลี่ยนไป หรือแค่ชั้ลคิดมากไปเอง บอกชั้ลที