วุ่นนัก รักซะเลย
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
43) เธอพาลมหายใจของฉันติดมือไปด้วย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เศษเกินจากกระเป๋าของชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียงถูกโยนมาถึงร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนที่เขาจะเดินหายออกไปจากคอนโดแห่งนี้
ร่างบางหรี่ตาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตู เธอปล่อยโฮร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ เธอคิดว่าตัวเองสูญเสียไปหมดทุกอย่างแล้วในตอนนี้ ทั้งความรักที่เธอมีให้เขา และศักดิ์ศรีของเธอ เขาย้ำยีมันอย่างไม่ใยดี เขาคงเกลียดเธอจริงๆ เขาถึงได้ทำกับเธอขนาดนี้ ..
เธอพยุงร่างของตัวเองออกจากเตียงนรกนั่นก่อนจะหยิบฉวยผ้าเช็ดตัวที่วางไว้ข้างๆมาห่มแล้ว้เดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอปลดผ้าเช็ดตัวนั่นออก ยื่นมองเรือนร่างของตัวเองในกระจกบานใหญ่ รอยจ้ำแดงที่เขาตีตราเอาไว้บนกายเธอตั้งแต่จนคอ หน้าอก หน้าท้อง จนถึงขาอ่อน เธอพยายามขูมมันออกด้วยเล็บของเธอจนเลือดซึม เธอคงทั้งรังเกียจทั้งแค้นเขาไม่น้อยกับสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอ ....
" พี่แก้ว รูปภาพหนูสวยป๊าวววว " เด็กน้อยในชุดชาวเขาวิ่งเขามาหาชั้ลที่นั่งเหม่ออยู่บนท่อนไม้ริมเนินเขา ชั้ลรับภาพวาดจากซ่างหม่องมาแล้วอดยิ้มไม่ได้
" รูปใครคะ ส๊วยสวย " ชั้ลลูบผมซ่างหม่องอย่างเบามือก่อนจะหันไปถามเด็กชายตัวน้อย
" ก็รูปพี่แก้วไง สวยเหมือนพี่แก้วเล๊ยยย " ซ่างหม่องยิ้มกว้าง ก่อนจะอวดรูปของตัวเองแล้วขึ้นมานั่งบนตักชั้ล
หลังจากเกิดเหตุการณ์บ้าๆนั้น ชั้ลหยิบเงินสามพันบาทที่ไอ้ซาตานตนนั้นเขวี้ยงไว้ให้ชั้ล กัดฟันจับมันแล้วโทรศัพท์ไปลาแม่ ก่อนจะเดินทางมาที่นี่
เพื่อนชั้ลเป็นครูอาสาอยู่ที่นี่ 3 ปี ชั้ลเลยเลือกที่จะติดต่อกับมันแล้วมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนั้น เพราะชั้ลคิดว่ามันไกลที่สุด และไม่มีใครสามารถติดต่อชั้ลได้แน่นอน ถ้าชั้ลไม่ได้ติดต่อกลับไป
" มานั่งอยู่ตรงนี้อีกละ ไปกินข้าวกัน " แพรเดินเข้ามานั่งข้างๆชั้ลก่อนจะบ่นอุบอิบ
" มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหนะ " เกือบทุกวันที่ชั้ลมานั่งอยู่ตรงนี้ทุกๆตอนเช้าและก่อนนอน มันเจ็บนะกับสิ่งที่เค้าทำไว้กับชั้ล แต่ทำไมใจชั้ลมันยังบ่นคิดถึงเขาอยู่ ชั้ลอยากจะตัดหัวใจของตัวเองแล้วขว้างทิ้งไปให้ไหลๆจังเลย ชั้ลไม่อยากมีหัวใจ ชั้ลไม่อยากรักใคร ชั้ลไม่อยากรู้สึกเสียใจแบบนี้อีกแล้วว
" เออ งั้นไปกินข้าวได้แล้ว ชั้ลหิวแล้วเนี่ย " แพรพูด
" ซ่างหม่องหลับอีกแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า " ชั้ลกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ลืมตัวไปว่ามีเด็กตัวน้อยอยู่ในตักของชั้ล โชคดีที่ชั้ลมีซ่างหม่อง เขาทให้ชั้ลหายเครียด และลืมเรื่องบ้าๆนั้นไปได้เวลาที่ชั้ลอยู่กับเค้า
" ซ่างหม่องดูติดแกมากเลยนะ มีแต่แกนั้นแหละที่เอาอยู่ ก่อนแกมานี่ดื้อมาก ไม่ยอมไปโรงเรียนเลย พอเห็นแกเท่านั้นแหละ แหมมม มาโรงเรียนได้ทุกวัน ชั้ลละหมั่นไส้จริงๆ " แพรแบะปากก่อนจะขยี้ผมเด็กตัวน้อยที่น้อยหลับสนิท
" ไปกินข้าวดีกว่าไป " ชั้ลช้อนร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินไปที่ลานใกล้ๆห้องเรียน ลานทานข้าว ที่เหล่าครูและเด็กนักเรียนจะมาทานร่วมกันในตอนเช้า มันเป็นทานกว้างๆ แล้วมีโต๊ะเก้าอี้ที่ชาวบ้านทำกันเองจากไม้ ลานแห่งนี้ถูกโอบอ้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทำให้เราสามารถทำกิจกรรมตรงนี้กันได้ตลอดวัน
ณ ห้องของประธานบริษัท
" ในเมื่อแก้วลาออกไปแล้ว งั้นฟางมาเป็นเลขาให้โมะเองนะ " หลังจากที่ยื่นแฟ้มเอกสารการซื้อขายให้กับโทโมะ เธอยื่นหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งหน้านิ่งอ่านแต่เอกสารโดยไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย
" แล้วแต่ " เขาตอบสั่นๆ แล้วเซ็นเอกสารราวกับคนไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก
" งั้นฟางเอาของๆแก้วไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของ แล้วฟางจะใช้โต๊ะนี้นะ " ฟางพูดพร้อมๆกับสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย
ปัก ! เสียงปิดแฟ้มเอกสารดังก้องจนหญิงสาวตกใจสะดุ้งตัวเล็กน้อย ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว ก่อนจะละสายตาแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้น
" เอาโต๊ะเก้าอี้ ขึ้นมาในห้องผมชุดนึง " เขาโทรศัพท์ไปสั่งใครสักคนก่อนจะวางสายไป แล้วหันมาทำเอกสารต่อ
ฟางยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จนถึงตอนเที่ยง หญิงสาวเก็บกระเป๋าก่อนจะเดินตรู่เข้าไปหาชายร่างสูงที่หมกมุ่นอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ
" โมะ ฟางหิวข้าวแล้ว ไปหาข้าวกินกันนะ " ฟางยิ้มร่าเริงให้ โทโมะเงยมองหน้าฟางนิ่งๆก่อนจะเก็บเอกสาร แล้วเดินนำออกจากห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ จนถึงร้านอาหาร
พนักงานนำเมนูมาให้ก่อนจะยืนรอจดเมนู
" ต้มยำกุ้งคะ " ฟางสั่ง ก่อนจะหันมาถามโทโมะ " โมะเอาอะไรอีกมั้ย "
" ฟางอยากทานอะไรก็สั่งได้เลย " เขาตอบด้วยสีหน้านิ่งขรึม
" เพิ่มกุ้งอบวุ้นเส้นอีกอย่างแล้วกันคะ " ฟางสั่งต่อ
" โมะ ฟางย้ายกลับมาที่คอนโดเดิมแล้วนะ " ฟางพูด โทโมะพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม
" โมะดูเครียดๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า " ฟางถามพร้อมกับทำท่าทางเหมือนเป็นห่วง
" เครืยดเรื่องงานนิดหน่อย " โทโมะตอบนิ่งๆ
" หรอ สงสัยพอไม่มีเลขา ก็เลยวุ่นๆเนาะ " ฟางพูด ก่อนจะยิ้มมุมปาก
โทโมะนั่งก้มหน้านิ่ง หายใจถี่ขึ้น ก่อนจะตัดสินใจถามฟาง " แก้วติดต่อมาบ้างหรือเปล่า "
" ก็ตั้งแต่ที่แก้วยื่นใบลาออก แก้วก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย แม้แต่ป๊อปก็ติดต่อแก้วไม่ได้ " ฟางพูดพร้อมสังเกตุท่าทางของโทโมะ
" แน่ใจหรอ ว่าไอป๊อปมันติดต่อแก้วไม่ได้ " น้ำเสียงของเขาดูขุ่นเคืองขึ้นมาทันทีที่พูดถึงป๊อป
" อื้ม วันก่อนป๊อป พี่ดิน พี่หนึ่ง แล้วก็ฟางไปตามหาแก้วกันแต่ก็ไม่เจอ " ฟางพูด
" หึ ! ไม่แน่บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะไปนอนกกอยู่กับผู้ชายคนไหนสักคนในสามคนนี้ก็ได้ " โทโมะพูด
" อื้ม โมะ โมะยังคิดกับฟางเหมือนเดิมอีกมั้ย " ฟางเลื่อนมือไปจับมือของโทโมะ แล้วเอ่ยถามอย่างจริงจัง จนอีกฝ่ายอึ้งไป
" ฟางเลิกกับไอ้ป๊อปแล้วหรอ " โทโมะถาม
" อื้ม ฟางคิดว่าถ้าฟางอยู่กับโมะ ฟางน่าจะมีความสุขกว่า " ฟางพูด โทโมะยังนิ่งอยู่
" อาหารมาพอดีเลย " ไม่ทันที่โทโมะจะตอบอะไร อาหารก็ถูกวางลงบนโต๊ะซะก่อน ฟางอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตามน้ำไป
หลังจากทานข้าวเสร็จ โทโมะก็มาส่งฟางที่บริษัท ก่อนจะขับรถออกไปข้างนอก
" พี่หนึ่ง พี่ดิน เรื่องแก้วไปถึงไหนแล้วคะ " ฟางเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของหนึ่งกับดิน
" ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ไม่รู้มันหายหัวไปไหนของมัน นี่ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วนะ " ดินบ่นอย่างเป็นห่วง
" เมื่อวานฟางให้ป๊อปเชคโลเคชั่นที่แก้วโทรเข้ามาหาฟาง ป๊อปบอกว่าโทรจากทางภาคเหนือ " ฟางบอก
" ภาคเหนือหรอ ไอ้เจษมันอยู่ที่นั่นนิ โทรหาไอเจษดิ " หนึ่งสั่ง
" เออๆ " ดินรับคำ แล้วรีบกดโทรศัพท์ทันที
" ทำไมถึงได้ไปไกลขนาดนั้นเนี่ย " หนึ่งบ่น
" สงสัยกะจะหายตัวไปไม่ให้ใครหาเจอเลยมั้งคะ " ฟางพูด หนึ่งนิ่งไป
" หรือว่าเป็นเพราะพี่พูดกับแก้วแบบนั้น แก้วก็เลยโกรธแล้วก็หายตัวไป " หนึ่งใจคอไม่ดี
" แล้วพี่หนึ่งพูดว่าอะไรคะ "
" เอ่ออออ คือ พี่... พี่สารภาพรักกับแก้ว " หนึ่งอายๆก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าฟาง
" ไม่น่าจะใช่ " ฟางพูดขึ้นลอยๆ ในหัวของเธอเริ่มจะคิดถึงอาการของโทโมะ ที่ดูเย็นชากับฟาง ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เขาจะอ่อนหวานและดูแลเทคแคร์เธอเป็นอย่างดี
" เดี๋ยวฟางขอตัวก่อนนะ " ฟางรีบเดินออกจากห้องดิน หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโทโมะ
" โทโมะหายไปไหน " เธอเอะใจ เพราะไม่เจอโทโมะในห้อง ก่อนจะหันไปที่โต๊ะของแก้ว ' ทำไมไม่ให้ย้ายโต๊ะของแก้ว ทั้งๆที่แก้วก็ลาออกไปแล้วนะ '
บ้านแม่มิ่ง
" หายหน้าหายตาไปเลยนะ นึกว่าจะไม่กลับมาหาแม่ซะแล้ว " แม่มิ่งบ่นทันทีที่เห็นหน้าโทโมะ
" ขอโทษครับ " เขาตอบนิ่งๆเหมือนคนเหนื่อย ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษแม่มิ่งแล้วล้มตัวลงนอนบนตักของเธอ
" เป็นอะไรมาอีกละ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ " แม่มิ่งลูบผมโทโมะ แล้วลองใบหน้าหล่อที่ดูเศร้าหมองด้วยความเป็นห่วง
" มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยครับแม่ " โทโมะพูดพลางเอามือของแม่มิ่งมาวางบนอกตัวเองแล้วจับเอาไว้
" เรื่องอะไรหละลูก บอกแม่ได้มั้ย " แม่มิ่งถาม
" ผมรู้สึกเหมือนตอนนี้ผมกำลังขาดอากาศหายใจ มันรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีความสุข มันอยู่ไม่ได้ ผมบอกไม่ถูกจริงๆครับแม่ " โทโมะพูด
" หรอ แล้วเป็นแบบนี้ตอนไหนแล้วหละลูก " แม่มิ่งถาม
เขาไม่ตอบอะไร แต่คำตอบของเขามันปรากฏเป็นภาพกรี๊ดร้องของหญิงสาวที่เขาข่มเหงรังแกเธอ และตอนนี้เธอก็หายไปจากชีวิตของเขาแล้ว
เธอไม่ได้หายไปแค่ตัว แต่เธอพาลมหายใจของเขาติดมือเธอไปด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
