วุ่นนัก รักซะเลย
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
46)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เด็กหนอเด็ก ทันทีที่ซ่างหม่องเห็นชั้ลเดินกลับมากับยัยแพร เด็กน้อยยิ้มทั้งน้ำตา แต่ก็ไม่วานที่จะงอลชั้ลแล้ววิ่งหนีไปดื้อๆ
" สมน้ำหน้าแกไอแก้ว ทีนี้ก้ได้เดินตามง้อเด็กต้อยๆๆ" แพรมองซ่างหม่องที่วิ่งหนีไปก่อนจะหันมามองหน้าชั้ลแ้วยสีหน้าส้มน้ำหน้าอย่างเต็มที่
" ง้อเด็กมันไม่ยากหรอกนะแก " ใช่มีปัญหากับเด็กม้นก้แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่เหมือนมีปัญหากับผู้ใหญ่บางคน - - !
" เออเอาเถอะ งั้นชั้ลไปเก็บของก่อนแล้วกัน" สงสัยมีนจะรำคาญเลยเลี่ยงเดินจากชั้ลไป
ส่วนชั้ลนะหรอ .... ชั้ลก้ต้องไปง้อซ่างหม่องตามระเบียบบบบ
ทางด้านของป๊อปที่ขับรถหวนกลับมาบนดอยอีกครั้ง พวกเขาจอดรถเทียบเคียงกับรถของแพรที่จอดอยู่ยังลานจอดรถ หนึ่ง ป๊อปและแอนรีบลงจากรถทีนทีแล้วเดินตรงเข้าไปในหมู่บ้าน
" เห้ย นั่นมันผู้หญิงที่มากับแก้วหนิ " หนึ่งชี้ไปจากแพรที่กำลังสอนหนังสือเด็กนักเรียนอยู่ แล้วเขาก้รีบเดินเข้าไปหาแพรทันที
" นี้เธอ แก้วอยู่ที่ไหน " หนึ่งพูดอย่างใส่อารมณ์แพรที่กำลังเขียนกระดาษอยู่ แพรชะงักกึก ชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหนึ่งช้าๆ แล้วหันตัวกลับไปหานักเรียน
" นักเรียนคนไหนชื่อเธอ ช่วยตอบคำถามคุณลุงคนนี้ด้วยนะคะ " แพรกวนใส่
" ชั้ลถามเธอไม่ได้ถามเด็กนักเรียน " หนึ่งโวยวาย
" หรอ แต่ชั้ลไม่ได้ชื่อเธอนะ " แพรกลองตาไปมา แกล้งไม่รุ้เรื่อง
" ชั้ลไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเธอนะ บอกมาเร็วๆสิว่าแก้วอยู่ไหน " หนึ่งโวยอีกครั้ง แต่แพรก็ย้งนิ่งหนำซ้ำยังกล้าเมินเขาด้วยการหันไปเขียนกระดานสอนนีกเรียนต่อ หนึ่งโมโหที่แพรทำให้ตัวเองขายหน้าเด็กเลยเดินเข้าไปในห้องเรียนแล้วดึงแพรออกมาคุยด้านนอก
" นี่คุณ! ผมซีเรียสนะ แก้วอยู่ไหนรีบบอกผมมาสิ "
" นี่คุณ ชั้ลกำลังสอนเด็กอยู่นะ คุณทำแบบนี้ เหมือนไม่มีมารยาท " แพรดุ
" ก็คุณมัวแต่เล่นลิ้นอยู่ได้ ผมรีบ "
" นี่คุณ จะขอความช่วยเหลือจากใครก้ควรจะพูดกับเขาดีๆ ไม่ใช่มาตะคอกตะโกนถามแบบนี้ มันไร้มารยาท "
" โอเคครับ ผมขอโทษ คุณผู้หญิงครับ ผมอยากทราบว่าตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน หากคุณผู้หญิงทราบกรุณาบอกแก่กระผมด้วยนะครับ " หนึ่งถอยออกห่างจากแพรมาหนึ่งก้าว แล้วพูดอย่างเจียมตัว จนแพรอดขำไม่ได้
" คริๆๆๆ ไอแก้วมันอยู่ท้ายหมู่บ้านนู้นแหละ อ่อ นี่พวกนายหรอกหรอที่ขับรถตามพวกชั้ลมาเมื่อกี้นี้เนี่ย " แพรพูด หนึ่งอึ้งไปสักพัก
" มีคนตามคุณกับแก้วมาหรอ "
" ก้ใช่นะสิ ขับรถไล่ตามมาติดๆเลย แต่ชั้ลขับมาลางลัดพวกนายเลยตามมาไม่ทัน
" แย่แล้ว " หนึ่งหน้าไม่ค่อยสู่ดี รีบวิ่งกลับไปหาป๊อป
ทางด้านของป๊อปที่ถือวิสาสะเดินเข้าไปหาแก้วในหมู่บ้านเห็นแก้วนั่งอยู่บนขอนไม้ที่กหน้าผาท้ายหมู่บ้าน
" หายโกรธกันแล้วใช่มั้ยถึงได้เอนมานอนตักกันแบบนี้เนี่ย " ชั้ลพูดกับซ่างหม่องที่เอาแต่ร้องไห้น้อยใจที่ชั้ลแกล้งเค้า จนชั้ลเริ่มรุ้สึกผิด แต่เด็กน้อยก็ยอมให้อภัยชั้ลโดยการพยักหน้าแล้วนอนบนตักชั้ลเหมือนทุกครั้ง
" ไอแก้ว มึงทำบ้าอะไร ทำไมหนีมาแบบนี้ รุ้มั้ยว่าคนเค้าเปนห่วง" เสียงไอป๊อปตะคอกอยู่ด้านหลังของชั้ล ชั้ลตกใจจนสะดุ้งหันไปมองด้านหลังมันที ให้ตายสิ ชี้ลหนีมาไกลขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงมีคนตามชั้ลมาอีก
" นี่มึงมาได้ยังไง " ชั้ลรีบปลุกซ่างหม่องแล้วยืนประจันหน้ากับไอป๊อป รับประก้นเลยคะ ว่าตอนนี้ชั้ลหน้าเหวอแน่นอน
" ก้มึงโง่ใช้โทรศัพท์ตู้โทรไปหากูไงครีบ กูก้เช็คเอาสิ " อีป๊อปเดินลอยหน้าลอยตา สะใจเข้ามาหาชั้ล
" แสดงว่าเมื่อกี้มึงใช่มั้ยที่ขับรถตามพวกกูมา " เออนั่นสิ ต้องเปนไอป๊อแกับเฮียหนึ่งแน่ๆ
" ขับตามเชี้ยไร กูมากับไอแอนมันรุ้ทางที่นี่อยู่แล้ว ไม่จำเปนต้องขับตามมึงมาหรอก"
" เห้ย ถ้าไม่ใช่มึง..... " ชั้ลยังพูดไม่ทันจบ ก้เหลือบไปเห็นคนแปลกหน้าสองคนแอบมองชั้ลกีบไอป๊อปคุยกันอยู่หลังต้นไม้และชั้ลก้มั่นใจว่าเค้าสองคนไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้แน่นอน
" ป๊อปมึงเข้ามากอดกู เร็วๆสิ " ยิ่งไปกว่านั้นคือมีชายคนนึงกำลังยกมือถือขึ้นมาเหมือนจะถ่ายรูปเราทั้งคู่ แต่ชั้ลก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้
" ถ้ามึงกอดกูแน่นๆกุจะกลับบ้านกับมึงเลย เร็วๆ" ชั้ลเร่งมันอีกครั้งแล้วยื่นข้อเสนอให้มัย จนไอป๊อปรีบคว้าตัวชั้ลไปกอดไว้แน่น
แล้วมันก้เปนจริง กล้องโทรศัพท์ของพวกเขายังคงหันมาทางชี่ลกับป๊อป เออดี ไม่ว่าใครจะส่งแกมแกมา ชั้ลจะปั่นหัวให้มันหัวยุ่งสมองระเบิดไปเลย
" ป๊อป ถ้ามึงจูบหน้าผากกู กูจะกลับๆมึงวันนี้เลย " ชั้ลพูดกับมันในขณะที่เรายังคงกอดกันอยู่ ไอป๊อปผละกอดออกก่อนจะจูบหน้าผากชั้ลอย่างไว แล้วกล้องจากโทรศัพท์ก็ยังคงหันมาจากเราจนชี้ลทนไม่ไหวในความสอดรู้สอดเห็นของคนทั้งคู่
ชั้ลรีบคว้าหน้าไอป๊อปก่อนจะเอานิ้วโป้งทั้งสองข้างทาบปากมันแล้วชั้ลก้ยื่นหน้าไปจูบกับนิ้วโป้งตัวเอง
" เห้ย!!!!!! " หนึ่ง แพร แอน อุทานเปนเสียงเดียวกัน
" มีคนแอบถ่ายรูปของเรา ชั้ลเลยแกล้งปั่นหัวพวกมันเล่น ไม่นานเราจะได้รุ้ว่าใครส่งสองคนนั้นมา" ชั้ลถอยจูบออกก่อนจะเหลือบมองชายสองคนนั้นที่วิ่งกลับไปเมื่อเห็น หนึ่ง แพร แอน เดินเข้ามา
" สงสัยจะเปนพวกเดียวกับที่ตามเรามา " ไอแพรเริ่มฉลาดขึ้น ชั้ลพยักหน้า
" เออ ช่างมันเถอะ แต่มึงพูดแล้วนะว่ามึงจะกลับกับกู มึงก็ต้องกลับ " ป๊อปทวงสัญญาทันที
" กูพูดแบบนั้นหรอ " ชี้ลทำหน้ามึนตึงใส่มันแล้วจะเดินหนี
" มึงหยุดเลยนะ ถ้ามึงไม่กลับ กุจะพาไอกานไปตีหม้อ ไปล่อสาวไปอายอบนวด กินเหล้า เข้าพับมันทุกวันเลยจนกว่ามึงจะกลับ " อีป๊อปมันรู้จุดอ่อนของชั้ล มันรุ้ดีว่าชั้ลห่วง หวงน้องมากแค่ไหน และมันก้รุ้ว่าชั้ลยอมทุกครั้งที่มันขู่ เพราะชั้ลเคยปฏิเสธมัน สุดท้ายมันก้ทำจรืงๆ T_T
" เอออออ เดี๋ยวไปเก็บของก่อน " สุดท้ายชั้ลก้ต้องยอมมันอีกตามเคย ชั้ลคงต้องกลับไปเผชิญความจริงที่ชั้ลหนีมันมาแล้วสินะ
หลังจากที่แก้วเดินไปเก็บของ
" พวกมึงมีอะไรกันวะ ทำไมแห่กันมาถึงที่นี่ แล้วไอแก้วนี่คือหนีมาหรอ หรือยังไง " แพรสงสัย
" เออ หนีมาจนสุดแดนประเทศ แม่ง ดีนะวันก่อนมันโทรไปหากับโทรศัพท์ตู้สาธารณะ ไม่งั้นแม่ง คงหากันไม่เจอ " ป๊อปบ่น
" อีนี่ชอบสร้างเรื่องจริงๆ ตั้งแต่เด็กจนแก่ " แพรบ่น
" ว่าแต่มึงเถอะ ทำไมถึงมาอยู่ไกลขนาดนี้วะ "ป๊อปถามกล้บ
" มีปัญหาหัวใจนิดหน่อยวะ " เลยหลบมาเลียแผลใจที่นี่ แพรซึมไปทันทีที่พูดถึงเรื่องตัวเอง
" อะไรวะ สวยๆขนาดนี้แล้วยังมีปัญหาอีกหรอวะ" ป๊อปแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
" ก้เออสิวะ ผุ้ชายแม่วชั่วเหมือนก้นหมด ผู้หญิงสวยๆอย่างกัก้ต้องเสียใจบ้างเป็นธรรมดา
" อ้าวๆ อย่าเหมารวมสิคุณ ผู้ชายดีๆก้มีถมไป " หนึ่งร้อนตัวขึ้นมาทันที
" แหมะ ตอนแรกแม่งก้พูดแบบนี้แหละ ไม่นานก้เริ่มออกลาย อย่ามาพูดเอาดีเข้าตัวเลยคะ คุณลุง " แพรแบะปากใส่
" ก็เพราะปากแบบนี้ไง ถึงได้มีปัญหาอะ " หนึ่งแซว
" เอะ ! ปากแบบนี้แล้วมันทำไม นายมีปัญหาอะไร " แพรเริ่มโวยวาย
" ผัวคนก่อนก้ทะเลาะกันก่อนแบบนี้แหละ สุดท้ายก้ได้กัน มึงจำได้มั้ยไอป๊อป " แอนแซว แล้วมองหนึ่งก้บแพร
" เหอะ! ไม่เอาหรอกแกปูนนี้แล้ว ไม่มีแรง " พูดจบหล่อนก้เดินหนีไปทันที ทิ้งให้หนึ่งแค้นใจอยู่คนเดียว
" นี่พี่หนึ่ง ตัดใจจากไอแก้วแล้วมาเอาไอแพร ผมว่ายังท้นนะ เดี๋ยวผมกับไอแอนช่วย " ป๊อปพูด แอนพยักหน้าเห็นด้วย
" อะไร ใครจะจีบไอแพร " ชั้ลหูผึ่งทันมีที่ได้ยินคำไอป๊อป แล้วให้เดาว่าต้องเป็นเฮียหนึ่งของชั้ลแน่นอน ซึ่งชั้ลเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
" ปล่าว ไปกันเถอะ " เฮียหนึ่งตัดบท แล้วเดินนำไปทันที ส่วนชั่ลก้สั่งให้ไอป๊อปเอากระเป๋าไปเก็บที่รถก่อน แล่วเข้าไปลาเด็กๆในห้องเรียน เด็กคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่ซ่างหม่องนี่สิ ร้องไห้หนักเลยจนชั้ลร้องตามมแล้วต้องรีบเดินหนีออกมา
" เดินทางปลอดภัยนะเว้ย ถ้ามีธุระในเมืองชั้ลจะไปหานะ" แพรพูด
หลังจากนั้นชั้ลก้เดินทางกลับ กลับมาเผชิญกับความจริง.....
" โธ่เว้ยยยย !!!!! " เพล้งงงงง โทรศัพท์เครื่องหรู ราคาแพงถูกเควี้ยงอย่างสุดแรงจนแตกกระจาย คิ้วหน้าของคนตัวสูงขมวดเข้าด้วยกัน เขาขมฟันแน่นจนขึ้นเป็นสันกราม มือหนากำหมัดแน่น หายใจถี่เหมือนกำลังโกรธ แค้น ใครอยู่
เอี๊ยดดก เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างบางที่ยื่นอึ้งก้มมองเศษโทรศัพท์ที่กระจายอยู่ตรงเท้าตัวเอง
" เกิดอะไรขึ้นคะโมะ " ฟางเงยจากสิ่งที่อยู่บนพื้นก่อนจะมองหน้าร่างสูงอย่างหาคำตอบ เขารีบปรับสีหน้าทันทีที่เห็นฟาง
" เปล่า ไม่มีอะไร เย็นนี้ฟางว่างมั้ย " โทโมะถาม
" เอ่ออ คือ... " ฟางยังไม่ทันตอบ
" ไปทานข้างกับโมะนะ " โทโมะพูดเชิงบังคับ พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย " ฟางทั้งมึน ทั้งงงทั้งไม่เข้าใจ
มุมหนึ่งของบริษัท มุมที่ลับตาผู้คน มุมที่ไม่มีใครเห็น
ปัก ! ปัก ! ปัก ! เสียงหมัดชกกระหน่ำใส่ผาผนังจนเนื้อแตกเลือดซับ จังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นเร็วจนผิดจังหวะ จังหวะลมลายใจที่แรงถี่จนมองดูหน้ากลัว ร่างสูงทรุดหวบลงนั่งกับพื้นเหมือนคนหมดแรง
ตึดึ่ง ๆ ๆๆๆๆ เสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์ของหนุ่มคนนั้น เขารีบคว้ามันมาเปิดดูทันทีอย่างด้วยความรีบร้อน ภาพที่ถูกส่งมานั้น เป็นภาพของแก้วที่ยืนคุยกับป๊อป ภาพของแก้วที่กอดกับป๊อป และคลอปวีดีโอของแก้วที่จูบกับป๊อปอย่างเร้าร้อน มันทำใจไฟในใจของเขาร้อนระอุจนแทบจะหลอมใจเราให้แหลกสลาย เธอกำลังงทำให้เขาคลั่งเหมือนคนบ้า แต่คนอย่างเขาหรือจะทนเจ็บอยู่เพียงฝ่ายเดียว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
