วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

  หลังจากที่หญิงสาวเดินน้อยอกน้อยใจออกมาจากบ้านของชายหนุ่ม และเธอกำลังเดินออกไปเรียกรถนอกรั่วบ้านของเขา

 

 

" ฟางงงงง  โกรธป๊อปหรออ " แต่เขานะหรอจะไม่รู้ถึงกิริยาน้อยใจของหญิงคนรัก และเมื่อเธอดูเย็นชาลง เขารู้ดีว่าว่างานเข้า และเขาต้องเดินหน้าง้อเธออย่างเร่งด่วน

 

 

" ไม่ต้องมายุ่งกับชั้ล " เธองอลใส่เขาทันทีที่รุ้ว่าตัวเองเป็นต่อ

 

 

" โห้ อะไรเนี่ย ทำไมต้องแทนตัวเองให้ดูห่างเหินแบบนั้นด้วยหละ  " ป๊อปเริ่มใจคอไม่ดี หน้าซีด กลัวฟางจะหายไปเหมือนครั้งก่อน

 

 

" เมื่อกี่นายยังทำตัวงี่เง่าใส่ชี่ลอยู่เลย ทำไมชั้ลจะทำบ้างไม่ได้ " 

 

 

" โธ่ฟางงง ก้ป๊อปโมโหไอ้หมอนั่นหนิ " ป๊อปจับมือฟางมากุมเอาไว้ ฟางสะบัดจนหลุด 

 

 

 

" ถ้าป๊อปรักแก้วมากกว่าเพื่อน บอกเลิกฟางซะก้ได้นะ " ฟางหึงจนลืมตัว ป๊อปจ้องหน้าสาวดุแล้วอดยิ้มไม่ได้ เค้าทำหน้าเจ้าเล่ใส่หญิงสาวเหมือนกำลังจับผิดเธออยู่ จนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

" อะไรเนี่ยห่ะ  กับไอแก้วก้หึงหรอ  ตายๆๆ หล่อนกลายเป็นคนขี้หึงขี้หวงตั้งแต่ตอนไหนคะ  " ป๊อปเขี่ยจมูกเจ้าแม่แสนงอลจนแม่นางอาการหนักขึ้นไปอีก

 

 

 

" ระวังไว้เถอะ โดนฟางทิ้งขึ้นมา ป๊อปจะขำไม่ออก  " ฟางขําจนอีกฝ่ายนิ่งกึกไป

 

 

 

" คราวหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ป๊อปไม่ชอบ " จนเขากลับมาอยู่ในโหมดนิ่งขรึม

 

 

" ป๊อปก็เหมือนกัน เกิดเรื่องแบบนี้ทุกครั้ง ฟางเป็นเหมือนคนไร้ตัวตนในสายตาป๊อป บางทีฟางก้ไม่แน่ใจว่าฟางสำคัญกับป๊อปแค่ไหน " ฟางพูดทั้งน้ำตา  เล่นเอาป๊อปนิ่งเงิบไปเลย

 

 

" ไม่ร้องนะ ป๊อปขอโทษ ต่อไปป๊อปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ  นอกจากแม่แล้วก้มีฟางกับไอแก้วนี่แหละที่สำคัญกับป๊อป  ฟางสำคัญในฐานะคนรัก ส่วนมันสำคัญในฐานะพี่น้อง ป๊อปรักเหมือนกันแต่คนละสถานะ ฟางอย่าน้อยใจเลยนะ ป๊อปคนไม่มีพี่มีน้อง มีมะนช่วยเหลือมาตั้งแต่เล็ก ป๊อปก็รักมันเหมือนน้องสาวของป๊อป " ป๊อปดึงร่างบางมากอดปลอบ ก่อนจะอธิบายให้ฟัง

 

 

 

" ป๊อปก้รักไปสิ แต่อย่ามาทำแบบนี้กับฟาง "  

 

 

" โอเค ป๊อปจะไม่ทำอีกนะ  " ป๊อปชูนิ้วก้อยสัญญา ทั้งคู่เกี่ยวก้อยกัน

 

 

" ไหนๆป๊อปก้ทำให้ฟางโกรธแล้วเพราะฉะนั้น ป๊อปต้องทำบ้างอย่างเป็นการไถ่โทษ "

 

 

ทุกอย่างคือแผนของฟางที่จะพิสูจน์ให้คนทั้งคู่รู้ถึงใจตัวเองและทำให้ป๊อปเห็นว่าโทโมะและแก้วรักกันจริงๆ โดยล่อให้ทั้งคู่เจอกันและปรับความเข้าใจกัน แต่ดันเกิดเรื่องไม่คาดคิดสะก่อน

 

 

 

ในรถ

 

 

 

" ทำไมติดต่อหมอนั่นไม่ได้หละฟาง " หลังจากที่ฟาง ป๊อปมารับชั้ล ชั้ลก้เร่งให้ฟางโทรหาเค้า แต่โทรเท่าไหร่ก้ไม่มีคนรับสาย

 

" ไม่มีคนรับอีกแล้ว " ฟางเองก้ดูร้อนใจ ถ้าเราติดต่อเค้าไม่ได้ เราจะรู้ได้ยังไงว่าเค้าอยู่ที่ไหน

 

 

" เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เห็นมั้ยไอป๊อป เรื่องมันวุ่นไปหมดแล้วเนี่ยย " ชั้ลอยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำไมชั้ลถึงได้จิตตกขนาดนี้ก้ไม่รุ้

 

 

 

" แหมม ก้กุอยากรุ้หนิ ว่ามึงกับมันรักกันเหมือนที่ฟางว่าหรือเปล่า " 

 

 

 

" ไม่ได้มีใครรักใครทั้งนั้นแหละ " เออออ ชั้ลไม่ได้รักเค้า

 

 

 

" ถ้าไม่รักก้เลี้ยวรถกลับ " ไอป๊อปนอดรถ แล้วหมุนพวงมาลัยจะเลี้ยวกลับ

 

 

 

" ไม่ได้นะ ต้องตามหาเค้าให้เจอ " ชั้ลโวยวายลั่นรถจนลืมตัวจนไอป๊อปกับฟางนั่งขำ  เออ มันใช่เวลามาตลกมั้ยห่ะ 

 

 

" เห้ย นั่นมันรถโมะหนิ  " แล้วสายตาของเราทั้งสามก้จับต้องไปยังรถคันข้างหน้าที่จอดเสียหลักอยู่ข้างทาง

 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้น " ชั้ลเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเดินลงไปเห็นรถอีกคันที่จอดเคียงกัน

 

 

 

" นี่มันรถคันนั้นหนิ " ใช่ รถคันเดียวกันกับรถของผู้ชายกลางวัยคนนั้นที่มีเรื่องกับเค้าที่บริษัทย่อยและชั้ลกับเค้าก้ถูกไล่ฆ่าหนีตายกันเข้าไปในป่า

 

 

พรึบ

 

 

" แก้ว !! " ป๊อป/ฟาง ทั้งคู่รีบเข้ามารับร่างของชั้ลที่อ่อนยวบลงไปตอนไหนไม่รู้

 

 

" พวกเดียวกันกับที่ไล่ฆ่าชั้ลกับเค้าเมื่อวันก่อน " ชั้ลหายใจไม่ทั่วท้อง เป็นห่วงเค้าจับใจ

 

 

 

" คงจะเข้าไปในป่านี้แหละ " ป๊อปพูด

 

 

 

" ฟางโทรหาตำรวจนะ เดี๋ยวป๊อปจะเข้าไปช่วยมันก่อน " ป๊อปก้าวเท้าจะเข้าไป แต่มือของชั้ลรั้งมันเอาไว้

 

 

" ไปด้วย " ชั้ลพูดพร้อมๆกับยืนขึ้น

 

 

" ไม่ได้!! " มันตะคอดใส่ชั้ลดังลั่น

 

 

" จะไป !!! " ไม่เป็นไร ชั้ลตะคอกกลับดังกว่า

 

 

 

" โธ่วว ทำไมมึงดื้อด้านแบบนี้วะ " ไอป๊อปบ่นพลางๆกับวิ่งตามชั้ลเข้ามาพร้อมๆกับฟาง

 

 

 

 

ทางด้านโทโมะ ที่กำลังวิ่งหนีจนตะเลิด

 

 

 

" มึงหนีไปไหนไม่รอดหรอก มาให้กุฆ่าสะดีๆ " ชายคนนึงเล็งปากกระบอกปืนไปที่โทโมะ 

 

 

ปัง!!! แต่ไม่โดน

 

 

 

" เสียงปืนมาจากทางนั้น " ชั้ลไม่รอช้ารีบวิ่งไปทางเสียงปืนทันที

 

 

 

" โธ่วเว้ย  ไอนี้ม้นบ้าเลือดอะไรขนาดนี้วะ " ป๊อปกุมมือฟางไว้แน่นแล้วพาวิ่งตามไปอย่างระวัง

 

 

 

ปัง!!! เสียงปืนด้งขึ้นเรื่อยๆ แต่ก้ไม่โดนโทโมะ 

 

 

 

 

ปัก กรี๊ดดด  อุ๊ปป !!!! 

 

 

 

เหมือนชั้ลชนกับใครสักคนจนชั้ลหลุเปากจะกรี๊ดออกมา แต่มือหยาบของเขาก้ปิดปากชั้ลเอาไว้

 

 

 

" มาทำบ้าอะไรที่นี่ " เสียงคุ้นหูกระซิบด่าชั้ล แต่ท่อนแขนแกร่งของเขาโอบกอดร่างของชั้ลไว้แน่น น้ำตาชั้ลไหลนองอาบแก้มทั้งสองข้าง กลัวก้กลัวเป็นห่วงก้เป็นห่วง

 

 

ปัง ! 

 

กรี๊ดดดดด  

 

 

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งแต่เสียงกรี๊ดร้องเมื่อครู่ไม่ได้หลุดมาจากชั้ล

 

 

" ฟาง " ชั้ลอุทานเสียงหลง เมื่อนึกถึงฟาง

 

 

" ว่าไงนะ ฟางอยู่ที่นี่งั้นหรอ " ชั้ลถามเสียงเบา ชั้ลพยักหน้าช้าๆ แล้วหันมองหาฟาง

 

 

" โธ่วเว้ยยย " สิ้นเสียงของเขา แขนแกร่งสลัดร่างชั้ลทิ้งแล้วเดินหายเข้าไปในความมืด 

 

 

นี่ชั้ลถูกทิ้งหรอ  น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  ชั้ลพาตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไรหรอ .... เจ็บยิ่งกว่าอกหัก ก็ตอนถูกทิ้งนี้แหละ  แม่บอกว่า เราจะรู้ว่าใครรักเรา และเรารักใคร ก้ตอนที่เจอก้บเหตุการณ์ที่อันตรายที่สุดหรือเลวร้ายที่สุด จงมองว่าเราอยู่ข้างใครและใครอยู่ข้างเรา

 

 

แม่คะ หนูได้คำตอบของหัวใจตัวเองแล้ว และหนูก็ได้รู้คำตอบหัวใจของใครบางคนแล้วคะ 

 

 

ในเมื่อชั้ลเลือกที่จะอยู่ตรงนี้เองโดยไม่มีใครต้องขอ ชั้ลก้ต้องยอมรับชะตากรรม  ... ชี้ลกำลังลุกขึ้นและหาทางออกจากป่าบ้าๆนี้ที่ชั้ลวิ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต  ไม่เป็นไรชั้ลจะเดินกลับไป

 

 

" จะไปไหน แม่สาวน้อยยย " ไม่ทันที่ชั้ลจะก้าวเดิน ปลายกระบอกปืนก้จี้อยู่ตรงท้ายทอยของชั้ล

 

 

 

" จะทำอะไร " 

 

 

 

 

" หึหึหึ  เดี๋ยวก้รู้  เดินไป อย่าตุกติก " ชั้ลจำต้องเดินไปเรื่อยๆตามคำสั่งของมัน

 

 

 

" ฟาง  ! " ฟางถูกจับหรอ  แล้วหมอนั่นกับไอป๊อปหายไปไหน 

 

 

" แก้ว !!! " ฟางร้องลั่นเมื่อเห็นชั้ล

 

 

" 55555 เอ่อเว่ย งานยากๆก้ง่ายเอาสะงั้นน เอายังไงหละไอโทโมะ มุดหัวอยู่ที่ไหน ออกมาสิวะ " เสียงชายร่างสูงปิดหน้าร้องเสียงหมอนั่น ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้เนี่ย

 

 

 

" ไม่ออกใช่มั้ย " 

 

 

เพลี๊ยะ !!!!  อะ  เจ็บชะมัดเลย ฝามือมันตบสาดใส่หน้าชั้ลอย่างจังจนชั้ลได้ลิ้มรสเลือดจากมุมปากตัวเอง

 

 

" ไม่ออกมาใช่มั้ย " มันง้างมือจะตบหน้าฟาง

 

 

" กูอยู่นี่ !!! " แต่เค้าก้ปรากฎตัวขึ้นสะก่อน

 

 

" 5555 เออ เว้ย ออกมาเร็วดีหนิ  ผู้หญิงของมึงคนไหนหละ หรือทั้งสองคน ห่ะ  สวยๆทั้งนั้นเลยนะ 555555 " มันหัวเราเลั่นเหมือนคนบ้า มันหันมองชั้ลทีมองฟางที น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

 

 

" อะอะ กูให้มึงเลือกเอากล้บคนนึง ส่วนอีกคนกูขอมาบำเรอก้แล้วก้นนะ เอาาา เลือกเอาสิ

 จะเอาคนไหน ขวาหรือว่าซ้ายดี " 

 

 

นาทีบาดหัวใจเหลือเกิน ชั้ลอยากให้เขาเลือกชั้ล เพราะเท่ากับว่าเขารักชั้ล แต่ถ้าเขาเลือกฟาง แสดงว่าเขารักฟาง แต่ชั้ลรู้ดีอยู่แล้วหละ ว่ายังไงเขาก้ต้องเลือกฟาง ขนาดเมื่อกี่เขายังกล้าทิ้งชั้ลไว้ได้เลย

 

 

" ปล่อยฟางไป ชั้ลจะไปกับแกเอง " ชั้ลหมดใจแล้วจริงๆ อย่าให้ชั้ลต้องได้ยินว่าเค้าเลือกฟางเลย ไม่นั้นชั้ลคงจะไม่เหลือแม้แต่เศษใจ มันคงจะหลอมละลายตายไปจนหมด

 

 

 

" 5555 เออ อีนี้มันใจกล้าเอ้ย   เห้ย  พาม้นไปดิ " มันหันมานั่งลูกน้อง สมุนมันมาพาตัวชั้ลไป ชั้ลไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำหน้ายังไง ชั้ลไม่อยากมอง ไม่อยากเสียน้ำตาไปมากกว่านี้

 

 

 

" ปล่อยอีนั่นไป แล้วมึงมานี่ " มันเล็งปากกระบอกปืนไปที่หมอนั่นก่อนจะสั่งลูกน้องอีกคนให้ปล่อยฟางไป 

 

 

" เห้ย" 

 

 

 

ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ หมอนั่นกับสมุน

แลกหมัดกันจนสมุนสลบไป 

 

 

" มึงอยากตายเร็วขึ้นใช่มั้ย  ได้ เดี๋ยวกุจัดให้  " 

 

 

ผลั๊วะ เพลี๊ยะ ผลั๊วะ ทั้งคู่แลกหมัดกัน จนปืนในมือของคนร้ายหลุดกระเด็นออกไป สบจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังน่วมอยู่  

 

 

 

" ยืนโง่อยู่ทำไม วิ่งสิ " เค้าลากมือชั้ลที่ยืนมึนงงอยู่ในวิ่ง

 

 

 

" ฟางหละ " พาชั้ลมาแบบนี้ ไม่ห่วงฟางคนรักของนายรึไง

 

 

 

" ห่วงตัวเองก่อนเถอะน๊า จะได้เปนเมียโจรอยู่แล้ว " มันวิ่งไปบนไป

 

 

 

ปัง ! ปัง ! 

 

 

เสียงปืนดังไล่หลังเรามา จนชั้ลกับหมอนั่นจับมือกันแน่นวิ่งนี้จนไม่คิดชีวิต เราวิ่งออกมาจนเจอถนนใหญ่

 

 

" ช่วยด้วย " 

 

 

 

" เห้ยย นายย " ชั้ลทั้งช็อคทั้งตกใจ เมื่อเห็นรถตรงหน้าที่วิ่งเข้ามาหาเราด้วยความเร็วสูง แต่เค้ากลับวิ่งไปตัดหน้ารถคันนั้น

 

 

 

เอี๊ยดดดดดด  แต่โชคดีที่รถเบรคไว้ทัน เค้าดึงมือชั้ลให้ชั้ลไปนั่งท้ายรถกระบะ ก่อนจะกระโดตามขึ้นมา แล้วรถก้ออกตัวไปทันที

 

 

 

" ทำไมไม่พาฟางมาด้วย หนีกันมาแบบนี้ไม่ห่วงคนอื่นบ้างหรือไง " ชั้ลด้าใส่คนข้างๆทันทีเมื่อได้โอกาส

 

 

" ทำไม เธอเป็นห่วงไอป๊อปหรอ ลงไปช่วยมันมั้ยหละ " 

 

 

 

" ตัวนายมากกว่านะ ที่น่าจะเป็นห่วงฟาง ที่จริงทิ้งชั้ลแล้วไปช่วยฟางก้ได้หนิ เคยทิ้งชั้ลมาหลายครั้งแล้วหนิ  ทิ้งอีกครั้งคงไม่เป็นอะไรหรอก " ชั้ลพูดเสียงสั่นก่อนจะหันหลังแล้วแอบร้องไห้

 

 

 

" ชั้ลทิ้งเธอไม่ลงหรอก " เขาพูดสั่นๆ แต่ชั้ลไม่อยากได้ยินต่อ ชั้ลเอามือปืดหูตัวเอง แล้วได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจน้อยใจ