Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Take Care -

( ดูแล )

 

“เมื่อไหร่แกจะได้รูปเพิ่มซักทีฮะยัยจินนี่! >O<!”

 

 

        เสียงโวยวายของพิมพ์ที่เกิดขึ้นอยู่หลังอาคาร ม.5 ที่ๆไม่ค่อยมีคนผ่านมาเพราะมันเงียบ แต่ที่นี่พวกโบว์ลิ่งจะชอบมานั่งคุยกันถึงเรื่องลับๆของพวกหล่อน บ้างก็นั่งคุยๆกันถึงเรื่องของแก้วกับโทโมะว่าสองคนนี้ยังไงกันแน่นะ

 

 

 

        เพราะตั้งแต่วันที่พวกหล่อนจัดการแก้วไปก็ไม่ค่อยเจอกันเลยเพราะคาบเรียนไม่ตรง กันด้วย นั่นถือว่าเป็นโชคดีของแก้วแต่เป็นโชคดีที่ทำให้ฝ่ายพิมพ์นั้นโมโหที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแก้วกับโทโมะสักที

 

 

“ฉันก็หาอยู่นะแก แต่ดูเหมือนว่า...”

 

 

“เหมือนว่าอะไร!?” พิมพ์ยืนกอดอกแล้วตะคอกใส่จินนี่ “ นี่ฉันต้องทนดูรูปที่มันจับมือกับโทโมะไปอีกนานแค่ไหน?”

 

 

“เอ่อ...”

 

 

“ฉันบอกว่าให้ไปหาภาพมาอีก ฉันจะได้รู้ว่ามันกับโทโมะเป็นอะไรกัน! เพราะตอนนั้นฉันยังไม่ได้คำตอบจากปากมันเลย! เดี๋ยวนี้เวลามันไปไหนมันก็ไปกับอีหัวแกะสองข้างเพื่อนสนิทมัน แล้วฉันจะหาทางเค้นคอมันยังไง?”

 

 

“ใจเย็นๆน่า เราหาทางเค้นคอยัยนั่นได้อยู่แล้ว ดูท่าทางจะดูเป็นคนซื่อๆ ยอมคน แบบนี้มันไม่คนามือนักหรอก” เฟื้องฟ้าพูดบ้าง

 

 

“วันนั้นที่ฉันตบมันยัยคลอรีนก็เข้ามาขัด...แต่หลังจากนี้ฉันจะเล่นมันโดยที่ไม่ให้ใครเห็นเลยคอยดูสิ”

 

 

“อืม...ฉันว่า...”

 

 

“...”

 

 

“เราไม่ต้องลงมือเองหรอกมั้ง?”

 

 

“หมายความว่าไง” พิมพ์ถามเฟื้องฟ้าอย่างสงสัยในสิ่งที่เฟื้องฟ้าพูดเฟื้องฟ้าก็เหยียดยิ้มก่อนจะทำเป็นก้มดู เล็บสีแดงสดของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฝงไป ด้วยแผนการแสบๆบางอย่าง

 

 

“ก็แค่เราไม่ต้องลงมือจัดการเองไงล่ะ”

 

 

“แล้วจะเค้นคอยัยนั่นได้ยังไงล่ะ?” จินนี่ออกปากถามบ้าง

 

 

“ฉันว่าเรื่องนี้...ขอให้เป็นหน้าที่ฉันจะดีกว่า...รับรองว่าเด็ดแน่ ^^”

 

 

 

 

[ ช่วงของเคโอติค ]

 

 

 

คาบพละ

 

 

 

ม. 5/7

 

 

 

ตุ้บ!

 

 

 

ตุ้บ!

 

 

 

ตู้ม!

 

 

 

“ไอ้โทโมะมันเป็นอะไรของมันวะ = =?”

 

 

 

      เขื่อนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่สังเกตพฤติกรรมของเพื่อนสุดเงียบที่เอาแต่เดาะลูกบา สลงพื้นแรงๆหลายรอบแล้วก็ทำการเขวี้ยงเข้าใส่กำแพงแรงๆเหมือนจะระบายอารมณ์ อะไรซักอย่างและโทโมะก็มีพฤติกรรมแบบนี้มาตั้งแต่วันจันทร์แล้วคือเขาเงียบกว่า เดิม ยิ่งเวลาเพื่อนๆแซวโทโมะก็จะเฉยๆหรือไม่บางทีก็เดินหนีทำเป็นไม่ใส่ใจไปเลย

 

 

 

       เพราะปกติก็จะด่ากลับบ้างว่าแซวทำไม? แต่นี่คือไม่พูดอะไรทั้งสิ้น อาการแบบนี้คืออะไรกัน...

 

 

 

“เขาคงโมโหอะไรมาน่ะแหละ” เคนตะตอบขณะที่สายตาจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ของจองเบเพราะจองเบกำลังเล่นเกม

 

 

 

“ตอนอาจารย์เรียกชื่อก็ไม่พูดแค่ยกมือแค่นั้น” ป๊อปปี้เอ่ยบ้าง

 

 

 

“ป๊อปๆ”

 

 

 

“อะไรวะ?!”เสียงของเขื่อนที่ตะโกนเรียกม่อนจากหน้าประตูสนามบาสทำให้ป๊อปปี้ต้องหันตะโกนกลับไปเขื่อนก็กวักมือเรียกๆ

 

 

 

“อาจารย์ให้มาเขียนชื่อลงคัดตัวไปแข่งบาส เร็วๆๆๆ ><!” เขื่อนรีบกวักมือเรียกจนป๊อปปี้ต้องลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไป

 

 

 

       กลุ่มเคโอติคน่ะป๊อปปี้จะเป็นตัวแทนที่ลงกีฬาเยอะที่สุด ไม่สิ! ต้องบอกว่า ห้อง ม.5/7 เลยดีกว่า ป๊อปปี้มีความเป็นผู้นำสูงมากและเขาได้รับการคัดเลือกให้เป็นหัวหน้าทีมอยู่ บ่อยครั้งเวลาที่ไปแข่งแต่ละรอบ เห็นแบบนี้แล้วตามจริงกลุ่มเคโอติคไม่ได้เลวร้ายอะไรในแบบที่ทุกๆคนส่วนใหญ่ เข้าใจกันหรอก

 

 

 

      นั่นมันเป็นแค่ภาพลักษณ์ของเขาทั้นแหละ!

 

 

 

       กลุ่มเคโอติคน่ะถึงแม้ว่าจะทำตัวผิดระเบียบไปบ้างแต่เขาก็มีความรับผิดชอบต่อ หน้าที่การงาน อาจจะดูไม่ตั้งใจเรียน โดดบ้างอะไรบ้าง แต่พวกเขาก็ผ่านมาตลอดแถมหัวดีหัวกะทิยิ่งกว่าเด็กที่ตั้งใจเรียนมากกว่าพวก เขาเสียอีกน่ะ ( แอบอิจฉาเบาๆ 5555+ )

 

 

“เฮ้ยเป็นอะไรวะ” เคนตะถามทันทีเมื่อโทโมะกำลังเดินมานั่งลงข้างๆด้วยสีหน้าที่เซ็งๆ

 

 

 

 

“ป่าว” โทโมะตอบแต่สีหน้ากับคำตอบนี่คนละเรื่องกันเลยทีเดียว

 

 

 

“ฉันเห็นแกเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันจันทร์ละ แกเป็นอะไร  ขอ - ความ - จริง” เคนตะย้ำถามอีกรอบ

 

 

 

        ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะยุ่งเรื่องของเพื่อนแต่แบบนี้มันคืออาการห่วงเพื่อนจึง ถามหรอก ถ้าเพื่อนกันไม่แคร์ไม่ห่วงกันคงไม่ถามอะไรแบบนี้หรอกเน๊อะ...คุณว่ามั้ยล่ะ?

 

 

 

“ไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่เบื่อๆเซ็งๆ” โทโมะตอบแล้วถอนหายใจ

 

 

 

“แต่ปกติแกเบื่อแกก็ไม่เคยออกอาการอะไรแบบนี้นะ” จองเบพูดบ้างหลังจากที่นั่งเงียบๆเล่นเกมอยู่สักพัก “ทำแบบนี้เดี๋ยวสาวๆก็กลัวแย่หรอก”

 

 

 

        จองเบพูดจบก็หันไปยิ้มให้กับเหล่าบรรดาเพื่อนสาวที่พากันหลงใหลเคโอติคจนไม่มีอัน ซ้อมก่อนที่จะสอบในอาทิตย์หน้านี้เลย พวกเธอเอาแต่มอง มอง แล้วก็มองมาที่กลุ่มเคโอติคอย่างเดียวแต่พอจองเบยิ้มให้เท่านั้นแหละก็พากันกรื๊ดเบาๆตบไหล่เพื่อนข้างๆแก้เขินบ้างอะไรบ้างทำนองนั้นฮ่าๆ

 

 

 

“เออ! เพิ่งนึกได้ ฉันว่าจะถามแกตั้งแต่กลางวันละไอ้จองเบ”

 

 

 

“ถามอะไรของแกวะ”จองเบหันไปถามป๊อปปี้ที่พูดโพล่งขึ้นมา

 

 

 

            จองเบเขารู้...เขารู้ว่าป๊อปปี้เห็นตอนที่ฟางเดินออกไปจากห้อง ม.5/7 แล้วก็เดินตามฟางไปจนทะเลาะกัน แต่ด้วยความที่รู้อยู่แล้วฟางน่ะไม่ตอบอะไรไม่พูอดอะไรง่ายๆเขาจึงทำเป็นไม่ รู้ไม่เห็นและทำเนียนไปซะเลยยังไงล่ะ และเพราะรู้ว่าป๊อปปี้เป็นคนที่จองเบพูดแล้วเชื่อแน่

 

 

 

            กับแค่อีเรื่องแค่นี้โกหกเนียนๆไปป๊อปปี้ก็ไม่รู้หรอก!

 

 

 

“เมื่อกลางวันยัยฟางมัดข้าวนั่นเข้าไปทำอะไรในห้องเราวะ  O_O???”

 

 

 

      นั่น! เดาผิดซะที่ไหนละ

 

 

 

“เขาชื่อฟางแกก็ ฮ่าๆ ” เคนตะพูดปนขำแล้วตีไหล่ป๊อปปี้เบาๆ

 

 

 

“ก็ฉันจะเรียกยัยฟางมัดข้าวใครจะทำไม? หมั่นไส้! ><!”

 

 

 

“ยัย นั่นแค่เอาไม้กวาดที่ยืมไปมาคืนเท่านั้นเอง แต่คงไม่คิดว่าตอนคืนฉันจะอยู่ล่ะมั้งเลยรีบเดินเข้ามา เอาไม้กวาดวางแล้วก็ออกไปเลย ก็แค่นั้น” จองเบพูดอธิบายเนียนๆแบบไม่ติดขัดแต่อย่างใด

 

 

 

“แล้วยัยนั่นยืมไม้กวาดห้องเราไปตอนไหนวะ =[]=???”

 

 

 

“ตอนที่เราไม่อยู่ เพราะถ้าเราอยู่ยัยนั่นคงไม่คิดจะเข้ามา”

 

 

 

“นั่นเขาเรียกยืมเรอะ? แบบนั้นเขาเรียกแอบจกที่เผลอเว้ยยยยยยยยย >O<!!”

 

 

 

“ก็ไม่รู้สินะ ^^” จองเบพูดแล้วหยักไหล่เป็นเชิงก่อนจะก้มลงเล่นเกม Cookie Run ในโทรศัพท์มือถืออย่างสบายใจจนกระทั่ง...

 

 

 

 “แปลกนะ...ที่ยัยฟางเกลียดการเข้ามาเหยียบในห้องเราแต่ก็ยังเข้ามายืมไม้กวาด ทั้งๆที่ห้องอื่นก็มีให้ยืม แล้วทำไมต้องเป็นห้องเราวะ...”

 

 

ตู้ม! ตือ ดือ ดื๊ดดดด

 

 

“โหยยย โทโมะพูดทีจองเบเล่นเกมแพ้เลยเนี่ย กำลังลุ้นๆอยู่เลย Y_Y” เคนตะเอ่ยหลังจากจองเบเล่นแพ้

 

 

       น่า แปลกที่จู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นมาจนทำให้จองเบถึงกับเสียสมาธิในการเล่นเพราะมัวแต่ฟัง คำพูดของโทโมะ แต่เขาคงไม่คิดว่าโทโมะจะคิดปะติดปะต่อแบบนี้รึปล่าวจึงทำให้จองเบเล่นแพ้หลังจบ คำพูดของโทโมะ

 

 

       โทโมะพูด...แต่เขาไม่รู้หรอกเขาแค่พูดขึ้นมาแค่นั้น

 

 

      แต่มันทำให้จองเบถึงกับเงยหน้าขึ้นมองโทโมะทีมองอยู่ก่อนแล้ว โทโมะก็หยักไหล่ทำเป็นไม่ใส่ใจอะไรกับคำพูดเมื่อกี้ และนั่นก็ทำให้จองเบแอบลอบถอนหายใจเบาๆออกมาเพราะความโล่งอก

 

 

      ตามจริง... ‘ความลับ’ของจองเบนั้นไม่ควรจะเกิดขึ้นกับ‘ความรัก’ของเขากับคลอรีนเลย...

 

 

      แต่สักวันถ้าจองเบยังไม่เลิกรักคลอรีนล่ะก็...ยังไงซะสักวันเพื่อนๆก็ ต้องรู้อยู่ดีเพราะว่า...‘ความลับไม่มีในโลก’...

 

 

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

6 โมงเย็นวันนั้น

 

 

ตื๊ด...ตื๊ด...

 

 

      ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นมา

 

 

      หลังจากที่เมื่อกี้ผมเพิ่งแวะไปเล่นสเก็ตบอร์ดกับเพื่อนมาที่สวนสาร ธารณะที่เดิม ตามควรต้องอยู่ดึกกว่านี้เพราะว่าวันนี้วันศุกร์แต่พอเห็นว่าฝนทำท่าทีจะตก พวกเราจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

 

 

      ‘ใครโทรมาวะ โอ๊ะ! แม่’

 

 

ติ๊ด!

 

 

“มีอะไรครับแม่” ผมกดรับแล้วทักปลายสายอย่างใจเย็น

 

 

[ โทโมะกลับบ้านรึยังลูก?]

 

 

“เกือบถึงแล้วครับ แม่มีอะไรรึปล่าว?” ผมถามกลับไปเมื่อเห็นว่าน้ำเสียงแม่เหมือนจะห่วงๆอะไรอยู่

 

 

[ ก็วันนี้แม่จะกลับบ้านดึกหน่อย ส่วนพ่อก็ติดตรวจข้อสอบคงจะกลับดึกเหมือนกัน ]

 

 

“…”

 

 

[ แม่ก็เลยอยากให้ลูกแวะไปดูแก้วหน่อยน่ะ ]

 

 

      แวะไปดู? ยัยเป็นอะไรทำผมต้องแวะไปดูด้วยเนี่ย?

 

 

“แล้วทำไมผมต้องแวะไปดูเขาด้วยล่ะครับ”

 

 

[ ก็พ่อกับน้องชายหนูแก้วไม่อยู่บ้านสามวันศุกร์ เสาร์อาทิตย์  แล้ววันนี้แม่เห็นเธอไม่ไปโรงเรียนแม่เลยถาม  เธอก็ตอบว่าไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ]

 

 

      ยัยนั่นไม่สบายงั้นเหรอ?

 

 

      จริงสิ! มิน่าวันนี้ผมถึงไม่เห็นยัยนั่นที่โรงเรียนเลย ที่แท้ก็ไม่สบายนี่เอง

 

 

“อย่างงั้นเหรอครับ”

 

 

[ แต่แม่ว่าไม่นิดหรอกเพราะดูจากหน้าตาแล้วซีดเลยล่ะ ตอนแรกแม่อยากพาเธอไปหาหมอแต่เธอบอกว่าไม่ ไปแม่เลยเป็นห่วงเลยอยากให้ลูกไปดูเธอหน่อย ]

 

 

      ดู ท่าทางแม่จะเป็นห่วงแก้วมากเลยนะถึงได้ขอร้องให้ผมไปดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง แต่...ไม่สบายแบบนี้คืนนี้ดูท่าทางว่าฝนตกหนักซะด้วยสิ แล้วยัยนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ ยิ่งท่าทางที่ออกจะ...เอ๋อๆมึนๆซึนๆอยู่ด้วย ผมล่ะไม่อยากจะบอกเลยว่า...ผมก็แอบห่วงยัยนั่นเหมือนกันนะ

 

 

            อาจจะเป็นเพราะเราเป็น‘เพื่อนบ้าน’ กันก็ได้ผมถึงได้รู้สึกแบบนี้...

 

 

[ โทโมะ ]

 

 

“...”

 

 

[ โทโมะได้ยินแม่มั้ยลูก? โทโมะ! ]

 

 

“คะ...ครับ?”

 

 

[ รับปากแม่ก่อนว่าถ้าแก้วอาการไม่ดีลูกจะต้องอยู่ดูแลเธอจนกว่าแม่จะกลับ ]

 

 

“แม่...”

 

 

[ แต่ถ้าอาการสีหน้าเธอดูโอเคลูกก็แค่กลับบ้านแค่นั้น เข้าใจแม่มั้ย?]

 

 

“...”

 

 

[ ถ้าลูกไม่ไปดูเธอ เกิดเธอหน้ามืดล้มเป็นลมหัวฟาดพื้นขึ้นมาล่ะ ]

 

 

“ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่ไปดู” ผมตอบ

 

 

       แต่ทว่า...คำตอบนั้นมันเหมือนมันทำให้แม่ผมรู้สึกดีขึ้นมาทันทีทันใดเลยนะ เพราะว่าฟังดูจากน้ำเสียงดังต่อไปนี้แล้ว  = =;;;

 

 

[ โอเค๊จ้าลูกกกก แม่ฝากหนูแก้วด้วยนะ ^^ ]

 

 

ติ๊ด!

 

 

      ผม กดตัดสายแม่แล้วเดินตรงไปยังบ้าน จนถึงหน้าบ้านตัวเอง ผมก็แอบมองไปที่บ้านของแก้วที่มีดวงไฟเปิดแค่ที่ห้องนอนของเธอเท่านั้นนอก นั้นเธอปิดไปหมดเลย ไฟหน้าบ้านก็ไม่ยอมเปิดซะด้วย

 

 

       ผมหยิบกุญแจขึ้นมาไขเข้าบ้านของตัวเองเพื่อเอาของเข้าไปเก็บก่อนแล้วค่อยออก มาดูแก้วทีหลัง...

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

 

1 ทุ่ม

 

 

ครึม....ครึม  

 

 

“ฮือ...”

 

 

       ตอน นี้เสียงของฉันมันเหมือนกับว่าไม่ค่อยจะมีเลยเสียงเหมือนจะออกแหบๆนิดๆแล้ว วันนี้ตื่นมาฉันแค่อาบน้ำแล้วกินข้าวต้มไปนิดเดียวเองก่อนจะกินยาแก้ปวดท้อง ประจำเดือนแล้วก็ยาแก้ไข้จากนั้นก็นอนพัก ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้วฉันก็เลยลุกไปอาบน้ำใส่ชุดนอนกระโปรงยาวคลุมขาและคิด ว่าจะนอนตั้งแต่หัวค่ำนี่แหละ

 

 

       เพราะฟางคงจะไม่มาแล้วเพราะฝนทำท่าทีว่าจะตกหนักเสียด้วยท้องฟ้าก็เริ่ม ครึ้มเข้ามาเรื่อยๆแล้ว...

 

 

      เฮ้อ...ฝนตกได้แต่ฟ้าอย่าร้องลมอย่าพัดได้มั้ยคนยิ่งไม่สบายอยู่นะ! ><!  อีกอย่างแถมอยู่บ้านคนเดียวอีก พ่อก็ไม่โทรมาบ้างเล้ยยยยยย ไปเข้าค่ายกับลูกชายหรือไปเที่ยวเนี่ยคงจะเพลินจนลืมโทรหาลูกคนนี้เลยสินะ!

 

 

“โอย...ฮือ...”

 

 

      ตอนนี้รู้สึกเลยว่าใบหน้าและปากของตัวเริ่มซืดเพราะว่าท้องน้อยของฉัน มันเริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้วน่ะสิ ตอนนี้ฉันก็ได้แต่นอนเอามือกุมท้องตัวเองด้วยความปวด ตอนนี้มันปวดไปทั้งร่างเลยออกเหนื่อยๆล้าๆไม่อยากจะลุกเดินไปไหนเลยแต่จะ หลับก็หลับไม่ลงเพราะว่าหน้าผากร้อนมาก

 

 

      แถมปวดท้องอีก โอย...ทำไมมันทรมานแบบนี้นะ Y_Y

 

 

ปิ๊งป่อง!

 

 

     ‘ หือ? ใครกดออดหน้าบ้านกัน หรือว่า...ฟางจะมา’

 

 

      เมื่อ ในใจมันคิดว่าเป็นฟางฉันก็เลยพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างอยาก ลำบากแล้วค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงช้าๆก่อนจะเอามือจับหัวเตียงไว้ตอนลุกขึ้น เพราะว่ากลัวจะล้มลงไป

 

 

      ฟางนะฟางก็บอกแล้วนะว่าฝนตกไม่ต้องมาเดี๋ยวก็เป็นไข้กันพอดีหรอก เฮ้อ...

 

 

ปิ๊งป่อง!

 

 

       เมื่อ เสียงออดถูกกดขึ้นอีกครั้งมันทำให้ฉันรีบเดินไปที่ประตูห้องนอนเพราะวากลัว ว่าฟางจะรอนาน แต่พอก้าวขาลงบันไดลงมาจากห้องนอนได้ไม่กี่ขั้นอยู่ดีๆหัวของฉันมันก็รู้สึก เหมือนกับว่าโดนค้อนทุบอย่างแรงเพราะมันปวดมากๆ แบบ ปึก! ปึก! ปึก! อยู่ในหัวเลย

 

 

       แล้ว ตาจากที่มองเห็นเป็นปกติก็มีลายมัวๆอะไรก็ไม่รู้จนฉันรู้สึกได้ว่าร่างกาย ของตัวเองกำลังเซไปเซมา มือที่ใช้กุมขมับอยู่บวกกับการที่ค่อยๆก้าวขาลงบันไดนั้นทำให้ฉันเริ่มขาชา ที่ละนิดๆ

 

 

        จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ก้าวบันไดพลาดขั้นเสียแล้ว!

 

 

“ว๊ายยยย” เสียงร้องแหบๆกับอาการเสียขวัญที่ตอนนี้ตัวเองกำลังจะตกบันได แต่ทว่าจู่ก็มีมือของใครก็ไม่รู้มาช่วยรับร่างของฉันเอาไว้ได้ทันท่วงที

 

 

 

หมับ!  

 

 

“หือออออ”

 

 

      ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจที่คิดว่าตัวเองจะตกบันไดหัวฟาดพื้นตายเสีย แล้วตอนนี้ร่างของฉันถูกใครไม่รู้รวบเอาไว้ในอ้อมแขน ฉันที่กำลังหลับตาปี๋ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ

 

 

“...”

 

 

 “เอ๊ะ...”เสียงอุทานออกมาเบาๆเมื่อฉันมองแผ่นหน้าอกของคนที่มาช่วยรับร่างฉันเอาไว้

 

 

       อ้าว?! ไม่ใช่ฟางนี่? ละ...แล้ว...คะ...ใครกัน!

 

 

“หวัดดี ”

 

 

       เมื่อ น้ำเสียงนั้นเอ่ยขึ้นก็สามารถทำให้ฉันรู้ทันทีว่าใครกันที่เป็นคนมารับร่าง ของฉันเอาไว้ แต่เพื่อให้แน่ใจกว่านี้ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองให้เห็นกันชัดๆไปเลย! ><!

 

 

เฮือก!

 

 

       ปะ...เป็นเขาจริงๆด้วย...โทโมะ...

 

 

ผลั่ก!

 

 

       ฉันรีบใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักโทโมะออกก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ( ทั้งๆที่มันไม่ปกติ =//////= ) แต่ตอนนี้หัวใจที่กำลังสั่นระรัวทันทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก

 

 

        แต่เดี๋ยวนะ! เขาเข้ามาในบ้านของฉันได้ยังเนี่ย ><!?

 

 

“นะ...นายเข้ามาในบ้านเราได้ยังไงอ่ะ O_o?” ฉันถามแล้วมองโทโมะอย่างไม่วางใจนัก

 

 

“ฉันกดออดแล้วเธอมาเปิดช้าก็เลยปีนรั้วเข้ามา แต่ก็ไม่คิดว่า...ประตูหน้าบ้านจะลืมล็อค - -!” โทโมะหรี่ตามองฉันด้วยสายตาดุๆเชิงตำหนิเหมือนกับจะบอกว่า ‘ทำไมเธอลืมล็อคประตู!’

 

 

“ละ...ลืมล็อค?”

 

 

“อยู่บ้านคนเดียวทำไมไม่ล็อคบ้านให้ดีๆวะถ้าใครมันมาทำอะไรเธอ...!” โทโมะหยุดชะงักคำพูดก่อนจะส่ายหัวไปมา

 

 

       เอ...ฉันนี่บ้าจริงที่ลืมล็อคประตูหน้าบ้านให้ตายสิ! ><!

 

 

“ระ...เรา...”

 

 

“แต่ก็โชคดีที่ไม่ได้ล็อค...”

 

 

“ชะ...โชคดี?”

 

 

 “ก็เพราะถ้าล็อคฉันคงเข้ามารับเธอเอาไว้ไม่ทัน...”

 

 

“O_O”

 

 

“แล้วเธอก็อาจจะหัวฟาดพื้นตายคาบันไดเลยก็ได้”

 

 

       เป็นคำพูดที่ดีนะ = =;;;;

 

 

“เอ่อ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”ฉันถามแล้วมองโทโฒะก่อนที่สายตาจะก้มมองไปเห็นถุงข้าวต้มในมือของโทโมะ

 

 

“แม่ฉันให้ฉันมาดูเธอว่าเป็นยังไงบ้าง...เห็นว่า...อยู่คนเดียวแถมยังไม่สบายอีก” โทโมะบอกแล้วมองมาที่หน้าฉันตรงๆ

 

 

ตึกตักๆๆๆๆ

 

 

      หัวใจของฉันตอนนี้เริ่มเต้นรัวๆขึ้นเมื่อโทโมะมองมาด้วยสายตาที่ไม่ได้เย็นชาแต่ไม่รุ้สิว่าทำไมหัวใจฉันมันสั่งให้คิดว่า...‘เขามองมาด้วยความห่วงใย’      

 

 

 โอ๊ะ! ไม่นะๆๆๆๆ อย่าได้คิดแบบนั้นเชียวนะแก้วเพราะว่ามันไม่ดีต่อหัวใจของเธอเลยนะ!><//////

 

 

____________________________________________________

มาอัพแล้วนะ เม้นโหวตกันหน่อยนะไรต์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ