Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Clear - 

( กระจ่าง )

 

สวนสาธารณะ

 

 

4 ทุ่ม

 

 

ติ๊ด!

 

 

           

       ‘ฟาง...ถ้า ได้อ่านข้อความนี้  ฉันขอโทษนะที่ต้องรีบกลับก่อน  เลยไม่ได้โทรบอกก่อน แต่มีธุระสำคัญที่บ้านน่ะ  หวังว่าแกคงไม่โกรธนะ...พรุ่งนี้เจอกัน ^^’  

 

 

“ฮืม...”

 

 

       หลัง จากที่ฉันส่งข้อความไปหาฟางแล้วฉันก็เอาแต่นั่งเงียบแล้วถอนหายใจออกมาอยู่ คนเดียว ในใจก็พลางบอกว่าตัวเองบ้ามากที่มานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวในสวนสาธารณะที่ไม่ มีใครเลย มันเงียบสงัดราวกับความรู้สึกของฉันในตอนนี้ที่ไม่อยากแม้แต่จะพูดอะไรเพียง แค่อยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว

 

 

        ตามจริงฉันอยากจะโทรหาฟางนะแต่ถ้าเป็นแบบนั้นฟางต้องรู้แน่ๆว่าฉัน กำลังร้องไห้และฉันเป็นอะไรซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะบอกฟางยังไงดี

 

 

        ใช่...น้ำตาของฉันมันยังไม่หมดไปและมันยังคงอยู่พร้อมกับไหลลงมา เงียบๆ  และฉันรับรู้ได้เลยว่าตาของตัวเองกำลังบวม  ตามจริงฉันก็พยายามแล้วที่จะควบคุมมัน และอยากจะให้เรื่องที่มันเกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน

 

 

        อยากจะให้มันเป็นแค่ฝันร้าย...ไม่สิ!

 

 

       เพราะ ฉันอยากให้เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้น ตั้งแต่ตอนที่ย้ายเข้ามาที่นี่ในบ้านหลังนี้  ในโรงเรียนนี้  และเรื่องทั้งหมดเรื่องที่ฉันได้เจอโทโมะ...เป็นแค่ความฝัน อยากให้ตัวเองตื่นมาแล้วไม่เจอเขาอีก

 

 

       แต่มันก็ทำไม่ได้...

 

 

“อึก” ยิ่งฉันคิดฉันยิ่งร้องไห้มากขึ้นจนต้องเอามือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง

 

 

        ไม่เคยคิดเลยเน๊อะว่า ‘ความรัก’ มันจะทำให้เรา ‘เจ็บปวด’ ได้มากขนาดนี้  แต่โทโมะไม่ผิดหรอก...มันผิดที่ฉันเองที่ไปหลงชอบเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ไดคิดอะไรก็ยังจะ...

 

 

ฟิ้ว...

 

 

        ลมหนาวๆที่พัดผ่านมาแบบเงียบๆทำให้ฉันต้องปาดน้ำตาของตัวเองเหมือนจะคอยปลอบ ว่าไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรนะ...แต่สิ่งที่คอยย้ำเตือนในตอนนี้ว่าไม่สามารถลบ ทิ้งไปได้เลยคือ

 

 

        สัมผัสนั้น...

 

 

        คิดแล้วฉันก็ยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะเม้นริม ฝีปากเข้าหากันช้าๆ ‘จูบนั้น’ ของโทโมะคือ ‘จูบแรก’ ใน ชีวิตของฉันตั้งแต่เกิดมา  แต่ช่างน่าเสียดาย...ที่มันไม่ได้มาจากหัวใจข้างในลึกๆของคนที่กระทำมันลง ไป  คิดแล้วก็เจ็บจี๊ดๆขึ้นมาตรงหน้าอกข้างซ้าย

 

 

        เพราะแม้แต่ในเวลาตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้คนที่ทำยังปล่อยให้ฉันอยู่ตัวคน เดียว  แบกรับสิ่งนี้เอาไว้หน่วงใจคนเดียวโดยไม่มีแม้แต่คำ ‘ขอโทษ’

 

 

       แต่จะไปหวังอะไรกับเขาล่ะ?

 

 

       แม้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันที่โทโมะทำฉันตกใจที่เขากระโดนลงมาจากต้นไม้ต่อหน้าต่อ ตาฉัน เขายังไม่คิดที่จะขอโทษกันเลยสักคำ และฉันก็ไม่เคยคิดว่าโทโมะจะขอโทษใครเป็นด้วย คนแบบนั้นน่ะฉันไม่ควรที่จะไปใส่ใจตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่นา  คนเย็นชาแบบนั้นคงจะพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ได้แต่กับ ‘คนที่เขารัก’ อย่างพ่อแม่หรือไม่ก็...คลอรีน

 

 

        แต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่คนอย่างคลอรีนจะมีคนหลงรัก ก็เพราะเธอสวยทั้งภายในและภายนอกจิตใจ  แถมสมบูรณ์แบบทุกอย่างทุกประการ ฉันเองคงไปเทียบอะไรก็ไม่ได้หรอก

 

 

        เพราะเราสองคนต่างกันริบหรี่...

 

 

“เมี๊ยว...เมี๊ยว...”

 

 

“หือ?” ขณะ ที่ภายในหัวกำลังคิดราวต่างๆอยูก็มีเสียงร้องของแมวดังขึ้นใกล้ๆนี้เมื่อได้ ยินเสียงแมวฉันจึงหันหน้าไปตามเสียงแต่ก็ไม่พบมันเลยพอฉันลองลุกขึ้นมองหา มันก็ไม่เจอ

 

 

       แต่พอมองขึ้นไปบนต้นไม้ ‘ต้นนั้น’ ต้นไม้ที่วันแรกฉันได้พบเจอกับเขา...ความคิดของฉันก็ย้อนกลับไปในวันนั้น วันที่โทโมะกระโดดลงมาจากต้นไม้นั่น...ตรงหน้าฉัน  

 

 

          ตุบ!!

 

 

         ‘กรื๊ดดดดด’  

 

 

             และตอนนี้ฉันก็เห็นว่ามันมีแมวตัวเล็กๆอยู่ตัวนึงที่เหมือนว่าจะร้องขอความ ช่วยเหลือเพราะว่ามันคงจะลงมาจากต้นไม้ต้นนั้นไม่ได้  และด้วยสัญชาตญาณของตัวเอง ถึงแม้ว่าฉันจะกลัวความสูงอยู่หน่อยๆแต่ก็ต้องช่วยมันฉันเลยตัดสินใจถอด รองเท้าผ้าใบส้นสูงออกแล้ววางมันเอาไว้ก่อนจะเดินไปที่ต้นไม้ต้นนั้นก่อนจะ ค่อยๆปีนขึ้นไป

 

 

“รอแป๊ปนึงน้ะเจ้าเหมียว” ฉันพูดขณะที่ปีนขึ้นไปจนถึงตัวมัน

 

 

       และพอมองลงไปข้างล่างมันก็สูงมากๆเลย...

 

 

“เมี๊ยว...”

 

 

“เฮ้อ...รู้ว่ามันสูงขึ้นมาแล้วลงไม่ได้แกก็ไม่ควรที่จะปีนป่ายขึ้นมาตั้งแต่แรกนะรู้มั้ย...” ฉันพูดแล้วจับเจ้าแมวนั่นมาลูบหัวเบาๆขณะที่ตัวเองนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้เงียบๆ

 

 

       แต่คำพูดของฉันมันแลดูเหมือนว่า ‘ตอกย้ำ’ ตัวเองยังไม่รู้สินะ...

 

 

       และ พอสักพักฉันก็ลงมาจากต้นไม้ต้นนั้นแล้วก็ปล่อยเจ้าแมวตัวนั้นไปแล้วกลับมา ใส่รองเท้าตามเดิม และจังหวะนั้นนั่นเองที่ฉันตั้งสติพยายามจะปรับสภาพของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินกลับบ้านสายตาก็ดันมองไปเจอใครบางคนตอนที่กำลังจะเดินออกจากสวน สาธารณะ

 

 

       และใช่...เขาคนนั้นก็คือผู้ชายที่ทำในสิ่งที่ไม่คาดฝันกับฉันเอาไว้ยังไงล่ะ

 

 

“...”

 

 

      ฉัน เงียบขณะที่สายตามองโทโมะที่กำลังเดินอยู่อีกฝั่ง  และเขาไม่ได้เห็นเลยว่าฉันมองเขาอยู่  แต่โทโมะดูเหมือนว่าเขาไม่ยังค่อยหายจากอาการเมาไวน์สักเท่าไหร่นักเพราะท่าเดินของเขามันเซไปเซมาเหมือนว่าจะล้มได้ทุกเมื่อเลยก็ว่าได้  แต่ฉันก็คิดนะว่าตอนนั้นที่เขาเหมือนว่าได้สติหน่อยๆแล้วหลังจากที่เขา...

 

 

       เฮ้อ...ฉันบอกความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ถูกเลยจริงๆ  ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

 

 

“...”

 

 

      และ ไม่รู้เพราะสาเหตุใดที่ทำให้ฉันแอบเดินตามโทโมะกลับบ้านแบบเงียบๆโดยที่เขาเอง ก็ไม่ได้รู้ตัวหรอก และพอเดินมาจนใกล้ถึงบ้าน  ฉันก็หยุดเดินแบบกะทันหันเมื่อสายตาที่มองโทโมะเพราะคิดว่าเขาจะเดินเข้าบ้าน ตัวเองแต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

 

 

       เพราะโทโมะเดินเลยบ้านของเขาไปหยุดอยู่ที่...หน้าบ้านของฉัน...

 

 

 

      ฉันเงียบและยืนมองเขาอยู่ห่างๆว่าโทโมะจะทำอะไร หรือว่าเขาเมาจนเดินไปผิดบ้าน  แต่มันกลับไม่ใช่เมื่อโทโมะเงยหน้าขึ้นมองข้างบนบ้านชั้นสองของบ้านฉันที่เป็น ห้องนอนฉันเอง  เขามองอยู่สักพักก่อนทำท่าเหมือนว่าจะกดอ็อดหน้าบ้านฉัน แต่มือที่กำลังจะกดลงไปกลับถูกเอาลงมาไว้ข้างตัวตามเดิม

 

 

       โทโมะไม่กดมัน...

 

 

       แต่เขากับเดินเข้าไปใกล้ประตูรั้วบ้านของฉันมากขึ้นแล้วเอามือทั้งสองยกขึ้น เกาะรั้วเอาไว้จากนั้นอาการตัดพ้อบางอย่างที่ทำให้โทโมะเอาหัวเคาะเข้ากับประตู รั้วบ้านของฉันแรงๆแล้วก็นิ่งค้างอยู่แบบนั้น

 

 

       เขาเป็นบ้าอะไร...

 

 

“...”

 

 

“...”

 

 

       และ ดูเหมือนว่าโทโมะจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆเลย เพราะเขาถอยออกมาจากรั้วบ้านฉันแล้วก็เดินก้มหน้ากลับมาที่บ้านของตัว เอง  แม้แต่ฉันที่กำลังยืนมองเขาอยู่เขาก็ยังไม่เห็น

 

 

       แต่ก็ดี...เพราะฉันก็ไม่อยากให้เขาเห็นฉันหรอก

 

 

        เห็นแล้วได้อะไรขึ้นมาล่ะ?

 

 

        ฉะนั้นอย่ามาเจอกันอีกเลยเถอะ และฉันจะพยายามลืม  พยายามไม่คิดถึงเขาแล้วถึงแม้มันจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม  เพราะว่าฉันไม่อยากเจ็บ  ไม่อยากไปรักคนที่เขาไม่รักเรา...ไม่แม้แต่จะรู้สึกอะไร  ฉะนั้นถ้าฉันไม่เจอเขาฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บแล้วก็รู้สึกอึดอัดเหมือนในตอน นี้

 

 

        มันจะดีกว่าใช่มั้ย...

 

 

 

“พอ...พอที...” ฉันพูดแล้วส่ายหัวให้ตัวเองเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า  

 

 

 

อย่าร้องไห้สิแก้ว...เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวยังต้องเจออะไร อีกมากมายในชีวิต อย่าอ่อนแอสิให้ตายเถอะทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้นะ...  

 

 

อีกฝั่ง...

 

 

แอ๊ด...

 

 

“อึก!”

 

 

       เมื่อ ร่างสูงที่เดินเปิดประตูเข้ามาในบ้านด้วยอาการเซไปเซมา กับอาการสะอึกจากการดื่มไวน์มากเกินไปทำให้เขาเริ่มขาดสติเข้าไปใหญ่  แต่ว่าจากที่ดูแล้วโทโมะคงจะมีความรู้สึกขึ้นมาบ้างหลังจากที่เห็นแก้วร้องไห้ และเขาก็รับรู้ด้วยว่าเขาทำอะไรเอาไว้ พอแก้ววิ่งหนีไปเขาเองก็เสียใจที่ทำแบบนั้น

 

 

        แต่แทนที่เขาจะตามเธอไปในตอนนั้นเขากลับเปิดขวดไวน์กินมันเข้าไปอีกขวดอย่าง ไม่เข้าใจตัวเอง...พอรู้ตัวอีกทีเขาก็เดินมาอยู่ที่หน้าบ้านของแก้วเสีย แล้ว

 

 

        ตอนที่เขามองขึ้นไปบนห้องของเธอด้วยความรู้สึกผิดแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะพูด อะไรออกไปได้เพราะการกระทำของตัวเองมันสับสนเกินกว่าที่อธิบายให้ใครเข้าใจ ในความรู้สึกของตัวโทโมะเอง

 

 

ฟุ่บ!

 

 

       ร่าง สูงของโทโมะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนล้าและหมดแรงราวกับร่างของเขาอยากจะ สลายไปในตอนนั้นเสียเลย แต่เขาทำได้แค่เพียงลืมตามองเพดานห้องรับแขกเงียบๆด้วยแววตาที่ว่างปล่าวราว กับไม่รู้สึกอะไร  แต่ทว่าภายในใจนั้นกลับรู้สึกเหมือนโดนจับถ่วงน้ำก็ไม่ปาน

 

 

        โทโมะเขาเสียใจมากจนไม่สามารถที่จะพูดให้ใครฟังได้ว่าเขาโดน ‘เพื่อนสนิทหักหลัง’ แต่ความรู้สึกตอนนี้ไม่ใช่เสียใจที่โดนปฏิเสธ แต่เสียใจที่เพื่อนเราไว้ใจมากที่สุดไม่เคยบอกเรื่องที่มันสำคัญขนาดนี้กับเราเลย...

 

 

“อ้าว? โทโมะ? ลูกกลับมาแล้วเหรอเนี่ย แล้วทำไมมานอนอยู่ตรงนี้?”แม่ของโทโมะแลดูตกใจหน่อยๆเมื่อเดินลงมากินน้ำแล้วดันมาเห็นว่าลูกชายของตัวเองมีท่าทีเหนื่อยๆแบบนี้

 

 

“อื้ออออ” โทโมะร้องเสียงงัวเงียเมื่อแม่โทโมะเดินมาดู

 

 

“อื้อหือ ทำไมดื่มหนักขนาดนี้เนี่ยฮะ ถ้าพ่อรู้เราโดนแน่เลย ปกติเห็นไม่เคยดื่มแบบนี้นี่ลูก” แม่โทโมะดุหลังจากที่ได้กลิ่นไวน์จากตัวลูกชายตัวเองเต็มไปหมด “ป่ะขึ้นไปนอนบนห้องเลย”

 

 

“แม่อ่า” โทโมะพูดงัวเงียแล้วพยายามเอามือแม่ออกจากร่างของเขา

 

 

“ไม่ต้องมางัวเงีย ขึ้นไปนอนบนห้องเดี๋ยวนี้” และสุดท้ายแม่โทโมะก็ดึงวีขึ้นมาจากโซฟาจนได้

 

 

“อื้อฮือออ”

 

 

“เป็นอะไร”

 

 

       แม่โทโมะ บ่นเบาๆแล้วส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองค่อยๆก้าวขาขึ้นบันไดไป ยังห้องตัวเองด้วยท่าทางแปลกๆจากอาการเมาแล้วเสียงถอนหายใจดังๆนั้นมัน เหมือนกับว่าโทโมะเครียดอะไรสักอย่าง

 

 

ปึง...

 

 

“อึ๊ก!”เมื่อโทโมะเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนเขาก็สะอึกเสียงดังลั่นห้อง “อ๊า”น้ำเสียงสั้นๆที่ดูตัดพ้อถูกเอ่ยขึ้นก่อนที่โทโมะจะนั่งลงบนเตียงนอนของตัวเองก่อนจะนอนลงไป

 

 

 

           ‘ระ...เรา...เราขอโทษที่ทำให้นายสับสน...เราขอโทษ...ที่เข้ามาในชีวิตนาย...แต่เรา...อุ้บ!’

 

 

           ‘โทโมะเราบอกให้นายหยุดไงเล่า! ฮือ...พอได้แล้ว...’

 

 

        ‘อย่าเข้ามานะ...เราบอกว่าอย่าเข้ามา!’

 

 

 

       ภาพ และเสียงของแก้วมันดังก้องอยู่ในหัวของโทโมะในตอนนี้และเสียงพวกเริ่มดังขึ้นๆ ภาพแก้วร้องไห้ก็เริ่มชัดเจนขึ้นบนหัวของเขา  จนโทโมะต้องเอามือทั้งสองข้างยกขึ้นมาทุบศรีษะของตัวเองเพื่อให้ภาพเหล่านั้น หายไป แต่มันก็ไม่เป็นผลใดๆเลย เพราะยิ่งเขาทุบหัวของตัวเองภาพเหล่านั้นก็ชัดขึ้นราวกับจะย้ำเตือนชัดๆว่า  

 

 

       เขา...ทำอะไรกับแก้วจนเธอร้องไห้แบบนั้น...

 

 

“ฉันทำอะไรลงไป...”น้ำเสียงที่แผ่วเบาของโทโมะเอ่ยหลังจากที่เขามองเพดานอยู่นานนับนาที

 

 

      และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาเอ่ยก่อนที่โทโมะจะเผลอหลับตาลงจนหลับใหลไปในที่สุด...

 

 

      และตอนนี้ห้องนอนของทั้งโทโมะและแก้วที่อยู่ตรงกันข้าม  กับไฟห้องนอนของแก้วที่ถูกปิดลงเช่นเดียวกัน  ความรู้สึกของเขาทั้งสองในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับร่มที่กำลังเปียกฝนเลย  และก็ได้แต่รอเวลาที่ฝนจะหายตกลงมาและหลังจากนั้นฟ้าก็จะสว่าง ก้อนเมฆก็จะเปิดรับแสงสว่าง...

 

 

      แต่สิ่งนี้ มันก็ขึ้นอยู่กับเขาสองคนเท่านั้นแหละ...

 

 

 

[ ช่วงของเคโอติค ]

 

 

 

วันต่อมา...

 

 

 

พักเที่ยง

 

 

 

“ไอ้โทโมะมันหายไปไหนวะ ตั้งแต่เมื่อคืนและโทรไปก็ไม่รับ” ป๊อปปี้ พูดขณะที่นั่งรวบกลุ่มกันอยู่ที่สนามบาสหลังจากที่เพิ่งเรียนเสร็จแต่พวกเขา ก็ยังไม่ได้ไปพักกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนกับเพื่อนในห้องคนอื่นๆ

 

 

 

       และตอนนี้ในสนามบาสก็มีกันแค่กลุ่มของพวกเขาเท่านั้น

 

 

 

“สงสัยเมื่อวานหึงแก้วหนักเลยงอนกลับไปบ้านเลยม้าง”เขื่อนพูดขณะที่กำลังก้มอ่านการ์ตูนไปพลางๆ

 

 

 

“ไหนโทโมะมันบอกไม่ได้ชอบแก้วไงวะเขื่อน = =;;;;” ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“เอ่อ...มันก็คงจะยอมรับให้เราฟังง่ายๆหรอกนะครับคุณ ‘ป๊อปปี้นี่’ ” เคนตะประชด  

 

 

 

 

“ป๊อปปี้นี่พ่อง >O<!”

 

 

 

“อ้าวไมอ่ะ? เข้ากันดีออกกับ ‘ฟางแมน’ ฮ่าๆๆๆ”

 

 

“ไอ้เคนตะ!!”

 

 

 

        ตอนนี้ดูเหมือนว่าป๊อปปี้อยากจะฆ่าเคนตะให้ตายคามือหลังจากที่พูดล้อเลียนป๊อปปี้แถมยังเอาไปคู่กับ ‘ฟางแมน’ ( คนที่คุณก็รู้ว่าใคร อิ อิ ) และแบบนี้จะไม่ให้ของขึ้นได้อย่างไรกันหนอ

 

 

 

“อืม จะว่าผมคิดไปเองรึปล่าวเพราะตอนที่โทโมะหายไปสักพัก แก้วก็หายไปด้วยนะ”

 

 

 

จึก!

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

“ไงนะ?” เพื่อนที่เหลือยกเว้นจองเบ ( ที่นั่งเหม่อถึงอะไรอยู่เงียบๆ ) นั้นรีบหันมาหาเขื่อนทันที

 

 

 

“ก็สังเกตหลังจากที่โทโมะเดินออกไป พอแก้วเต้นกับผู้ชายคนนั้นเสร็จแล้วเธอก็หายไปเลย”

 

 

 

“เฮ้ย หรือว่าสองคนนั้นจะไปด้วยกันวะ?” ป๊อปปี้ถามอย่างขอความเห็นก่อนที่จะหันไปถามขอความเห็นจากจองเบ “แกคิดว่าไงวะจองเบ”  

 

 

 

“ฮะ?” จองเบที่ถูกเรียกหันมาเค้นเสียงสงสัยเนื่องจากเมื่อกี้เขาไม่ได้สนใจฟังอะไรเพราะว่ามัวแต่นั่งเหม่อ

 

 

 

“ฉันถามว่าแกคิดว่าไง”

 

 

 

“เอ่อ...ไม่รู้ว่ะ” จองเบส่ายหน้า

 

 

 

“ไม่รู้หรือไม่ได้ฟังวะ แกนี่พักนี้เหม่อบ่อยนะเนี่ย เพ้อถึงสาวที่ไหนง๊ะ? หรือว่าคนที่ตบหน้าแก?”

 

 

 

กึก!

 

 

 

         จองเบถึงกับลืมคิดคำโกหกตอนที่ว่าถ้าเพื่อนจะถามว่าปากไปโดนอะไรมาแล้วเขาจะ ตอบอย่างไร แต่เห็นไม่มีใครถามเขาซักคน เขาก็เลยคิดว่าไม่มีใครสนใจแผลที่มุมปากนั่นน่ะสิ

 

 

 

“ฉันไม่ได้โดนใครตบ จบนะ? และขอโทษทีที่ไม่ได้ฟัง”จองเบพูดแบบขำๆไปแบบเนียนๆแต่ในใจของเขาตอนนี้จะรู้สึกตามสีหน้ารึปล่าวก็ไม่รู้สินะ

 

 

 

“ฉันจะไปรู้ได้ไงวะก็เห็นแกมุมปากแตกอย่างกับคนโดนตบมา”

 

 

 

“ก็เมื่อวานตอนกลับจากกิจกรรมฉันก็แวะไปที่สนามแข่งแล้วก็มีปัญหานิดหน่อย” จองเบพยายามพูดให้เนียนที่สุด

 

 

 

“มีเรื่องทำไมไม่โทรบอกพวกฉันวะ” เขื่อนพูด แต่จองเบก็แค่หยักยิ้มที่มุมปากแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น

 

 

 

“เฮ้ยเรื่องไอ้โทโมะอ่ะฉันคิดว่านะ...”

 

 

 

“เฮ้ยไอ้โทโมะมาแล้ว” เขื่อนรีบสะกิดป๊อปปี้ที่กำลังจะพูดบางอย่างออกมาเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในสนามบาสด้วยสีหน้านิ่งตามฉบับปกติ

 

 

 

        แต่วันนี้  จะเป็นวันที่เพื่อนๆในกลุ่มไม่คาดคิดเลยล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!  

 

 

 

“ไอ้โทโมะแม่งทำหน้าอย่างกับคนอกหักว่ะ เห๋อๆ” เคนตะพูดหยอกขณะที่โทโมะเดินมาถึง  

 

 

 

“เมื่อวานแกกลับบ้านไปตอนไหนวะ ฉันโทรไปก็ไม่รับ นึกว่าเมาจนเดินไปตกท่อที่ไหนแล้ว”

 

 

 

“...” โทโมะไม่ตอบแต่แค่หันไปพยักหน้าให้เคนตะเฉยๆจากนั้นเขาก็หันสายตาไปทางจองเบที่กำลังมองเขาอยู่

 

 

“เฮ้ยไอ้โทโมะมาแล้ว งั้นพวกเราไปกินข้าวกันป่ะ” เขื่อนเอ่ยเพื่อนๆก็เห็นด้วยเลยพากันสะพายเป้ของตัวเองแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไปจากนอกสนามบาสเพื่อไปยังโรงอาหาร

 

 

 

       แต่ทว่า...

 

 

 

ตึกๆๆๆ

 

 

 

ผัวะ!!

 

 

 

“เฮ้ย! อะไรวะ!?”

 

 

 

       เมื่อ เหตุการณ์ไม่คาดฝันบังเกิดเพื่อนๆ ทุกคนต่างพากันตกอกตกใจเมื่อโทโมะเดินตรงเข้าไปหาจองเบแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าของ เขาอย่างแรงจนจองเบเซถอยหลังไปหายก้าว เขื่อนกับกับป๊อปปี้ก็รีบวิ่งตรงเข้าไปจับโทโมะเอาไว้เมื่อโทโมะทำท่าว่าจะเข้าไปต่อยจองเบอีกครั้งนึง

 

 

 

“เป็นไรวะเนี่ยไอ้โทโมะ! ต่อยไอ้จองเบทำไม!?”   

 

 

 

“ปล่อย!” โทโมะพูดพร้อมกับสลัดแขนของตัวเองออกจากเขื่อนกับป๊อปปี้ก่อนจะเดินเข้าไปหาจองเบที่ตอนนี้ยืนมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจอยู่ตรงหน้า

 

 

 

“เป็นอะไรวะ” จองเบถามโทโมะพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน

 

 

 

“ปากแกไปโดนอะไรมา”โทโมะถามเสียงนิ่งแล้วมองจ้องจองเบอย่างจะฟังคำตอบว่าจองเบจะตอบว่าอะไร

 

 

 

“ก็โดนแกต่อยไง”

 

 

 

“หมายถึงก่อนหน้านี้!” โทโมะพูดเสียงดังและนั่นก็ทำให้เพื่อนๆยิ่งสงสัยกันเข้าไปใหญ่ว่าโทโมะโมโหอะไรจองเบ

 

 

 

        ใช่! เพราะ หมัดที่เขาต่อยหน้าจองเบไปก็คือจุดเดียวกันกับที่คลอรีนตบจองเบนั่นเอง และตอนนี้เลือดมันก็ไหลลงมาที่มุมปากของจองเบอีกครั้ง เหมือนเมื่อคืน...

 

 

 

“ไอ้จองเบมันบอกว่ามันมีเรื่องที่สนามแข่งเมื่อคืนเว้ยไอ้โทโมะ ><!”

 

 

 

“แกแน่ใจเหรอ?” เมื่อป๊อปปี้พูดแบบนั้นโทโมะถึงกับหันไปถามเสียงเชิงประชดจนป๊อปปี้จำต้องเงียบ

 

 

 

“...”

 

 

 

“แกกับฉันมีเรื่องต้องคุยกันไอ้จองเบ...”

 

 

 

        หลัง จากโทโมะพูดจบเขาก็เดินไปยังทางออกอีกทางที่จะเป็นตึกหลังโรงเรียนเงียบๆที่ไม่ มีใครในช่วงพักกลางวัน และเป็นเวลากับสถานที่ที่เหมาะกับการคุยอะไรลับๆกันด้วย ตอนนั้นจองเบก็ได้มองหน้าเพื่อนๆในกลุ่มก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินตามโทโมะออก ไป

 

 

 

        และพอป๊อปปี้อยากจะตามไปดูเขื่อนก็ยั้งไว้เหมือนจะบอกว่า ‘ปล่อยให้มันคุยกันเอง’

 

 

 

        แล้วตอนนี้จองเบเองก็เหมือนจะรู้เป็นลางๆแล้วว่าเรื่องที่โทโมะจะคุยคือเรื่องอะไรถึงต้องต่อยเขาแบบนี้

 

 

 

 “มีอะไรว่ามา” จองเบถามทันทีที่เขาเดินมา แล้วเห็นว่าโทโฒะยืนหันหลังให้เขาอยู่

 

 

 

“แกมีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันรึปล่าว”

 

 

 

“...”

 

 

“...”

 

 

 

“...มี”หลังจากที่จองเบถอนหายใจออกมาสักพักเขาก็พูด และเมื่อโทโมะได้ยินมันเขาก็หันมามองจองเบนิ่งๆ “แต่...ฉันคิดว่าแกคงจะรู้แล้ว”

 

 

 

“...ตั้งแต่เมื่อไรวะ...”

 

 

 

        โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เข้าใจจองเบแบบตัดพ้อก่อนที่เขาจะเมินสายตาไปทางอื่น แล้วพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด เพราะโทโมะไม่คิดว่าการคุยกันด้วยถ้อยคำโมโหใส่คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก  และปกติโทโมะไม่ใช่คนแบบนี้ เขาออกจะเงียบเฉยชาเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันคงถึงคราวที่เขาต้องพูดและถามให้เคลียร์เรื่องที่ค้างคาใจบ้าง แล้ว

 

 

 

        เพื่อที่ให้เรื่องที่มันเป็นปมอยู่ในใจได้คลายออกสักที

 

 

 

“ฉันขอโทษเว้ยเพื่อน แต่ฉันไม่รู้จะบอกพวกแกยังไง” จองเบพูดขณะที่เขานั่งลงยองๆอย่างเหนื่อยล้าโทโมะเองก็เช่นกัน  

 

 

 

“...แกคบกับคลอรีนตอนไหนวะ” โทโม

 

 

 “ฉันกับคลอรีนน่ะ...เราคบกันก่อนที่แกจะพูดบอกกับกลุ่มเราให้รู้ว่าแกชอบคลอรีนอยู่...”

 

 

“...”

 

 

“ตอน ม.1 ฉันแอบมองคลอรีนตั้งแต่วันแรกที่เจอ และพอมารู้ตัวอีกทีฉันก็แอบเดินตามไปส่งเธอขึ้นรถที่ทางบ้านส่งมารับเธอหน้า โรงเรียนซะแล้ว  และคลอรีนเองก็ดูเหมือนว่าจะรู้สึกแปลกๆกับฉันเหมือนกัน พอเวลาว่างเราก็จะแอบไปนั่งคุยกันที่สวนหลังโรงเรียน  จนมันเกิดความรู้สึกว่าเราชอบกัน”

 

 

“...”

 

 

“แต่ ด้วยเหตุที่ว่าฉันเห็นว่าคลอรีนถูกแต่งตั้งให้เป็นนักเรียนดีเด่นของระดับ ชั้น และไม่อยากให้เธอโดนปลดออกด้วยเหตุผลที่ว่ามีแฟนทั้งๆที่ยังอยู่ ม.1 ฉันกับคลอรีนเลยตกลงกันว่าเราจะเก็บความสัมพันธ์นี้ไว้เป็นความลับ ไม่บอกใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท...และในช่วงนั้นฉันก็ต้องทำเป็นคบเล่นๆกับคนอื่นด้วย เพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาสงสัยฉันกับคลอรีน”

 

 

“...”

 

 

“แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจพวกแกนะเว้ยที่ไม่ยอมบอก  แต่ฉันก็กะจะบอกตอนที่ถึงเวลา  แต่ว่าแก...โทโมะ” จองเบพูดแล้วหันมามองหน้าโทโมะที่กำลังนั่งฟังเขาอยู่ “พอแกมาบอกให้พวกฉันฟัง ตอนเปิดเทอม ม.2 ว่าแกแอบชอบคลอรีนมาตั้งแต่ ม. 1 แล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดบอกกับแกยังไงเลยว่ะ”

 

 

“แกกลัวฉันอึดอัดใช่มั้ยล่ะ” โทโมะถามอย่างเข้าใจเมื่อเขาได้รู้ความจริงแล้ว

 

 

“อืม”จองเบพยักหน้า “ฉัน กลัวว่าแกจะเสียใจ  แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเก็บเอาไว้ตามเดิม ตอนนั้นฉันยอมรับเลยว่าอยากจะบอกแกมากว่าฉันกำลังคบกับคลอรีนเพราะด้วยความ ที่ว่าฉันรักคลอรีนจนไม่อยากให้ใครมาชอบเธอเกินกว่าเพื่อน แต่แกเป็นเพื่อนสนิทฉัน ฉันจะพูดให้มันทำลายความรู้สึกของแกได้ยังไง เพราะคนอย่างแกถ้าไม่ชอบใครจริงคงไม่พูดออกมาหรอกว่าชอบใครอยู่”

 

 

“แล้ว...แกกับคลอรีน...”

 

 

“เราเลิกกันไปตั้งแต่ ม.4 แล้ว เลิกกันก่อนที่แกจะไปสารภาพรักกับเธอซะอีก” จองเบบอกแล้วยิ้มบางๆแต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มีน้ำตาคลอเอ่อขึ้นมาที่บริเวณขอบตา

 

 

“ทำไมถึงเลิกวะ...แกกับคลอรีนน่าจะรักกันมากนิ”

 

 

“อืมมม ไม่รู้ดิ” และพอจองเบพูดแบบนั้นพลางถอนหายใจออกมาน้ำตาของเขาก็ไหลลงมา “แต่แกเชื่อมั้ย...ว่าตอนที่คลอรีนบอกเลิกฉันน่ะฉันโคตรเจ็บเลยว่ะ...”

 

 

“อืม ฉันเข้าใจแกแล้ว”โทโมะพูดอย่างเข้าใจจองเบเมื่อเห็นว่าจองเบร้องไห้ แต่จองเบก็รีบเอาหลังมือของเขาขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเอง

 

 

“ก็ไม่คิดเลยเน๊อะว่า...เมื่อวานเพิ่งยิ้มให้กัน บอกรักกัน แล้ววันต่อมาก็มาบอกเลิกด้วยถ้อยคำที่เย็นชากับท่าทางที่ต่างกันกับคนล่ะคนแบบนั้นน่ะ”ะถามตรงๆหลังจากที่เขานั่งมองจองเบอยู่พักใหญ่

 

 

 

“เขาไม่บอกเหรอว่าทำไมเลิก” โทโมะถามแต่จองเบก็เงียบไปจากนั้นก็ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกแทน  

 

 

 

“ฉันพยายามถามแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเฉยชา ทุกครั้งอ่ะ ฉันก็ถามตัวเองนะว่า...ฉันทำอะไรผิดไปวะ?”

 

 

 

       และจากนั้นโทโมะก็เข้าใจจองเบมากขึ้นพร้อมกับเข้าใจเหตุผลของคลอรีนว่าทำไม ถึงไม่รับรักเขา  เพราะคงจะเป็นไปได้ว่าคลอรีนอาจจะยังรักจองเบอยู่เป็นได้  แต่แค่เธอต้องไม่แสดงออกให้ใครรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงอยู่  เพราะเธอคงจะมีเหตุผลของเธอนั่นแหละ

 

 

 

        แต่เป็นเหตุผลที่เธอบอกใครไม่ได้นั่นเอง...

 

 

 

“ไอ้จองเบ...” เมื่อโทโมะเรียกจองเบ จองเบก็หันมามองเขาพร้อมกับเลิกคิ้วให้ “ฉันขอโทษแกนะเว้ยที่...”

 

 

 

“แกไม่ต้องขอโทษหรอก  เพราะแกไม่ได้ผิด  คนที่ผิดคือฉันเองที่ไม่ยอมบอกอะไรพวกแกเลย และถ้าฉันเป็นแก...”จองเบพูดแล้วเอามือของเขามาตบไหล่โทโมะเบาๆ “...ฉันก็คงจะเสียความรู้สึกเหมือนกัน”

 

 

 

“อื้ม ขอบใจนะเว้ยที่บอกกันตรงๆ”

 

 

 

“ฉันบอกแกแล้ว...คราวนี้แกบอกฉันบ้างได้รึปล่าววะ”

 

 

 

“ถามมาดิ”

 

 

 

“ตอนนี้แกยังชอบคลอรีนอยู่รึปล่าววะ...ขอความจริง”

 

 

 

       เมื่อจองเบตัดสินใจถามออกมาแล้ว  คำตอบที่โทโมะจะตอบออกไปก็คือ ‘ความจริงเท่านั้น’ และครั้งนี้เขาไม่ได้โกหกใจตัวเองเหมือนๆที่ผ่านมาอีกแล้ว  เพราะเรื่องเมื่อคืนมันทำให้เขารับรู้ได้ว่าใครกันที่ ‘รักเขา’ และใครกันที่ ‘เขาแคร์’ ถึงว่าโทโมะจะไม่อยากแสดงออก

 

 

 

        แต่จากสิ่งหลายอย่างที่มันเป็นข้อเตือนหัวใจตัวเองนั้นทำให้เขารับรู้ มันสักที...

 

 

 

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะตอบว่าใช่...” โทโมะพูดแล้วมองจองเบตรงๆ

 

 

 

“แล้วตอนนี้อ่ะ”

 

 

 

“ตอนนี้...ฉัน...ฉันคิดว่าฉันรู้ใจตัวเองแล้วว่ะ”

 

 

 

        เพียงจบคำพูดนั้นทุกอย่างก็กระจ่างแล้วว่าโทโมะรู้สึกยังไง  และเขากับจองเบก็เคลียร์กันรู้เรื่องเพราะความ ‘เข้าใจกันและกัน’ นั่นเอง  และต่อไปก็คงจะเป็นหน้าที่ของโทโมะแล้วที่ต้องทำการ ‘ขอโทษ’ ใครบางคนที่โทโมะทำให้เธอคนนั้นเสียใจ

 

 

 

         และเธอคนนั้นก็คือแก้วใจนั่นเอง!

 

____________________________________________________

 

 มาอัพแล้วนะ ในที่สุดโทโมะก็รู้ใจตัวเองสักที

#ขอโทษที่มาอัพช้า พอดีไรต์ไปเรียนมาคะ