C H A N G E .

INTRO

สมหวังกับความรักและผิดหวังกับความรัก คนที่ได้พบกับความสมหวังในความรักนั้น เสมือนว่าได้พรอันวิเศษ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะรู้จักใช้พรอันวิเศษนี้อย่างไร บางคนไม่รู้จักใช้แล้วพรนั้นที่มีอยู่ก็อาจจะหมดไป ส่วนคนที่ผิดหวังกับความรักนั้นก็พบกับความเสียใจ บางคนก็อ่อนแอ บางคนก็เข้มแข็ง แต่เมื่อทำใจยอมรับความผิดหวังนั้นได้ ทุกอย่างก็จะผ่านไป แม้ ณ เวลานั้นจะเสียใจมากแค่ไหน แต่เมื่อผ่านไปได้ ทุกอย่างก็คือ “ประสบการณ์” 

ถึงอย่างไรความรักก็มักทำให้เราเจ็บปวดอยู่เสมอ ส่วนเราจำต้องทำใจยอมรับมันไปโดยปริยาย แต่ยังคงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับความรักก็คงไม่มีใครบอกได้หรอกว่ามันคืออะไร? มันทำให้เรามีความสุขแล้วเวลาเราทุกข์ใจหรือผิดหวังมันก็ไม่ใช่ความรักงั้นหรอ?

ใช่แล้วล่ะ..ความผิดหวังมันมักจะทำให้เราจำไว้เป็นบทเรียน หากแต่บทเรียนเหล่านั้นก็ยังคงเป็นความทรงจำที่ทำให้เราเจ็บปวด..

“ป๊อปคะ..รอนานรึเปล่า” เสียงหวานเจี้ยวจ้าวดังมาแต่ไกลพร้อมร่างเล็กที่เร่งฝีเท้ามาหาเจ้าของชื่ออย่างรวดเร็ว

“นี่มันกี่โมงแล้วมายด์..วันครบรอบทำไมถึงมาเลททุกครั้งเลยล่ะ” เด็กหนุ่มทำหน้าบึ้งใส่แฟนสาว เขาน้อยอกน้อยใจก็วันนี้มันเป็นวันครบรอบที่เขาและเธอคบกันมาถึง4ปี แต่หล่อนกลับมาสายซะนี่

“งั้นหรอ..แย่จังเลยนะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ อย่าทำเป็นเด็กสิป๊อปง้อไม่เป็นมายด์ก็รู้นิ”

“ทำไมชอบว่ามายด์เด็กอยู่เรื่อยเลยล่ะป๊อป ป๊อปก็รู้ไม่ใช่หรอว่ามายด์ไม่ชอบ” เสียงหวานเริ่มแข็งกร้าวต่อคนตรงหน้า ป๊อปปี้รับรู้ได้ทันทีเลยว่าพวกเขา..กำลังจะเทลาะกันอีกแล้ว

ป๊อปปี้เข้ากอบกุมมือของหญิงสาวตรงหน้าไว้แน่นก่อนจะใช่ปลายนิ้วลูบหลังมือเบาๆเหมือนเป็นการปลอบประโลมให้หายน้อยใจสักหน่อย หากแต่หญิงสาวกลับชะงักมือกลับ

"มายด์ไม่เอาสิ อย่าโกรธได้มั้ย ป๊อปไม่เก่งเรื่องแบบนี้…”

“ใช่สิ! มายด์มันทำอะไรก็ไม่ถูกใจป๊อปเลยใช่มั้ย ฮึก ถ้าป๊อปเหนื่อยกับมายด์มามากเราลอง..”

หญิงสาวพูดไม่ทันจะจบ เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ดึงร่างเล็กเข้าไปกอดไว้ในอ้อมอกของตัวเอง เหมือนกับไม่อยากปล่อยให้เธอไปอย่างนั้น เมื่อร่างเล็กถูกกอดจนแน่น เธอก็พยายามผลักป๊อปปี้ให้ออกห่างจนในที่สุดร่างทั้งสองก็ผละออกจากกัน

เพี้ยะ!!

หน้าป๊อปปี้หันไปอีกทางตามแรงตบบนใบหน้าจนเป็นรอยแดง เด็กหนุ่มลูบแก้มของตัวเองที่รู้สึกชาไปหมด เมื่อหันมาเผชิญหน้ากันกับผู้หญิงตรงหน้าเขาก็ได้เห็นคราบน้ำตาของเธอ

“เราเลิกกันเถอะป๊อปปี้..มายด์ว่าเราเข้ากันไม่ได้หรอก” พูดเพียงเท่านั้น ก็กลับหลังหันแล้วเดินจางเซฮุนไปหน้าตาเฉย

"......"

“ป๊อปดีเกินไป...เราปรับตัวเข้ากันไม่ได้เลย อย่าฝืนเลยป๊อป” 

“เเล้วสี่ปีที่ผ่านมา...มันคืออะไรฮะมายด์”

“มันก็แค่ความสัมพันธ์ของคนสองคน...ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น”

ทิ้งไว้ให้เซฮุนต้องยืนอยู่กับที่ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่าง ความรักครั้งนี้มันทำให้เขาเจ็บปวด

เพราะเขารักผู้หญิงคนนี้มาก มากจนไม่คิดที่จะเผื่อใจไปให้ใคร ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็คนเอาแต่ใจไม่ค่อยฟังเหตุผล แต่เวลาเซฮุนได้ให้ใจกับใครไปแล้วใครจะไม่เอากลับมา เพราะป๊อปปี้ถือว่าใจของเขาเป็นของเธอ และใจของเธอก็เป็นของป๊อปปี้..

เหตุการณ์ในตอนนั้นยังคงหลอกหลอนเขาได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงหน้าหวานนั่นเลยสักครั้ง หากเมื่อเวลาผ่านไปเซฮุนก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ผู้ชายเอาแต่ใจในครั้งนั้นจะไม่มีอีกต่อไป ต่อจากนี้ก็คงเหลือแต่ผู้ชายที่แข็งกร้าวและเย็นชาเท่านั้น..

แกร้ก!

            เสียงลูกบิดประตูที่ดังขึ้นเมื่อประตูถูกเปิดออก พบร่างสูงที่นอนเหยียดกายอยู่บนโซฟาตัวโปรด หญิงสาววัยกลางคนที่เข้ามาในห้องลูกชายตัวเองได้เพียงแค่ถอนหายใจทิ้งไปเหมือนทุกวัน ลูกชายคนเดิมของเขาหายไปตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น คนเป็นแม่อย่างหล่อนก็ทำอะไรไม่ได้

“ป๊อปปี้ ไปทานข้าวกับแม่หน่อยสิลูก” คนเป็นแม่เดินเข้าไปใกล้ลูกชายของตัวเองแล้วลูบผมน้อยๆนั่นอย่างเคย

“ผมไม่หิว”

“แต่ลูกต้องกินบ้างนะป๊อป ลูกไม่ได้กินเยอะเหมือนแต่ก่อนเลยนะ” หญิงสาวถามลูกชายอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้คือเด็กหนุ่มเดินหนีหล่อนไปแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียงแทน

“แม่ต้องทำวิธีไหนที่จะให้ลูกกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะป๊อป” คนเป็นแม่พูดด้วยความท้อใจ หล่อนตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนของลูกชายในที่สุด

“ผมไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก...ผมแค่เข้าใจความรักมากขึ้นก็เท่านั้น”