Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

(ตอนที่ 5)

 

 

 

 

 

            กริ๊ง!

 

 

 

 

 

            เสียงแก้วชนกันเป็นการเปิดประเดิมก่อนต่างฝ่ายจะดื่มน้ำแอลกอฮอล์ในมือของตัวเองกลางห้องโซน VIP ที่ผับ Curse ซึ่งใครๆต่างหมายปองจะมาเที่ยวเพราะขึ้นชื่อเรื่องของมึนเมา เพลง การพบปะ และแหล่งมั่วสุมสิ่งเสพติด กระทั่งเจ้าของที่นี้ยังเด็ดไม่แพ้กันจนได้สมญานาม ราชินีแห่งคำสาป ตามชื่อผับ

 

 

 

 

 

            “แก้ว ถามอะไรหน่อยสิ” เจ้าของลิปสติกสีแดงจัดถามเพื่อนสนิทสาว

 

 

 

 

 

            “มีอะไรยัยฟาง?” แก้วพูดพลางแกว่งน้ำพั๊นซ์สีใสเล่น

 

 

 

 

 

            “ผู้ชายที่มากับแกน่ะ ใครกัน ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นแกควงผู้ชายคนไหนเลยสักครั้งนอกจากนายป็อปปี้คู่หมั้นแก แล้วไหงถึงมาด้วยกันได้ สรุปเป็นมายังไงบอกฉันมาน่ะ!?” ฟางถามด้วยความสงสัย มีผู้ชายมากมายจีบเพื่อนเธอก่ายกองแต่แก้วไม่เคยคิดเหลียวแลใครหรือคุยเล่นขนาดผู้ชายที่เธอเอามาเสนอ แก้วยังไม่เอา

 

 

 

 

 

            “หมอนั้นชื่อโทโมะ เป็นบอดี้การ์ดฉันเอง” แก้วตอบนิ่งๆ

 

 

 

 

 

            “บอดี้การ์ดแก? อ้อที่ครั้งก่อนแกเล่าให้ฉันฟังเรื่องทะเลาะกับคุณลุงอรุณนั้นนะเหรอ แต่ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเป็นแค่บอดี้การ์ด หล่อใช่เล่น” ฟางส่งยิ้มหวานให้โทโมะที่ยืนเฝ้าทั้งคู่ห่างๆพร้อมยกแก้วชูขึ้น

 

 

 

 

 

            “ยัยฟาง!” แก้วดึงหน้าเพื่อนสาวให้หันมามองเธอแทน แล้วชี้นิ้วที่เจ้าตัวเชิงบอกว่าห้ามยุ่ง

 

 

 

 

 

            “แหม่ๆ มองหน่อยไม่ได้เลยนะ หวงเรอะ” ฟางหมั่นไส้เพื่อนรีบว่า แก้วตอบโต้โดยดันหัวเพื่อนกลับไปทีหนึ่ง

 

 

 

 

 

            “จะว่าไป คืนนี้พ่อหนุ่มไฮโซที่มาจีบเช้าจีบเย็นไม่เว้นวันน่ะ ไม่มาหรอ แก้วรีบถามถึงหนุ่มที่ตอแหยฟางไม่เลิก

 

 

 

 

 

            “มา แต่อยู่ข้างล่างนู่น ฉันขี้เกียจเจอ รำคาญ” ฟางเบ้หน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

            “แล้วทำไมแกไม่ลองคบเขาดูล่ะ รูปหล่อพ่อรวยอย่างคุณพาร์ทเนี่ยไม่ได้หากันได้ง่ายๆนะจ้ะ” แก้วแกล้งหยอกฟางเล่นเพราะรู้ว่ายังไงฟางก็ต้องปฏิเสธทันควัน

 

 

 

 

 

            “ฮึ่ย! ไม่เอา แกอยากได้แกเอาไปเลยฉันยกให้” ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

            “โหยล้อเล่น ของแกฉันไม่อยากได้หรอกไม่ชอบใช้ของร่วมกันกับเพื่อน ฮิๆ” แก้วกอดคอฟางที่จิ๊ปากใส่เธอก่อนทั้งคู่จะพากันไปวาดลวดลายบนฟลอร์เต้นอย่างเมามัน บรรดาผู้ชายรอบข้างที่เห็นแก้วและฟางต่างมองพวกเธอตาเป็นประกายเพราะทั้งสองสาวต่างฝ่ายต่างไม่ยอมใคร

 

 

 

 

 

            “คุณผู้ชายครับคุณผู้หญิงโต๊ะนู่นฝากมาให้ครับ” พนักงานเสริฟยื่นถาดที่มีเหล้า 1 แก้วกับกระดาษใบขาวเขียนเบอร์โทรพร้อม

 

 

 

 

 

            “ใคร” โทโมะถาม พนักงานชายรีบชี้ทางที่มีกลุ่มสาวๆนั่งโบกมือให้เขา โทโมะยิ้มให้ถึงจะรับของเพื่อไม่เป็นการเสียน้ำใจแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกเธอเพราะสิ่งที่เขาจับจ้องมีเพียงสาวบนฟลอร์เดนซ์เท่านั้น

 

 

 

 

 

            “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรค่ะ” หนึ่งในกลุ่มสาวหาญกล้าเปิดตัวยิ้มให้เขาเป็นคนแรก

 

 

 

 

 

            “ก่อนจะถามชื่อคนอื่นน่ะ ทำไมไม่แนะนำตัวเองก่อน” โทโมะยกยิ้ม

 

 

 

 

 

            “แล้วคุณอยากเรียกฉันว่าอะไรล่ะ” นิ้วเรียวชี้ที่อกของเขาอย่างท้าทายชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

 

            “หึ ยื่นหูมาซิ” โทโมะกวักเรียกเธอมาใกล้ๆ หญิงสาวรีบทำตามที่โทโมะบอก เอียงศีรษะไปฟังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

 

 

 

 

 

            “เห็นว่าเธอเป็นคนกล้าฉันถึงไม่อยากหักหน้า ฉันว่าเธอกลับบ้านไปจะดีกว่าเพราะเธอไม่ใช่สเป็กฉันเลยสักนิดและถ้ายังไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูผัวเธอข้างล่าง” หญิงสาวอ้าปากค้างทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกจากปากชายหนุ่ม เธอหน้าเจื่อนรีบหนีกลับไปทันทีไม่คาดคิดว่าเขาจะรู้เรื่องของเธอด้วย โทโมะชำเลืองพวกกลุ่มสาวที่พากันหน้าซีดตาม คิดจะหลอกกินเขาง่ายๆ บอกได้คำเดียวว่าคิดผิดเพราะระหว่างทางที่มาเขาเหลือบเห็นสาวๆกลุ่มนี้อยู่กับชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีพวกเธอพอดี

 

 

 

 

 

            “โทโมะ ฉันอยากกินเตกีล่า จัดมาให้ฉันชุดหนึ่งสิ” แก้วดึงแขนโทโมะและสั่งเขา

 

 

 

 

 

            “เดียวก็เมาหรอกครับ” โทโมะว่า

 

 

 

 

 

            “เอาน่าไม่เมาหรอก ฉันน่ะคอแข็งจะตาย รีบๆเข้าล่ะ” แก้วไม่ให้โทโมะโต้วาทีด้วย ชิงหนีไปเต้นกับฟางบนลานต่อ ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้จึงไปจัดเครื่องดื่มตามคำสั่งพร้อมเตรียมใจล่วงหน้าว่ายังไงก็น็อคชัวร์ป้าบ

 

 

 

 

 

            “อืม มายอ้าว..จ้า เต้นต่อ..” โทโมะแบกแก้วที่เมาแอ๋จากพนักงานและเพื่อนอีกคนของฟางที่ช่วยกันหามสองสาว

 

 

 

 

 

            “พึ่งบอกไปหยกๆ” โทโมะส่ายหน้าเหนื่อยใจ

 

 

 

 

 

            “นายน่ะ!โทโมะใช่ม้าย ดูแลเพื่อนช้านดีๆอย่าหนักนักล้า เอิ๊ก!” ฟางชี้หน้าเขาก่อนจะหยิกแก้มโทโมะไปมาด้วยความเมาไม่แพ้กันกับเพื่อนสนิท

 

 

 

 

 

            “หมดกันเพื่อนฉัน เฮ้อ ยังไงก็ฝากยัยแก้วด้วยนะค่ะ เดียวยัยฟางฉันจัดการเอง” พ้อยพูดก่อนแบกฟางไปห้องพักแยกกับโทโมะที่อุ้มแก้วตรงมาที่รถเบนซ์สีขาว ชายหนุ่มวางร่างเธอไว้เบาะหลังและถอนเสื้อนอกตัวเองคลุมร่างบางเพราะเธอแต่งตัวล่อแหลมจนเกือบโป๊ เขาพาตัวเองมาทำหน้าที่เป็นคนขับพาร่างไร้สติกลับที่พัก

 

 

 

 

 

 

            ณ บ้านของแก้ว

 

 

 

 

 

            แอ๊ดดดด................

 

 

 

 

 

            โทโมะใช้หลังตัวเองผลักประตูห้องแก้วเปิดกว้างและอุ้มร่างเธอวางบนเตียงถึงจะหายไปในห้องน้ำเพื่อเอากะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้หญิงสาว

 

 

 

 

 

            “มันกงการอะไรของฉันกัน” โทโมะบ่นขณะซับใบหน้าแดงระเรื่อ มือใหญ่ไล่เช็ดตั้งแต่หน้า คอ ลงมาถึงไหปลาร้าก่อนสายตาจะพลันเห็นช่องโหว่เดรสที่เผยให้เห็นร่องอก เขาลอบกลืนน้ำลายดังเอื้อกแล้วรีบไปเก็บของทั้งหมดเข้าที่แล้วนั่งตั้งสติสักพักใหญ่

 

 

 

 

 

            “ร้อน” แก้วดันตัวเองนั่งและดึงเสื้อนอกชายหนุ่มทิ้งก่อนจะแกะเอาเดรสที่เจ้าตัวใส่ด้วยเป็นจังหวะเดียวกับที่โทโมะออกมาจากห้องน้ำพอดี

 

 

 

 

 

            “เฮ้ย ทำอะไร!” โทโมะรีบรั้งมือหญิงสาว

 

 

 

 

 

            “โทโมะเหรอ มาก็ดีช่วยช้านถอดหน่อย ช้านร้อน” แก้วยิ้มหวานพูดอ้อนชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “จะบ้าเรอะ สวมไว้นั้นแหละดีแล้ว” โทโมะรีบว่า

 

 

 

 

 

            “บ้าที่ไหน ก้อนี้มันห้องช้าน บ้านช้าน ช้านอยากแก้ผ้านอนมันก็เรื่องของช้านเด้!” แก้วหน้ามุ่ยโต้ชายหนุ่มเสียงดังลั่น

 

 

 

 

 

            “แต่ผมไม่ให้คุณถอด!” โทโมะดึงสายเสื้อกลับ แก้วจ้องโทโมะตาเขียวก่อนจะยิ้มหวานอีกครั้ง

 

 

 

 

 

            “ช้านไม่ถอดก็ด้าย แต่นายต้องถอดให้ช้าน นี้เป็นคำส่าง!” หญิงสาวโอบรอบคอชายหนุ่มกระชากตัวมาบดจูบทำให้ร่างโทโมะหล่นลงมาทับร่างแก้ว ลิ้นเรียวเล็กสอดเข้าไปทักทายลิ้นหนาที่ยังไม่แสดงอาการก่อนตวัดเกี่ยวพันจนอีกฝ่ายตอบสนอง

 

 

 

 

 

            “อืมม” เสียงเคลิบเคลิ้มของแก้วเริ่มเปล่งดังเพราะถูกโทโมะคุมเกมกลับจนเธออ่อนระทวยไปหมด ชายหนุ่มปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายหายใจแล้วประกบริมฝีปากต่ออีกรอบตามท่วงทำนองจนพอใจถึงยอมหยุดก่อนจะสบตาแก้วตอบ

 

 

 

 

 

            “คุณหนูกำลังทำให้ผมคลั่ง” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

            “น้านนายก้อทำช้านเซ่ ช้านก้ออยาก อยากมากด้วย” แก้วกัดริมฝีปากชายหนุ่มยั่ว

 

 

 

 

 

            “แต่ผมไม่อยากล่วงเกินคุณหนู” โทโมะพยายามไม่ตอบความต้องการเพราะเห็นว่าแก้วไร้สติ

 

 

 

 

 

            “จะกลัวอ่าร่าย ก้อเคยๆกันอยู่” แก้วลูบไล้โครงหน้าหวาน โทโมะขมวดคิ้วลงกับสิ่งที่หญิงสาวพูด แสดงว่าเธอจำเขาได้แต่เธอไม่แสดงตัวว่างั้น

 

 

 

 

 

            “เกิดอะไรขึ้นผมไม่รับรู้ด้วย” โทโมะเลิกคิดทำเพียงกล่าวเตือนคนใต้ร่าง

 

 

 

 

 

            “นั้นแหละที่ช้านต้องการ” แก้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตโทโมะออกไล่จนหมดแล้วผลักตัวเขาขึ้นนั่งตักแทน ชายหนุ่มเลิกเสื้อเชิ๊ตทิ้งและดึงเดรสสีทึบของแก้วเผยเนื้อแตกสาวภายในก่อนขบเม้นแสดงความเป็นเจ้าของบนเนิ่นอก

 

 

 

 

 

            “ใจร้อนจังเลยนะครับ” โทโมะรีบจัดการสิ่งกีดขวางทุกอย่างเพราะสายตาเว้าวอนของแก้วที่เต็มไปด้วยความโลภแต่ไม่เท่าตัวเขาที่ต้องการเธอยิ่งกว่า

 

 

 

 

 

            ฟึบ!

 

 

 

 

 

            ปราการสุดท้ายถูกทิ้งสู่พื้นเป็นอันเรียบร้อย ตอนนี้ทั้งโทโมะและแก้วไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นเดียว ชายหนุ่มบีบเคล้นหน้าอกดูดเล่นอย่างเมามัน มือเล็กขยุ้มผมเขาซะกะเซอะกะเซิงไปหมดด้วยความเสียวซ่าน

 

 

 

 

 

            “อ้ะ อย่ากัด” แก้วตกใจที่โทโมะเล่นดูดไม่พอแถมกัดให้ด้วย ชายหนุ่มจูบสำรวจหน้าท้องแบนไล่มาถึงจุดสงวน เขาพาดขาทั้งสองของเธอไว้บนบ่าแล้วกดหัวลงลิ้มรสหวานในโพลงกุหลาบ กวัดกวาดลิ้นร้อนไปทั่วอย่างไม่รังเกียจ

 

 

 

 

 

            “อ้าห์ อ้ะ” แก้วบิดเกร็งเสียววาบ ทรมานแต่ร่างกายกลับแอ่นรับชายหนุ่มไม่ขาดจนเธอกระตุกปล่อยน้ำหวานแตกในปากของเขา โทโมะรีบดูดกลืนผลักตัวขึ้นเกลี่ยน้ำที่เล็ดรอดตรงมุมปากไม่เหลือ เขาหยิบเครื่องป้องกันมาจัดการตัวเองระหว่างที่หญิงสาวยังเบลอๆ

 

 

 

 

 

            “เตรียมตัวนะคุณหนู” โทโมะส่งซิกร่างบางก่อนจะยกสะโพกเล็กวางบนหมอน ดึงขาเรียวแนบเอวตัวเองในท่าถนัดพอดีแล้วส่งแกนกลางเข้าไปช้าๆแต่ไม่ทันถึงไหนก็ตันเสียก่อนเพราะช่องรักรัดแน่นจนเขาแทรกได้แค่ครึ่งเดียว

 

 

 

 

 

            “โอย เบาๆฉันเจ็บ” แก้วร้องประท้วงด้วยความจุกที่ท้องน้อย โทโมะรีบโน้มลงจูบคลายอาการเกร็งให้แก้วและอาศัยช่วงเวลาสั้นๆดันแกนกลางเข้าไปจนหมดทำให้แก้วกระตุกน้ำตาคลอแต่ยังจูบตอบโทโมะอยู่

 

 

 

 

 

            “ผมเตือนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นผมไม่รับรู้ด้วย” โทโมะพูดจบก็ขยับตัวเบาๆก่อนแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แก้วเม้นปากแน่น ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าและชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

 

            “อืม อ้า” หญิงสาวร้องเสียงหลงขนาดว่าตนใช้มือปิดกั้นเสียงยังไม่อาจสู้แรงเสียวสั่นที่เกิดขึ้นภายในได้ โทโมะละเลงลิ้นเลียยอดดอกไม้ชูชันโดยที่ช่วงล่างยังคงสนองตัณหาชายหนุ่มไม่จบก่อนขึ้นมาปิดริมฝีปากอีกฝ่ายและเร่งจังหวะแรงขึ้นจนแก้วต้องกอดแผ่นหลังโทโมะ

 

 

 

 

 

            “อ้า อ้า อ้ะห์  ทะ โทโมะ!” เสียงครางหวานหูยิ่งทำให้เลือดในตัวเขาแตกซ่าน เล็บบางจิก ข่วน แผ่นหลังเป็นรอยยาว แก้วกอดโทโมะแน่นกว่าเดิมเพราะตัวเธอใกล้ถึงฝั่งฝัน

 

 

 

 

 

            “อย่าพึ่งเสร็จ รอผมก่อน” ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวด้วยความรู้สึกสุขสม สักพักทั้งคู่ก็ถึงปลายทางสุดท้าย โทโมะยันตัวขึ้นถอดเครื่องป้องกันทิ้งแล้วฉีกอันใหม่เปลี่ยนก่อนจะช้อนตัวแก้วซ้อนบนตักพลางขบเม้นตามเรือนร่างเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพายุยังไม่สงบ

 

 

 

 

 

              

            เอาล่ะ แก้วหลุดมาแล้วว่าจำได้แถมทั้งคู่ยังมีอะไรกันเป็นครั้งที่สองอีก พี่โมะก็จัดหนักไปลักษณะจะอดอยากมานานจัดซะเต็มเหนี่ยว บอกคำเดียว NC เขียนยากจนคนเขียนงง เรียบเรียงไม่ออก เอาตรงๆ มั่วมาก 555 อย่าถือสาเราเลยนะ ฝากคอมเม้นกันด้วยล่ะ!!!