Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

(ตอนที่ 8)

 

 

 

 

 

            “อืออ..อ้ะ” แก้วครางร้องอย่างเสียวสั่นพร้อมกับเร่งรัดสะโพกขึ้นลงบนตัวโทโมะที่นอนราบปล่อยให้หญิงสาวขับร้องเพลงสวาท แขนบางทั้งสองที่ค้ำยันร่างสวยเริ่มอ่อนปวกเปียกทำให้ความเร็วตกตามด้วย ชายหนุ่มเข้าใจดีจึงรีบดันตัวเองขึ้นบนแทนและยกขาพาดท่อนแขนตัวเองไว้เพื่อให้แกนกลางของเขาเข้าไปได้ลึกขึ้น ร่างสูงโยกตัวเร็วถี่ยิบจนทั้งสองครางผสมอย่างมีสุข

 

 

 

 

 

            “อ้า คุณหนูอีกนิด” โทโมะเอยบอกล่วงหน้าเมื่อตัวเขาใกล้เสร็จก่อนเจ้าตัวจะเบียดตัวรุนแรงขึ้นในนาทีสุดท้าย พาร่างตัวเองและหญิงสาวขึ้นสวรรค์ได้พอเหมาะพอเจาะ ชายหนุ่มก้มลงจูบเธอแล้วพรมตามท้องแบนราบแม้จะเป็นช่วงเช้าของวันเขายังมีความต้องการเธอมากพอจะพาเขาแตะขอบสวรรค์

 

 

 

 

 

            “ไม่เอาแล้วน่าโทโมะ ฉันเหนื่อย”แก้วห้ามปรามเพราะชายหนุ่มเล่นแยกเรียวขาเธอออกพร้อมก้มดูดทำรอยตามน่องขาสวยของเธอ

 

 

 

 

 

            “แต่ผมยังไม่อิ่ม” โทโมะไม่สนก้มสอดลิ้นล่วงล้ำโพลงสาวที่ชุ่มไปด้วยน้ำหวานหยาดเยิ้ม แก้วบิดเกร็งยีผมชายหนุ่มด้วยความเสียวและพอใจเกินทน

 

 

 

 

 

            “มะ เมื่อคืน อ้ะ นะ นายก็เอาไปตั้งเยอะ อ้าห์” แก้วพยายามเปล่งเสียงสั่นให้อยู่แต่มันทนไม่ไหวกับการรุกของนิ้วเรียวที่เสริมทัพช่วยเพิ่มความเสียวให้เธออีกแรงจนแก้วไม่อาจบอกเล่าประโยคต่อไปได้ต่อ หัวสมองของเธอมันพร่าเบลอไปหมด

 

 

 

 

 

            “อ้า!” โทโมะอุ้มแก้วมานั่งตักตัวเองและแทรกแกนร้อนลูกใหม่ที่พึ่งเดือดจนมิดก่อนจะกระเด้าตัวอย่างเมามัน หญิงสาวถูกกลืนเสียงโดยปากร้อนของชายหนุ่ม ช่วงล่างตอบสนองคลื่นในตัวเขาอย่างสม่ำเสมอไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โทโมะก็ฉีดธารขาวขุ่นจนหมดและกอดร่างแก้วที่ล้มบนตัวเขาอย่างหมดแรงจะเยียวยาเพราะครั้งนี้เป็นครั้งที่สามของเช้านี้ที่เธอถึงที่หมายโดยเขา

 

 

 

 

 

            “ออกไปเลย คนโลภมาก” แก้วที่กอดเขาผลักไสไล่ส่งชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “อยากออกก็ออกไปเองสิครับ” โทโมะพูดหยอกเพราะรู้ว่ายังไงแก้วก็คงขยับไปไหนไม่ได้อยู่ดี

 

 

 

 

            “นี้นายแกล้งฉันเหรอ” แก้วหน้ามุ่ยรีบว่า

 

 

 

 

            “ใช่ ผมแกล้งคุณหนูแต่ถ้าเมื่อกี้ล่ะก็ผมเอาจริงล้วนๆ” โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหอมแก้มแก้วแบบยาวๆทีหนึ่ง หญิงสาวหน้าแดงก่ำเอาเล็บจิกบ่าโทโมะอย่างหมั่นเขี้ยวเขา

 

 

 

 

            “โอย อย่าจิกหลังผมสิครับ แค่รอยเก่าที่คุณหนูทำไว้ก็หายแทบไม่ทันแล้ว” โทโมะว่ายิ่งเพิ่มความเข้มบนใบหน้าแก้วเข้าไปอีก

 

 

 

 

 

            “เอาฉันลงเดียวนี้ ฉันเหนื่อยจะแย่ เร็วๆ” แก้วสั่งเสียงแข็งจนชายหนุ่มต้องอุ้มตัวแก้วนอนลงก่อนเขาจะย้ายนั่งมานั่งพิงหัวเตียงดูหญิงสาวที่พอถึงหมอนก็ฟุบหลับอย่างหมดแรง ยังดีที่วันนี้เป็นวันหยุดของบริษัทไม่อย่างนั้นแก้วคงไม่มีเรียวแรงที่ไหนทำงานเป็นแน่

 

 

 

 

 

            “ท่าจะเหนื่อยๆจริง” โทโมะก้มลงจูบหน้าผากแก้วอย่างแผ่วเบาก่อนจะพาตัวเองไปจัดการแต่งตัวปล่อยให้หญิงสาวนอนหลับพักผ่อน เขาเปิดลิ้นชักออกก็พบกับปืนพกของตนที่เก็บไว้ โทโมะหยิบมันขึ้นมาแล้วเหลือบร่างบางสลับกับปืนในมือ เขายังไม่ลืมเรื่องที่ต้องทำและเพียงแค่เหนี่ยวไก ทุกอย่างก็จะจบแต่โทโมะก็ได้แค่คิดเท่านั้น เขาไม่อาจทำได้เพราะมันยังไม่มีเหตุผลมากพอที่เขาจะฆ่าเธอ...และเขาก็ยังต้องการเธอมากกว่านี้

 

 

 

 

 

            “นี้เราทำบ้าอะไรว่ะ” โทโมะพึมพำแล้วรีบเอาอาวุธในมือเก็บที่เก่าก่อนจะพาร่างตัวเองมาถึงห้องครัว

 

 

 

 

 

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณโทโมะ มีอะไรให้ป้ารับใช้ค่ะ?” นวลพูดด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

            “ฉัน..เอย! ผมอยากได้ข้าวต้มร้อนสักถ้วยให้คุณหนูน่ะครับ” โทโมะรู้สึกประหม่าเพราะเขาไม่เคยพูดขอใครเลยสักครั้ง

 

 

 

 

 

            “ได้ค่ะ คุณหนูไม่สบายเหรอค่ะเห็นตอนเช้าไม่ลงมาทานข้าว” นวลถามกลับ

 

 

 

 

 

            “เอ่อ ก็นิดหน่อยครับ” โทโมะยิ้มแหย่พลางนึกถึงสภาพคนที่นอนอยู่ข้างบนด้วยฝีมือเขา

 

 

 

 

 

            “นั้นเดียวป้ายกไปให้นะค่ะ” นวลยิ้ม

 

 

 

 

 

            “ไม่ต้องครับ เดียวผมรอเอาไปให้เองดีกว่า ผมไม่อยากให้ป้าติดไข้คุณหนู” โทโมะรีบว่าเพราะขืนนวลไปเห็นแก้วนอนอยู่ในห้องเขาต้องรู้แน่ๆว่าทั้งคู่ทำอะไรกัน

 

 

 

 

 

            “คุณโทโมะนิิใจดีจริงๆ เป็นห่วงป้าด้วย ก็ได้ค่ะนั้นเดียวรอครู่นะค่ะป้าจะรีบทำข้าวต้มให้ คุณโทโมะไปนั่งดูทีวีรอไปพลางก่อนจะดีกว่าค่ะ อาจจะนานหน่อย” นวลยิ้มแล้วพูดให้โทโมะไปนั่งคอยก่อน

 

 

 

 

 

            เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง นวลยกถาดที่มีข้าวต้มหมูสับที่เธอพึ่งทำเสร็จให้ชายหนุ่มที่นั่งรอเก้อจนหลับคาโซฟาตัวใหญ่ไปโดยปริยาย นวลวางถาดลงแล้วเขย่าร่างสูงจนชายหนุ่มปรือตารู้สึกตัวก่อนจะมองหน้านวลเพราะยังไม่ตื่นเต็มที่

 

 

 

 

 

            “ข้าวต้มเสร็จแล้วค่ะ คุณโทโมะจะยกไปให้เองหรือให้ป้าไปดีค่ะ” นวลถาม

 

 

 

 

 

            “เอ่อ อ้อ เดียวผมยกไปเองครับ” โทโมะพอได้สติก็รีบรับถาดจากแม่บ้านแล้วขึ้นชั้นบนเพื่อนำข้าวต้มไปให้คนที่นอนไม่ตื่นในห้องเขา

 

 

 

 

 

            “ยังไม่ตื่นอีก” โทโมะวางถาดข้างเตียงแล้วลูบผมหญิงสาวเบาๆก่อนจะตัดสินใจปลุกคนนอนเพราะนี้ก็เที่ยงแล้ว เธอยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าก็กลัวร่างบางจะเป็นโรคกระเพาะ

 

 

 

 

 

            “คุณหนู นี้เที่ยงแล้วนะครับ ลุกมาทานอะไรก่อนดีกว่านะครับ” โทโมะเขย่าตัวหญิงสาวเบาๆ แก้วหันมามองโทโมะพักหนึ่งแล้วถึงเอาเสื้อคลุมข้างเตียงมาสวมและเข้าไปจัดการอาบน้ำ ในระหว่างโทโมะก็จัดเก็บห้องของเขาทุกอย่างร่วมทั้งจัดโต๊ะอาหารรอหญิงสาวข้างในเสร็จพอดีกับที่เธอออกมา

 

 

 

 

 

            “แต่งตัวแบบเนี่ยคิดจะยั่วผมเรอะ” โทโมะถามเพราะแก้วยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำและผมที่เปียกปอนของเธอเรียกเลือดในตัวโทโมะสูบฉีดแรง หญิงสาวเขม่นกลับก่อนจะก้มหน้าทานข้าวต้มที่ชายหนุ่มอุส่ายกมาให้จนหมด

 

 

 

 

 

 

            ณ ห้องทำงานแก้วในบ้าน

 

 

 

 

 

            หญิงสาวมานั่งเคลียร์เอกสารงานในช่วงบ่ายของวันแทนนั่งเบื่อหรือออกเที่ยวเพราะเธอไม่ค่อยจะมีอารมณ์มากเท่าไหร่เลยเลือกที่จะนั่งทำงานเงียบๆในห้อง โทโมะนั่งจ้องแก้วเป็นระยะสลับกับหนังสือในมือแก้ง่วงยามว่าง เขาอยู่ในชุดสบายๆเป็นเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์ส่วนแก้วอยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นทำให้ดูเหมือนเธอใส่แค่เชิ๊ตปล่าวๆตัวเดียว

 

 

 

 

 

            ครืดๆ ครืดๆ

 

 

 

 

 

            แก้วมองโทรศัพท์ที่แสดงเบอร์ของเลขาสาวเธอขึ้นมาอย่างงุนงงด้วยวันนี้เป็นวันหยุดและเฟย์เองก็ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรถึงต้องติดต่อเธอมา...........ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ

 

 

 

 

 

            “ฮัลโลว์ เฟย์.........ใจเย็นๆนะเฟย์ ค่อยๆเล่า.......เอ่อ นั้นเดียวฉันจะรีบไปเดียวนี้แหละ...ไม่ต้องห่วงนะ.....บอกไปว่าอีก 30 นาทีเจอกัน..” แก้วกดรับและพูดกับปลายสายเป็นช่วงๆ น้ำเสียงเธอดูนิ่งแต่สีหน้ากลับดูเครียดจนชายหนุ่มที่นั่งไกลๆเธอผิดสังเกต ร่างบางตัดสายทิ้งแล้วถอนหายใจก่อนจะลุกเก็บของทั้งหมด

 

 

 

 

 

            “เกิดอะไรขึ้น” โทโมะย่างขุมไปหยุดใกล้ตัวแก้วที่กำลังปิดงานทุกอย่างบนโต๊ะของเธอ

 

 

 

 

 

            “เราต้องรีบไปแล้วโทโมะ เกิดเรื่องกับยัยเฟย์” แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

            ณ บ่อนในย่านชุมชน

 

 

 

 

 

            ตึง!

 

 

 

 

 

            เสียงตบโต๊ะอย่างแรงของผู้ชายคนหนึ่งลักษณะหน้าไปทางจีนๆแต่ผิวเข้มมีหนวดเครายาว เขามองพวกคู่สามีภรรยาแก่ที่หลบหลังลูกสาวของพวกเขาและทั้งสามก็ถูกล้อมรอบด้วยลูกน้องของเขาอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

            “เมื่อไหร่มันจะมาว่ะ! กูให้เวลามามากเกินพอแล้วนะเว้ย!” เฉินว่าเสียงดังจนทำให้ทั้งสามสะดุ้ง

 

 

 

 

 

            “เดียวสิค่ะเสี่ย มันยังเลยไปแค่ 5 นาที เสี่ยอย่าพึ่งใจร้อนสิค่ะ” เสียงสั่นของสอนใจกล่าว

 

 

 

 

 

            “มึงเล่นลิ้นกับกูเรอะอีสอน!” เฉินทำท่าจะชักปืนแต่ผู้เป็นลูกสาวของเธอรีบยกมือไหว้ขอก่อน

 

 

 

 

 

            “เสี่ยค่ะ ขอล่ะค่ะช่วยรออีกเดี่ยวเดียวเท่านั้น” เฟย์พูดขอ เฉินมองเฟย์ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มกริ่มยอมเก็บปืนก่อนจะเดินมามองพินิจเฟย์ใกล้ๆจนเธอต้องถอยห่างรักษาระยะ

 

 

 

 

 

            “แล้วถ้าไอ้คนที่ว่ามันไม่มา เสี่ยมีข้อเสนอดีๆให้หนูและถ้าหนูยอม เสี่ยจะปล่อยพ่อกับแม่หนูไปและยกหนี้ให้ทั้งหมดด้วย” เฉินว่าโดยที่ตายังไล่ดูเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้า

 

 

 

 

 

            “อะ อะไรเหรอค่ะ?” เฟย์รู้สึกขนลุกฟู่กับสายตาของเฉิน

 

 

 

 

 

            “ถ้าอยากให้มันสองตัวรอดหนูก็แค่ทำง่ายๆ บริการเสี่ยสักคืนหนึ่งสองคืนแล้วเสี่ยจะยกหนี้มันให้ อ้อแถมถ้าหนูทำให้เสี่ยพอใจก็อาจจะแถมเงินให้ด้วยนะ” เฉินว่าแล้วเอามือแตะตัวหญิงสาวแต่เฟย์ไม่ยอมรีบถอยออกไปติดกับพ่อและแม่ของเธอ

 

 

 

 

 

            “เอาไปเลยค่ะเฮีย เอาไปเลย!” สอนใจรับข้อเสนออย่างเร็วทำให้เฟย์หันไปมองแม่และรีบส่ายหน้าอ้อนวอนแม่ของเธอแต่สอนใจกลับไม่สนยิ้มยกให้เฉินอย่างเดียว เฉินยิ้มให้แล้วสั่งพวกลูกน้องให้ล็อคตัวเฟย์และลากเธอตามเขามา

 

 

 

 

 

            “ไม่น่ะ ไม่เอา! พ่อค่ะ แม่ค่ะ อย่าทำอย่างนี้กับเฟย์นะ ฮือ เฟย์ไม่ไป!” เฟย์ร้องลั่นทั้งขัดขืนเจ้าพวกกล้ามอย่างไม่อยากยอมรับชะตากรรมตัวเองที่ต้องเจอ

 

 

 

 

 

            ฉึก!

 

 

 

 

 

            มีดเล่มเล็กปักเฉียดหน้าเฉินไปนิดเดียวแต่ก็พอทำให้เฉินชะงักและหันไปตามทิศที่มีดลอยมาก่อนเจ้าตัวจะตาค้างเมื่อเห็นแก้วและโทโมะเดินมาไม่ไกล

 

 

 

 

 

            “ฮือๆ พี่แก้ว” เฟย์สะอื้นรู้สึกดีใจที่แก้วมาทัน

 

 

 

 

 

            “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เฉิน” แก้วกรีดยิ้มร้ายมองเฉินด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธกับสิ่งที่เขากำลังจะทำกับเฟย์

 

 

 

 

 

            “คะ คุณแก้ว ทำไมถึง..” เฉินพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

 

            “ช่วยบอกลูกน้องนายปล่อยคนของฉันด้วย” แก้วพูด เฉินพยักหน้าอย่างว่าง่ายรีบสั่งพวกลูกน้องปล่อยตัวเลขาสาว เฟย์รีบวิ่งมากอดแก้วทันทีด้วยความกลัวทำให้แก้วต้องกอดปลอบเธอก่อนถึงบอกให้ไปหลบข้างหลัง หญิงสาวตีหน้าขรึมชำเลืองพ่อกับแม่เฟย์นิดๆพอเกริ่นเรื่องราวแล้วถึงแยกไปคุยกับเฉินเป็นการส่วนตัว

 

 

 

 

 

            “เธอโอเคนะ” โทโมะโอบไหล่เฟย์ที่ยังสะอื้นอยู่

 

 

 

 

 

            “เฟย์โอเคค่ะ พี่โทโมะ” หญิงสาวขานรับ ไม่นานนัก แก้วก็เดินออกมาพร้อมกับเฉิน เฉินเรียกพวกลูกน้องให้กลับไปทำหน้าที่ส่วนตนก็รีบลาแก้วเพื่อกลับไปทำงานของเขาต่อ แก้วเดินตรงมาทางพวกเขาทั้งสี่ที่ยืนรอเธออยู่นานแต่หญิงสาวเปลี่ยนทางไปตรงที่สองสามียืนอยู่แทนที่จะมาหาเฟย์และโทโมะ

 

 

 

 

 

            เพี๊ยะ!

 

 

 

 

 

            ฝ่ามือบางฟาดบนหน้าของสอนใจเต็มๆจนเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด สร้างความตกใจให้คนรอบข้างอย่างมาก สอนใจหันขวับมามองแก้วอย่างขุ่นเคืองแต่มันไม่ได้ทำให้แก้วกระตุกเพียงนิด

 

 

 

 

 

            “ถือว่าฉันตบสั่งสอนที่คุณเกือบทำให้เฟย์ต้องไปรับผิดชอบในเรื่องงี่เง่า ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เรอะ ว่าห้ามยุ่งกับเฟย์อีก ติดหนี้จนต้องเอาลูกสาวไปขัดดอกเพื่อเอาตัวเองรอด หน้าด้านซะจริง แล้วอย่านึกนะว่าที่ครั้งนี้พวกคุณยังรอดได้นะเพราะดวงดี ถ้ายัยเฟย์ไม่ขอร้องฉัน ฉันก็ไม่คิดจะยื่นมือมาช่วยพวกไม่รู้จักสำนึกคุณคน!” แก้วด่าสอนใจและชาติด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

            “พี่แก้วพอเถอะค่ะ เฟย์ผิดเอง อย่าด่าพ่อกับแม่เฟย์เลยนะ” เฟย์รีบขอแก้ว

 

 

 

 

 

            “ไม่ต้องเลยเฟย์ ความผิดเราน่ะมีแน่แต่ไว้เคลียร์ที่หลังและหวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นหน้าพวกคุณ” แก้วพูดกับเฟย์ก่อนจะหันกลับมาตวาดทั้งสองจนสอนใจและชาติไม่กล้าเถียงแล้วถึงจะกลับรถนำหน้าไปก่อน

 

 

 

 

 

            “มาถึงก็ฉอดๆๆ หึ่ย! อีๆ โอยคุณ!” สอนใจด่าลับหลังแก้วจนชาติต้องหยิกเตือนสติ

 

 

 

 

 

            “พี่แก้ว เขาใจดีแค่ไหนแล้วที่ช่วยแม่น่ะ ไม่งั้นป่านนี้แม่ไม่ได้มายืนบ่นพี่แก้วแบบนี้หรอก” เฟย์พูด

 

 

 

 

 

            “นี้แกเห็นมันดีกว่าฉันเรอะ ใช่สิ อยู่กับมันจนได้ดิบได้ดี ไม่คิดจะเหลียวแลอีแก่สองตัวว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง” สอนใจโมโหรีบว่า

 

 

 

 

 

            “แม่ เฟย์ไม่เคยคิดอย่างงั้นน่ะ!” เฟย์พูดก่อนจะถูกโทโมะเดินมาสะกิดให้กลับไปด้วยกันและตัวเขาก็ไม่อยากให้เฟย์อยู่นี้นานนักเพราะแถวนี้อันตราย เฟย์รีบไหว้ทั้งคู่แล้วตามโทโมะไปทันที

 

 

 

 

 

 

            โทโมะ นายคิดจะฆ่าแก้วอย่เรอะ แก้วเรานี้ทรงอิทธิพลจริงๆ ถ้ามาไม่ทันเฟย์เราจะเป็นยังไงน่ะ อยากรู้จริง เอ้ย! // คอมเม้นกันด้วยนะ ขอบคุณสำหรับโหวตน้า >/\<!!