Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

9.7

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.33 น.

  35 ตอน
  474 วิจารณ์
  40.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 18.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) ยัยปีศาจ!!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Tomo said.

 

 

     โว้ย ร้อนโว้ยยยย เมื่อไรจะคุยกันให้มันจบๆไปสักที อึดอัดจนหายใจจะไม่ออกจะแย่อยู่แล้ว นี่ต้องยืนดมกลิ่นรัญจวนของห้องนี้ไปถึงไหนกันวะคร้าบ! ผมคิดในใจอย่างหงุดหงิดและลอบมองเหตุการณ์ผ่านประตูที่ถูกดันแง้มไว้นิดๆต่อ   

 

 

     ยัยงูพิษตรงเข้าไปขยุ้มคอเสื้อของไอ้เขื่อนและ’ข่มขู่’มากกว่าจะถามนะ ผมว่า- -; นี่ถ้ามีปืนยัยนี่คงจ่อขมับเขื่อนไปเรียบร้อยแล้วละ -0-

 

 

"ถ้านายตอบไม่ตรงคำถามละก็ ... ฉันเอานายตายแน่!"

 

 

     เขื่อนพยักหน้าหงึกๆด้วยความเกรงอกเกรงใจ ซึ้งแน่นอนผมจะไม่ใช้คำว่า'กลัว' มันดูโอเว่อร์เกินไป ความรู้สึกมันไม่ถึงขนาดนั้น V_V (หรา ..แถข้างๆคูๆ) ผมว่ายัยนี่ต้องมีมนต์ดำแน่ ๆ - -* แกจะไปกลัวทำไมวะเขื่อน... ก็แค่ลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ขู่ฟ่อๆเท่านั้นหละ ชิ..

 

 

"โทโมะกลับมาตั้งแต่เมื่อไร" ยัยงูพิษยิงคำถามว้าย ! ตาเถร่ >0< ชื่อผมไปอยู่ในบทสนทนาได้ง้ายยยยย

 

 

พลั่ก! ตุบ!

 

 

     เอ่อ ... ซวยแล้ว ดูเหมือนจะตกใจมากไปหน่อยเลยเผลอออกแรงผลักประตูซะงั้น -_-; ถึงได้หล่นลงมากองกับพื้นเยี้ยงเน้~ 

 

 

"ฮึ คุยกับเจ้าตัวเองแล้วกัน ^^;" เขื่อนพูดแล้วค่อยปลดมือยัยงูพิษออกอย่างแหยๆ ชิ้งงง - -+ทุกคนมองมาที่ผมอย่างพร้อมเพียง  

 

 

"โทโมะ!!!!!"เฮือก! ประโยคที่ 2 ตามมาติดๆเป็นของสาวๆเดอะควีน ไอ้ห่าเขื่อน! ช่วยกันดีจังว้ะ ! - -^  สายตาทุกคนมองมาที่ผมซึ้งกำลังทำอะไรไม่ถูกนอกจาก  โบกมือยิ้มหวานส่งไปทักทาย

 

 

"หวัดดี  แหะ แหะ ^0^;"

 

 

kaew said .

 

 

1อาทิตย์ผ่านไป..

 

 

    เช้านี่ฉันมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติ สอดส่องสายตามองหาโทโมะท่ามกลางฝูงคนกลางโรงอาหาร เรื่องทุกเรื่องเคลียร์กระจ่างหมดแล้วโทโมะเล่าให้ฟังทุกอย่าง(ไม่พ้นเค้นปากอีกเหมือนเดิม) หมอนั้นประสบอุบัติเหตุรถชน บาดแผลทางร่างกายเล็กน้อยมาก แต่สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ความทรงจำสูญหาย ตอนที่ฝื้นขึ้นมาครั้งแรกแม้แต่ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หมอนี่ถูกส่งตัวไปรักษาตัวที่อเมริกาเริ่มต้นเรียนที่นั้นใหม่ ได้อยู่ในสังคมใหม่ๆ พอรักษาตัวไปได้สักระยะหนึ่งความทรงจำต่าง ๆ ค่อยๆไหลย้อนเข้ามาจนหายดีในสุดก็ได้ย้ายกลับมาประเทศไทย    

 

 

     ฉันคาดว่าโทโมะยังไม่หายดี เขาลืมฉัน! จำฉันเพียงคนเดียวไม่ได้! ดั้งนั้นฉันจะตามเกาะติดและทำทุกวิถีทางให้เขาจำฉันได้ ฉันอยากให้เขารู้ว่าเขาสำคัญมากสำหรับฉันโทโมะมีท่าทีต่อต้านความคิดของฉัน เขื่อน ป๊อปปี้ จองเบและเคนตะ ขอเวลา 5 นาที พวกเขาคว้าคอกันมารวมกลุ่มซุบซิบงุบงิบกันท่ามกลางสายตาของพวกฉันที่มองมา ฉันกระแอ่มเบาๆเพื่อเตือนอ้อมๆว่าเกินเวลาที่กำหนดแล้ว - -^

 

 

     เขื่อนเสนอมาว่าจะยอมให้ฉันตามโทโมะไปได้ทุกๆที่โดยไม่มีข้อแม้และ โทโมะสมยอม (ไม่รู้ว่าขู่หรือเอาอะไรมาล่อถึงได้จำใจยอม - -) แต่มีข้อแม้ว่าภายใน 2 เดือนถ้าโทโมะยังจำฉันไม่ได้จะต้องปล่อยให้เค้าเป็นอิสระ  แถมด้วยเดอะควีนจะต้องมารวมตัวที่ห้องลับทุกวันเป็นเวลา 2 เดือน แรก ๆ ตัวซี ฟางและเฟย์ ไม่ยอมสถานเดียว ฉันก็เลยขอเวลานอกบ้าง -.- ฉันอ้อนวอนขอร้องจนพวกมันตอบตกลงแบบกระฟัดกระเฟียด ไม่แน่ใจว่ามันสงสารหรือสมเพชฉันกันแน่ T^T

 

 

       ตอนนี้ฉันเจอปัญหาใหญ่แล้วละ - -^ ฮึ่มม โทโมะนั่งออเซาะฉ่อเลาะขนาบข้างด้วยยัยผมทอง นี่มันรายที่ 11 แล้วนะที่ ฉันต้องตามล้างตามเก็บมาทั้งอาทิตย์! เหนื่อยมากกกกก(อยากจะเติม ก.ไก่ สักล้านตัว)ที่ต้องรบกับแม่ผู้หญิงพวกนี้! ฉันเดินเข้าไปยืนเท้าสะเอวด้านหลังโทโมะ ดูท่าตานี่จะยังไม่รู้ตัวกับการมาของฉัน มัวผลัดกันป้อนขนมอยู่นั่นแหละ!  - -^   

 

 

"อ้ามมมม"

 

 

"ง้ำๆๆ )-.-( ให้คนสวยแบบเดซี่มาป้อนแล้วอร่อยขึ้นเยอะเลย ^_+" ส่งสายตาหวานนน

 

 

"อุ้ย โมะเนี่ยปากหวานจังนะคะ อย่างนี้ต้องกินเยอะ ๆ อ้ามมมม" อมยิ้มจนแก้มจะแตก แหวะ!

 

 

"รู้ได้ไงว่าปากหวาน เคยชิมแล้วหรอ ^_^+"

 

 

"บ้า! จะไปเคยได้ไง โมะเพิ่งจะจีบเดซี่เมื่อวานนะ>//<" 

 

 

     หะ!เมื่อวาน นายเอาเวลาไหนไปม่อกัน -0-; แต่ก็อย่างว่านะ เรียนคนละห้อง ใครจะไปตามตูดได้ตลอดเวลากันละ ชิ -^-

 

 

"แล้วอยากชิมมั้ยละ ?"

 

 

"แหมมม โมะ..."  

 

 

"แล้วพวกนายอยากลิ้มรสความตายบ้างมั้ย - -^^^" ยัยเดสงเดซี่อะไรนั่นพูดไม่ทันจบฉันก็แทรกขึ้นมา ทั้ง 2 คนหันขวับมามองฉันอย่างตกใจ อีตาโทโมะอ้าปากค้างจนขนมหล่นจากปาก ฉันเลยส่งสายตาเหี้ยมเกียมไปตอกย้ำให้รู้สึกตัว พอเขาเจอสายตาฉันไป ก็รีบดันปากตัวเองให้หุบพร้อมกับอุทาน 

 

 

"ชิบหายแล้ว T_T" 

 

 

"หลบ!" ฉันพูดกับยัยเดซี่พร้อมๆกับเบียดร่างลงไปนั่งแทรกกลางระหว่างโทโมะกับยัยนี่แต่สงสัยจะเบียดแรงไปหน่อย ยัยเดซี่เลยร่วงเผาะจากเก้าอี้ -.- อุ้ย ขอโทษทีพอดีฉัน

 

 

"ตั้งใจ" สมน้ำหน้าย่ะ! :P

 

 

"โอ็ย! ยัยบ้า จะนั่งทำไมไม่ไปนั่งที่อื่น หน้าด้านมาแทรกกลางอยู่ได้! คิดว่าเป็นควีนแล้วยิ่งใหญ่นักหรอไง!" เดซี่พูดตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนตกเป็นเป้าสายตาทั้งโรงอาหาร อ่อ นี่กะจะทำให้ฉันอับอายใช่มั้ย?  

 

 

 

      'หาเรื่องตายชัดๆ' โทโมะพึมพำเบาๆ ฉันหรี่ตามองเดซี่นิ่ง ๆ แล้วยิ้มหวานโปรยคำพูดที่คิดว่ากลั่นออกมาจากสมองได้

 

 

"ซอฟเบาๆ"ที่สุดแล้ว

 

 

"คำว่า'หน้าด้าน' สงวนไว้ใช้กับสัตว์มีน่อจำพวก'แรด'(เน้นและกระดกลิ้นด้วยนะจ้ะขอบอก ^^)ที่ชอบยุ่งกับของชาวบ้าน ว้า..เวทนาจัง คำแค่นี้ก็แปลไม่ออก เดซี่~ เธอเก็บไว้ใช้กับตัวเองเถอะจ้ะ  แล้วคราวหน้าทีหลังอย่าริอาจทำตัวเป็น 'แมวขโมย'อีกนะจ้ะ ขอเตือนด้วยความหวังดี ^^+"

 

 

"กรี๊ดดดดดดดด ยัยปากเปราะ! หน็อย นี่แน่ะ ! ฮิฮิ" เดซี่หยิบห่อขนมทวิสตี้ที่ยังเหลือสาดใสตัวฉันพร่างหัวเราะเยาะ ทุกสิ่งที่ยัยนี่ทำมันทำเส้นอารมขาดพึง! แก๊ต๊ายยยยยย - -^^^^ ฉันคว้าแก้วน้ำเป๊บซี่สาดใสหน้ายัยแมวขโมย ไม่พอหรอก เท่านั้นไม่พอ แถมน้ำแดงไปเลยแล้วกัน นี่แนะ !

 

 

ซ่าาาาา

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด" ยัยนี่เต้นเร่าๆกรีดร้องโหยหวน เสียงแหลมแสบแก้วหูชะมัด :( (ทำท่าแคะขี้หูโชว์แบบกวนๆ) แม่ให้กินนกหวีดเป็นอาหารเสริมหรอย่ะ! 

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปล้างหน้าล้างตัวเถอะเดซี่~ จิตใจสกปรกไม่พอ ตัวยังเลอะเทอะด้วยอีก ไม่น่าดูเล้ยยย  ชิ้ว ๆ! "ฉันโบกมือไล่ หัวเราะทีหลังดังกว่าเฟ้ย ! 5555 >0<

 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ! คอยดู ฉันจะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย!!" เดซี่อับอายสายตาผู้คนทั่วทั้งโรงอาหาร อุ้ย เด่นจังหนูช้อบชอบบบ -.-  ยัยนี่ใช้นิ้วชี้หน้าฉันฝากแค้นส่งท้ายแล้ววิ่งกระเจิงหนีไป

 

 

"อ่อหรอ รีบๆมาเอาคืนแล้วกัน เดี๋ยวจะปูเสื่อนอนรอสัก 8 ชาติเลยดีมั้ย!

 

 

" ฉันตะโกนไล่หลังก่อนจะเบนสายตามาหยุดที่ตัวก่อเรื่อง ชิ้งงงง ดูเหมือนว่ามันจะรู้ตัว ไต่กระดึบๆลงจากเก้าอี้เตรียมหนีอีกคน - -

 

 

"หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าขยับแม้แต่นิดเดี๋ยวอย่าหวังว่าจะรอด!"

 

 

กึก ..

 

 

     โทโมะเบรกเอี๊ยด ฉันก้มลงใช้มือกวาดขนมทวิสตี้ที่ตกเกลื่อนกลาดพื้น แล้วเดินเข้าไปหาจโทโมะที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มยกทวิสตี้ในกำมือขึ้นถาม เสียงเหี้ยม

 

 

"ชอบมันนักใช่มั้ย ? งั้นก็กินซะ!" พูดจบก็ยัดทวิสตี้กรอกปากโทโมะอย่างรวดเร็ว หมอนี่ดิ้นพล่านจนต้องบีบแก้มแรงๆให้อ้าปาก จับขนมยัด ๆไม่หยุด พอจะหันหน้าหนีฉันก็ออกแรงเค้นแก้มหนัก ๆ เจ็บใช่มั้ย หึหึ

 

 

"กินเข้าไปซะ ความเจ้าชู้จะได้น้อยลง!" ยัดเหยียดให้กินจนพอใจ ฉันยืนกอดอกมองโทโมะที่กำลังพยายามคายมันออกด้วยความขยะแขยงมาอย่างสะใจ โทโมะใช้มือปาดขนมออกจากปากมองฉันตาขวาง

 

 

"ยัยงูพิษ! ขนมมันตกพื้นแล้ว สกปรกนะรู้มั้ย ขี้ตีนใครบ้างวะเนี่ย T0T อ้วกกกก" อีตานี่ทำท่าล้วงคอ

 

 

"เอ้า!ของสกปรกก็ต้องคู่กับของสกปรกสิ จำไว้นะ ฉันจะไม่เล่นงานเฉพาะผู้หญิงของนายเท่านั้น ไอ้ตัวดีอย่างนายก็จะโดนไปด้วย ^_^"  ฉันกล่าวพร้อมส่งยิ้มพิมพ์ใจให้(หรอ?) แล้วหันหลังเดินไปเตรียมตัวเคารพธงชาติ ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังมาแว่วๆ 

 

 

"อ๊าก ยัยปีศาจจจจจจจจจจจจจจจจ T0T!!"

 

 

________________________________________________________

คิดจะมีคนอื่นหรอตายยย อัพแล้วน้า เม้นกันโหน่ยยย

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา