[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   ปัง! ปัง!

   ร่างสูงของแวมไพร์สองตนกลายเป็นฝุ่นผงไปทันทีเมื่อถูกกระสุนเงินของ Bloody Rose ยิงทะลุร่าง ร่างโปร่งค่อยๆลดปืนสีเงินลงก่อนจะหอบหายใจ เซโร่ต้องทำงานคนเดียวเพราะอิจิรุถูกส่งตัวไปทำงานที่เขตอื่นเป็นเวลาสามวัน ดว้ยคำสั่งของสมาคมฮันเตอร์

   ปัง!

   ร่างโปร่งหันกลับไปลั่นไกใส่แวมไพร์ที่ย่องมาทางด้านหลัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังช้ากว่ากรงเล็บของอีกฝ่าย ทำให้พลาดโดนกรงเล็บเฉือนเนื้อแขนขวาจนเป็นแผลบาดยาว เลือดสีแดงไหลย้อมแขนหยดลงพื้น ร่างโปร่งสบถอย่างขัดใจก่อนที่จะกวาดสายตามองแวมไพร์สามตนที่เตรียมจะเล่นงานเขา ยิ่งมีเลือดของฮันเตอร์ล่อตาล่อใจด้วยแล้ว พวกมันแทบจะไม่ลังเลที่จะพุ่งเข้าใส่ เว้นก็แต่สิ่งที่อยู่ด้านหลังของร่างโปร่งที่ทำให้พวกมันไม่กล้าพุ่งเข้าไปใส่ฮันเตอร์ตรงหน้า

   ร่างโปร่งไม่รูัตัวเลยว่าตัวเองถูกจับตามองอยู่ ฉวยโอกาสเหมาะลั่นไกรวดเรียวสามนัดกะจะเอาให้โดนในคราวเดียว แต่ทุกอย่างสามารถเหนือความคาดหมายได้เสมอ

   "ชิ!"

   เซโร่สบถเมื่อมีตัวหนึ่งหลบได้ มือเรียวถอดแม็กปืนก่อนที่จะเปลี่ยนแม็กใหม่อย่างรวดเร็ว ในระหว่างนั้นก็หลบการโจมตีของอีกฝ่ายไปด้วย

   "น่ารำคาญ หายไปซะไอ้พวกน่ารังเกียจ!"  

   ปังๆ!!

   ฝุ่นละอองปลิ้วว่อนก่อนที่ร่างโปร่งจะทรุดตัวนั่งลง กุมแขนที่มีเลือดไหลพลางนิ่วหน้า ถ้าเกิดกลับไปที่ห้องของคานาเมะในตอนนี้เขารู้เลยว่าจะเป็นยังไง

   'ทำห้องของผมสกปรกกรุณาทำความสะอาดให้เรียบร้อยด้วย'

   หมอนั่นคงจะตอบมาว่าแบบนี้โดยไม่ถามเหตุผลของเขา

   ร่างโปร่งพยุงตัวเองไปนั่งใต้ต้นไม้ก่อนที่จะล้วงอุปกรณ์ทำแผลมาจากกระเป๋าของตัวเอง ร่างโปร่งถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกก่อนจะเริ่มล้างแผล เพราะมีเลือดของแวมไพร์ไหลอยู่ในตัวเลยทำให้บาดแผลสมานเร็วพอสมควร ร่างโปร่งพันผ้าเอาไว้ก่อนที่จะกุมขมับตัวเอง

   เพียงพริบตาเดียวที่ร่างโปร่งกุมขมับ ดวงตาสีม่วงอ่อนก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเลือดอย่างรวดเร็ว เซโน่หอบหายใจถี่เมื่ออาการกระหายเลือดเริ่มครอบงำ เกือบสิบวันที่เซโร่ไม่ได้ดื่มเลือด ความหิวกระหายยิ่งทวีความรุนแรงเมื่อได้กลิ่นเลือดของตัวเอง

   "โธ่โว้ย! ดันมาเป็นเอาตอนนี้......."

   ร่างโปร่งกดหว่างคิ้วก่อนที่จะสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ดวงตาสีแดงค่อยๆกลับมาเป็นสีม่วงอ่อนอีกครั้ง การควบคุมความกระหายเริ่มทำได้ยากขึ้น มันต้องการมากขึ้น มากขึ้น เลือดที่ต้องการไม่ใช่เลือดของอิจิรุ ที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้เพื่อไม่ให้ตกลงสู่ Leval E คือ

   เลือดของคุรัน คานาเมะ เจ้านายที่มอบชีวิตนิรันดร์ให้

   ทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองต้องการเลือดของคนที่พรากความเป็นมนุษย์ของเขาไป เขาก็คลุ้มคลั่งแล้วอาละวาด มือเรียวชกเข้าที่ต้นไม้จนหักโค่น กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเพื่อลดความทรมานในร่างกาย

   ร่างสูงมองดูร่างโปร่งผมเงินที่กำลังอาละวาด ดวงตาสีแดงเข้มนิ่งสนิทก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยคำนึงออกมา

   "เซโร่ มาหาผม"

   ราวกับคำพูดนั้นเป็นเพียงการพูดกับตัวเอง แต่ร่างโปร่งที่กำลังอาละวาดอยู่ก็ลดความรุนแรง หยุดนิ่ง และมองหาเจ้าของเสียง ร่างสูงของคานาเมะเคลื่อนกายออกจากเงามืด หยุดอยู่ตรงหน้าร่างโปร่ง มือหนายื่นไปหาร่างโปร่งผมเงินอย่างช้าๆราวกับจะเรียกให้มาหา

   เซโร่จ้องมองเจ้านายด้วยแววตากึ่งหลับกึ่งตื่น ซึ่งบอกได้ว่าร่างสูงควบคุมอีกฝ่ายเอาไว้ได้แล้ว เซโร่ก้าวมาหาคานาเมะอย่างเลื่อนลอยก่อนจะวางมือลงบนมือของร่างสูง ไม่นานนักร่างโปร่งก็ล้มลงอยู่ภายในอ้อมกอดของร่างสูง คานาเมะเพียงยิ้มบางๆเท่านั้นก่อนจะอุ้มร่างบางของเซโร่ขึ้นแนบอก ไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มบางๆนั่นเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

   เมื่ออยู่กับคานาเมะเซโร่ก็แทบจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา ทั้งรูปร่างที่ต่างกัน และใบหน้าของเซโร่ที่ติดจะเย็นชาแต่สวยหวานเหมือนผู้หญิง แม้เด็กผู้หญิงในเดย์คลาสจะตั้งฉายาว่า สวยโหด ก็ตาม (ไรท์เห็นด้วยค่ะ)

   ประตูห้องถูกเปิดอย่างเงียบเชียบและปิดลงอย่างเงียบกริบเช่นกัน เพียงก้าวเดียวคานาเมะก็ก้าวถึงเตียงของเซโร่ ร่างบางถูกวางลงบนเตียงที่หนานุ่ม ตามด้วยร่างของคานาเมะที่นั่งลงข้างๆ ร่างสูงขบเขี้ยวลงบนลิ้นของตัวเอง เลือดไหลปริ่มออกจากริมฝีปากนั้น เขาก้มลงประกบปากกับร่างบาง ส่งมอบเลือดอุ่นเข้าสู่ลำคอที่แห้งผาก โดยไม่รู้ตัวเซโร่กลืนกินเลือดอุ่นที่ปรารถนาอยากลิ้มรสลงไปก่อนที่จะหลับสนิท ร่างสูงเลียเลือดที่ติดอยู่บนริมฝีปากร่างบางก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อจัดก่อนที่จะเอ่ยอย่างแผ่วเบา

   "ราตรีสวัสดิ์ นับแต่นี่เธอเป็นของผม คิริว เซโร่"

   เปลือกตาบางประดับด้วยขนตาหนาเป็นแพกระพริบถี่ก่อนจะลืมตาขึ้น โคมไฟสีทองบนเพดานห้องเป็นสิ่งแกรที่ร่างโปร่งสังเกตเห็น ร่างกายรู้สึกเหมือนได้พักผ่อนเต็มที่ แล้วเขากลับมาที่ห้องได้ยังไง?

   ร่างโปร่งกวาดสายตามองรอบห้องก่อนที่จะมองเห็นร่างหนาของใครบางคนอยู่บนเตียงอีกฟากนึงของห้อง เมื่อเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงเวลาในตอนนี้คือเที่ยงวัน เวลานอนของแวมไพร์

   นี่เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่? กลับมาที่ห้องได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้น?

   เมื่อไม่อาจหาคำตอบได้ ร่างโปร่งจึงก้าวลงจากเตียง ในตอนนั้นร่างโปร่งสังเกตได้ว่าเสื้อผ้าของเขาถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนลลายทางแล้วเรียบร้อย เมื่อมองไปหาร่างสูงที่หลับอยู่ เซโร่ก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

   อย่างคนคนนี้น่ะหรอจะพาเขากลับมาที่ห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา ไม่มีทาง!!

   "คงไม่ใช่หรอกมั้ง"

   ร่างโปร่งพึมพำก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อผ้ามาชุดนึงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

   เสียงอาบน้ำปลุกร่างสูงที่หลับอยู่ให้งัวเงียตื่น เหลือบมองเตียงที่อยู่ตรงข้าม พบเพียง Bloody Rose สีเงินวางอยู่ เจ้าของคงกำลังอาบน้ำอยู่ล่ะมั้ง แต่เมื่อมองนาฬิกาคานเมะก็ขมวดค้ว เซโร่จะออกไปไหนดึกๆดื่นๆ (เวลาของแวมไพร์กลางวันเป็นกลางคืน กลางคืนเป็นกลางวัน ทั้งเรื่องจะใช้เวลาของแวมไพร์นะคะ) ที่สำคัญวันนี้เซโร่ไม่มีงานจากสมาคมฮันเตอร์ด้วย

   แล้วคนตัวเล็กของเขาจะไปไหน?

   เมื่อร่างโปร่งออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดไปรเวทสีน้ำเงิน ยิ่งทำให้คานาเมะสงสัยเข้าไปอีก แต่ไม่แสดงออก

   "จะออกไปไหน?"

   ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเซโร่เดินกลับมาที่เตียง เอาปืนใส่ลูกซองก่อนที่จะเหน็บเอาไว้ที่เอวเหมือนทุกที

   ร่างโปร่งไม่ตอบแต่โยนซองสีขาวให้ ตราประทับของฮันเตอร์บนซองบอกว่านี่คืองานของเซโร่

   "กลางดึก?"

   "ดึกของแก ไม่ใช่ฉัน"

   เซโร่ก็ยังเป็นเซโร่อยู่วันยังค่ำ ยังเรียกคานาเมะว่า 'แก' แทนที่จะเรียก 'ท่าน' เหมือนที่แวมไพร์ทั่วไปเรียกนายเหนือ

   "นั่นใช่คำพูดที่จะพูดกับเจ้านานงั้นรึ? คิริว เซโร่"

   ร่างโปร่งตวัดสายตามามองก่อนที่จะเหยียดยิ้ม ยักไหล่อย่างไม่สนใจ

   "คิดว่าแวมไพร์ต้องเชื่อฟังพวกเลือดบริสุทธิ์ทุกคนเลยหรือไง ของแบบนั้นฉันไม่ต้องการ โดยเฉพาะคนอย่างแกเป็นเจ้านาย"

   "หืม? ที่เธอต้องเชื่อฟังไม่ใช่เพราะว่าผมเป็นเจ้านายหรอกนะ"

   ฉับพลัน ร่างกายของเซโร่ก็ชะงักเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจนต้องถอยหลังกลับไปนั่งบนเตียง ดวงตาสีม่วงอ่อนตวัดสายตามองนายเหนือแวมไพร์

   "ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับแกเป็นเจ้านาย! และจะไม่มีวันนั้น!"

   น้ำเสียงถือดี หัวรั้น ไม่ยอมใคร ท้าทายอำนาจเลือดบริสุทธิ์ นั่นแหละ คิริว เซโร่

   "เธอจะไม่ยอมรับผมเป็นเจ้านายก็ได้ แต่เธอปฏิเสธผมไม่ได้......."

   เซโร่เบิกตากว้าง พริบตาเดียวร่างสูงก็เข้าประชิดตัวร่างโปร่งและกดร่างของเซโร่ลงบนเตียง มือเรียวยกขึ้นดันแผงอกของคนด้านบนเอาไว้ ซึ่งคานาเมะก็ไม่ได้คิดจะปัดออกแต่อย่างใด

   "ผม...ที่เป็นคนมอบชีวิตของแวมไพร์ให้กับเธอ ถึงเธอจะเกลียดผมมากแค่ไหน เธอก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของผมอยู่ดี แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการก็ตาม"

   "ไม่มีทาง"

   เสียงหวานหลุดออกมาแผ่วเบา คุรัน คานาเมะ ไม่มีอิทธิพลกับเขามากถึงขนาดนั้น!

   "แวมไพร์ที่เคยเป็นมนุษย์ จะเชื่อฟังเลือดบริสูทธิ์ที่ทำให้ตนเองกลายเป็นแวมไพร์"

   ร่างสูงกล่าวย้ำในความจริงที่เซโร่พยายามปฏิเสธ มือหนาของเหนือหัวแวมไพร์ลูบไล้บริเวณริมฝีปากบางที่เขาอยากครอบครองมาหลายต่อหลายครั้ง

   "เสียงของผมมีอำนาจควบคุมเธอ อยากรู้มั้ยว่าเมื่อคืนเธอกลับมาได้ยังไง ใช่ เธอกำลังอาละวาด ผมพาเธอกลับมาด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ และเธอก็ยินยอมเดินเข้ามาหาผมเอง"

   "แกโกหก!!"

   คนใต้ร่างส่งสายตาดุดันและปฏิเสธคำพูดทุกอย่างของนายเหนือหัว มันแค่เรื่องโกหก แวมไพร์น่ะเชื่อไม่ได้หรอก!

   "ให้ผมพิสูจน์มั้ยล่ะ? ว่าเสียงของผมมีอิทธิพลต่อเธอ"

   คานาเมะโน้มตัวไปซุกไซร้ซอกคอขาวของฮันเตอร์หนุ่มอย่างหลงใหล ใบหน้าคมคายเลื่อนตัวไปกระซิบข้างหูฮันเตอร์ผมเงินแผ่วเบา

   "เป็นของผมซะ คิริว เซโร่"