เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

 

 

           ฟางขับรถเข้ามา รถของพ่อฟางก็มาพอดี แล้วเมื่อฟางทำท่า จะเดินกลับไปที่บ้านหลังเล็ก พ่อของฟางก็เรียกขึ้น 

 

 

 

 

 

ประพล: เดี๋ยวฟาง 

 

 

 

ฟาง: (งงๆที่พ่อของเธอเรียก แต่ก็หยุดแล้วหันไปหา) มีอะไรเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

ประพล: วันนี้ มากินข้าวที่บ้านใหญ่ซิ ชวนน้องมาด้วย 

 

 

 

 

ฟาง: ห้ะ! หึ หนูหูฝาดไปรึเปล่าค่ะเนี้ย 

 

 

 

 

 

ประพล: แต่ก็ตามใจ แล้วแต่แก ฉันไม่ได้บังคับ (จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน) 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับมาแล้วค่ะ 

 

 

 

 

ป้าสายใจ: น้ำค่ะคุณหนู 

 

 

 

 

 

ฟาง: โธ่ป้าค่ะ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟางไปเอาเองได้ 

 

 

 

 

ป้าสายใจ: คุณหนูกลับมาเหนื่อยๆ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ขอบคุณค่ะ เออเฟย์ พ่อชวนไปกินข้าวบ้านนู้นอ่ะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: ไม่ไปอ่ะ เฟย์ไม่อยากมีปัญหา 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นป้าอยู่กินข้าวกับเฟย์แล้วก็แม่นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางอย่าไปเลย เดี๋ยวมีปัญหาเปล่าๆ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอาเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก หนูไปก่อนนะค่ะป้าสายใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           เมื่อป๊อบปี้กลับบ้านไป แม่ของเค้าก็สั่งให้ไปกินข้าว บ้านเนย หรือพาอนยไปดินเนอร์ข้างนอก เพื่อเป็นการชดเชยที่ไม่ได้ไปเมื่อตอนเที่ยง ป๊อบปี้จำใจยอมทำตามอีกเช่นเคย 

 

 

 

 

 

 

 

 

เนย: แม่ค่ะ พ่อค่ะเดี๋ยวพี่ป๊อบจะมาทานข้าวกับเราด้วยนะค่ะ

 

 

 

 

 

ประพล: อ้าวเหรอ อืม ดีเลย ทานกันหลายๆคน 

 

 

 

 

ประภัสสร: หลายคน ? หลายคนยังไงค่ะคุณ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็มีเพิ่มมาอีกคนนึงยังไงล่ะค่ะ 

 

 

 

 

 

เนย:  แกมาทำไม ใครเชิญแกไม่ทราบ

 

 

 

 

 

ประภัสสร: นั่นนะซิ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ 

 

 

 

 

 

ประพล: พ่อชวนพี่เค้ามาเองแหละ 

 

 

 

 

 

เนย: คุณพ่อ จะให้มันมาร่วมโต๊ะกับเรา ทำไมอ่ะ 

 

 

 

 

 

ประพล: พอแล้วเนย ฟางเฟย์ล่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์เค้า ไม่อยากมานะค่ะ หนูก็เลย มาแทน เกรงใจน๊านนาน กว่าพ่อจะชวนสักที 

 

 

 

 

 

ประพล: อืม งั้นก็นั่งรอกันก่อน 

 

 

 

 

เนย: สกปรก! 

 

 

 

 

ประพล: เนย พอได้แล้วน่า 

 

 

 

 

ประภัสสร: พอลูก อย่าลดตัวไปยุ่งกับมันเลย 

 

 

 

 

 

เนย: งั้นหนูไปรอพี่ป๊อบนะค่ะ 

 

 

 

      เห็นเนยเดินออกไปสักพัก ก็ออกตามไป

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอตัวไปเอาโทรศัพท์ก่อนนะค่ะ พอดี หนูลืมไว้ที่รถนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ประพล: อืม 

 

 

 

 

 

 

        ฟางเห็นเนยยืนรอ ป๊อบปี้ที่หน้าบ้าน ตรงแถวๆลานน้ำพุ ก็เดินไปหา แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

ฟาง: เค้าคงจะไม่เบี้ยวนัดเหมือนตอนกลางวัน อีกนะ 

 

 

 

 

 

เนย: แกพูดอะไร 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ วันนี้เธอไม่ได้ไปกินข้าวกับเค้าไม่ใช่เหรอ หรือว่าไป เอ๊ะ แต่จะไปได้ยังไง ในเมื่อกลางวันฉันนั่งทานข้าวกับเค้านิ 

 

 

 

 

 

 

เนย: นังฟาง ที่แท้ แกคือ คนที่โทรหาพี่ป๊อบเหรอห่ะ !!!!!

 

 

 

 

 

ฟาง: (ฟางหันไปเห็นเหมือนรถกำลังจะเข้ามาพอดี) ใช่ แล้ววันนี้ เราสองคนสนุกสุดๆกันไปเลยอ่ะเค้าดี๊ดีอ่ะ ดูแลฉันดี๊ดีถึงแม้จะแค่คุยงาน แต่เค้าก็เลือกฉัน มากกว่าเธอ น่าแปลกมั้ยล้ะ 

 

 

 

 

 

เนย: แก!! นางฟาง  (จากนั้นเนยก็พุ่งไปตบฟาง แล้วจิกผมฟาง) แก ! 

 

 

 

 

 

 

        เพี๊ยะ  !!! เพี๊ยะ !!!! เพี๊ยะ !!!! เพี๊ยะ !! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง:  (ฟางแกล้งบีบน้ำตา และไม่คิดที่จะสู้หรือขัดขืน เพื่อให้ป๊อบปี้เห็น และทุกคนเห็น) 

 

 

 

 

เนย: แก! นังฟาง แกจะมาแย่งพี่ป๊อบใช่มั้ย แก! นังฟาง (จากนั้นก็ผลักฟางล้ม แล้วขึ้นคร่อมตบซ้ายตบขวา) 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าใช่แล้ว จะให้มั้ย 

 

 

 

 

 

เนย: แก อร๊ายยยย !!!!! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เนยๆ เนยทำอ่ะไรอ่ะ เนย!!! หยุดเนย! หยุด!! 

 

 

 

 

ประพล: เสียง อะไร ! 

 

 

 

 

ประภัสสร: นั่นซิ ! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เนยหยุด พี่บอกให้หยุดไง เนย พอแล้ว เนย !!! หยุดได้แล้ว!!! 

 

 

 

              ป๊อบปี้พยายามดึงตัวเนย ออกมา 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: ตายล้ะ ลูกเนย!!! 

 

 

 

 

 

ประพล: หยุด !! ทำอะไรของแก!!!พ่อบอกให้หยุดเนย!!!!! 

 

 

        เมื่อได้ยินเสียงประมุขของบ้าน เนยก็หยุดลง ส่วนป๊อบปี้ก็ดึงเนยออกมา เฟย์ที่ได้ยิน ก็รีบวิ่งมาดูเห็นฟาง อยู่ที่พื้นก็รีบวิ่งเข้าไปประคอง