เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

 

      กว่าป๊อบปี้จะกลับก็เย็นๆแล้ว เมื่อรถมาจอดทุกคนก็รีบออกมาทันที 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: กลับมาได้แล้วเหรอ 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษนะครับ ที่หายไป ไม่ได้บอกใครเลย 

 

 

 

พ่อป๊อบ: แล้วหายไปไหนมา

 

 

 

ป๊อบ: ผมไปพักผ่อนนะครับ ไปอยู่คนเดียวมา 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ไปคนเดียว แล้วเรารู้รึเปล่า ฟางเค้าก็หายไปด้วย 

 

 

 

ป๊อบ: หายไปไหนเหรอครับ 

 

 

 

ปาล์ม: พี่ป๊อบ 

 

 

ป๊อบ: มีไร

 

 

    พุ่งเข้าไปชก หน้าป๊อบปี้ ล้มลงไปนอนกับพื้น

 

 

 

ปาล์ม: พี่พาแฟนผมไปไหนมา 

 

 

 

ป๊อบ: ทำบ้าอะไรของแก ไอปาล์ม 

 

 

ปาล์ม: พี่เอาฟางไปไว้ที่ไหน บอกผมมา 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แกสองคนจะฆ่ากันรึไง กับอีแค่ผู้หญิงคนเดียวทำให้แก สองคนเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยรึไง 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ปาล์ม เกินไปแล้วนะ!! พี่ป๊อบ เป็นพี่เรานะ 

 

 

 

ปาล์ม: พี่เหรอ! หึ พี่เค้าทำกับน้องแบบนี้อ่อ พอผมไม่อยู่ ก็แอบเอาแฟนผมไปซ่อน บอกมาเอาฟางไปไว้ไหน !!! (กระชากคอเสื้อ แล้วทำท่าจะชกป๊อบปี้อีกครั้ง) 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่า!! 

 

 

 

    ฟางเข้ามาเห็นปาล์มกำลังจะชกป๊อบปี้พอดี ก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปห้าม พอปาล์มได้ยินเสียงฟาง ก็ปล่อยมือออก แล้วรีบวิ่งไปหาฟาง แล้วดึงฟางมากอด 

 

 

 

 

ปาล์ม: ฟาง ฟางหายไปไหนมา ผมเป็นห่วงคุณมากรู้มั้ย 

 

 

 

         ในขณะเดียวกัน ป๊อบปี้ที่มองดูภาพนั้นด้วยแววตาที่เจ็บปวดสุดๆ ฟางเองก็หันมามองป๊อบปี้ ด้วยแววตาที่เป็นห่วงป๊อบปี้มากเหมือนกัน ป๊อบปี้ทนดูไม่ไหว ก็เดินเข้าไปในบ้านทันที ฟางชะงัก รีบมองตามทันที 

 

 

 

ฟาง: คือว่า คือชั้น ชั้นไปกับเพื่อนมาอ่ะ 

 

 

 

ปาล์ม: เพื่อน เพื่อนคนไหน 

 

 

ฟาง: คือว่า เค้าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศอะ ชั้นก็เลย อยู่กับเค้า ไปต่างจังหวัดมาด้วยกันอ่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ แล้วชั้นก็ไม่ได้หายไปกับพี่ชายคุณด้วย

 

 

 

 

ปาล์ม: คุณพูดจริงเหรอ พี่ป๊อบไม่ได้จับตัวคุณไปไหนเหรอ 

 

 

 

ฟาง: เปล่า ทำไมเหรอ พี่คุณหายไปเหรอ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หึทำมาเป็นเล่นละคร ตบตา แกเอาลูกชายชั้นไปใช่มั้ยล่ะ 

 

 

 

พ่อป๊อบ: พอเถอะๆ หนูกลับมาก็ดีล่ะ เข้าไปในบ้านกันเถอะ

 

 

 

 

          เมื่อทุกคนเดินเข้าไปในบ้าน แม่ป๊อบก็คิดแผนกำจัดฟาง

 

 

 

แม่ป๊อบ: เห็นทีชั้นต้องทำไรซักอย่างแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: วันหลังคุณอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ ผมเป็นห่วง ผมใจไม่ดีเลย ติดต่อคุณก็ไม่ได้ 

 

 

 

ฟาง: ก็แบตมันหมด อย่าคิดมากเลยนะ คุณไปนอนเถอะ ดึกแล้ว ชั้นก็จะนอนแล้ว ฝันดีนะ 

 

 

      ปิดประตูทันที

 

 

 

ปาล์ม: ฟะ ฟาง 

 

 

 

 

 

        01.00 น. 

 

 

 

       ฟางนอนไม่หลับ เป็นห่วงป๊อบปี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง ส่วนป๊อบปี้ก็นอนไม่หลับ คิดถึงฟาง ป๊อบปี้ ออกมาจากห้อง เพราะรู้ว่า ทุกคนคงจะหลับแล้ว ป๊อบปี้ เปิดลิ้นชักหน้าห้อง เพราะในลิ้นชักมีกุญแจ ห้องแต่ละห้องอยู่ เผื่อสำรองไว้ ป๊อบปี้ค่อยๆ แอบไขกุญแจเข้ามาหาฟางอย่างเงียบที่สุด แล้วเดินมาหยุดอยู่เห็นฟางหันหลังอยู่ ก็แอบล้มตัวลงนอนกอด จากด้านหลัง ทำให้ฟางตกใจ 

 

 

 

ฟาง: นี่ ! ใครอ่ะ!! ชะ ช่วย!!

 

 

 

ป๊อบ: เงียบๆ ผมเองๆ 

 

 

 

ฟาง: คุณ ! (ฟางรีบลุกนั่งเปิดไฟหัวเตียง) 

 

 

 

ป๊อบ: ตกใจมากเหรอ

 

 

ฟาง: ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง เล่นเข้ามาข้างหลังแบบนี้ เป็นใครก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ แล้วเอ่อ คุณเป็นไงบ้างอ้ะ 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นห่วงผมเหรอ 

 

 

 

ฟาง: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นห่วงคุณ 

 

 

 

ป๊อบ: ปากแข็งจริงๆ 

 

 

 

ฟาง: ไหนดูหน่อย (จับหน้าป๊อบปี้ดูรอยที่มุมปาก เห็นปากมีเลือดซึมๆอยู่) 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่เป็นไร 

 

 

 

ฟาง: รอแป๊บนึงนะ (รีบลุกไปเปิดลิ้นชัก หากล่องยา) 

 

 

 

ป๊อบ: หาอะไร 

 

 

 

ฟาง: ก็จะทำแผลให้คุณนะซิ อ่ะ เจอแล้ว! 

 

 

 

          ฟางหยิบกล่องยา ออกมาทำแผลที่มุมปากให้ป๊อบปี้ ตลอดเวลาที่ฟางทำแผลให้ป๊อบปี้ สายตาฟางดูเป็นห่วงป๊อบปี้มาก ตั้งอกตั้งใจทำให้เบาที่สุด ส่วนป๊อบปี้ก็นั่งมองฟางนิ่งๆ แล้วค่อยๆยิ้มออกมา กับการกระทำของฟาง 

 

 

 

ฟาง: เรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: อืม ขอบคุณนะ 

 

 

 

ฟาง: ยังเจ็บอยู่รึเปล่า 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เจ็บแล้วล่ะ มีคุณทำแผลให้แล้ว แค่นี้ก็หายแล้ว

 

 

 

ฟาง: ชั้นขอโทษนะ ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้อง

 

 

 

ป๊อบ: ชั่งมันเถอะ คืนนี้ผมนอนกับคุณนะ 

 

 

 

ฟาง: ไม่ได้ !

 

 

ป๊อบ: ทำไมอ่ะ !! 

 

 

ฟาง: อย่าลืมซิ ว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ กลับไปได้แล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เอาอ่ะ นะ ผมขอนอนกอดคุณ นะ 

 

 

ฟาง: แต่ว่า

 

 

ป๊อบ: ขอแค่สัก ตี 4 ผมจะกลับไปห้องตัวเอง โอเคมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ 

 

 

ป๊อบ: นอนเถอะ