Forced to Love บังคับให้รัก

9.1

เขียนโดย Numfon

วันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.38 น.

  15 chapter
  123 วิจารณ์
  18.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) 3.จับคู่ 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แม่คะ แก้วบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าจับคู่ให้แก้ว'  แก้วพูดเสียงเหนื่อยๆ ที่โดนผู้เป็นแม่บังคับให้เธอไปทานข้าวกับครอบครัวของโทโมะ

 

 

 

 

 

'แม่ก็ไม่ได้บังคับลูกสักหน่อย ตาโมะเค้าก็เป็นคนดี พร้อมที่จะดูแลลูกได้นะ' แม่แก้วพูด แก้วมองแม่ตัวเองก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยๆ เพราะถึงยังไงแม่เธอก็ต้องจับคู่ให้เธอกับโทโมะอยู่ดี

 

 

 

'แต่โทโมะเค้ามีแฟนอยู่แล้วนะคะ '  แก้วพูดแล้วนึกถึงหลายวันก่อนที่โทโมะเดินควงคู่กับแฟนของเขามาซื้อของอย่างกระหนุงกระหนิง แล้วรีบบอกแม่ตัวเองทันที

 

 

 

 

'ก็แค่แฟนเองลูก คบกันเดี่ยวก็เลิก ไปแต่ตัวได้แล้วจะได้รีบไป เดี๋ยวคุณหญิงจะรอเอา'  แม่แก้วพูดแล้วดันแก้วเข้าไปในห้องแต่งตัว

 

 

 

 

'ยังไงเราก็ปฏิเสธไม่ได้สินะ'  แก้วพูดเบาๆคนเดียว พลางคิดเรื่องที่เธอถูกคู่กับโทโมะก็ถอนหายใจออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตาโมะทำหน้าดีๆหน่อยสิ แม่ชวนเรามาทานข้าวนะไม่ได้พามาทรมาร' คุณหญิงดุโทโมะที่เอาแต่นั่งหน้านิ่งอย่างกะคนไร้ความรู้สึก

 

 

 

 

'หนูแก้วน่ะเค้าเป็นคนดี เพียบพร้อมทุกอย่างเหมาะสมกับแกที่สุดแล้ว และแม่เองก็อยากได้หนูแก้วมาเป็นลูกสะใภ้ด้วย'  คุณหญิงพูดโน้มน้าวโทโมะ

 

 

 

 

'แล้วแต่คุณแม่เลยครับ ยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่'โทโมะพูดประชดแล้วนั่งเป็นหุ่นเชิดไร้อารมณ์ต่อ

 

 

 

 

 

'คุณพี่สวัสดีคะ ' แม่แก้วเดินนำแก้วเข้ามาในร้านอาหาร ที่จัดโซนวีไอพีไว้ แล้วพูดทักทายคุณหญิงแม่ของโทโมะ ก่อนจะนั่งลง ตามด้วยแก้วที่เดินตามมา  แก้วกับโทโมะสบตากันพักนึงก่อนที่แก้วจะเบือนหน้าหนีก่อน

 

 

 

 

'ตาโมะพาหนูแก้วไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งสิลูก' คุณหญิงหันมาพูดยิ้มๆให้โทโมะ โทโมะพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้น  แก้วหันมามองแม่ตัวเอง แม่แก้วจึงพยักหน้ายิ้มๆให้แก้วเป็นเชิงบอกให้ลุกตามโทโมะไป

 

 

 

'หนูแก้วนี่เหมาะสมกับตาโมะจริงๆเลยนะ'  คุณหญิงพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจที่จะได้แก้วมาเป็นลูกสะใภ้

 

 

 

 

'นั่นสิคะคุณพี่ คงจะเป็นคู่ที่เฟอร์เฟ็กที่สุดเลยล่ะคะ'  แม่แก้วพูดเสริมแล้วยิ้ม ก่อนจะนั่งพูดคุยกันถึงลูกๆของตน

 

 

 

 

 

 

 

 

'นั่งสิ'  โทโมะหันมามองแก้วที่เดินตามหลังมาก่อนจะบอกให้หญิงสาวนั่ง ทั้งสองอยู่ในห้องวีไอพี ภายในห้องตกแต้งอย่างทันสมัย มีแสงไฟสลัวพอให้มองเห็น บรรยายกาศดูแสนจะโรแมนติก เหมือนทั้งคู่กำลังออกเดทกัน  หากแต่ว่าเขาทั้งสองไม่ใช่คู่รักกัน

 

 

 

 

 

'ทำไมคุณไม่บอกแม่คุณไปล่ะ ว่าคุณเองก็มีคนรักอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องถูกบังคับแบบนี้' ทั้งสองนั่งเงียบกันอยู่นานก่อนที่แก้วจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบ

 

 

 

 

'ผมบอกไปแล้ว'  โทโมะตอบสั้นๆ แก้วมองอย่างไม่เข้าใจ ถ้าบอกไปแล้วทำไมเธอกับเขาถึงยังต้องถูกจับคลุมถุงชนแบบนี้อยู่

 

 

 

 

'บอกไปแล้ว? ทำไมคุณถึงไม่ไปแต่งงานกับเธอคนนั้นล่ะ' แก้วถามต่อ  โทโมะมองหน้าแก้วนิ่ง

 

 

 

 

'มันเป็นความต้องการของแม่ผม เขาอยากให้ผมแต่งงานกับคุณ ผมก็ต้องทำ' โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา  แก้วมองแล้วก็แอบถอนหายใจ เพราะเธอก็ไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

 

 

 

 

'เราจะแต่งงานกันได้ยังไงในเมื่อเราไม่ได้รักกัน'  แก้วพูดเสียงเรียบ

 

 

 

 

'...' 

 

 

 

 

 

'คุณเองก็มีคนที่รักอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องมาฝืนทำอะไรที่มันขัดใจตัวเองเลย'  แก้วพูดเสียงแข็ง เพราะเธอเองก็ลำบากใจเหมือนกันที่จะต้องมาแต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก

 

 

 

 

 

'มันคือความต้องการของแม่ผม ผมก็ต้องทำ'  โทโมะว่าก่อนจะนั่งจิบไวน์

 

 

 

 

 

'คุณเองก็คงลำบากใจสินะ ที่โดนคลุมถุงชนแบบนี้ เด็กเมืองนอกแบบคุณก็คงต้องการอิสระคงไม่อยากโดนบังคับแบบนี้หรอก'  โทโมะพูด  แก้วนิ่งไม่ตอบ

 

 

 

 


'กินสิ ไม่หิวรึไง'  โทโมะพูดเมื่อพนักงานเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ

 

 

 

 

'กินไม่ลง'  แก้วพูดสั้นแล้วกอดอกมองไปทางอื่น โทโมะมองร่างบางตรงหน้าก็แอบส่ายหัวเบาๆกับความดื้อของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชวนพี่ออกมาห้างแบบนี้มีอะไรรึป่าวฟาง'  ป๊อปปี้ถามฟางที่โทรเรียกเขาให้มาเจอเธอที่ห้าง

 

 

 

 

 

'ก็ฟางจะไปซื้อพวกของเล่น ของใช้ต่างๆเอาไปให้น้องๆที่บ้านเด็กกำพร้าน่ะ เลยกะจะให้พี่ป๊อปมาถือของช่วย เพราะยัยแก้วก็ไม่ว่างด้วย'  ฟางพูด แล้วนึกถึงเพื่อนสาวของตน ที่โทรมาเล่าให้ฟังว่าโดนจับคู่ให้แต่งงานกับผู้บริหารบริษัทอันดับต้นของเมืองไทย ก็อดสงสารไม่ได้

 

 

 

 

'แก้วจะเป็นยังไงบ้างน่ะ พึ่งกลับมาจากเมืองนอกแท้ๆคุณน้าก็ไม่น่าไปบังคับแก้วเค้าแบบนั้นเลย ควรจะให้แก้วเค้าเลือกคู่เองจะดีกว่า  การคลุมถุงชนอะไรนั่นสมัยนี้ก็น่าจะหมดไปได้แล้วนะ' ป๊อปปี้ว่ายาวเหยียด

 

 

 

'คุณน้าเขาเอง ก็คงอยากจะเลือกคนดีๆให้กับลูกสาวเค้าแหละ'  ฟางพูดแล้วเดินนำป๊อปปี้เข้าไปในร้านขายของเล่นและตุ๊กตา

 

 

 

 

 

'ซื้อไปเยอะขนาดนี้เลยหรอ' ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นฟางหยิบของเล่นใส่ตะกร้า

 

 

 

 

 

'ก็ต้องซื้อไปให้ครบทุกคนแหละ เดี๋ยวน้องๆจะน้อยใจเอา' ฟางพูดแล้วยิ้มนึกถึงเด็กๆ

 

 

 

 

'มาเดี่ยวพี่ช่วย'  ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปช่วยฟาง

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

ระหว่าที่ฟางกำลังจะหยิบลูกบอบก็เป็นจังหวะเดียวกับป๊อปปี้ที่กำลังเอื้อมจะมาจับลูกบอลลูกนั้นเหมือนกัน ทำให้ป๊อปปี้จับโดนมือฟางทันที  

 

 

 

 

 

'อ๊ะ พี่ป๊อป ' ฟางที่สัมผัสถึงมือของป๊อปปี้ก็รีบดึงมือออกทันที หญิงสาวหน้าแดงก้มหน้าด้วยความเขิน

 

 

 

 

'เอ่อ พี่ว่าเราไปซื้อของกันต่อดีกว่า'  ป๊อปปี้ที่เขินเหมือนกันกับฟางก็รีบพูดแล้วเดินไปเลือกของเล่นที่แผนกอื่นทันที

 

 

 

 

'จะเขินทำไมเนี้ย ยัยฟางเอ้ย' ฟางบ่นให้ตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

'ทั้ง 8700 บาทคะ  คุณพ่อคุณแม่นี่หน้ารักจังเลยนะคะ มาซื่อของเล่นไปให้ลูกด้วย' พนักงานที่คิดเงินเสร็จแล้ว พูดแซวทันที

 

 

 

 

'เอ่อ ไม่ใช่นะคะ คือเราเป็นเพื่อนกันน่ะคะ'  ฟางรีบพูดแก้ตัวแล้วหันไปมองป๊อปปี้ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

 

 

 

 

 

 

'ฟางหิวมั้ย ไปหาอะไรกินกัน'  ป๊อปปี้พูดชวนฟาง หลังจากที่ซื้อของกันเสร็จแล้ว

 

 

 

 

'เอาดิ หิวเหมือนกัน'  ฟางพูดแล้วเดินนำป๊อปปี้ไป  ป๊อปปี้มองตามฟางที่ดูร่าเริงก็แอบอมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณจะไปไหน'  โทโมะรีบถาม เมื่อเห็นแก้วลุกจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

'ชั้นจะกลับบ้าน' แก้วตอบ

 

 

 

 

 

'จะรีบกลับทำไมล่ะ  เดี๋ยวคุณแม่ก็ถามอีกว่าทำไมถึงปล่อยให้คุณกลับไปคนเดียว ผมขี้เกียจหาคำแก้ตัว'  โทโมะพูด แก้วึงยอมกลับมานั่งที่เดิมอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

'แล้วคุณจะให้ชั้นมานั่งดูคุณกินข้าวเนี้ยนะ' แก้วว่า  โทโมะยิ้มขำออกมาเบาๆ

 

 

 

 

'ก็คุณไม่กินเองหนิ' โทโมะเยาะ แล้วทานอาหารบนโต๊ะต่อ แก้วมองอย่างขัดใจก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

 

 

ตื้ดดดด(เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น) 

 

 

 

'ฮัลโหลล' โทโมะรับสายโทรศัพท์แล้วพูดเบาๆ  แก้วหันมามองอย่างสงสัย

 

 

 

'ตอนนี้โมะยังไม่ว่างน่ะ เอาไว้ตอนเย็นเดี๋ยวโมะแวะไปหานะครับ'  โทโมะพูดเสียงหวาน แล้วเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าแก้วแอบฟังเขาอยู่  แก้วที่เห็นโทโมะมองก็หันหน้าไปทางอื่นทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้แอบฟัง

 

 

 

 

'แค่นี้ก่อนนะครับ พอดีมีคนไร้มารยาทชอบแอบฟังคนอื่นน่ะ  ครับ คึดถึงเหมือนกันครับ' โทโมะวางสายแล้วกอดอกมองหน้าร่างบางตรงหน้าเขาทันที

 

 

 

 

'นี่คุณว่าชั้นไม่มีมารยาทหรอ ชั้นไม่ได้แอบฟังคุณสักหน่อย' แก้วรีบโวยทันที

 

 

 

'ถ้าคุณไม่ได้แอบฟังผม แล้วคุณจะรู้ได้ไงว่าผมว่าคุณ' โทโมะเยาะ แก้วฮึดฮัดจะเถียงแต่ก็ต้องหยุดเพราะว่าเธอก็แอบฟังเขาจริงๆ

 

 

 

 

'ชิ ถ้าหวานกันขนาดนี้  เอาเค้ามาแต่งงานแทนชั้นเลยนะ' แก้วประชดแล้วมองโทโมะกลับ

 

 

 

 

 

'ถ้าทำได้  ผมคงทำไปแล้ว'  โทโมะพูด แก้วเบ้ปากหมั่นไส้ทันที

 

 

 

 

 

 


 

มาอัพอีกล้าวววว  โทโมะกับแก้วกำลังจะแต่งงานกัน แล้วพิมรู้รึยัง?

ติดตามตอนต่อไป 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา