[FIC GINTAMA]AllGIN เหตุมันเกิด เพราะว่าผมเหงา

:chapter 5:

 

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกต้องไปคอยตามสืบข้อมูลของเจ้านี่อย่างใกล้ชิดทุกวันทุกเวลาห้ามขาดตก"

 

เสียงเข้มออกคำสั่งเสียงจริงจังไม่เหมือนภารกิจครั้งก่อนๆที่ให้ผมทำ แฟ้มเอกสารถูกโยนมาตรงหน้าของผม ผมมองพิจารณาดูรายละเอียดในแฟ้มสักครู่ก่อนจะเอ๋ยถามท่านรองปีศาจ รองหัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิ ที่ตอนนี้ทำหน้าเคลียดนั่งดูดควันพิษทำลายธรรมชาติอยู่

 

"เอ่อ..... ท่านรองครับ ทำไมเราถึงต้องไปทำอะไรแบบนี้ด้วยครับ...จริงๆแล้วท่านรองสืบเองก็ได้นี่ครับ พวกคุณก็ดูสนิทสนมกันจะตายไป" ผมถามเพราะสงสัยจริงๆเพราะคนที่ท่านรองให้สืบไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นซากาตะ กินโทกิ ลูกพี่ร้านรับจ้างสารพัด.

 

พวกเค้าก็ดูสนิทสนมกันดี ถึงต่อหน้าคนอื่นจะชอบแหกปากด่ากัน แต่รับหลังก็สวีทหวานกันทุกครั้งไป แถมช่วงหลังมานี้เหมือนจะพากันมาสิงอยู่สำนักงานบ่อยเหมือนคู่สามีภรรยาก็ไม่ปาน

 

แล้วทำไมถึงให้ผมตามสืบกันนะ...

 

แปลกเกินไปแล้ว ทั้งที่ตัวเองอยู่ด้วยกันตลอดแท้ๆ... มันยังไงกันนะ?

 

"ชั้นสั่งก็รีบไปทำ อย่าถามให้มากเรื่อง ไม่งั้นคนที่ซวยที่สุดจะเป็นแก" ท่านรองพูดเสียงข่ม เพื่อไม่ให้ผมถามต่อ

 

"แต่ว่า.." ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี

 

"ยามาซากิ อย่าให้ชั้นต้องพูดซ้ำซาก ออกไปได้แล้ว" ท่านรองตวัดสายตาดุดันใส่ผมพร้อมเอ่ยปากไล่ทันที

 

อะไรกันว่ะ เรื่องที่เจ้าตัวเป็นพวกขับไล่ต่างแดนได้รับฉายาชิโร่ยาฉะก็รู้แล้ว ครั้งนี้อยากรู้อะไรอีก? ให้สืบหาข้อมูลแต่ไม่รู้จุดประสงค์ ผมก็แย่น่ะสิ

 

"เฮ้ออ....." ผมถอนหายใจหลังออกมาจากห้องของท่านรองแล้ว ผมข้องใจนะเว้ย!

 

อืม... เดี๋ยวสืบไปเลื่อยๆก็คงรู้เองแหละว่าจุดประสงค์ของงานครั้งนี้คืออะไร แต่ผมว่ามันต้องไม่พ้นเรื่องส่วนตัวของท่านรองเองแหงแซะ คงอยากสืบข้อมูลของคนที่ตัวเองรักเฉยๆล่ะมั้ง

 

 

Hijikata part

 

"ให้ตาย..." ผมนั่งบ่นงึมงำคนเดียวในห้อง เจ้ายามาซากิก็ถามมากสะจริง!

 

เห็นแล้วหงุดหงิด ตั้งแต่วันนั้นที่ผมแยกจากกินโทกิ ผมก็คิดมากเรื่องรอยบนคอของร่างบางตลอดเวลาผมจึงสั่งให้ยามาซากิไปสืบ และคอยติดตามร่างบาง เพื่อจะดูว่าแต่ล่ะวันร่างบางไปไหนกับใครทำอะไรบ้าง ทั้งเรื่องที่ร่างบางหายไปไหนตั้ง3วันไม่บอกไม่กล่าว แถมพอกลับมาดันทำตัวน่าสงสัย

 

ผมไม่สามารถทำด้วยตัวเองได้เพราะงานของผมมันไม่ใช่น้อยๆเลย

 

ผมกลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

 

ตั้งแต่มัตสึบะตายผมก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

 

ทำไมผมถึงรักกินโทกิขนาดนี้นะ..

 

ทำไมร่างบางถึงมีผลกับจิตใจของผมขนาดนี้...

 

ทำไมแค่ห่างกันเพียงนาทีเดียวผมถึงเป็นห่วงขนาดนี้...

 

ทำไมพอเห็นร่างบางคุยกับคนอื่นผมต้องไม่พอใจทุกครั้งไป..

 

ผมเคยคิดแบบนั้นอยู่พักนึง แต่ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว

 

ทั้งหัวใจของผมตอนนี้มันอยู่กับร่างบาง

 

ถ้าร่างบางเป็นอะไรไป ผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ

 

ถ้าร่างบางทิ้งผมไปหาคนใหม่ โลกของผมคงดับสลาย

 

ยังไงผมก็ภาวนาขอให้พระเจ้าไม่เล่นตลกกับพวกเรา

 

ผมไม่เคยต้องมานั่งสวดมนภาวนาอะไรแบบนี้มาก่อนตั้งแต่เกิดมา เพราะรอยบ้านั่นมันทำให้ผมไม่เป็นอันทำงานเลย..

 

ขอให้เป็นรอยผื่นอย่างที่หวังทีเถอะ...

 

 

Yamazaki part

 

"ไปไหนแล้วนะ"

 

ตอนนี้ผมกำลังตามคุณซากาตะอยู่ครับ ผมแอบเดินตามอีกฝ่ายมาตั้งแต่ร้านขนมหวานจนตอนนี้อยู่แถวร้านรับจ้างแล้วครับ ด้านล่างเป็นร้านของโอโทเสะที่ทามะจังทำงานอยู่ เพราะผมมัวแต่มองทามะจังจึงลืมไปเลยว่าทำภารกิจอยู่ทำให้ผมคลาดสายตาจากร่างบางจนได้

 

ผมหันมองซ้ายมองขวากวาดสายตาหาเจ้าของเรือนผมสีขาวสวย

 

"โอ้ะ!" ผมเห็นแล้ว ร่างบางเดินกอดแขนใครบางคนออกมาจากร้านของโอโทเสะ ผู้ชายคนนั้นใส่เครื่องแบบชินเซ็นกุมิแต่ผมมองไม่เห็นหน้าครับเพราะอยู่ไกลมาก

 

ถ้าผมเข้าไปใกล้ก็จะอีกฝ่ายจะไหวตัวทันจึงเลือกตามห่างๆแทน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาขนาดนี้

 

ผมวิ่งเข้าไปใกล้กว่าเดิมครับพรางเอากล้องส่องมองดูหน้าผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

 

นั่นมันคุณโอคิตะนี่หว่า ถึงพวกเค้าจะสนิทกันและนานๆครั้งคุณโอคิตะจะมาจ้างวานให้ทำงาน แต่ทำไมพวกเค้าดูกระหนุงกระหนิงกันเหมือนคู่รักหวานแหววแบบนั้นน้า...

 

ทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดไป พวกเค้าก็หยุดยืนคุยกันที่หน้าประตูร้านรับจ้าง ผมไม่รู้ว่าพวกเค้าคุยอะไรกันเพราะว่าผมอยู่ไกลอะนะ

 

ดูจากท่าทางแล้วเหมือนคุณโอคิตะจะไมพอใจอะไรบางอย่าง หันหน้าไปอีกทางทำสีหน้าขัดใจฮึดฮัดใส่อีกฝ่าย แล้วจู่ๆลูกพี่ร้านรับจ้างก็โผเข้ากอดคุณโอคิตะล่ะครับ!

 

ร่างบางกอดแล้วเอาหน้าถูไปมากับแผงอก คุณโอคิตะพูดบางอย่างขึ้นแล้วอุ้มร่างบางเข้าไปในร้านโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูทันที

 

อ่าวเฮ้ย นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ ทำไมทั้งสองคนทำอะไรแบบนั้น

 

ผมจะไม่ยอมพลาดเหตุการณ์ในร้านรับจ้างแน่! ผมมองหาหน้าต่างของร้านแล้ววิ่งไปหาเจ้าของบ้านหลังข้างเคียงทันที ผมขออนุญาติเขาขึ้นไปบนห้องที่สามารถมองผ่านหน้าต่างร้านรับจ้างเข้าไปได้

 

ผมนำกล้องขนาดใหญ่กว่าอันเมื่อกี้ออกมาจากกระเป๋าที่นำมาด้วย และตั้งกล้องส่องลงผ่านเข้าไปในร้านรับจ้าง ผมใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการจัดการสิ่งของที่นำมา

 

ผมติดตั้งทุกอย่างเส็จก็ส่องกล้องมองดูเหตุการณด้านใน

 

"เฮ้ย!!??"

 

ทันทีที่เห็น ผมแถบปัดกล้องตกครับ แต่ไม่ได้ ต้องจับตาดูทุกการกระทำ

 

คุณโอคิตะกับลูกพี่ร้านรับจ้างกำลังนัวเนียกันอย่างเมามันส์บนโต๊ะทำงานครับ ลูกพี่นั่งอยู่บนโต๊ะครับขาของเค้าเกี่ยวเอวหนาของคุณโอคิตะที่ยืนแลกลิ้นกันอยู่

 

ลูกพี่ร้านรับจ้างเป็นฝ่ายผละออกมาก่อนครับ แต่ดูเหมือนคุณโอคิตะจะไม่ยอมครับ คุณโอคิตะพลักร่างบางให้นอนราบไปกับโต๊ะอย่างแรงครับ

 

นี่ขนาดผมมองจากด้านบนนี้ผมยังรู้สึกว่าแรงเกินไปซะด้วยซ้ำ เพราะหัวที่ปกไปด้วยผมสีขาวสวยโขกไปกับโต๊ะทำงานเลยน่ะสิ ร่างบางยกมือกุมหัวทำหน้าเจ็บนิดๆ

 

คุณโอคิตะยิ้มเหี้ยมก่อนจะดึงกางเกงของอีกฝ่ายลงมาถึงเข่าแล้วยกเรียวขาสวยทั้งสองข้างพาดบ่าตนเผยให้เห็นก้นงอนๆและช่องทางสีสวย...

 

เอื๊อก!

 

ผมกลืนน้ำลายเสียงดังเพราะตั้งแต่เกิดมาพึ่งจะเคยเห็นอะไรที่น่าสัมผัสขนาดนี้

 

ร่างบางกำลังทำหน้าเหมือนว่าต้องการคุณโอคิตะเต็มที ซึ้งมันเป็นท่าทางที่โคตรจะยั่วเลยครับ ขนาดผมเองยังขึ้น...

 

ให้ตายสิ

 

คุณโอคิตะเหมือนจะใช้มือรูดซิบกางเกงออกนะ มันเป็นมุมที่ผมมองไม่ค่อยเห็นอ่ะครับ

 

ร่างสูงบดเบียดกายโถมใส่ร่างบางทันที ผมนี่แถบทนดูไม่ไหวเลยครับ

 

เช้ดด ซวยล่ะ!!

 

ผมลดกล้องหนีแทบไม่ทัน

 

ร่างบางของคุณซากาตะกำลังจ้องมองมาทางผมครับ!!

 

ผมรีบหลบจากหน้าต่างแล้วเก็บอุปกรทั้งหมดใส่กระเป๋าเลยครับ

 

หวังว่าร่างบางจะไม่เห็นผมนะ

 

ตอนนี้ผมเริ่มจะรู้แล้วครับว่าท่านรองให้ผมมาสืบทำไม

 

ตอนนี้ผมได้คำตอบมาหมดแล้ว

 

คุณซากาตะกำลังนอกใจเค้านั่นเอง

 

และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือคุณโอคิตะ โซโกะ ก็คิดอยู่ว่าทำไมชอบหายไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยๆ ที่แท้ก็มาอยู่นี่เอง

 

ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจออะไรที่สุดยอดขนาดนี้มาก่อน

 

ผมเก็บของเส็จก็รีบวิ่งกลับสำนักงานทันที

 

ไม่ใช่ว่าผมจะนำไปรายงานท่านรองหรอกครับ ผมนั่งดูทั้งสองคนไม่ไหวจริงๆก็ภาพดตรงหน้ามันยั่วยวนแถมวาบหวามขนาดนั้น

 

ผมก็เป็นแค่ผู้ชายคนนึง เห็นอะไรสุดยอดมาก็ต้องเกิดอารมเป็นธรรมดาล่ะน่า...!

 

ที่รีบกลับเพราะจะรีบไปจัดการกับเจ้าหนูในกางเกงต่างหากโว้ยยย!

 

 

to be continued...