ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

เธอหวังว่าอีกเพียงหนึ่งอาทิตย์ที่เหลืออยู่ก่อนการทำงานเธอจะขอนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อเติมแรงกำลังไปทำงานตามฝันของเธอ แต่เปล่าเลย ทุกอย่างมะนดูยุ่งเหยิงกว่าที่เธอคิด เมื่อย่าอ่อนดันพรุ่งเธอให้ลุกขึ้นมารับแขกตั้งแต่เก้าโมงเช้า

 

 

 

" พี่แวะมาทานข้าวกับน้องแก้วก่อนไปเข้าเวรหนะครับ " ชายร่างสํงในชุดสูทอย่างหล่อ แต่เธอไม่เคยปรารถนาเลย นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะทานข้าวพร้อมกันกับย่าอ่อนและแม่เกตุ

 

 

 

" วันหลังไม่ต้องก็ได้นะคะ แก้วไม่ทานมื้อเช้า " เธอบ่นอย่างงัวเงียก่อนจะนั่งลงข้างๆหมอการิน

 

 

 

" ไม่ได้นะครับ ถ้าน้องแก้วไม่ทานมื้อเช้ามันจะไม่ดีต่อสุขภาพ เพราะ... " การินยังอธิบายไม่จบ แก้วก็ยกมือห้ามเอาไว้

 

 

 

" พอคะ แก้วหิว จะกินแล้ว พี่หมอรีบเข้าเวรไม่ใช่หรอคะ " เธอมองหน้าหมอการินอย่างไม่เป็นมิตร หมอพยักหน้าน้อยๆแล้วก้มลงทานข้าว

 

 

" หมอ ตักผักให้น้องมันหน่อยสิ แก้วมันไม่ค่อยกินผักเลย เนี่ยสุขภาพมันก็ไม่ค่อยจะแข็งแรง ถ้าได้หมอส่วนตัวมาดูแล ย่าคงจะหมดห่วง " ย่าอ่อนเริ่มออกอุบาย จนหลานสาวตัวเองกรอกตามองบนอย่างรู้ทัน

 

 

 

ว่าแล้วหมอก็เริ่มตักกับข้าวให้แก้ว แต่แก้วเขี่ยออกไปตั้งข้างๆ หมอการินหน้าเจื่อนไป 

 

 

 

" ยัยเด็กคนนี้หนิ พี่หมอตักกับข้าวให้ก้ต้องกินสิ ทำแบบนี้มันเสียน้ำใจพี่เค้านะ " ย่าอ่อนก้มหน้าลงมากระซิบกับแก้ว เธอขมวดคิ้วเรียวอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วตักผักที่หมอตักให้มาทอดกลืนจนสำลัก

 

 

แค่กๆๆ อักๆ จนหมอเริ่มออกอาการเป็นห่วง

 

 

 

" น้องแก้วเคี้ยวให้ละเอียดหน่อยสิครับ " เขาว่า แล้วส่งน้ำให้กับเธอ

 

 

 

" ก็แก้วเหม็นหนิ " เธอโวยพร้อมรับน้ำมาดื่มจนอาการดีขึ้น

 

 

 

แล้วทั้งหมดก็ทานข้าวกันจนเสร็จเรียบร้อย แม่เกตุอาสาเก็บจานไปล้างเอง ส่วนย่าอ่อนก็ดันแก้วให้ไปส่งหมอการินที่รถ

 

 

 

" นี่พี่หมอ แก้วถามหน่อยเถอะ ไม่เบื่อบ้างหรือไงฮะ ที่ต้องมาทำตามคำสั่งของผู้ใหญ่เนี่ย  นี่พี่ถ้าพี่ไม่พอใจพี่ก็โวยออกมาเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจแก้ว หรือเราจะร่วมมือกันก็ได้เอามะ เอาให้ผู้ใหญ่เลิกคิดแผนการณ์จับคู่ให้เรากันเลย ดีมั้ยพีหมอ " แก้ววางแผนเจ้าเล่ห์ หมอการินยิ้มขำให้กับความโก๊ะของเธอ

 

 

 

" ไม่ดีกว่า แบบนี้พี่ก็โอเคแล้ว " การินยิ้มหวานให้กับเด็กหัวดื้อ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป  ทำให้แก้วเซ็งกะบวยต้องคิดแผนอื่นต่อไป

 

 

 

" ย่าว่าหมอน่ารักนะ " ไม่ทันที่แก้วจะก้าวเข้ามาในบ้าน ย่าอ่อนที่ยืนดักรอคาประตูอยู่ก็แซวขึ้นมาทันที

 

 

 

" เรียบร้อยเกินไป แก้วไม่ชอบ " แก้วเชิ่ดใส่แล้วเดินขึ้นห้องไปทันที

 

 

 

 

" เรียบร้อยเกินไปไม่ชอบ งั้นเดี๋ยวจัดให้ " ย่าอ่อนพยักหน้ายิ้มมุมปากเหมือนกำลังคิดแผนอะไรอยู่

 

 

 

 

จนถึงมื้อค่ำของวันนี้  .... อาหารมื้อค่ำถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย รอแค่คนสำคัญมาเปิดพิธีก็เท่านั้น...

 

 

 

" รถใครเนี่ยแม่ ทำไมมาจอดขวางทางเข้าบ้านเราแบบนี้ " แก้วตะโกนลั่นเข้ามาในบ้านพร้อมกับหอบของพะรุงพะร้งเต็มไม้เต็มมือเข้ามา 

 

 

 

โคมมม  ! และของก็หล่นหลุดมือ เมื่อ_สพที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นชายชุดดำที่ยืนคุมย่าอ่อนกับแม่เกตุอยู่ถึง3 คน พร้อมกับอาแปะที่ไหนก็ไม่รู้ที่นั่งอยู่ตรงหลางโซฟาตัวใหญ่

 

 

 

' อย่าบอกนะ ว่าพวกนี้มาทวงหนี้ที่บ้านของชั้ล  มันจะเอาชั้ลไปขัดดอกใช่มั้ย  โอ้วไม่นะ ชั้ลไม่ยอมมมม ชั้ลไม่ยอมมมมมม ' คำพูดหววดกลัวเล่นเข้ามาในหัวของแก้ว เธอหายใจถี่จ้องมองไปที่อาแปะคนนั้นอย่างระแวง

 

 

 

" นี่นะหรอ อาหนูแก้วที่ลื้อบอกอั้วอะ " ชายผู้มีอิทธิพลพูดขึ้น  ย่าอ่อนพยักหน้าแล้วมองไปที่แก้ว

 

 

 

" อื้อออ  โง่วเฮงดีเจี้ยงๆ อั้วชอบบบ " อาแปะลูบเคราแล้วจ้องมองแก้วด้วยสายตาที่หื่นกระหาย

 

 

 

" อาหนูแก้ว ไหนลื้อลองหมุนตัวให้อั้วดูหน่อยเสี้ย " อาแปะพูด แก้วตัวสั่นริกๆ จ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาที่โกรธเคือง

 

 

 

" แก่ปูนนี้แล้วยังจะตันหากลับอีก ! " แก้วพูดเสียงดัง จนทั้งหมดตกใจแล้วหันมาจ้องแก้วเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

 

 

" ไอย๊า ทำไมอีปากลีอย่างงี้หละ " อาแปะดูไม่ค่อยพอใจกับกิริยาของแก้วเท่าไหร่จึงหันไปเอ็ดใส่ย่าอ่อน

 

 

 

 

" นี่คุณตา กลับบ้านไปไหว้พระทำบุญดีกว่านะ อย่ามายุ่งก้บหนูเลย " แก้วยังไม่หยุด

 

 

 

" นี่อั้วเห็นแก่ลื้อนะอาอ่อน ไม่งั้นอั้วฆ่านังเด็กปากลีนี้ทิ้งไปนานแล้ว " อาแปะพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วจะเดินออกไป แต่มาหยุดอยู่ตรงหน้าแก้ว

 

 

 

" อั้วไม่ใช่เพื่อนเล่นของลื้อนะอาแก้ว ระวังตัวเอาไว้ให้ลีๆ ถ้าอั้วมีโอกาส อั้วจะคิดบัญชีกับลื้อทั้งต้นทั้งดอก คอยดู " อาแปะมากระซิบให้ได้ยินกับแก้ว แล้วพาลูกน้องกลับไปจนหมด 

 

 

 

 

" แกไปพูดแบบนั้นได้ยังไง แกรู้มั้ยว่าเค้าเป็นใคร " ย่าอ่อนเดินมาโวยวายใส่แก้วที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

 

 

 

" ย่ารู้แล้วว่าเค้าเป็นใคร ทำไมถึงได้ยัดเยียดแก้วให้กับผู้ชายรุ่นย่าด้วยหละ ย่าอยากให้แก้วแต่งงานมากขนาดนี่เลยหรอ " เธอทั้งกลัวทั้งโกรธกับเหตุการณ์เมื่อครู่

 

 

 

 

" ก็แกมันดื้อ ข้าหาคนดีๆแบบหมอการินให้ แกก็ไม่เอา ยังหาว่าหมอเรียบร้อยเกินไปพอชั้ลหาผู้มีอิทธิพลให้ แกก็หาว่าเค้าเป็นเฒ่าหัวงู ตกลงแกจะเอายังไง " ย่าอ่อนโวยกลับ

 

 

 

" ย่าาาา  ย่าไม่เห็นหรือไงว่าเค้าเป็นคนไม่ดี แล้วแก้วก็กลัว เหมือนย่าไม่รักแก้วเลยนะย่าทำแบบนี้อะ " แก้วน้อยใจ น้ำตาไหลต่อหน้าย่าอ่อน

 

 

 

 

" เออ! ข้าจะไม่บังคับแกกับเสี่ยเซ้งแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะหาคนใหม่มาให้เอ็งเลือก  " ย่าอ่อนเห็นน้ำตาแก้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นน้ำตาของแก้วแล้วเดินหลบไปที่อื่น

 

 

 

 

" แม่ ย่าใจร้ายยยย หือ หือ  หืออ " แก้วงอแงเดินเข้าไปกอดอ้อนแม่เกตุ

 

 

 

" ย่าอยากให้แกมีคนมาดูแลไง จริงๆแกก็อายุมากแล้วนะแก้วสมควรจะแต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว อยู่แบบนี้แม่เองก็เป็นห่วง ถ้าแม่เป็นอะไรไป ใครจะอยู่ดูแลแกหละฮะ  " แม่เกตุลูบผมแล้ว

 

 

 

 

" แม่ พูดอะไรแบบนั้นเล๊าาาา แม่กับย่าต้องอยู่กับแก้วไปอีกนาน ตอนนี้แก้วยังไม่พร้อมจะแต่งงาน แก้วยังไม่เจอคนที่แก้วคิดว่าแก้วรักเค้าเลยนะ " แก้วพูด

 

 

 

 

" แก้วเอ้ยยยย กว่าจะเจอคนที่แกรัก แกไม่หนังเหี่ยวตายไปก่อนหรือไงห๊ะ  ไม่ลองเปิดใจคุยกับพี่หมอเค้าดูหละลูกหึ เผื่อบางทีมันอาจจะใช่ก็ได้นะ  " แม่เกตุเสนอ 

 

 

 

" ไม่อะแม่ ไม่ใช่แน่นอน " แก้วมั่นใจ

 

 

 

 

" เห้ออออ งั้นก็ต้องดูคนต่อไปของย่าแกก็แล้วกันนะ " แม่เกตุเองก็หมดหนทาง

 

 

 

" แม่ แม่ช่วยพูดกับย่าให้หน่อยสิ บอกย่าว่าเดี๋ยวแก้วหาของแก้วเอง " แก้วอ้อน

 

 

 

แม่เกตุส่ายหน้าไปมา " ไม่ได้แล้วลูก หนูพูดแบบนี้ก่อนไปเรียน จำได้มั้ยคะ หนูบอกจะเอาลูกเขยฝรั่งกลับมาให้แม่ ... แล้วตอนนี้เป็นไงคะลูก ไร้ทั้งวี่ทั้งแวว แบบนี้หนูจะต้องให้แม่ช่วยพูดกับย่าได้อีกหรอคะ ฮึ " แม่เกตุประชดจนแก้วอดขำไม่ได้

 

 

 

 

" แหมแม่ก็   ผู้ชายดีๆมันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นนะ " แก้วอาย

 

 

 

" ก็นั้นไง ย่าอ่อนเลยอาสาช่วยหาให้ " 

 

 

 

" โห้ววว ถ้ามาแบบเมื่อกี้นี่ไม่ต้องเลยนะ  แก้วหาเองดีกว่า " แก้วทำหน้าเอือมใส่ เมื่อนึกถึงอาแปะเมื่อครู่

 

 

 

 

" เออ เอาเถอะจะใครหาด็ชั่งให้แก้วแต่งงานเร็วๆก็พอ " แม่เกตุพูด

 

 

 

 

" ทำไมต้องรีบแต่งด้วยเนี่ยแม่  กล้วแก้วขึ้นคานจนาดนั้นเลยหรอ " เธอสงสัย

 

 

 

" ก็เราพูดอะไรกับย่าเอาไว้หละ  ก่อนจะได้ทุนไปเรียนเมืองนอกหนะ " แม่เกตุทวงสัญญา

 

 

 

แก้วหวนนึกถึงอดีต ที่เธอยื่นเอกสารให้แม่กับย่าอ่อนอ่านว่าเธอได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอก ทั้งแม่และย่าอ่อนยืนกร่านว่าไม่ให้ไป แต่เธอก็ตีโพยตีพายจนได้ไปโดยแลกเปลี่ยนกับข้อเสนอว่าเธอจะยอมทำตามใจย่าอ่อน และสิ่งที่ย่าอ่อนต้องการคือ   หลัวจากเรียนจบแก้วต้องกลับมาแต่งงานและรีบมีหลานให้ย่าอ่อนอุ้ม 

 

 

 

" ย่าก็อุส่าห์ให้แก้วหาแฟนเองตั้งสามปี แต่แก้วก็ยังหาไม่ได้ " แม่พูด

 

 

 

" เห้อออ ไม่เอาแล้วไม่พูดแล้ว แก้วไปนอนดีกว่า " แก้วถอนหายใจแล้วเดินหนีเข้าห้องไป  

 

 

 

 

 

 

และบ้านอีกหลังหนึ่งที่มีรั่วบ้านติดกันกับรั้วหลังบ้านของแก้ว

 

 

 

 

" 5555555 อะไรวะ ตั้งแต่เด็กจนจะแก้ลงโลงอยู่แล้ว ไอนี่มันยังหาแฟนไม่ได้อีกหรอวะ  55555 " ชายหนุ่มที่กำลังทานข้าวอยู่หัวเราะลั่นเมื่อได้รับสารบางอย่างจากแม่

 

 

 

" โทโมะลูก เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวก็โดนดุอีกหรอก " แม่เอ็ดโทโมะที่หัวเราะลั่นจนเกินหน้าเกินตา

 

 

 

" ใครมันจะอดขำได้ นี่อับจนหนทางถึงขนาดต้องเสนอหลานสาวให้กับไอเสี่ยเซ้งเลยหรอ  อยากจะบ้าตาย " โทะโมะส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา

 

 

 

" คิดไปคิดมาก็สงสารหนูแก้วเหมือนกันนะ  ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง " แม่หน้าซึมไป นึกเห็นใจแก้วขึ้นมา

 

 

 

 

" นี่แม่ ! ไม่ต้องไปสงสารมันหรอก บางทีมันอาจจะดีใจอยํ่ก็ได้ที่น่ามันหาผู้ชายมาให้เลือกถึงทีอะ " โทโมะพูดแซวแก้วจนแม่ต้องตีแขนสั่งสอน

 

 

 

" พูดแบบนี้ได้ยังไง หนูแก้วเค้าเสียหายนะ " แม่ดุ

 

 

 

 

" นี่แม่ เลิกเรียกหนูแก้วหนูแก้วได้แล้วเถอะ ฟังแล้วมันแสลงหู  เรียกแก้วเฉยๆก็ได้มั้ง ท่าทางไม่น่าจะเรียกหนูได้นะ น่าจะเรียกลิงแก้วแบบนี้อาจจะเหมาะกว่า " 

 

 

 

 

" แหมมม ทำเป็นปากดีไปเถอะ  คงจะยังไม่เห็นละสิ ว่าเค้ากล้บมาจากเมืองนอกแล้วเค้าสวยขึ้นมากขนาดไหนอะ  " แม่แซวกลับ เธอยิ้มๆนัยนาที่เลศนัย

 

 

 

" เหอะ  สวยขึ้นเท่าไหนก็เท่านั้นแหละแม่  ผู้หญิงอะไรไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาสะเลย  " โทโมะทำหน้าเหมือนเอือมๆ

 

 

 

 

" นี่พ่อหนุ่มพูดไว้มากนะ ระวังจะกลืนน้ำลายตัวเอง หึหึ " แม่หมั่นไส้ 

 

 

 

 

" ไม่มีวันครับแม่ ยังไงก็ไม่มีวัน " หนุ่มร่างสูงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะยกจานข้าวไปล้างแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น ไม่อยากจะคุยกับแม่ต่อ

 

 

 

 

ในห้องนอนแก้ว

 

 

 

 

" ชั้ลอยากจะบ้าตายวะแก ชั้ลว่าแกพูดถูก งานนี้ย่าอ่อนเอาจริงแน่นอน ชั้ลต้องทำยังไงดีวะ ชั้ลยังไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งงานโว้ยยย  " แก้วทำอะไรย่าอ่อนไม่ได้ก็โทรไปโวยวายใส่ฟางเสียงดังลั่นห้องจนอีกฝ่สยแสบแก้วหูไปหมด

 

 

 

( ก็บอกให้หาแฟนไงวะ   มันยากตรงไหนเนี่ย คบๆไปก่อนทำทีแต่งงานกันไป ไม่ต้องจดทะเบียนแล้วแยกกันอยู่ แค่นี้ย่าอ่อนก็ไม่รู้แล้ว  คิดสิคิด ) ฟางเสนอ

 

 

 

" โอ้ยยย ไม่เอาหรอก ชั้ลไม่ไว้ใจใคร ขืนมันเอาเรื่องนี้มาแบรคเมลล์ชั้ล แล้วชั้ลไม่ซวยหรอวะ " แก้วคิดหนัก

 

 

 

 

( โอ้ยปวดหัว งั้นแล้วแต่แกก็แล้วกัน ดึกแล้วชั้ลจะนอนนนนน พรุ่งนี้ค่อยแวะไปหานะ ) แล้วฟางก็ตัดสายทิ้งไป 

 

 

 

"  โอ้ยยย อยากจะบ้าาาา " เธอเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนที่นอน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

กร๊อกแกร๊ง ที่หน้าต่างห้องนอนของเธอกำลังถูกงัดแงะจากใครคนหนึ่ง ด้วยความชำนาญของเจาทำให้ทุกอย่างมันดูง่ายมาก และไม่นานหน้าต่างห้องของเธอก็ถูกเปิดออกและเขากระโดดเข้าไปในห้องและถือวิสาสะขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆของเธอ

 

 

 

ไม่ถึง 5 นาที หญิงสาวก็เดินออกมาในชุดนอนเสื่อยืดรัดรูปและกางเกงขายาวกับผมที่รวบเกล้าเอาไว้หลวมๆ ความน่ารักของเธอมันก็แอบสะกดจิตคนปากกล้าไว้ได้เหมือนกันหนิ เล่นเอาหนุ่มร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับตาค้างไปเลยทีเดียว

 

 

 

" กรี๊ดดดดดดด " เธอร้องลั่นอย่างตกใจ เมื่อเห็นผู้ชายนอนอยู่บนเตียง  ชายหนุ่มรีบสปริงตัวลุกขึ้นไปปิดปากและดันเธอจนชิดขวา

 

 

 

 

" ไอทอม จำชั้ลไม่ได้หรือไงวะ แหกปากลั่นแบบนี้เดี๋ยวย่าอ่อนก็มาฆ่าชั้ลหรอก " เขาพูดกระซิบเสียงเบาๆ เธอนิ่งลงแล้วพลักเขาออกห่างจากตัว

 

 

 

" แกทำบ้าอะไรวะ ชั้ลโตแล้วนะจะมาปีนเข้าปีนออกเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ ใครมาเห็นเค้าจะเอาไปนินทาเอาได้  " เธอขมวดคิ้วเซ็ง 

 

 

 

" แหมะ ทำมาเป็นดัดจริตกลัวคนนินทา เห็นแต่ก่อนยังปีนเข้าห้องชั้ลอยู่เลย  " โทโมะไม่สนใจ เดินไปนั่งลงเตียงแก้วเหมือนเดิม

 

 

 

" จิ๊  เออ  จะทำอะไรก็ทำ ออกไปเมื่อไหร่ก็ปิดไฟปิดหน้าต่างให้ด้วยแล้วกัน " แก้วไม่สบอารมณ์เพราะเจอเรื่องวุ่นๆมาเยอะแล้ว เธอเลือกที่จะทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงแล้วหลับตาลง

 

 

 

" แหม พอจะได้ผัวแล้วรีบนอนเร็วเลยนะ ทำไม เก็บแรงไม่ทำอะไรหรอ " โทโมะยังกวนประสาทไม่เลิก 

 

 

 

" ไอโทโมะ! ไอปากหมา ! ทำไมยังไม่ทิ้งนิสัยเดิมสักทีห๊ะ !!! " แก้วดีดตัวลุกขึ้นมาโวยวายเสียงดัง

 

 

 

" เรื่องของกุววว  นี่ถามจริงเถอะ  ไม่มีปัญญาหาเองแล้วจริงๆหรอ ถึงได้ให้ย่าอ่อนบังคับอยู่ได้เนี่ย " โทโมะยังไม่เลิกถาม   แต่แก้วนี่สิ  อายกับคำถามจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว

 

 

 

" โอ้ยยยย อย่ามาถามมากได้มั้ย ออกไปเลยไป  ออกไป๊   " แก้วดันตัวโทโมะจนหลุดจากเตียงไปที่หน้าตาก โทโมะหยุดกึกแล้วยืนมองแก้วก่อนจะมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้าไปมา  ทำหน้าเหมือนเอื่อมๆไม่พอใจกับรูปร่างหน้าตาของแกว จนหญิงสาวอายและขาดความมั่นใจในตัวเองไปเลย

 

 

 

" ไอบ้า ไอชั่ว ออกไปเลยไป " แก้วอายจนต้องผลักไส้โทโมะแล้วปิดหน้าต่างแน่น

 

 

 

เธอเริ่มเครียดกับสิ่งที่เป็นอยู่จนน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว