ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

 

" ห้าววว พี่เป้ ทำไมโทรมาปลุกแก้วแต่เช้าเลยย หึ " หญิงสาวยังคงนอนซุกหน้าอยู่บนหมอนเมื่ออีกคนวิดีโอคอลมาตามตั้งแต่ฟ้าสาง 

 

 

 

( ตื่นไปทำมื้อเช้าได้แล้วว คิดดิวันนี้พี่ควรจะกินอะไรดี ) เขาพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อตัวเองตื่นไปวิ่งตั้งแต่เช้าแล้วเพิ่งจะกลับเข้าบ้านมา

 

 

 

" อื้มมม กินนน ห้าววว " เธอยังพูดไม่จบก็ห้าวปากกว้างจนคนในสายแกล้งทำท่าทางรังเกียจ

 

 

 

 

( หยี๊ เหม็นปากอะ ) เป้แกล้ง

 

 

 

ดวงตาหวานเปิดโพงเมื่อได้ยินคำพูดขอบคนในสาย เธอค่อยๆกระพริบตาเรื่อยๆให้ดวงตาได้เห็นอีกคนชัดขึ้น " ขอโทษแก้วเดี๊ยวนี้ ไม่งั้นแก้วจะทำอาหารไม่อร่อยไปให้พี่เป้กิน " เธอว่า

 

 

 

ชายหนุ่มหัวเราะร่าก่อนจะกล่าวคำขอโทษ

 

 

หญิงสาวผู้เป็นแม่คอยมองเป้ลงมาจากชั้น 2 ของบ้าน เธอน้ำตาคลอด้วยความดีใจที่ได้ลูกชายคนเดิมของเธอกลับคืนมา

 

 

 

" พ่อ เป้ดูมีความสุขมาก ดูซิ " เธอเรียกคนข้างกายให้ชะเง้อหน้าลงมอง

 

 

 

" แบบนี้เราต้องเลี้ยงขอบคุณหนูแก้วเค้าแล้วหละ ^^" มืออุ่นโอบกอดบ่าอวบเอาไว้แล้วลูบเบาๆ ให้กำลังใจกันและกัน

 

 

 

( มันต้องใส่ไอนั่นด้วยหรอ ) ร่างสูงที่อยู่ในชุดสบายเตรียมตัวไปทำงานถามด้วยความสงสัยเทื่อเห็นแก้วกำลังปรุงอาหารให้เขาอยู่

 

 

 

" ใส่คร้าบบ แก้วว่าพี่เป้ต้องชอบแน่ๆเลย " เธอเหลือบมองโทรศัพท์แล้วพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

( แหมมม ไม่โม้เลยนะเราอะ 555 ) เปิดประตูห้องก้พูดกับแก้ว เดินลงบันไดบ้านก้ยังคงพูดกับแก้ว 

 

 

" ตาเป้ ดูทางบ้างสิลูก เดี๊ยวก้ตกบันไดหรอก " จนแม่อดแซวไม่ได้

 

 

 

" ไปทำงานก่อนนะครับ จุ๊ฟ " ใบกน้าคมโน้มลงหอมแก้มแม่ แล้วเดินออกจากบ้านไป

 

 

 

" แม่ เฮียแกเปลี๊ยนไป คริๆ " ป๊อปที่นั่งทานข้าวอยู่ เห็นกริยาที่เป้ทำกับแม่ก้อดขำไม่ได้ 

 

 

 

 

 

" นี่ตาป๊อป พรุ่งนี้ชวนหนูแก้วกับน้องฟางมาทานมื้อเย็นที่บ้านเรานะ ชวนมาให้ได้หละ " แม่สั่ง ป๊อปพยักหน้ารับคำแล้วทานข้าวต่อ

 

 

 

 

แก้ว - โทโมะ

 

 

 

ร่างสูงเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แก้วกำลังจะห้องพอดี ทั้งคู่จ้องตากันพักหนึ่ง ก่อนที่แก้วจะเป็นฝ่ายหลบตาแล้วเปิดประตูเดินออกไปเอง

 

 

 

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองโต๊ะกินข้าวที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งอาหารมื้อเช้าที่เธอมักจะจัดเตรียมเอาไว้ให้กับเขาในทุกๆวัน ก่อนจะหันไปมองตะกร้าผ้าของตัวเองที่มีเสื้ออยู่เต็มที่จะล้นตะกร้า โดยแกติแล้วแก้วจะเป็นคนพาผ้าของเขาไปซักให้เรียบร้อย

 

 

จริงๆแล้วมันก้เป็นอย่างที่เขาต้องการไม่ใช้หรอ แต่ทำไมแววตาของเขาไม่ได้บอกแบบนั้นเลย...

 

 

 

 

" อะไรวะ หมู่นี้ทำไมมากินข้าวที่บริษัททุกวัน แก้วไม่ทำกับข้าวแล้วหรอ " อัทถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นอีกคนนั่งเขี่ยข้าวอยู่ตรงหน้า

 

 

 

" ก้ แหมม กูก้เบื่อบ้างสิวะ อยากหาอะไรใหม่ๆกินบ้าง " เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์

 

 

 

 

" หรอ แล้วมึงเจอร้านไหนที่ทำอร่อยกว่ีมือแก้วบ้างแล้วยัง กูเห็นแม่ง เปลี่ยนร้านทุกวัน " อัทพูดพลางตักข้าวเข้าปาก

 

 

 

" เออ แล้วมึงกินเสร็จแล้วยังจะได้ไปทำงานต่อ  " มือหนาวางช้อนลงก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสนิท

 

 

 

" อะไรวะ ! มึงกินไปสามคำแล้วจะชวนกูไปทำงาน กินให้หมดดิวะ " อัทว่า

 

 

 

" โหยยย พูดมาก  น่ารำคาญหวะ " อีกคนอารมณ์เสีย ลุกขึ้นแล้วเดินหายไปเลย

 

 

 

 

ร้าน sweet  wedding

 

 

 

" บ่ายๆชั้ลต้องไปต่างจังหวัดนะ  ไปถ่ายพรีให้ลูกค้า แกอยู่คนเดียวได้มั้ย " แก้วพูด

 

 

 

" อยู่คนเดียวที่ไหนหละ เดี๊ยวไอหมาป๊อปมันก้ตามมาแล้ว " เป้ว่า

 

 

 

" พี่เป้ ฟางฝากแก้วด้วยนะคะ " ฟางว่า

 

 

 

" ครับ " เป้ตอบนิ่งๆ ทำหน้าเฉยเมยใส่ฟาง มือหนาเริ่มเลื่อยไปวางไว้บนบ่าของแก้ว

 

 

 

" แหม พอกับแก้วถามคำตอบสามคำ พอกับฟาง ฟางพูดเป็นสิบประโยคพี่เป้ตอบแค่คำเดียว " ฟางแซว

 

 

 

" แก้วว ฟางว่าพี่ " เป้แกล้งทำตัวเป็นเด็กฟุบหน้าลงบนบ่าของแก้ว

 

 

 

" โอ้ยย ชั้ลไปตรงอื่นดีกว่า " จนฟางทนความขี้อ้อนของเป้ไม่ไหว เดินหนีไปนั่งทำงานตรงอื่น

 

 

 

 

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน แก้ว เป้ เก็บอุปกรณ์ถ่ายรูปเตรียมตัวไปถ่ายพรีเวดดิ้งที่ต่างจังหวัด

 

 

 

" พร้อมนะ " เป้หันมาถามแก้ว แก้วพยักหน้าหงิกๆ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านไปขึ้นรถเบนซ์หรูสีดำเงาของเป้

 

 

 

จนถึงตอนเย็น คนหน้าเดิมก็มาหาฟางที่ร้าน

 

 

 

Oh  my honey  ! 

 

 

 

" อ้าวโมะ " ฟางยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆแล้วนั่งลงที่โซฟารับแขก

 

 

 

" อยู่ร้านคนเดียวหรอ " เขาถาม

 

 

 

" อ่อ อยู่กับพี่ป๊อปหนะ แต่พี่ป๊อปเพิ่งออกไปซื้อของกินหนะ " ฟางว่า

 

 

 

" แล้ว แก้วไปไหนหละ ทำไมพี่ป๊อปต้องมาอยู่ด้วย " 

 

 

 

" อ่ออ แก้วไปถ่ายพรีให้ลูกค้าที่ต่างจังหวัดหนะ พรุ่งนี้นู้นแหละ กว่าจะกลับ " ฟางพูด อีกคนหน้าถอดสีเหมือนกำลังโกรธใครอยู่

 

 

 

" ไปคนเดียว ? " 

 

 

 

" ไป  กับพี่เป้ ^^ "สายตาหวานเริ่มจับสังเกตุพฤติกรรมของโทโมะ เมื่อรู้ว่าแก้วไปกับเป้

 

 

 

" อ๋อ ไปที่ไหนหรอ " เขาถามต่อ

 

 

 

" อื่อออ อันนี้ฟางก็ไม่รู้เหมือนกันนะ  แก้วไม่ได้บอกไว้หนะ " ฟางโกหก 

 

 

อีกคนฉีกยิ้มน้อยๆ แล้วนิ่งไป " งั้นน โมะกลับก่อนนะ พอดีมีธุระหนะ " เขาว่า แล้วเปิดออกไปจากร้านเลย ฟางมองไล่หลังชายคนนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

 

 

 

" เป็นไงพี่เป้ วิวดีมั้ย " แก้ว เป้ จอดรถแวะถ่ายรูปวิวกันข้างทาง 

 

 

 

" ใช้ได้ วิวแบบนี้ ถ่ายรูปออกมาต้องสวยแน่ๆ  " เป้พูดอย่างมั่นใจก่อนจะหยิบกล้องตัวโปรดออกมาถ่ายรูป

 

 

 

" พอยัง ใกล้ถึงเวลานัดทานข้าวแล้วนะ " เป้ทักขึ้น อีกคนพยักหน้าแล้วเดินมาขึ้นรถ

 

 

 

 

ภายในร้านอาหารใต้แสงเทียน

 

 

 

" ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ต้องเลื่อนนัดมาถ่ายวันพรุ่งนี้ พอดีตืดธุระสำคัญมากจริงๆคะ " ว่าที่เจ้าสาวพูด

 

 

 

" ไม่เป็นไรเลยคะ ไม่ต้องคิดมากนะคะ " แก้วยิ้มหวานให้กับลูกค้า บ่าวสาวเริ่มผ่อนคลายลงเลยชวนแก้ว เป้ ลงมือทานอาหารกัน

 

 

 

" อะ " เป้แกะกุ้ง ปู แล้วใส่ในจานให้แก้ว บ่าวสาวหันมองหน้ากันแล้วอดยิ้มก่อนจะมองเป้ แก้วที่ดูสวีทกัน

 

 

 

" เต็มจานแล้วเนี่ย " แก้วบ่น เมื่อเป้แกะแล้วใส่ให้แต่จานตน ผิดกับจานเป้ที่มีอาหารเพียงเล็กน้อย

 

 

 

" มะเขือเทศให้หน่อย " เป้กระซิบบอกแก้ว แก้วเอื้อมมือไปตักมะเขือเทศใส่ในจานให้เป้

 

 

 

" คุณแก้วกับคุณเป้ ถ้ามีข่าวดีเมื่อไหร่บอกดิฉันด้วยนะคะ ^^ " ว่าที่เจ้าสาวแซว

 

 

 

" เอ่ออ  ครับ ค่ะ " เป้ลูบไหล่แก้วหมายให้เล่นตามน้ำไปก่อน แล้วทั้งคู่ก็หันหน้ามองกันก่อนจะยิ้มปนขำ 

 

 

 

ในขณะที่สองคนกำลังทานมื้อค่ำใต้แสงเทียน อต่คนอีกคนกลับต้องนั่งกระดกเหล้าในห้องมือดเพียงลำพัง

 

 

 

ดวงตาคมมัวหม่น เหมือนคนไร้ทิศทาง ร่างสูงทอดกายยาวแอนตัวนอนบนโซฟา ใบหน้าคมหม่นมองจนแทบจะดูไม่ได้ มือหนาคอยลูบหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าสลับกับการยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู

 

 

ทำไมห้องนี้มันกว้างเหลือเกิน เสียงในใจเขามันเริ่มเรียกร้อง เมื่อเพื่อนร่วมห้องดันหายไปโดยไม่คิดจะโทรมาบอกเขาสักคำ

 

 

ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ มันเป็นคำถามที่ใจเขาอยากจะรู้ หากแต่สมองมันสั่งการห้ามเขาโทรไป

 

 

 

ใจที่มันทุรนรุราย แบบนี้มันคืออะไรกันนะ 

 

ทำไมต้องไปกับมัน

 

ทำไมต้องนอนค้างคืนที่นั่น

 

ทำไมไม่โทรบอกกันสักคำ

 

ทำไม ?

 

 

 

ไม่ต่างกันเลยกับอีกคนที่นอนกดดูโทรศัพท์อยู่เรื่อยๆ เธอยังหวังให้เพื่อนร่วมห้องคนนั้นโทรมาถามเธอสักคำ 

 

 

" ไม่เป็นห่วงกันเลยหรือไง " เธอพูดอย่างน้อยใจก่อนจะกดปิดโทรศัพท์ แล้วหลับตาลง