ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                      แก้วเข้ามาที่โรงแรมได้สักพักก็ออกไปเดินห้างคนเดียว ตลอดเวลาที่เดินก็นึกถึงตอนที่โรงพยาบาล ในสายตาของโทโมะคิดว่าแก้วเป็นคนผิดตลอด  ด้านโทโมะก็ไม่มีงานที่บริษัทเลยออกมาเดินเล่นที่ห้างเหมือนกัน  แก้วกับโทโมะก็บังเอิญเดินไปเจอกันที่หน้าลิฟต์ แก้วเห็นโทโมะก็กะจะเดินหนีแต่โทโมะคว้ามือแก้วแล้วพาเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน เพราะลิฟต์มาพอดีและมีแค่โทโมะกับแก้วพอดี และเมื่อเข้ามาในลิฟตืโทโมะก็กดไปชั้นสูงสุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำอะไรของนายอีกอ่ะ ต้องการอะไรอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นอยากคุยกับเธอดีๆ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นอยากคุยเรื่องคืนนั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นรู้ว่า เรื่องคืนนั้น ชั้นผิด ชั้นผิดจริงๆที่ทำอะไรโดยไม่ได้คิด ชั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายเลิกพูดสักทีได้มั้ย !!!!! (แก้วขึ้นเสียงใส่โทโมะ) นายจะให้ได้อะไรขึ้นมา แค่ขอโทษ รู้สึกผิด แล้วมันเรียกร้องในสิ่งที่ชั้นเสียไปคืนมาได้มั้ย ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่นายทำตอนนี้ นายต้องการอะไร แต่ชั้นอยากให้นายรู้ไว้นะว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้น มันยิ่งทำให้ชั้นเกลียด เกลียดนาย ยิ่งเห็นหน้านาย ชั้นยิ่งขยะแขยงนาย นายเลิกยุ่งกับชั้นสักทีเถอะ !!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        แก้วได้จังหวะที่ลิฟต์เปิดระหว่างชั้นออกไปทันที ส่วนโทโมะก็ยืนนิ่งอยู่ภายในลิฟต์ แก้วเดินร้องไห้ออกไปแก้วรีบลงไปที่รถแล้วร้องไห้ต่อ แก้วขับรถไปยังที่ๆพลอยเคยถูกรถชน แก้วจอดรถลงแล้วออกมายืนมองที่ๆพลอยเคยถูกรถชน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ อึก อึก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          โทโมะกลับมาที่บ้านก็คิดถึงแต่คำพูดของแก้ว โทโมะเองก็ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เจอแก้วเค้าถึงคิดแต่เรื่องคืนนั้น ยิ่งรู้ว่าแก้วยังบริสุทธิ์ และไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างที่เค้าคิด เค้ายิ่งเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป  สลับกับเรื่องของพลอยเค้ายิ่งรู้สึกเครียดกับเรื่องพวกนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พลอยบอกผมหน่อยได้มั้ย....ว่าผมควรทำยังไงดี (มองรูปพลอยแล้วพูด)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางเห็นประตูห้องโทโมะแง้มๆอยู่เลยเดินไปดูใกล้ๆก็ได้ยินในสิ่งที่โทโมะพูด ฟางเดินเข้าไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เป็นอะไรรึเปล่า วันนี้ดูแปลกๆทั้งวันเลยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ไม่ได้เป็นไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่พลอยเค้าจากเราไปนานแล้วนะ พี่ควรเริ่มต้นใหม่สักทีอย่ามัวจมอยู่กับอดีตอีกเลย แล้วฟางก็คิดว่าพี่พลอยก็คงอยากให้พี่เริ่มต้นใหม่กับใครอีกสักคน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางมีอีกเรื่องอยากถาม พี่รู้สึกอะไรกับคุณแก้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะพี่ยังจำวันนั้นได้มั้ยวันที่คุณแก้วมาที่บ้านเราวันที่เค้าลืมกระเป๋า ฟางแอบเห็นนะว่าพี่ยิ้ม รอยยิ้มของพี่วันนั้น ฟางไม่ได้เห็นมันมานานมากเลยนะตั้งแต่ที่พี่พลอยจากไป แต่คุณแก้วกลับเป็นคนทำให้พี่มีรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่....พี่ไม่ได้คิดไรกับเค้าซะหน่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่แน่ใจเหรอ วันนี้ที่โรงพยาบาลพี่ตามเค้าออกไปด้านล่างใช่มั้ย ฟางว่าถ้าพี่จะเปิดหัวใจอีกครั้งมันก็ไม่ผิดนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ว่า ฟางไปอาบน้ำนอนเถอะ พี่ก็จะไปอาบน้ำล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางอยากให้พี่ถามใจตัวเองดีๆนะ ว่ารู้สึกยังไงกับเค้า