The love someone's

7.7

เขียนโดย SAVE_EAt

วันที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 22.52 น.

  6 ตอน
  8 วิจารณ์
  7,067 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 มีนาคม พ.ศ. 2560 13.46 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) เพื่อนเก่าคนแรก.2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Ep.5.2

    ตอนนี้ก็เลิกเลี้ยงแล้วฉันลงมารอพริ้มพลอยใต้ตึก ม.6ฉันก็ขอให้พริ้มลงมาเร็วๆ เพราะตอนนี้ฉันถูกคนมองเป็นจำนวนมาก แต่ไม่นานพริ้มก็ลงมา

          พริ้ม:ฟ้าใส รอนานไหม?? ขอโทษที่มาช้านะ

          ฉัน:อืม เราจะไปกันได้ยัง

    เราเริ่มเดินทางจากโรงเรียนโดยขึ้นรถโดยสาร ตอนนี้ฉันกับพริ้มก็มาถึง ห้างf แล้ว พริ้มเดินจับมือฉันเข้ามาในห้าง    

           พริ้ม:ฟ้า อยากไปกินอะไรอ่ะ

           ฉัน:ร้านไหนก็ได้ แล้วแต่พริ้มเลย

           พริ้ม:งั้นร้านนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราไปซื้อนำ้แล้วไปเดินดูของกัน โอเคนะ ฟ้าเอาไรไหม

           ฉัน:โกโก้ปั่น แล้วกัน เดี๋ยวเรารออยู่หน้าร้านนะ

       ~~~~~~

            พริ้ม:นี่ ปะ

            ฉัน:ขอบคุณ 

      ฉันเดินดูของกับพริ้ม แต่ทำไม๊ทำไมมันจะบังเอิญขนาดนี้ ฉันเจอหัวหน้าของฉันนะสิ แต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นและเดินซื้อของกับพริ้มโดยไม่สนใจอะไร

 //ฝั่งเสือ//

              ???:เห้ยย พี่เสือดูดิ มีสาวสวยจากโรงเรียน

เรามาเดินห้างด้วย เข้าไปทักไหม

             ??2:เอง จะจีบผู้หญิงทุกที่เลยรึไง ห้ะไอพล

              พล:อะไรอีกล่ะอีมอส 

              มอส:เออ *ูขอโทษที่ไปยุ่งเรื่องของ*ึงแล้วกัน

              ผม:ช่างมันเถอะ เดี๋ยว*ูกลับก่อนนะ*ูต้องไปทำธุระกับลุง

               พล:เออ ไปดีมาดีเว้ยเพื่อน

//ฝั่งฟ้าใส//

     ฉันเดินทั่วห้างหาของกินซื้อของ ฉันกับพริ้มก็แยกกันกลับ

                พริ้ม:ไปก่อนนะ ฟ้าเจอกันที่โรงเรียน

                ฉัน:อืม บาย

      ฉันเดินออกจากห้างเพื่อหารถ ไปบ้านลุงสมิงแต่ในรหว่างที่ฉันยืนรอรถอยู่ก็มีคนมากระชากแขนของฉัน

                เสือ:เธอมาทำอะไรที่นี่

                ฉัน:มันเรื่องของฉัน ปล่อยแขนฉันได้แล้ว

                เสือ:แล้วเธอจะไปไหน ไม่ไปงานเลี้ยงรึไง

                 ฉัน:นี่นายปล่อยฉันสักที ฉันก็กำลังหารถไปบ้านลุงสมิงนี่แหละ 

                   เสือ:งั้นมานี่

    นายคนนี้พาฉันมายังอีกฝั่งหนึ่งตึก ฉันพยายามจะสะบัดแขนออกแต่ก็ทำไม่ได้เพราะนายคนนี้มีแรงเยอะกว่าที่ฉันคิด 

                   ฉัน:นายปล่อยฉันสักที ฉันเจ็บน่ะ

                   เสือ:ได้ แต่เธอห้ามหนีนะ

   นายคนนี้ปล่อยแขนฉัน ฉันเลยออกตัววิ่งแต่รู้ตัวอีกทีแขนฉันก็ถูกกระชากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งหลังทั้งแขนฉันถูกดันติดกับกำแพง

                  เสือ:ไหนเธอบอกว่าจะไม่หนีไง

                  ฉัน:เออ ฉันขอโทษครั้งนี้จะไม่นี้แล้วปล่อยสักที

                  เสือ:ไม่ล่ะ อย่างงี้แหละดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะถาม

                  ฉัน:อะไร

                  เสือ:เธอเป็นอะไรกับลุงสมิง

                  ฉัน:แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย

                   เสือ:แล้วลายสักเธอที่แขนมันเกี่ยวอะไรกับนามสกุลเธอ

                    ฉัน:ไม่รู้

                   เสือ:เธออย่ามาโกหก ตอบฉันมาไม่งั้น...

                   ฉัน:ไม่งั้นทำไม ฉันก็บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ดินา..ย.

       เห้ยนี่นะ นาย จูบฉันทำไม นานไปแล้วนี่จูบแรกฉันนะ หยุดสิ ฉันเริ่มหายใจไม่ออก

                  ฉัน:อือ  อือๆ

        เขาเริ่มถอนจูบออกจากปากฉัน

                  เสือ:หืม นี่จูบแรกของเธอหรอ ว่าและทำไมมันหวานๆ

                  ฉัน:นี่นาย 

         ฉันกำหมัดต่อยด้วยแรงเท่าที่ฉันมี แต่ก็ถูกแรงที่เยอะกว่าฉันหยุดเอาไว้

                   เสือ:เธอแรงเยอะกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะแต่ก็ยังน้อยกว่าฉันอีกตั้งเยอะแหนะ

                   ฉัน:นายย

         เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

                   ฉัน:สวัสดีค่ะ

                   ลุงสมิง:งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว หนูจะมาเมื่อไรทุกคนต้องการเจอเจ้าของงาน

                   ฉัน:ฉันก็อยู่กับหลานของลุง อู่ อี่ ๆ

         นายเสือเอามือปิดปากฉัน

                   เสือ:สวัสดีครับลุง ผมกำลังพาตัวเธอกลับครับ

                   ลุงสมิง:แกทำอะไรเธอรึเปล่า พาเธอกลับมาให้ทันไม่งั้นแกก็คงจะรู้ตัวสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น

                   เสือ:ครับๆ เอ้านี่เธอโทรศัพท์เธอ ลุงวางไปละ 

                   ฉัน:ฉันไปได้รึยัง ฉันจะได้ไปหารถแล้วรีบไป

                   เสือ:ไม่ต้องไปหา มากับฉัน

          นายคนนี้เดินจับมือฉันไปลานจอดรถจักรยานยนต์ มายังรถคันหนึ่ง

                   เสือ:เอาเธอรับไปดิ ใส่ซะ

                   ฉัน:ห้ะ

                  เสือ:เออ ใส่ไปเถอะ จะได้รีบไป

                   ฉัน:อืม

                   เสือ:พอเธอเชื่อฟังฉันแบบนี้เธอก็ดูน่ารักดีนะ

                  ฉัน:ขอบใจ จะไปได้รึยัง

                 เสือ:ขึ้นมาดิ กอดเอวเราด้วยไม่ง้นจะหาว่าไม่เตือนนะ

         ฉันนั่งซ้อนท้ายรถของนายนี่ พอออกจากห้างได้สักพักอยู่ๆนายคนนี้ก็ปิดรถเร็วขึ้น จนฉันเผลอกอดเอวนายนี่

                  ฉัน:นายขับช้าลงหน่อย

                 เสือ:ไม่อ่ะ เกอะแน่นๆ

           นายคนนี้จับมือฉันที่กอดเอวเขาอยู่ ไม่ให้หลุดออกจากกัน

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา