รักเธอนิรันดร

 

 

 

 

 

Chapter 1

 

 

 

 

 

'ผมชื่อป๊อปปี้ครับ ผมพึ่งย้ายมาจากทางใต้ที่ร้อนที่สุดในทวีปชื่อว่า เซปท์ พ่อของผมแต่งงานใหม่และพ่อของผมเป็นคนไม่ค่อยมีฐานะมากมายเลยเลยย้ายมาอยู่เมืองทางเหนือ แถมยังให้ผมเรียนโรงเรียนที่ถูกที่สุดในเมืองนี้ เมือง นาธาน และนี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่างครับ'

 

 

 

'ผมเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว แต่นั่นไม่ค่อยสำคัญหรอกครับ ผมพึ่งเสียแม่ไปเมื่อไม่นานมานี้ พ่อผมแต่งงานใหม่ ทำให้ผมย้ายมาที่นี่ครับ นาธานเป็นเมืองหนึ่งที่อากาศเย็น ตอนกลางคืนอากาศจะติดลบเลยล่ะครับ'

 

 

 

'ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชิน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือ ที่นี่ต้องมีอะไรที่ไม่ธรรมดาแน่นอน..และนั่นมันคืออะไรกันแน่..'

 

 

 

'โรงเรียนนี้ชื่อว่า มารีโยเซปท์ เป็นโรงเรียนที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เครื่องเขียน เครื่องแต่งกาย รวมไปถึงที่พัก แบ่งเป็นหอหญิงและหอชาย ในวันหยุดก็อาจจะมีบางคนกลับบ้านไปหาครอบครัว แถมค่าเทอมยังถูกสุดๆ ผมคิดว่ามันก็ไม่เลวนักนะ'

 

 

 

 

 

 

"ไงเด็กใหม่" เสียงทักทายจากใครคนหนึ่งดังขึ้น ชายหนุ่มนั่งลงอยู่ในโรงอาหารของโรงเรียน จู่ๆคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทักเขา ซึ่งนั่นมันเป็นเรื่องปกติ เพราะเขาเหมือนของเล่นชิ้นใหม่ที่ใครๆก็อยากมาทำความรู้จัก ก็นั่นแหละนะ..

 

 

 

"ฉันแก้วนะ นั่นเขื่อน และนั่นก็เฟย์ พวกเราเป็นเพื่อนกัน" หญิงสาวเดินเข้ามาทักทายเขา ก่อนที่จะถือจานข้าวมานั่งข้างๆพร้อมเพื่อนอีกสองคน

 

 

 

"เอ่อ หวัดดี" ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆก่อนจะกินข้าวต่อเงียบๆ ไม่ได้สนใจคนสามคนตรงหน้านัก

 

 

 

"ได้ข่าวว่านายย้ายมาจากทางใต้หรอ แล้วที่นั่นเป็นไง มาที่นี่นายคงไม่รู้สึกหนาวเหมือนพวกเราใช่ไหม" เฟย์มองป๊อปปี้ที่ใส่เพียงเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ โดยไม่มีเสื้อคลุมหรือเครื่องนุ่งห่มอะไรเลย ในขณะที่พวกเธอรู้สึกว่าอากาศตอนนี้มันเย็นสุดๆ

 

 

 

"อ๋อใช่ ที่นั่นร้อนน่ะ ฉันอยู่นั่นตั้งแต่เด็ก ย้ายมาที่นี่ก็รู้สึกไม่ชินเท่าไหร่"

 

 

 

"แล้วทำไมนายถึงย้ายมาที่นี่ล่ะ เอ่อ ขอโทษที่ก้าวก่ายนะ" ป๊อปปี้นิ่งไปกับคำถามของแก้ว ก่อนจะยิ้มรับนิดๆแล้วตอบออกไป

 

 

 

"แม่ฉันพึ่งตายไปน่ะ และพ่อฉันแต่งงานใหม่ ก็เลยย้ายมาที่นี่เพราะแม่ใหม่ฉันเป็นคนที่นี่ ก็นั่นล่ะนะ" ป๊อปปี้ยิ้มรับนิดๆ แต่ภายในใจเขารู้สึกแย่ไปหมด เขาไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้ ไม่เลย..

 

 

 

"กินเสร็จกันรึยัง ถ้าเสร็จแล้วก็รีบๆไปเรียนวิชาต่อไปซะ ไม่ใช่มานั่งคุยเล่นกัน ไร้สาระ" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาที่กลุ่มของแก้วแล้วพูดขึ้น ทุกคนมองไปที่เขาก่อนจะหลุบตาต่ำลง ยกเว้นป๊อปปี้ที่มองหน้าชายคนนั้นแบบงงๆ

 

 

 

"ขอโทษค่ะ กินเสร็จ ฉันจะรีบไป" แก้วพูดแบบไม่มองหน้าเขา มีเพียงป๊อปปี้ที่มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ เขามองหน้าป๊อปปี้พร้อมขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

"คนเมื่อกี้ใครหรอแก้ว" ทันทีที่เขาไปแล้ว ป๊อปปี้หันมาถามแก้วด้วยความสงสัย

 

 

 

"คนนั้นคือพี่โทโมะ เป็นประธานนักเรียน เขาดูโหดมากๆ ไม่มีใครกล้าสบตากับเขาสักคน แม้กระทั่งฉันน่ะ" แก้วพูด ก่อนที่เขื่อนจะพูดต่อหลังจากที่เงียบมานาน

 

 

 

"มีคนเคยสบตาเขา แล้วเห็นดวงตาของเขาเป็นสีแดง บางครั้งก็สีทอง แล้วก็กลับมาเป็นสีดำ ทั้งๆที่เขาไม่ได้ใส่คอนแทคหรืออะไรด้วยซ้ำ ฉันไม่เคยเห็นหรอก แต่เขาเล่าต่อๆกันมา"

 

 

 

"พวกเธอกลัวเขาเพราะตาเขาเป็นสีแดง งั้นหรอ"

 

 

 

"ไม่ใช่แค่ดวงตาเปลี่ยนสีนะ ตาเขาดุอย่างกับอะไร แถมยังพร้อมจะเขมือบคนได้ทุกเมื่อ" เฟย์พูดต่อ

 

 

 

"ถ้าพวกเธอว่างนักก็ไปเรียน อย่ามัวแต่นินทาคนอื่นแบบนี้ มันไม่ใช่กิจของนักเรียน" จู่ๆหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของพวกเขาแล้วมองทุกคนด้วยแววตาไม่พอใจ ป๊อปปี้มองเธอคนนั้นอย่างไม่วางตา ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวแล้วมองหน้าป๊อปปี้พลางขมวดคิ้วเหมือนโทโมะพร้อมเดินออกไป

 

 

 

"แล้วนั่นใครหรอแก้ว"

 

 

 

"นั่นชื่อฟาง เป็นน้องสาวของพี่โทโมะ ไม่ใช่น้องแท้หรอกมั้งฉันว่า หน้าตาไม่เหมือนกันเลยสักนิด" แก้วพูดไปกินขนมปังกระเทียมไป "แต่สองคนนี้เป็นลูกอุปถัมภ์ของครูใหญ่ไมเคิลนะ และลูกอุปถัมป์ของครูใหญ่ ส่วนใหญ่มีแต่คนหน้าตาดีๆทั้งนั้น"

 

 

 

"และที่สำคัญสีผิวของพวกเขายังสวยสุดๆไปเลย ฉันอยากมีผิวที่เนียนผ่องแบบนั้นบ้างจัง" เฟย์พูดทำนองเพ้อฝัน โดยมีเขื่อนกรอกตามองบนอยู่ตรงนั้น

 

 

 

"แต่พวกนั้นไม่ค่อยออกมาทำความรู้จักกับใครนักหรอก เป็นพวกที่เข้าถึงยากมากๆ และยิ่งวันที่อากาศดีๆ แดดอุ่นๆ พวกนั้นจะไม่โผล่หัวมาเลย" เขื่อนพูดต่อ โดยมีป๊อปปี้ที่นั่งครุ่นคิดกับเรื่องที่พวกเขาพูดกัน

 

 

 

"หวัดดีจ้ะ เธอคงเป็นเด็กใหม่ใช่รึเปล่า"

 

 

 

"เอ่อ ครับ ประมาณนั้น" ป๊อปปี้ยิ้มอ่อนให้หญิงสาวคนหนึ่งที่เข้ามาทักเขา

 

 

 

"ขอต้อนรับสู่โรงเรียนเรานะ หืม ตัวเธอหอมจัง เห็นแล้วมันน่าสุดๆ" เธอก้มลงยื่นหน้าไปใกล้ป๊อปปี้พลางยิ้มนิดๆ

 

 

 

"ทำตัวให้มันดีๆกับเด็กใหม่หน่อยได้ไหม" ชายคนหนึ่งที่เดินมาพร้อมกับพิมก็พูดขึ้น

 

 

 

"ไว้เจอกันใหม่นะ" พิมพูดยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

"นั่นใครหรอ" ป๊อปปี้ถามอีก

 

 

 

"นั่นพิม ยัยนั่นแปลกสุดๆ แถมยังชอบพูดจาพิลึก ส่วนผู้ชายชื่อธามไท หมอนี่มนุษย์สัมพันธ์แย่ที่สุดในบรรดาลูกอุปถัมภ์ของครูใหญ่แล้วล่ะ" เขื่อนตอบพร้อมมองพิมและธามไทที่เดินจากไปแล้ว

 

 

 

"เข้าเรียนกันเถอะ เริ่มวิชาแรกของช่วงบ่ายแล้ว" แก้วพูดก่อนที่ทุกคนจะเก็บของและเตรียมเรียนวิชาต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พวกเธอคงรู้กันใช่ไหมว่าวันนี้วันอะไร เพราะฉะนั้นตอนกลางคืนอย่าออกมาเพ่นพล่านกันกลางดึก เข้าใจใช่ไหม"

 

 

 

"เข้าใจครับ/ค่ะ คุณครูแอนนา"

 

 

 

"ภาณุ เดี๋ยววันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอต้องมาอบรมการเข้าเรียนที่นี่ด้วยนะ ฉันว่าป่านนี้เธอคงสับสนมึนงงไปหมดทุกอย่างแล้วใช่ไหม และฉันคิดว่าพวกจริญญาคงจะให้คำตอบกับเธอได้" ครูแอนนามองไปยังโต๊ะของป๊อปปี้ที่มีพวกแก้ว เฟย์ เขื่อนนั่งอยู่ตรงนั้น พวกเขายิ้มเจื่อนๆให้ครูแอนนา

 

 

 

"ถึงพวกจริญญาจะตอบเธอได้ แต่เธอก็ต้องมาอบรม จะได้รู้กฎระเบียบของโรงเรียนนะจ๊ะ สำหรับวันนี้พอแค่นี้" เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ก่อนที่ครูแอนนาจะเดินออกไป

 

 

 

"ครูแอนนาหมายถึงอะไรหรอแก้ว"

 

 

 

"วันนี้เป็นวันจันทร์ดับ ถ้านักเรียนคนใดออกมาเพ่นพล่านในยามวิกาลหรือหลังสองทุ่ม จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน" แก้วพูด

 

 

 

"เคยมีหลายคนท้าทาย และผลคือไม่มีใครได้กลับมาอีกเลย ซึ่งนั่นเป็นคำถามจนถึงทุกวันนี้ว่าพวกนั้นหายไปไหน" เฟย์พูดต่อแก้ว

 

 

 

"นี่ก็6โมงเย็นแล้ว ฉันว่าพวกเรารีบแยกย้ายกันกลับหอตัวเองดีกว่านะ" เขื่อนกอดคอป๊อปปี้ให้เดินกลับไปทางหอชาย แก้วและเฟย์โบกมือลาป๊อปปี้แล้วเดินไปทางหอหญิง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

19.30 น.

 

 

 

'เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้น นักเรียนทั้งหลายที่ทำกิจกรรมนอกหอ ขอให้ยุติและเตรียมตัวกลับเข้าหอกันทุกคน นักเรียนทุกคนโปรดทราบ ย้ำ โปรดทราบ'

 

 

 

เสียงตามสายประกาศให้นักเรียนเข้าหอกันโดยเร็วที่สุด ทุกคนต่างพากันวิ่งเข้าหอโดยเร็ว มีเพียงป๊อปปี้ที่ยืนมองแม่น้ำอยู่สะพานข้างๆหอ พลางคิดบางอย่างในใจ..

 

 

 

"ถ้าคิดจะฝ่าฝืนคำสั่ง ฉันขอบอกว่านายคิดผิดนะ ระวังจะตายโดยไม่รู้ตัว กลับหอนายไปซะ" ป๊อปปี้หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

 

 

 

"เธอรู้ได้ยังไง?" ป๊อปปี้มองเธอคนนั้น คนที่เจอเมื่อตอนกลางวัน คนที่แก้วบอกว่าชื่อฟาง..

 

 

 

"คิดเสียงดังขนาดนี้ ไม่รู้ก็บ้าแล้ว" ฟางพูดพลางยิ้มใส่ป๊อปปี้

 

 

 

"แล้วเธอล่ะ ทำไมยังไม่กลับหอ" ป๊อปปี้หันไปพูดใส่อีกคนบ้าง ก่อนจะเอะใจ "เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอหมายความว่ายังไง ฉันคิดเสียงดังงั้นหรอ"

 

 

 

"นายควรทำตามที่ฉันบอก กลับหอของนายไปซะ" ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องและไล่ป๊อปปี้ ก่อนที่ออดส่งสัญญาณหนึ่งทุ่มห้าสิบจะดังขึ้น

 

 

 

"เธอก็ควรไปเหมือนกันนะฟาง" ป๊อปปี้มองไปที่ฟางกลับพบว่าตาของเธอตอนนี้เป็นสีแดง ก่อนที่ฟางจะหลุบตาลง

 

 

 

"ฉันบอกให้นายไป ไม่ได้ให้นายมาบอกฉันต่อ และฉันเตือนนายแล้ว" ฟางขมวดคิ้วที่ป๊อปปี้ยังไม่ทำตามที่เธอบอกสักที แต่แล้วร่างสูงก็รีบวิ่งเข้าไปในหอทันที

 

 

 

ป๊อปปี้มองไปยังหน้าต่างทางบันไดที่สามารถมองเห็นสะพานข้ามแม่น้ำที่เขายืนเมื่อสักครู่ได้ และเขาพบว่าฟางหายไปแล้ว สร้างความแปลกใจให้กับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เมื่อคืนพวกนายได้ยินเสียงหมาหอนกันไหม น่าขนลุกเป็นบ้า" แก้วเปิดประเด็นและพูดถึงเรื่องเมื่อคืนที่พวกเธอพบเจอ

 

 

 

"เมื่อคืนฉันลุกไปเข้าห้องน้ำนะ ขนลุกเป็นบ้า เหมือนมีคนแอบมองอยู่ตลอดเวลาเลย" เฟย์ว่าก่อนจะกอดตัวเองที่ตอนนี้ขนลุกซู่

 

 

 

"แล้วเมื่อคืนนายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ" แก้วถามป๊อปปี้ ตั้งแต่เธอเปิดประเด็นมาก็รู้สึกว่าเขาเงียบเหมือนมีเรื่องอะไรปกปิดอยู่ในใจ

 

 

 

"ฉัน.."

 

 

 

"จ๊ะเอ๋ นี่เมื่อคืนพวกเธอหลับสบายกันไหม" พิมเข้ามาทักทายเพื่อนที่นั่งกันอยู่ตรงนั้น

 

 

 

"สบายก็บ้าแล้ว น่าขนลุกเป็นบ้า" เฟย์พูดใส่พิม ป๊อปปี้มองพิมยิ้มๆ ก่อนจะหันหลังและพบว่าฟางยืนมองเขาอยู่ไกลๆ

 

 

 

"พิม"

 

 

 

"ว่าไงป๊อปปี้"

 

 

 

"เธอเป็นลูกอุปถัมภ์ของครูใหญ่ไมเคิลใช่ไหม งั้นเธอก็ต้องรู้จักฟางสินะ" ป๊อปปี้ถามพิม ก่อนจะหันไปมองฟางต่อ แต่กลับไม่พบเธอแล้ว

 

 

 

"อือ ฉันรู้จัก นายถามทำไมหรอ สนใจยัยนั่นอย่างนั้นสิ ฮ่าๆ" พิมถามพร้อมยิ้มขำให้กับป๊อปปี้

 

 

 

"เธอขำอะไร"

 

 

 

"ก็ป่าว ไม่ว่าใครที่มาที่นี่ต่างพากันถามถึงยัยนั่นตลอด"

 

 

 

"เธอไม่ชอบหรือยังไงที่มีคนถามถึงฟาง"

 

 

 

"ป่าวนะ นี่นายคิดว่าฉันเป็นนางมารร้ายขี้อิจฉาหรอไง ฉันป่าวนะ ฮ่าๆ" พิมหัวเราะนิดๆ ก่อนที่คนที่เธอพูดถึงจะเดินมาทางโต๊ะนั้น

 

 

 

"พิมหัดเป็นเด็กขี้อิจฉาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮ่าๆ" ฟางเดินมาพร้อมหัวเราะนิดๆ ป๊อปปี้จ้องมองฟางทันทีที่เธอมา "ฉันมีเรื่องจะคุยกับพิมน่ะขอตัวพิมสักแปปนะ" ฟางพูดพร้อมยิ้มแบบเป็นเชิงขอร้องทุกคน ก่อนที่จะเหลือบตาไปมองป๊อปปี้ที่จ้องเธออยู่

 

 

 

"เดี๋ยวฉันมานะเพื่อนๆ" พิมพยักหน้าให้ฟาง ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณที่เมื่อคืนไม่มีใครออกมาเพ่นพล่านกันนะ วันนี้ขอให้ตั้งใจเรียน" ครูใหญ่ไมเคิลออกมาพูดให้โอวาทแก่นักเรียน ก่อนจะจบโอวาทและเดินออกไปจากตรงนั้น ทุกคนต่างเดินไปยังห้องเรียนของตนเองทันที

 

 

 

"ที่นี่มีเรื่องแปลกๆไม่เว้นแต่ล่ะวัน" ป๊อปปี้สะพายเป้เดินไปพร้อมๆกับแก้ว เฟย์และเขื่อน

 

 

 

"แรกๆฉันก็รู้สึกแบบนาย แต่อยู่ไปสักพักมันเป็นเรื่องที่ฉันชินไปแล้ว ถึงแม้จะอยากรู้ แต่ก็ไมมีใครกล้าแหกกฎ" แก้วหันมาพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

"ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าที่นี่มันมีอะไรกันแน่" ระหว่างที่กำลังเดินไปเรียนนั้น ป๊อปปี้เห็นฟาง พิมและโทโมะยืนคุยกันอยู่ เขาจึงแยกจากแก้วแล้วเข้าไปแอบตรงกำแพง

 

 

 

"ฟางเธอก็รู้ว่าฉันโกหกเธอไม่ได้ ที่ฉันเห็นภาพ เด็กใหม่คนนั้น จะนำอันตรายมาหาเรา" พิมแตะไหล่ฟางพร้อมบอกในสิ่งที่เธอเห็น

 

 

 

"น้องไม่ควรยุ่งกับหมอนั่น" โทโมะบอกฟางอีก

 

 

 

"มีคนแอบฟังเราอยู่ เอาไว้ค่อยคุยกันที่บ้านเถอะค่ะ" ทุกคนต่างหันไปมองป๊อปปี้ที่แอบอยู่หลังกำแพง หลังฟางพูดจบ

 

 

 

"เอ่อ ขอฉันคุยกับฟางสักแปปสิ" ป๊อปปี้ที่เห็นว่าทั้งหมดมองมาที่เขาจึงเรียกฟางเข้ามาหา

 

 

 

"แล้วเจอกันค่ะ" ฟางบอกพิมและโทโมะ ก่อนทั้งสองจะเดินออกไปจากตรงนั้น ฟางจึงเดินไปหาป๊อปปี้

 

 

 

"นายมีอะไร"

 

 

 

"คือฉัน.."

 

 

 

"จะถามเรื่องสีดวงตาของฉันงั้นหรอ คงเป็นเพราะแสงมันกระทบที่ตาฉันน่ะ และฉันใส่คอนแทค" ฟางยกยิ้มนิดๆแล้วเปิดกระเป๋าหยิบตลับคอนแทคเลนส์ให้เขาดู

 

 

 

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไร แล้วเธอรู้ได้ยังไง" ป๊อปปี้ขมวดคิ้วสงสัยฟาง

 

 

 

"ฉันก็พอเดาออกนะว่านายอยากรู้อะไร และฉันขออย่างนึง เลิกเอาเรื่องสีดวงตาของฉันและพี่โทโมะ หรือคนอื่นๆในครอบครัวฉันไปพูดกันสักที มันน่าตลกสิ้นดีที่พวกนายเอาแต่พูดในสิ่งที่มันไม่ใช่เรื่องจริง"

 

 

 

"โอเค แล้วฉันจะบอกให้"

 

 

 

"งั้นฉันขอตัว ยังดีที่นายเลือกที่จะมาคุยกับฉันตรงๆดีกว่าเอาเรื่องของฉันไปพูด" ฟางยกยิ้มให้ป๊อปปี้ ก่อนที่เธอจะเดินไปเรียน

 

 

 

"แปลกคนชะมัด" ป๊อปปี้คิดในใจแล้วมองแผ่นหลังของร่างบางที่เดินไปไกลแล้ว ฟางกระตุกยิ้มนิดๆหลังที่เดินออกมา เพราะเธอได้ยินในสิ่งที่ป๊อปปี้คิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หญิงเขียด Talk
แหะๆ สวัสดีจ้า เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เป็นการเอาหนังหลายๆเรื่องที่เคยดูมาผสมกัน ตั้งใจแต่งมากเลยนะ อยากให้ลองอ่านกันก่อน เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยน้า ;-;