fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

จู่ๆก็ถูกลากออกมา
แถมตอนนี้ก็กำลังเดินเตร่อยู่แถวๆถนนคนเดิน
"ไหนบอกว่าจะซื้อรองเท้า"
"ไม่ได้บอกซักคำ"
"แล้วที่บอกกัปตันไปแบบนั้น"
"โกหก"
"อาโอมินะคุง!"
"บอกแล้วไงว่าเบื่อ ขืนอยู่ต่อฉันได้ฆ่าคนแน่ สายตาพวกบ้านั่นมันมองเธอจะเห็นทุกส่วนอยู่แล้วไม่รู้ตัวอีก"
"เอ๊ะ?"
"ไม่ชอบ"
สั้นๆง่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจรึเปล่า
"บ้า ฉันไม่ได้แก้ผ้านะ พวกเขาจะมองก็ช่างสิ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย"
"บอกว่าไม่ชอบไงเล่า"
"จ้าๆ"
โมโมอิรับส่งๆ คิดอยู่ว่าวันนี้อาโอมิเนะมาแปลก ปกติไม่เคยสนใจใคร แถมชอบทิ้งเธอไว้ตลอด ขนาดบาสเก็ตบอลยังซ้อมบ้างโดดบ้าง เป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตแบบสิ้นเปลืองเวลาที่สุด
"ไหนๆก็มาแล้ว จะซื้ออะไรรึเปล่า"
"แล้วแต่เธอ"
"ฉันไม่มีอะไรจะซื้อตอนนี้หรอก"
"งั้นไปหาของกินกัน"
"เอางั้นก็ได้ อ๊ะ!"
ปึก!
จะเพราะทางเดินมันแคบหรือว่าคนเยอะก็ไม่รู้ล่ะ แต่โมโมอิถูกใครคนหนึ่งชนจนเซจะล้มก้นกระแทก โชคดีที่มีแขนของคนข้างๆช้อนเอวเอาไว้
"โอ่ย ระวังหน่อยสิ"
"ขะ ขอโทษครับ!"
แล้วเจ้าคนนั้นก็เปิดแน่บ
"ขอบใจนะ"
"รีบเดินเหอะ"
"อะ อื้อ"
มือหนาสีเข้มผละจากเอวคนตัวเล็กกว่าและเปลี่ยนมาจับมือบอบบางนั้นเอาไว้แทน ดึงให้ร่างบางให้เข้าไปใกล้จนชิดและเดินไปทั้งอย่างนั้น
"ทีนี้ลองมาชนสิพ่อจะถีบมันให้" ขู่ได้อีกแน่ะ
ตึกตักๆๆๆ.......
อะไรกันเนี่ย ทำไมจู่ๆใจมันถึงเต้นแรงจนผิดปกติ
มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย....

"เป็นอะไรไป"
"เอ๊ะ?"
"ไม่สบายรึไง"
"เปล่า"
"อยากกินอะไร"
พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ร้านแม็คแล้ว 
โมโมอิมองคนตัวสูงที่สั่งของกินเหมือนไปเลี้ยงคนซักสิบคนอย่างนั้นล่ะ ก่อนที่เขาจะหันมาทางเธอแล้วก็ถามอีกครั้ง
"เอาอะไรดี"
"ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่"
"ถ้างั้น ....ไอศกรีมซันเดย์ที่หนึ่งครับ"
หันไปสั่งให้เสร็จสรรพ

"แปลกไปจริงๆด้วย"
"อะไร?"
"อะ เปล้าจ้ะ ไม่มีอะไร" ^___^
โมโมอิโบกมือหย็อยๆ แล้วทุกอย่างก็เงียบลงไปอีก อาโฮ่ยังไงก็คือเจ้าอาโฮ่นั่นแหละ เบอเกอร์ไก่เทอริยากิเป็นสิบๆอันถูกยัดเข้าปากเอซมือหนึ่งของโทโอวซะเรียบ ไม่รู้ว่าไปอดอยากมาจากไหน ส่วนโมโมอิ ตักแค่ไอศกรีมเข้าปากสามคำก็อิ่มจนกินต่อไม่ไหวแล้ว
ชึ่บ!
ห๊ะ!=___=....
มือสีแทนหยิบเชอร์รี่ที่วางหน้าไอศกรีมขึ้นมา
"อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นฉันเอา"
"อ๊าาาาาาาาา!!!! เชอรร์รี่ของฉัน ไดจังหยุดนะ!!!!!"
โมโมอิลุกพรวด แทบจะโดดไปคว้ามือหนาจอมขโมยนั้นไว้ไม่ทัน
เกิดการยื้อแย่งเชอร์รี่ลูกเดียวกัน ต่อหน้าพนักงานขายในร้าน ต่อหน้าลูกค้าในร้านที่มีไม่กี่คนที่พากันอมยิ้มกลั้นหัวเราะกันเต็มที่
"ก็อิ่มแล้วไม่ใช่เหรอ เสียดายของ"
"ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าอิ่ม!"
"หน้าบอกบุญไม่รับขนาดนั้นนี่"
"ไดจังไม่มีสิทธิ์มาแย่งของคนอื่นเค้ากินนะ!"
"ใครว่า นี่ฉันเป็นคนจ่ายเงินต่างหาก"
"แต่มันเป็นของฉันย่ะ!"
ไม่มีใครยอมใคร ไม่อายสายตาผู้ใดด้วย
ซ้ายขวาซ้าย!
ปี๊ดปี้ปิ๊ด!
งั่ม!!!!
"อ๊ากกกกก!!! ยัยบ้ากัดมือช้าน!"T[]T+
ในที่สุด เชอร์รี่เจ้าปัญหาก็ถูกสาวผมชมพูคาบเข้าปาก แต่คงพลาดไปหน่อยเพราะปากบางๆชุ่มชื้นของเธอดันงับเอามืออาโอมิเนะไปด้วย
มันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก แต่รู้สึกจั๊กจี้ชะมัด เหมือน...เอ เหมือนอะไรนะ
"อ้อ!....อ้อซัทสึกิเบอร์สอง"
ห๊ะ? =[]=+++
งั่มมมมมม!!!!
กัดมันแรงกว่าเดิม
"เย้ย!"
"ไดจังบ้า หาว่าฉันเป็นหมาเหรอ!"
"ฉันพูดเมื่อไหร่! ไม่ได้พูดซักหน่อย ไม่เค้ยไม่เคย ปล่อยซะทียัยบ้ามันเจ็บ!"=[]=+
คราวนี้เจ็บจริงๆแฮะ
"ฮึ!"
.......
.....

"ยัยบ้าเอ๊ยกัดมาได้ ถ้ามือฉันขาดเล่นบาสไม่ได้เธอต้องรับผิดชอบด้วย!"
"บ้า! ไม่ได้กัดแรงขนาดนั้นซะหน่อย"
สองร่างต่างไซส์ต่างสีเดินไปเรื่อยๆ ยังวนเวียนอยู่ย่านการค้า จนผ่านมาถึงร้านรองเท้าจริงๆ
"ไดจัง ไหนๆก็มาแล้ว แวะดูรองเท้ากันก่อนมั้ย"
"หืม...ก็ได้"
"โอ้! มีรุ่นใหม่ออกมาด้วยล่ะ แล้วก็...."
เซียนเรื่องรองเท้าต้องยกให้แม่สาวคนนี้จริงๆ แบบนี้ไงอาโอมิเนะถึงไม่เดือดร้อนเรื่องรองเท้าเหมือนคนอื่นๆ เขาชอบให้เธอมาซื้อรองเท้าเป็นเพื่อนตลอด เวลามองเธอมุ่งมั่นกับอะไรซักอย่างมันทำให้อาโอมิเนะรู้สึกชอบ จนถึงขั้นเสพติด
"มิเนะคุง...อาโอมิเนะคุง...ไดจัง!"
"อะ! หา"
"เหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรไปน่ะ"
"เปล่า มีอะไรอีกล่ะ"
"อ่ะ นี่จ้ะ"
ชึ่บ!
มือเรียวๆยื่นบางอย่างมาตรงหน้า มันคือเชือกผูกรองเท้า
"เอามาให้ฉันทำไม"
"ก็เอาไปเปลี่ยนคู่เดิมไง ฉันเห็นว่ามันสึกแล้วขืนใส่ลงเล่นต้องบาดเจ็บแน่ๆ เพราะงั้นแหละ กลับถึงบ้านแล้วจัดการเปลี่ยนเชือกรองเท้าเลยนะ เข้าใจ๋!"
"ชิ ยุ่งจริง ทำตัวเป็นผู้พิทักษ์ขนาดนี้ไม่ไปเปลี่ยนให้ฉันซะเลยล่ะ"
"ได้สิ"
"หา?" =___=:
"ให้เปลี่ยนเชือกรองเท้าใช่มั้ย งั้นก็กลับกันเถอะ"
ง่ายขนาด อะไรเข้าสิงยัยนี่วะเนี่ย =____="
กลับมาถึงบ้านอย่างไว บังเอิญว่าวันนี้แม่กลับเร็วด้วย
"อ้าว ซัทสึกิมาเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ"
"สวัสดีค่ะ ขอรอบกวนด้วยนะคะ"
"วันนี้มาสอนการบ้านไดกิเหรอจ๊ะ"^___^
"เปล่าหรอกค่ะ คือหนู"
"ไปที่ห้องฉันกัน ซัทสึกิ"
ไม่พูดเปล่า แขนล่ำๆใต้แขนเสื้อนั่นยังกอดเกี่ยวคอสาวเจ้าเดินขึ้นบันไดไปหน้าตาเฉย
มันเป็นเรื่องปกติของเพื่อนที่โตมาด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้...
"ไดกิ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก"
"ใครสนล่ะ ยัยซัทสึกิน่ะให้ฟรีๆก็ไม่มีใครเอาหรอกแม่ อันตราย"
ปากมัน....=____="
ไม่กี่วินาทีต่อมาคุณนายอาโอมิเนะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรพังสองสามอย่างดังมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของลูกชาย
ก็สมควรอยู่...
หลังจากสั่งสอนคนปากเสียพอเบาะๆ โมโมอิก็จัดการร้อยเชือกรองเท้าอยู่เงียบๆ อาโอมิเนะหัวโนยังนั่งหมอบคางเกยโต๊ะมองอยู่เงียบๆเหมือนกัน
"แล้ว...วันหยุดนี้ไดจังจะไปเล่นบาสกับพวกเท็ตสึคุงเหรอ"
"ก็คิดอยู่ เท็ตสึชวนไว้น่ะ แล้วเธอจะไปมั้ย"
"ฮืม...ไม่รู้สิ อาจจะไม่ว่างเพราะฉันต้องไปเก็บข้อมูลวางแผนการแข่งกับพวกรุ่นพี่ที่ชมรมล่ะ"
"เฮ้ย ไม่ได้ ห้ามไปกับเจ้าพวกนั้นฉันไม่อนุญาต ถ้าจะไปฉันก็จะไปด้วย"
"เห~ ปกติไดจังชอบทิ้งฉันไว้ให้พวกรุ่นพี่เค้าดูแลฉันมาตลอดเลยนี่นา นึกอะไรขึ้นมาล่ะ"
"ไม่รู้ ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไป"
"งี่เง่าน่ะไดจังไม่มีเหตุผลเอาซะเลย"
"เรื่องของเธอฉันต้องมีเหตุผลด้วยรึไง ตกลงจะไปมะ"
"ดูก่อน"
"เดี๋ยวไปรับ เตรียมตัวเอาไว้ล่ะ"
"อืม ก็ได้...งั้นฉันจะทำ..."
"แม่บอกว่าจะทำข้าวกล่องให้ด้วย"
ดักเอาไว้ก่อน เพราะรู้ดีว่าคุณเธอจะพูดอะไรออกมา แค่ไม่อยากให้การเล่นสตรีทบาสกับเพื่อนๆมันเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตน่ะ=____='
"เอ้า! เสร็จแล้ว"
"โอ้"
"งั้นฉันกลับก่อนนะ..อะ "
พรืดดดดด~
"ว้ายยยยยยยยยยย!!!!" >[]<!
ลุกขึ้นยืนไม่เท่าไหร่ก็ดันเหยียบหนังสือโป๊ของเจ้าอาโฮ่ที่มันทิ้งเอาไว้ใกล้ๆซะจนลื่นหน้าหงาย
"ซัทสึกิ!"
โครมมมมมมม!!!
ตึงงงงงงงงง!!!
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและมันก็จบลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งเอาไว้แค่สภาพไม่จืดของคนสองคนที่กองกันอยู่ ...บนพื้น=___='
โชคดีที่อาโอมิเนะไวกว่าโดดข้ามโตีะมารับโมโมอิไว้ทันก่อนที่เธอจะหงายหลังหัวฟาดขอบโต๊ะ แต่...
สารรูปตอนนี้มัน~~ พูดยาก=___='
มือหนาสีแทน จะๆๆๆๆจับหน้าอกอวบอิ่มนั่น เต็มสองมือ!
สภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"อะๆๆๆ~~ อีตาบ้าลามกกกกกกกกก!!!!"O/////[]////O!!!++++
"ขอโทษ! ไม่ได้ตั้งใจ!"O/////O!
"ปล่อยสิยะ!!!!">///////<
"เธอก็ลุกออกไปเซ่! เธอนั่งทับฉันอยู่นะยัยบ้า!"=/////="
"ก็ปล่อยฉันก่อนซียะ!"=///[]///=+
ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
โมโมอิดิ้นดุ๊กดิ๊กคลานลงจากตักอาโอมิเนะแบบทุลักทุเลส่วนเจ้าตัวดำล่ำบึ้กยังอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งหลังพาดขอบโต๊ะอยู่ท่าเดิม และพอจะขยับ เจ้าตัวก็หน้าย่นขึ้นมาทันที
"เจ็บ~"
"เอ๋? ...หา! เจ็บ! ไดจังบาดเจ็บเหรอ!!!"
โมโมอิลืมเรื่องน่าอายเมื่อกี้ไปสนิทเมื่อเทียบกับความห่วงเรื่องอาการบาดเจ็บของคนตรงหน้า
"หลังฉัน"
"เจ็บมากรึเปล่า แล้วยังเจ็บที่อื่นอีกมั้ย"
"เออน่ะ นิดหน่อย แล้วเธอไม่เจ็บตรงไหนนะ"
โมโมอิส่ายหน้าแทนคำตอบ ถ้าอาโอมิเนะไม่เข้ามารับเธอเอาไว้ป่านนี้คนที่หัวฟาดขอบโต๊ะคงจะเป็นเธอก็ได้ ตาสีใสมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสนใจหลังตัวเองเป็นพิเศษ ไม่นิดหน่อยละมั้งแบบนี้ ก็หลังฟาดขอบโต๊ะไปซะขนาดนั้น
"ขอบใจนะไดจัง เลยต้องมาเจ็บตัวแทนฉันเลยสิเนี่ย"
"เล็กน้อยน่ะ
"เดี๋ยวทายาให้ ถอดเสื้อออกสิ"
"เอ่อ~" =_____="
ง่ายจั๊งยัยนี่ คิดรึเปล่าว่าคนตรงหน้าเธอเป็นผู้ชายส่วนเธอเป็นผู้หญิงนะเห้ย! และที่นี่มันก็ห้องนอนผู้ชาย! แล้วเธอยังจะมาบอกให้ผู้ชายเปลื้องผ้าอีกเหรอ
"ไม่ล่ะ ฉันไม่เป็นไร"
"อย่าพูดงั้นสิ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง อย่าใจเสาะไหน่อยเลยน่าไดจัง"
"ใครใจเสาะฟะ!" =[]=+
"งั้นก็ถอดเสื้อออกซะ ฉันจะทายาทให้เอง เร็วหน่อยนะมันจะค่ำแล้วฉันรีบกลับบ้าน"
=____=+++
อาโอมิเนะคิ้วกระตุกตึกๆ ท่าทางเขาต้องต้องยอมก่อนที่ยัยนี่จะเป็นฝ่ายเข้ามากดหัวถอดเสื้อให้เขาด้วยตัวเอง

"เห~ แผลถลอกล่ะ"

ถึงผิวจะเข้มแต่ก็มองเห็นรอยถลอกห้อเลือดชัดเจน โมโมอิทายาอย่างเบามือที่สุด สายตาสำรวจแผ่นหลังล่ำๆนั่นไปพลางๆ
ถึงเจ้าไดจังนี่จะสวมเสื้อกล้ามโชว์บ่อยๆแต่ก็ไม่ค่อยใส่ใจ พอมาเห็นใกล้ๆแล้วรู้สึกทึ่งกับกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบนี้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะลองจิ้มกล้ามเนื้อล่ำๆนี่ดูซักสองสามที
จึกๆๆ....
"ทำอะไร"=___=
"ฮืม...เป็นผู้ชายนี่ดีจังเลยน้า~ มีกล้ามด้วย ฉันอิจฉาไดจังจริงๆเลย ถ้าฉันเป็นผู้ชายบ้างก็ดีสิน้า~"
=____='''......"เป็นผู้หญิงแล้วไม่ดีตรงไหน"
"ไม่รู้สิ ฉันคงอยากเล่นบาสกับไดจังบ้างล่ะมั้ง คุณฟุคุสะเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่เธอก็เป็นถึงนักบาสเก็ตบอลเชียวนะ ฉันอิจฉาจังเลย"
แปะๆ...
ว่าแล้วก็ตีกล้ามล่ำๆนั่นซักสองสามที แรงเหมือนมดไต่พอรู้สึกจั๊กจี้ อาโอมิเนะไม่ได้เบี่ยงตัวหลบ ไม่ได้ลุกหนี แต่ปล่อยให้แม่สาวหัวชมพูทั้งตีทั้งจิ้มกล้ามเนื้อด้านหลังเขาเล่นตามใจเธอ
อยากเล่นบาสกับเขาเหรอ น่าขำ 
แต่ถ้าซัทสึกิเล่นบาสเป็นจริงๆ มันคงสนุกน่าดู
แต่...ไม่เอาดีกว่า เธอเป็นแบบนี้แหล่ะดีแล้ว
"ซัทสึกิ"
"หืม"
"อย่าไปทำแบบนี้ให้ใครนะ"
"หา?"
"ทายา....อะไรก็ช่าง อย่าทำให้ใครนะ"..........ที่เธอจะทำให้ได้ต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น

"อืม ไม่ทำหรอก"
จึ้ก!
"ฮึก~ ทะ ทำอะไรฟระ!" =[]=!
จู่ๆแม่เจ้าประคุณก็จิ้มบั้นเอวเขาซะงั้น
อาโอมิเนะยืดตัวแทบทันที มันรู้สึกจั๊กจี้สุดฤทธิ์
"เห...กล้ามเนื้อตรงนี้ขยับได้ด้วย งั้นขอลองอีกทีนะ"^___^*
"เฮ้ย!" =[]=!
จึ้กๆๆๆ....
"อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ ยะ หยุดนะซัทสึกิ มันจั๊กจี้! ฮะๆๆ"
ร่างกายล่ำๆดิ้นพล่านเหมือนไส้เดือน หัวเราะจนน้ำตาเล็ด
ไม่ไหว ถ้าไม่หยุดยัยนี่เอาไว้ก่อนต้องหัวเราะจนปวดตับแน่
คิดแล้วก็เอี้ยวตัวกลับมาคว้ามือซุกซนสองข้างนั้นรวบไว้ด้วยกัน
หมับ!
"สนุกพอรึยัง ยัยบ้านี่"
"เห๊ะ! " O____O!
แววตาเหี้ยมมาเชียว จนโมโมอิต้องยอมถอย
แต่ว่า..."
หยุดก็ได้ ปล่อยฉันสิ"
"ง่ายไปเธอทำฉันก่อนะ"
"หา?"
"ฉันจะเอาคืน~"^_____^++++
"เอ๋!!!!!!! o[]o!!!!! วะ ว้ายยยยยย!!!!!ฮะๆๆๆๆๆๆๆ หยุดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!~~~~~"
ทีใครทีมันสิ =_____=*
"ฮะๆๆๆ พะ พอแล้ว~แฮ่กๆๆ.....ไม่ไหวแล้ว"
สองมือเรียวเกาะไหล่อาโอมิเนะ ลมหายใจแรงๆรดต้นคอตามจังหวะหายใจที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อกที่แนบกับอกเขารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่มันรัวเหมือนกลองเลย
แกล้งแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ย ร่อแร่เชียว
"อาโอมิเนะ ไดกิ ไอ้คนบ้าเอ๊ย"
"เธอทำฉันก่อนนะ ฉันเอาคืนบ้างไม่เห็นเป็นไร ยุติธรรมดีมั้ยล่ะ"
"ตรงไหนมิทราบ!!!" O[]O++++
"น่าๆ หายกันแล้ว แล้วก็...จะอยู่อย่างนี้อีกนานมะ" =____="
นั่งตัก กอดคอ ซบหน้ากับอกเปลือยๆของผู้ชาย ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ฉันก็คิดนะเห้ย! คิดมากด้วย ใจมันเต้นแรงไม่เป็นส่ำแล้วเนี่ย
"ถ้าอีกสิบวิเธอไม่ลงไปฉันคงคุมอารมณ์ไม่อยู่"
ผัวะ!!!
เสื้อเชิ้ตถูกขว้างไปติดหน้าเจ้าคนกะล่อนทันที
"ใส่เสื้อได้แล้วไป๊~"O//////O++
"คร้าบๆ~"
"อีาาาาาาาาาาา!!!! ดูซิเนี่ย ค่ำจนได้!"
"กินข้าวก่อนค่อยไป เดี๋ยวไปส่งเองน่า"
"แหงล่ะ ความผิดของไดจังนี่"
"ไหงมาโทษฉันคนเดียวล่ะเห้ย เธอก็ด้วยแหละ"
"ไม่รู้ไม่ชี้!"
เออๆ...........คร้าบบบบบบบบบบบบบบ~~v____v+++

ที่เป็นอยู่ตอนนี้
มันเรียกว่าเพื่อนกันได้รึเปล่านะ
การกระทำของคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปแอบแฝงอยู่.....แล้วมันคืออะไรล่ะ
จะใช่....บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจนี้รึเปล่านะ

___________________________________________________________