Caressing รอเวลารัก

 

 

 

ตอนที่2.เธอต้องอยู่กับพี่

 

 

 

ร่างสูงนั่งข้างเตียงมองร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่มาสองชั่วโมงแล้ว มุมปากหนายิ้มน้อยๆ พรางมองร่างเล็กไม่วางตา เขาไม่ทำอะไรเลยสองชั่วโมงที่ผ่านมา เอาแต่นั่งจ้องคนตัวเล็กอย่างนี้ไม่ห่าง

 

 

คนตัวเล็กที่สติเริ่มกลับคืนมาตาสวยค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับให้ภาพเบลอที่มองเห็นค่อยๆ เริ่มชัดขึ้น สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาของเธอคือเพดาน ก่อนที่แก้วจะหันหน้ามองไปรอบๆ สายตาสะดุดที่คนตัวสูงนั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่ข้างเตียง ไม่รอช้าแก้วเด้งตัวขึ้นมาแล้วถอยชิดหัวเตียงอัตโนมัติ

 

 

“กลัวอะไรหืม”เสียงทุ้มเอ่ยถามเชิงหยอกล้อ

 

 

“ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นี่นาย นายทำอะไรชั้นรึเปล่า?!!”แก้วเอามือขึ้นมาปิดหน้าอกเป็นรูปกากบาด พร้อมรีบถามคำถามรัวและเร็ว

 

 

“แล้วคิดว่าทำรึเปล่าล่ะ”คนตัวสูงเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มหวาดวะแวงก็ยิ่งได้ใจ ใช้มือเท้าเตียงนุ่มแล้วคลานหาคนตัวเล็ก

 

 

“ออกไปนะ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นชั้น ชั้นต่อยนายจริงๆด้วย ตบ ตบด้วยนะ!!”แก้วออกคำขู่ก่อนจะค่อยๆถอยห่างจากคนตัวสูงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับคนตัวสูงที่เลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

 

“น่ากลัวจังเลยนะเรา”

 

 

“กรี๊ด!”

 

 

หมับ!

 

 

คนตัวสูงคว้าเอวคนตัวเล็กที่กำลังจะถอยจนล่วงตกเตียงขึ้นมาทำให้ตอนนี้ร่างของแก้วกำลังทับร่างสูงอยู่ และปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างจัง ก่อนที่แก้วจะดีดตัวออกมาแล้วใช้มือปิดปากพร้อมมองหน้าคนตัวสูงอึ้งๆ นิ่งๆ

 

 

“ลวนลามพี่ทำไมครับเนี่ย”ร่างสงพดแล้วดันตัวเองให้ขึ้นมานั่ง

 

 

“นาย! นายขโมยจูบชั้นอีกแล้ว!”แก้วชี้หน้าคาดโทษ

 

 

“เอ้ะๆ คิดดีๆ นะครับ ใครที่จูบใครกันแน่”

 

 

“กรี๊ดดด ก็นาย เพราะนาย เพราะนายนั่นแหละที่ดึงชั้นเข้าไปทำให้มันเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้!”

 

 

“มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย”ยังไม่เลิกยียวนกวนประสาทคนตัวเล็ก คนตัวสูงยกนิ้วโป้งขึ้นมาปาดปากตนเองแล้วมองแก้วด้วยสายตามีเลศนัย

 

 

“อี๋ อย่ามามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นนะ”พูดจบแก้วก็รีบลงจากเตียงก่อนจะพยายามวิ่งออกจากห้อง แต่มีหรือคนตัวสูงจะปล่อยให้เธอออกไปง่ายๆ ร่างสูงพุ่งเข้ามาจับแขนคนตัวเล็กก่อนจะเหวี่ยงให้ไปนอนเตียงเหมือนเดิมพร้อมโถมตัวเข้ามาทับ

 

 

“ปล่อย ปล่อยนะ!!”แก้วดิ้นสู้มือคนตัวสูง

 

 

“จะไปไหน”คนตัวสูงถามเสียงเข้มก่อนจะกดคนตัวเล็กที่ไม่ยอมอยู่เฉยทำให้คนตัวเล็กเจ็บแล้วนอนนิ่ง

 

 

“ชั้นจะกลับบ้าน ปล่อยชั้นไปเถอะนะ”แก้วส่งสายตาวิงวอนขอรอง

 

 

“ไม่ได้ เธอเป็นของพี่”

 

 

“ไม่ ชั้นไม่ใช่ของนาย และชั้นไม่ใช่ของใคร!”

 

 

“แต่พ่อเธอแพ้พนัน จดหมายก็อ่านแล้วนี่”คนตัวสูงพยายามเจรจา

 

 

“แต่ชั้นไม่ได้ยินยอมซะหน่อย ยังไงผู้ปกครองชั้นก็คือพ่อชั้น นายไม่ใช่ และนายไม่มีสิทธิ์มาควบคุมตัวชั้น แล้วก็ปล่อยได้แล้วมันเจ็บนะ!”แก้วโวยวายคนตัวสูงจึงคลายให้แต่ไม่ปล่อยเธอให้ลุกในทีเดียว

 

 

“พี่เป็นผู้ปกครองเธอ และพี่มีเอกสารว่าพี่เป็นผู้ปกครองเธอถูกต้องตามกฎหมาย”แก้วเริ่มลอกแลกเพราะไม่มีอะไรจะสู้แล้ว ถ้าเขามีหลักฐานขนาดนั้น

 

 

“แล้วนายจะเอาชั้นไปทำอะไร ชั้นไม่มีประโยชน์หรอกนะ ปล่อยชั้นไปตามทางของชั้นเถอะ”คำวิงวอนจากคนตัวเล็กทำเอาคนตัวสูงใจสั่นเริ่มอ่อนไหว

 

 

“ถ้าพี่ปล่อยเธอไปเธอจะไปอยู่ที่ไหน”

 

 

“จะไปอยู่กับเพื่อน”

 

 

“ไม่ต้อง พี่ไม่มีทางปล่อยคนในปกครองของพี่ไปอยู่ลำบากนอกสายตาพี่แน่นอน ยังไงเธอก็ต้องอยู่กับพี่ แล้วพี่ก็ไม่เอาเธอไปทำอะไร เธอมีหน้าที่แค่เรียนไปให้จบแค่นั้น”คนตัวสูงพูดก่อนจะปล่อยให้แก้วเป็นอิสระ

 

 

“ทำไม”

 

 

“ทำไมอะไร”

 

 

“นายจะไม่เอาชั้นไปขาย หรือไม่เอาชั้นไปทิ้งที่ชานแดนที่ไหน เหมือนพวกละครที่พ่อติดหนี้เอาลูกมาขัดดอก หรือว่านาย นายจะเอาชั้นไปเป็นนางบำเรอใช่มั้ย ไม่นะ ชั้นยังเด็กอยู่เลย ม่ายยยย”โทโมะเบือนหน้าหนีทันที ก่อนจะยิ้มเยาะน้อยๆกับความคิดแบบเด็กๆของเธอ เอาจริงถ้าเขาจะทำแบบนั้นมันก็ทำได้ แต่ถ้าเค้าจะทำจริงๆ ก็อยากจะให้เธอเต็มใจ

 

 

“เงียบเถอะ-_- พี่จะทำแบบนั้นไปทำไม พี่เป็นผู้ปกครองเธอนะ พี่ต้องดูแลเธอสิ”แก้วเริ่มอ่อนลงเพราะเชื่อในคำพูดของเขา

 

 

“นายเป็นเจ้าหนี้พ่อชั้น แล้วทำไมต้องมาใจดีกับชั้นด้วย”

 

 

“แล้วทำไมพี่ต้องใจร้ายกับเธอ”คนตัวสูงตอบยียวน

 

 

“แล้วนายเป็นใคร ชื่ออะไร”เป็นคำถามทีควรจะถามตั้งนานแล้วแต่เหมือนสถานการณ์มันพาไปทำให้จนตอนนี้เธอยังไม่รู้ชื่อเขาสักที

 

 

“โทโมะ พี่ชื่อโทโมะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อะมาเเล้วววววววว ตอน2 ขอบคณทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นน้าาาา ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยเนาะ