Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

                  " นี้นาย เข้ามาทำไมฮะ เสียมารยาท " ดูเอาสิ ผู้ดีที่ไหนเขาทำกันเข้ามาไม่เคาะประตู

 

 

 

 

 

                  " มารยาทเขาไม่มีเอาไว้ใช่กับคนที่มีจิตใจต่ำช้าเหมือนพวกเเกหรอก "

 

 

 

 

                   " นี้นาย เป็นบ้าไรฮะมาถึงก็มาโวยวายใส่เเบบนี้! ลามปามชั้ลคนเดียวพออย่ามาลามปามพ่อชั้ล! " 

 

 

 

 

                 " ถามพ่อเธอดูสิว่ามันทำอะไรพ่อของชั้ล ! " โทโมะเดินมาพร้อมเขย่าเเก้วด้วยความโมโห จะไม่ห้โมโหได้อยางไนในเมื่อพ่อของเขาต้องพิการเพราะพวกเธอ

 

 

 

 

 

                " ป๊าทำอะไรลุงญาณวุฒิ " เมื่อเธอสบัดเขาออกได้ เธอก็หันไปถามผู้เป็นพ่อทันที ป๊าทำอะไรลงไป.. 

 

 

 

 

 

 

                ถึงครอบครัวพวกเราจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เเต่เธอรักพ่อของโทโมะเครพเหมือนลุงมาโดยตลอด ถึงเเม้ว่าพ่อของโทโมะจะไม่โอเคกับตนก็เเล้วเเต่ ท่านยังเป็นผู้ใหญ่ในสายตาเธอเสมอ

 

 

 

 

 

                 " ชั้ลไม่ได้ทำอะไรนิ มันยกหุ้นในบรอษัทนี้ทั้งหมดให้ชั้ลเอง " กรชวัลพูดเเล้วล้วงมือลงไปในลิ้นชักโต๊ะทำงาน พร้อมกับเอกสารสีขาวๆที่มีลายเซนพ่อของเเก้วเเละพ่อของโทโมะอยู่ 

 

 

 

 

 

 

               " ไม่จริง เเกหลอกใช้พ่อชั้ล " โทโมะพูดพร้อมน้ำตาใบหน้าอันเเดงกล้ำมือที่กำไว้ตลอดเวลา นี้เขาโมโหมากขนานนี้เลยหรอ ? 

 

 

 

 

 

 

               " จะโทษชั้ลฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะโทโมะ พ่อเเกมันติดหญิงจนหัวปักหัวปำเอง "

 

 

 

 

 

 

              " ใคร ! " 

 

 

 

 

 

             " อ่าวว นี้พ่อเเกยังไม่พาไปทำความรู้จักอีกหรือ "

 

 

 

 

 

 

               " ไอริน ? "

 

 

 

 

 

 

              " ก็คิดได้นิ " เมื่อกรชวัลพูดจบเขาก็ยิ้มเย้าเย้ยโทโมะอย่างผู้ชนะทันที 

 

 

 

 

 

 

              ไม่ใช่ว่าเขาไม่เตือนพ่อเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ เขาสั่งห้ามพ่อของเขาตลอดว่าให้เลิกยุ่งกับไอริน พ่อของเขาสัญญากับเขาว่าเลิกยุ่งเเล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดก็คือพ่อของเขาเอง 

 

 

 

 

 

 

               เเก้วยืนฟังเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ เธองงไปหมดเเล้วนี้พ่อของเธอทำอะไรไป ? เอาหุ้นของลุงญาณวุฒิได้อย่างไร จิตใจเขาโหดร้ายไปตั้งเเต่ตอนไหน รู้ว่าไม่ถูกกันเเต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดวิธีสกปกๆเเบบนี้ 

 

 

 

 

 

               " เอาหุ้นพ่อชั้ลคืนมาเดียวนี้นะ " โทโมะพูดพร้อมกระชากคอเสื้อของกรชวัลด้วยความโมโห เเก้วเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าห้ามทันที

 

 

 

 

 

                " หยุดบ้าได้เเล้วโทโมะ อย่ามาทำอะไรพ่อชั้ลนะ ! "

 

 

 

 

 

              เธอผลักเขาออกพร้อมกับป้องกันพ่อของเธอไว้ พ่อใครใครก็รักมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

           " เหอะ เเค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับที่พ่อเธอทำกับพ่อชั้ล "

 

 

 

 

 

 

 

             " พ่อชั้ลฆ่าพ่อนายทิ้งเเล้วหรอฮะถึงจะมาทำร้ายร่างกายพ่อชั้ลเเบบนี้ ! "

 

 

 

 

 

 

 

                  " เเก้วว !!! "

 

 

 

 

 

           จะไม่ให้เขาโมโหได้ไง ในเมื่ออีกคนกำลังพูดจาเหมือนเเช่งพ่อเขาอยู่ ดูเหมือนอีกคนจะตกใจเหมือนกันกับเสียงที่เขาตะคอกออกมาสักครู่ 

 

 

 

 

 

              " ว่าไงล่ะ ไอ้ญาณวุฒิตายยัง หึ " กรชวัลพูดอย่างเย้อเย้ยอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

              " ป๊า พ่อได้เเล้ว " เธอรีบหันไปห้ามพ่อของตนทันทีเธอยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของโทโมะ.. 

 

 

 

 

 

               " เตรียมไม่มีอนาคตที่ดีได้เลย จริญญา :) " ชีวิตเธอต้องพัง ชื่อเสียงนามสกุลศิริมงคลสกุลต้องย่อยยับ ให้สาสมกับที่พ่อของเขาต้องมาป็นเเบบนี้ 

 

 

 

 

 

               " นายจะทำอะไร " เธอกระซิบเขาอย่าเบาเพื่อไม่ให้พ่อของเธอได้ยิน 

 

 

 

 

 

              เขาไม่ตอบอะไรเเล้วเดินออกไปเลย ใจเธอร้อนใจเธอร้นว่าเขากำลังจะทำอะไรกันเเน่ เขาคงไม่คิดจะทำอะไรบ้าๆให้อนาคตเธอดับใช่มั้ย ? 

 

 

 

 

 

 

              " ป๊าาา ป๊าทำอะไรลุงญาณวุฒิ นายนั้นถึงได้โกรธเป็นฟื้นเป็นไฟเเบบนี้ "

 

 

 

 

 

              " ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อยู่ๆมันก็เป็นลมหัวฟาดก้อนหินไปเอง ป๊าไม่ได้ทำอะไร "

 

 

 

 

 

             " ฮะ ? เเล้วที่พ่อยึดหุ้นลุงญาณวุฒิมาเป็นของตัวเอง เรื่องนี้มันไม่จริงใชมั้ยป๊า "

 

 

 

 

             เธอพยายามโกหกตัวเองว่าพ่อเธอไม่ได้เปนคนเเบบนั้น พ่อเธอจิตใจดีเสมอเเต่ตอนนี้เเววตาของเขาดูโหดร้ายยิ่งนัก 

 

 

 

 

 

             " เเล้วลูกคิดว่าไงล่ะ "

 

 

 

 

 

             เธอพอจะรู้เเล้วว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าเธอไม่มีคดีก่อนกับโทโมะเธอคงจะไม่มานั่งกังวลอยู่เเบบนี้ถ้าเธอเหมือนเดิมกับโทโมะเหมือนเมื่อก่อนเธอคงจะยืนเคียงข้างพ่อเธอเยาะเย้ยพวกเขาไปนานเเล้ว เเต่ตอนนี้มันไม่ใช่..

 

 

 

 

 

 

              วันสอบวันสุดท้าย

 

 

 

 

             เเล้วววันนี้ก็มาถึง วันสุดท้ายในการสอบปลายภาคพร้อมลุ้นว่าตนจะติดที่มหาลัยไหนด้วย ตื่นเต้นล่ะสิ เเต่ใจชั้ลตั้งเเต่วันนั้น มาจนถึงวันนี้มันยังร้อนร้นเหมือนมันกำลังจะเตือนว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นไม่ดีในวันนี้ 

 

 

 

 

 

            เธอสพายกระเป๋าลงมาจากห้องสอบ ตอนนี้ทุกคนในเเถวน้้นที่ชั้ลเดินผ่านจับจ้องชั้ลเป้นจุดเด่น ชั้ลพยายามสำรวจร่างกายว่าชั้ลมีอะไรผิดปกติหรือป่าวเเต่ก็ไม่นิ ชั้ลพยายามเดินไปที่รถให้เร็วที่สุด

 

 

 

 

             พรึกกกกก 

 

 

 

 

 

            มีผู้หญิงรุ่นน้องสามคนเดินชนชั้ลจนล้ม เด็กพวกนั้นดูไม่เครพชั้ลเลยหน้าตาดูเยาะเย้ยที่เห็นชั้ลล้มลงไปอย่างนั้น กระโปร่งที่สั้นผิดปกติที่พวกเธอใส่ ใบหน้าขาววอกจนเทา ปากเเดงเเป๊ดดูเเค่นี้ก็พอจะมองออกว่าพวกเธออะ เเรด เเรง เเครไหน ! 

 

 

 

 

 

 

               " โอ้ย อะไรของน้องเนี้ย "

 

 

                 ชนล้มไม่พอกลับกระชากเเขนของเธอให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับพวกเด็กเเก่เเดดนั้น

 

 

 

 

            " นี้เองหรอ เจ้าของรอยสักผีเสื้อสีน้ำเงินฟ้าประกายชมพู "

 

 

 

 

 

 

               " น้องพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ "

 

 

 

 

 

            " อย่ามาตีหน้าซื่อ ! ที่มึงทำตัวเเบบนี้มึงเเอ๊บทอมใช่มั้ย มึงอยากอยู่ใกล้ผู้ชายมึงเป็นเเอ๊บเป็นทอมใช่มั้ย ! "

 

 

 

 

 

             รุ่นน้องคนที่ตัวหญิงที่สุดในนั้นเขย่าร่างของเธอจนทำให้เธอวินเวียนศีษะทันที มือของเธอพยายามปัดปกป้องตัวเอง เเต่ทำไงได้ก็รุ่นน้องคนนั้นเขาตัวใหญ่กว่าเธอนิ

 

 

 

 

 

 

           " มีใครอยากเห็นรอยสักนั้นชัดๆบ้าง ? " เด็กสองคนนั้นมารุมจับชั้ลเอาไว้เเน่น เเล้วมีอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพูดเสียงดังเพื่อให้คนเเถวนั้นมารุมล้อมเธอไว้

 

 

 

 

 

             " น้องจะทำอะไร ! "

 

 

 

 

           " กล้าเปิดให้พี่โมโมะดู เปิดให้พวกเราดูหน่อยจะเป็นอะไร ? " เธอพูดเเล้วเปิดโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา เธอเอารูปในโทรศัพท์นั้นให้ชั้ลดู รูปนั้นมันเป็นรูปเธออ ทีกำลังหลับไหลอยุ่บนเตียง เห็นเเค่หัวไปถึงไหล้ เเต่มันก็บงบอกชัดเจนว่าเธอกำลังเปลื่อยเปล่าอยู่ ! พร้อมเเคปชัน 'มีคนถามเข้ามาเยอะว่าเจ้าของรอยสักคือใคร ชัดเจนเนอะ ไม่เชื่อไปขอเธอดูได้เลยย"

 

 

 

 

 

              เห้ยยยยย เขาทำเเบบบนี้ได้ไงง !

 

 

 

 

 

................................................................................

ถ้าเรื่องนี้มีประมาน 50-70 ตอนอัพยังจะมีคนอ่านอยู่มั้ย เม้นบอกด้วยน่าาาา 

เเต่งไปเรื่อยยๆยังไม่รู้เลยว่าจะจบเเบบไหนน เเฮร่