Kiss Devil (ความรักของผู้ชายขนมหวานกับซาตานเอ๋อๆ)

8.2

เขียนโดย zeeto

วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 เวลา 23.09 น.

  10 ตอน
  3 วิจารณ์
  13.85K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) เค้กของผม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          “แป้งเค้ก ¼ ถ้วย, ไข่ไก่ 3 ฟอง , เนยสด ½ ก้อน , ผงฟู 1 ช้อนชา , น้ำตาลไอซิ่ง ½ ถ้วย , น้ำตาลทราย ¼ ถ้วย , ครีมออฟทาทาร์ ¼ ถ้วย , นมสด 1 ช้อนโต๊ะ , วานิลา 1 ช้อนชา และสุดท้ายแยมเสาวรส เตรียมของเสร็จซักที” วันนี้ผมจะลองทำเค้กสูตรที่ผมคิดเพื่อไอ้เด็กบ้าที่ไม่ยอมกินขนมหวานของผมเสียที  นี้เขาจะรู้ไหมว่าผมตั้งใจทำให้เขาขนาดไหนทั้งที่ความเป็นจริงเขาจะกินหรือไม่ผมไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่...ผมแค่อยากให้เขารู้ว่าการรักษารูปร่างมันไม่ใช่การอดมันมีวิธีตั้งเยอะแยะแต่ดันมางดในเรื่องแค่นี้ ไหนๆก็ไหนๆละในเมื่อไม่กินจะให้ทำไงได้ แม้ว่าเค้กวันนี้ผมจะทำขึ้นมาได้เพราะเขาแต่เขาไม่กินผมก็ไม่อยากเสียเปล่าถ้าทำแล้ว ลองเอาขายก็ได้นี่ ของแปลกใหม่เปรี้ยวอมหวานของแยมเสาวรส ผมว่ามันจะเป็นการครีเอทอาหารใหม่ที่หน้าสนใจเลยทีเดียว เพราะเสาวรสกลิ่นเขามักจะหอมยั่วยวนอยู่แล้ว  ว่าแต่ผ้ากันเปื้อนของผมไปไหนละ อ๋อจริงซิ...ผมเอาไปซัก เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็หมุนตัวเพื่อจะไปหยิบผ้ากันเปื้อนแต่

“อ้าว...มาตั้งแต่เมื่อไร”

“ก็มาทันเห็นคนบ่นพึมพำอะไรคนเดียวก็ไม่รู้...แล้วนี้พี่จะไปไหน”

“ไปหยิบผ้ากันเปื้อน”

“ไม่ต้องรอนี่แหล่ะเดี๋ยวผมไปหยิบให้ว่าแต่อยู่ตรงไหน”

“ก็บนห้องแหล่ะหน้าจะอยู่ตรงโต๊ะ”

“อือ...รอแปบ”

 

          ตั้งแต่กลับจากวังน้ำเขียวมาได้สองสามวันผมก็พึ่งจะหาเวลามาหาพี่นิวที่ร้าน ความจริงก็อยากมาตั้งแต่แรกแล้วแต่ด้วยความที่ว่าผมกลัวว่าพี่นิวเขาจะโกรธเรื่องที่ไปจูบเขา แต่มาเจอจริงๆพี่นิวกับทำตัวปกติเหมือนเดิมจะมีก็ผมนี้แหล่ะแปลกไปเอง วันนั้นที่วังน้ำเขียวหลังจากที่จูบพี่นิวไปผมก็นอนไม่หลับทั้งคืนจนเช้ากระทั่งกลับมาถึงบ้านก็ยังไม่วายจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จะให้หลบหน้าหรอ ผมคิดว่ามันไม่แฟร์กับพี่นิว เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ผมก็...จูบเขาผิดหรือเปล่าว่ะ ก็ตอนนั้นผมแค่รู้สึกว่าพี่นิวหน้าจูบก็เลยจูบ เฮ้อ...พอเถอะว่าแต่ผ้ากันเปื้อนๆ อยู่ไหน โต๊ะทำงาน

“อยู่นี้นี่เอง...เอ๊ะ??...” นี้อะไรเยอะแยะเต็มไปหมด

“สูตรเค้กสำหรับเอิร์ทเด็กเอ๋อ...ฮาๆๆๆ ดูเขียนเข้าเด็กเอ๋ออะไรหล่อขนาดนี้” พอเห็นสมุดและกระดาษที่จดสูตรต่างๆเพื่อทำเค้กให้ผมตรงหน้า ทำไมผมถึงรู้สึกดีใจแบบนี้ละ มีเขียนคำนวนค่าของน้ำตาล แคลอรี่ ไขมันด้วย แล้วอันนี้อะไรสรรพคุณของเสาวรส ยิ่งได้อ่านก็ยิ่งอดยิ้มไม่ได้ แค่คิดสูตรเค้กขึ้นมาต้องค้นคว้าหาข้อมูลผู้บริโภคขนาดนี้เลยหรือไง ผมวางกระดาษทั้งหมดลงก่อนจะเดินลงมาที่ห้องทำขนมข้างล่าง

 

          “ช้าว่ะ...นี้ไปเอาผ้ากันเปื้อหรือไปวางระเบิดห้องฉันว่ะ”

“บ่นจัง...อ่ะผ้ากันเปื้อน”

“ผูกให้เลยเห็นไหมมือเปื้อนแป้งเปื้อไข่หมดแล้ว”

“ห่ะ?..”

“ห่ะอะไรเร็วดิจะได้รีบทำ”

ผมหันไปพยักหน้าให้คนยืนเอ๋องงใส่ผมก่อนจะยกแขนขึ้นให้อีกคนเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ให้ ไอ้เด็กบ้าค่อยๆเอาผ้ากันเปื้อนมาคล้องคอให้ผมก่อนที่ผมจะหมุนตัวหันหลังให้ผูกด้านหลังให้ แม้จะพอเดาออกว่าที่ไอ้เด็กบ้ามาหาเพราะอะไร แต่จะให้ผมเริ่มก่อนก็ไม่ใช่ เอาจริงๆมันก็แอบเขินเหมือนกันนะที่อยู่ๆคนเคยจูบกันโดยที่ไม่รู้เพราะอะไรจะให้ปกติหรือเปลี่ยนไป มันก็คิดยาก แต่พอคิดถึงเรื่องดีๆที่ไอ้เด็กบ้านี้ทำให้ก็ไม่อยากจะเสียมิตรภาพดีๆไป เพราะฉะนั้นผมจะเลือกไม่ถือสาแล้วกัน ก็คนมันมานี้แหล่ะ อีกอย่างตอนที่โดนมันจูบผมเองก็...เผลอไปจูบตอบด้วยไม่ใช่หรือไง นี้ละนะเมาแล้วบ้าบอไปหมด

“ขอบใจ...ว่าแต่มาหามีไรป่ะ”

“เปล่า...พอดีมาต่อยมวยก็เลยแวะมาหา”

“ฟิตจังเลยนะ...แล้วกินไรมายัง”

“ยัง...ว่าจะมาหาคนทำอะไรให้กิน”

“เค้กป่ะละ”

“ไม่เอา...”

“เออ...งั้นรอไปก่อนเดี๋ยวผสมแป้งใส่เครื่องตีเสร็จจะทำสปาเก็ตตี้ให้กิน”

“อือ...”

“แต่...ไหนๆก็ไหนๆแล้วช่วยทำเค้กหน่อยดิ”

“ห่ะ!!!...พูดผิดป่ะเนี้ย”

“เออให้ช่วยทำเค้กหน่อยจะได้เสร็จเร็วๆพออบเค้กจะได้ทำอะไรให้กินไง”

“ครับ...ว่าแต่ให้ทำไรอ่ะ” เดี๋ยวช่วยหยิบพวกส่วนผสมนั้นให้ทีแล้วกันฉํนจะค่อยๆผลสมแป้งมันต้องใส่ทีละอย่างเดี๋ยวนายช่วยหยิบให้ที”

“โอเค...”

 

          ฮาๆๆๆ....เสียงหัวเราะของคนที่ตอนแรกบอกให้ผมช่วยหยิบวัตถุดิบให้ทำไมอยู่ๆกลายมาเป็นคนตีแป้งเองละ ตอนแรกยังบอกจะเอาใส่เครื่องตี

“เหนื่อย...ไหนบอกจะเอาใส่เครื่องตี”

“ก็อยากให้ลองทำดูเป็นไง”

“เหนื่อยดิว่าแต่เมื่อไรแป้งจะได้ที่เนี้ย”

“เออนะตีไปก่อน”

“ไรว่ะ...แล้วเมื่อไรจะได้กินสปาเก็ตตี้”

“ก็นี้ไงนายตีแป้งไปเดี๋ยวฉันจะไปต้มเส้นสปาเก็ตตี้แล้วก็ทำซอสพอเสร็จนายจะได้กินส่วนแป้งก็น่าจะเข้าที่พอดีได้อบ”

“ยุ่งยากจังวะ...”

“ยุ่งยากอะไรตรงไหนนายนะใจร้อนเอง”

“เร็วๆนะหิวแล้ว”

“เออ...ตีไปอย่าบ่นมาก”

ผมเอามือตีแป้งไปเรื่อยๆตามที่ถูกสั่งให้ทำตอนแรกผมก็มองว่าการทำเค้กมันก็ไม่น่าจะยุ่งยากอะไรแต่พอต้องมาทนตีแป้งเองเหมือนกับว่าผมไม่เข้าใจทำไมคนเราต้องมานั่งทำอะไรให้มันช้ายุ่งยากขนาดนี้ของกินก็เยอะแยะแต่กลายเป็นมาค่อยๆทำทีละอย่างกว่าจะได้กินอีก เพื่ออะไรกัน

“พี่นิว”

“ว่า...”

“พี่ไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรอเวลาทำเค้กพวกนี้”

“อือ...ก็มีบ้าง...แต่ผลลัพธ์จากการได้เห็นคนกินมันคุ้มกว่า”

“ยังไง...”

“ไม่บอกเดี๋ยวนายคอยดูเอาเองแล้วกัน”

“อะไรของพี่ชอบทำอะไรยุ่งยากจัง”

“นายเนี้ยนะ...”

 

          หลังจากสปาเก็ตตี้ที่ทำเสร็จได้จัดลงบนจานสองจานก่อนผมจะเดินถือไปวางให้คนที่นั่งยวดแจนตัวเองบ่นว่าเหนื่อยจนต้องนิ่วหน้าใส่ผมที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม

“เป็นไร...”

“ปวดแขนอะดิ”

“แค่นี้เอง...ไหนบอกว่าเข้าฟิตเนตบ่อยแค่นี้หมดแรงแล้วหรอ”

“มันเหมือนกันซะที่ไหนละ”

“ถ้าคิดว่ามันเหมือนมันก็เหมือนแต่ถ้าคิดว่ามันต่างมันก็ต่าง”

“พี่คิดได้เนอะ..”

“ก็เรื่องแค่นี้ป่ะว่ะ...อะกินเยอะๆ”

“ขอบคุณครับ...ไมเกรงใจแล้วนะ”

“เออ...”

ผมตักสปาเก็ตตี้ใส่ปากพร้อมกับมองคนตรงหน้าที่ตักสปาเก็ตตี้เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย คงหิวมากซินะ

“อ่ะนี้กุ้งแบ่งให้”

“ขอบคุณครับ...อร่อยมากเลยพี่นิว”

“กินของคาวแล้วกินของหวานต่อไหมละ”

“โนว...อย่ามาหลอกให้ผมหลงกลเลยพี่”

“เฮ้อออ...”

หลังจากกินสปาเก็ตตี้เสร็จแล้วผมก็ให้ไอ้เด็กบ้าเอาจานไปล้างส่วนผมนะหรอแป้งเค้กอบเสร็จแล้วก็เอามาปาดให้เป็นรูปทรงดีๆก่อนจะไปหยิบเอาครีมสดที่เตรียมไว้กับแยมเสาวรสที่ผมทำไว้ออกมา ทำแป้งเป็นชั้นๆดีกว่าผมค่อยๆใช้มีดตัดแป้งออกเป็นสามชั้นเท่าๆกันก่อนจะทาแยมเสาวรสที่ทำไว้ตามชั้นของแปงที่แบ่ง จากนั้นก็ปาดครีมสดปิดเนื้อแป้งให้เรียบร้อยก่อนจะค่อยๆตกแต่งหน้าเค้ก

“เค้กอะไรอะ”

“เค้กเสาวรส”

“เสาวรส?”

 

          เดี๋ยวนะเค้กเสาวรสงั้นหรอ นั้นก็หมายความว่าเค้กอันนี้คือเค้กที่เขาคิดขึ้นมาเพื่อผมใช่ไหม แล้วผมบอกพี่นิวตอนไหนว่าผมจะยอมกินเค้กของเขาอีกอย่างปอนด์ใหญ่ขนาดนั้น ตายแน่ๆ ไม่มีทางผมไม่มีทางกินเค้กก้อนนี้แน่ๆ

“เสร็จแล้ว...น่ากินเป็นบ้าเลย เดี๋ยวต้องถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน”

เสียงพี่นิวพูดพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองออกมาถ่ายเค้กที่พึ่งแต่งเสร็จสวยงามก่อนจะทำอะไรบางอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่นิวเขาทำอะไร

“เดี๋ยวๆพี่นิว...พี่จะเอาไปไหน”

“ขายดิ..”

“ขาย?...”

“เออ...”

“เฮ้ยได้ไงอ่ะ”

“อะไรของนาย...”

“ก็พี่จะเอาเค้กอันนี้ไปขายได้ไง”

“ก็ทำไมจะไม่ได้ว่ะ”

“ก็อันนี้มันเค้กที่พี่ตั้งใจคิดสูตรมาเพื่อผมไม่ใช่หรือไงพี่จะขายได้ไง”

 

          ผมมองหน้าคนที่หลุดปากพูดบางอย่างออกมา นี้ไอ้บ้าเขารู้ได้ไงว่าเค้กเสาวรสอันนี้มันคือเค้กที่ผมตั้งใจคิดเพื่อเขา อย่าบอกนะว่าเขาเห็นกระดาษบนห้องของผม

“เอิร์ท”

“ห่ะ?”

“รู้ได้ไงว่าเค้กนี้เป็นเค้กที่ฉันคิดสูตรเพื่อนาย”

“เออ..คือ...”

“เห็นบนห้องฉันใช่ไหม”

“เออ...ก็ใช่”

“อือ...แล้วทำไมมีปัญหาอะไรหรือไงถ้าฉันจะเอาเค้กอันนี้ขาย”

“มันก็...”

“นายไม่กินมันเองนะในเมื่อทำมาแล้วไม่มีคนกินฉันก็ต้องขาย...ฉันไม่ให้ของเสียเปล่าหรอกนะ”

“แต่ว่าเค้กอันนี้พี่ทำให้ผม”

“แล้วนายจะกินหรือไงถ้าไม่กินก็หยุด”

“เออ...คือ...”

“ตกลงจะกินหรือไม่กิน”

“ผม...”

“ถ้าฝืนไม่ต้องกินเพราะอะไรถ้าไม่ชอบมันก็คือไม่ชอบ ฉันอาจจะผิดที่ตื้อนายให้กินนะแต่ บางทีฉันว่าหยุดดีกว่าเพราะยังไงนายก็ไม่ชอบมันอยู่แล้ว”

 

          เอาไงดีว่ะ...ไม่เคยเห็นพี่นิวทำหน้าดุจริงจังขนาดนี้ด้วย แต่...แต่เค้กอันนี้ผมก็มีส่วนไม่ใช่หรือไง นอกจากจะเป็นเค้กที่พี่นิวทำเพื่อผมแล้ว เค้กอันนี้ผมกับพี่นิวช่วยกันทำด้วย

“สรุปว่าจะเอาไง”

“กินก็ได้...แต่”

“แต่?...แต่อะไรอีก”

“เออคือ...พี่ต้อง...ป้อนผมนะ”

“ห่ะ?...”

“ก็ผมยอมกินเค้กฝีมือพี่แล้วไง...แต่พี่ก็ต้องเป็นคนป้อนอ่ะโอเคไหม...”

“นายจะกินหมดนี้เลยใช่ไหม”

“อือ...แต่แบ่งนะเป็นสิบชิ้น ผมจะมากินวันละชิ้นจนกว่าจะหมดปอนด์นี้”

“ก็ได้...วันละชิ้นสิบชิ้นสิบวัน”

“ถ้าหมดสิบชิ้นแล้วพี่ต้องมีอะไรมาแลกกับผมนะ”

“อยากได้อะไร”

“ไม่บอกรอให้ครบสิบก่อนแล้วกัน”

“ยุ่งยากจังเลยนะ”

“ก็ขนาดเค้กของพี่ยังทำยุ่งยากเลย”

“ยอกย้อนนักละ...งั้นเริ่มวันนี้เลยนะชิ้นแรกเอาตรงไหน...เดี่ยวตัดให้”

“อันไหนก็ได้...ยังไงก็ต้องกินให้หมดไม่ใช่หรือไง”

“โอเคงั้นไปนั่งรอเลยเดี๋ยวเอาไปให้”

 

          “มานี่ดิเอิร์ทเร็วหันมาถ่ายรูปหน่อยจะอัพไอจี”

“อัพอะไร”

“เค้กไงเร็ว...”

“ครับ”

ผมเปิดเลื่อนดูรูปที่ถ่ายคู่กับเอิร์ทที่ถือจานใส่เค้กก่อนจะป้อนให้อีกคนไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงได้รู้สึกดีใจแบบนี้ก็ไม่รู้อาจจะเพราะผมทำให้เขายอมกินเค้กแล้วก็ได้

“เป็นไง...อร่อยไหม”

“อืม...แยมอร่อย”

“เห็นไหมละฉันบอกแล้วของหวานไม่ได้แย่”

“ครับ...ที่ยอมกินก็เพราะเห็นที่พี่พยายามทำให้ผมตั้งหาก”

“ทำไมถ้าไม่เห็นก็คงไม่กินหรอ?”

“เปล่า...”

“แล้วอะไรละ”

“ก็อาจจะกินมั่ง ก็...เสาวรสมันเหมาะกับผมนี้พี่บอกเองไม่ใช่หรอ”

“แล้วตอนนี้รู้หรือยัง”

“รู้?...เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่นายพึ่งถามฉันไงว่าไม่เหนื่อยบ้างหรอที่ทำอะไรยุ่งยากขนาดนี้ แล้วตอนนี้ฉันตอบนายได้เลยว่ามันหายเหนื่อย มันคุ้มแล้วที่ทำมาเพราะคนกินมีความสุขไง”

“ครับ...ผมเข้าใจแล้ว”

 

          ผมได้มองหน้าคนป้อนเค้กให้ก่อนจะอ้าปากกินเค้กที่ผมไม่เคยได้รู้จักรสชาดแบบนี้มานานแสนนาน รสชาติของความสุข ความสุขของคนที่ตั้งใจทำอะไรเพื่อเราซักอย่าง ผมพอจะเข้าใจแล้วว่า ของหวานมันมีดีตรงไหน มันมีดีตรงที่คนทำเขาตั้งใจทำเพื่อเรา และที่สำคัญคนป้อนตรงหน้านี้แหล่ะที่สำคัญกว่า

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา