[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)
เขียนโดย 
ฮานามิจัง
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.20 น.
แก้ไขเมื่อ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 12.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) คาบสี่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"1..2..3..4! 5..6..7..8!"
"เสียงร้องตะโกนที่สนามออกกำลังกายในยามบ่ายแสนสุข ดูสงบดีจังเลยนะครับ" อาจาร์ยโคโระที่ใส่ชุดพละพูดแบบนั้นพลางทัดดอกไม้ที่หู(?)
"แทงไปทุกทิศทุกทางเลย!!"
"1..2..3..4! 5..6..7..8!"
"ไม่ว่ายังไงก็ต้องรักษาบาลานซ์ของตัวเองให้ดี!!"
"1..2..3..4! 5..6..7..8!"
"ถ้าไม่นับว่านักเรียนถืออาวุธอยู่อะนะครับ.."
"ฉันก็บอกแกแล้วนี่ว่าฉันจะรับผิดชอบคาบพละเอง" อาจาร์ยคาราสึมะออกปากไล่ "ไปเล่นตรงนู๊นไป๊"
"ใจร้ายจังนะครับอาจาร์ยคาราสุมะ" อาจาร์ยโคโระว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่ก็ลงไปเล่นกองทรายแต่โดยดี "นักเรียนน่ะชอบคาบพละของผมทั้งนั้นแหล่ะครับ"
"ไม่หรอกครับ" สุกายะเปิดประเด็นขึ้นมาคนแรก "ร่างกายของพวกเราแตกต่างจากอาจาร์ยเกินไปน่ะครับ"
"หนก่อนก็ทีนึงล่ะค่ะ" ฮาระ
' "วันนี้เราจะมาลองกระโดดแบบไซค์สเต็บกันนะครับ ..โดยพวกเราจะเริ่มจากการทำภาพติดตาแบบนี้ก่อน"
!? ทำแบบนั้นได้ก็บ้าแล้ว!!!
"แล้วเมื่อคุณทำได้แล้วให้เล่นพันได้ไปด้วยนะครับ"
เก่งเกิ๊น!!!! '
"นอกจากอาจาร์ยแล้วใครจะทำได้กัน?" โอคาโนะ
"มันล้ำมนุษย์ไปอ่ะค่ะ" นากามูระ
"ให้อาจาร์ยที่เป็นมนุษย์สอนล่ะดีแล้วครับ" ซูกิโนะ
"ใจร้าย...." อาจาร์ยโคโระเสียเซลฟ์รุนแรงลงไปเล่นกองทรายด้วยใจห่อเหี่ยว
"ไล่เป้าหมายไปแล้ว งั้นมาฝึกกันต่อ" อาจาร์ยคาราสึมะว่า
"แต่อาจาร์ยครับแล้วพวกเราฝึกไปทำไมล่ะครับ?" มาเอฮาระถามขึ้นมา "ที่สำคัญเป้าหมายก็อยู่ตรงหน้าแท้ๆ"
".....การเรียนกับการลอบสังหารน่ะเหมือนกัน ยิ่งรู้มากยิ่งมีประโยนช์"
"..............?"
'ดูเหมือนพวกนักเรียนจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่...' คาราสึมะ
"ยกตัวอย่างนะ อ่า..อิโซไกคุง มาเอฮาระคุง ลองใช้มีดนั่นแทงฉันให้ได้สิ"
"เอ๋? แน่ใจเหรอครับ"อิโซไก
"สองคนเลยนะครับอาจาร์ย"มาเอฮาระ
"แน่สิ ยังไงซะมีดนั่นก็ไม่เป็นอัณตรายกับมนุษย์ ถ้าแทงโดนฉันจะปล่อยเธอสองคนกลับบ้านก่อนได้เลยนะ"
แต่แม้จะสองคนรุมก็ไม่มีใครแทงโดน สุดท้ายเมื่อตัดสินใจโจมตีพร้อมกันกลับโดนอาจจาร์ยคาราสึมะจับทุ่มอย่างสวยงาม
"พวกเธอคงเข้าใจแล้วสินะ ถ้าพวกเธอยังโจมตีฉันไม่ได้ก็คงจัดการไอ้เจ้านั่นที่มีความเร็ว20มัคไม่ได้เช่นกัน"
'ขนาดสองคนรุมก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้..' อิโซไก&มาเอฮาระ
"ถ้าพวกเธอทุกคนมีความสามารถระดับโจมตีฉันได้อย่างน้อยอัตราความสำเร็จที่จะฆ่าเจ้านั่นได้ก็จะเพิ่มขึ้น..ปัจจัยพื้นฐานสำหรับลอบสังหารทั้งมีดและปืนฉันจะสอนให้เอง"
'เท่จัง...' คุราฮาชิ
'ถึงอาจาร์ยคาราสุมะจะดูน่ากลัว...แต่ก็เท่จังนะ' ฮายามิ
'นี่อาจาร์ยคาราสึมะมาเพื่อขโมยควมนิยมของผมโดยเฉพาะเลยใช่มั้ย!!' อาจาร์ยโคโระ...เอิ่ม ไม่น่าใช่นะจาร์ย
. . .
"คาบหกไปมีสอบเหรอเนี่ย เฮ้อ.." ได้ยินเสียงซูกิโนะบ่นพลางๆ
"ถ้าสอบเสร็จกลับบ้านได้เลยก็ดีสิเนอะ" นางิสะพูดด้วยรอยยิ้มหวานเช่นทุกที ก่อนจะหันไปพูดกับยูเมะ "จริงสิ..นี่เป็นสอบย่อยครั้งแรกของคุณซากุระดะนี่นา"
"จริงด้วย!" ซูกิโนะหันมาสนใจบ้าง "อยากรู้จังนะว่าข้อสอบจะออกมาแบบไหน"
"คะ?" ยูเมะออกจะงุนงงเล็กน้อย "...ข้อสอบมันไม่เหมือนกันเหรอคะ?"
"ใช่แล้วล่ะ! ข้อสอบของทุกคน..ไม่มีฉบับไหนเหมือนกันเป๊ะเลย"
'ข้อสอบของแต่ละคนจะแตกต่างออกไปตามความถนัดของแต่ละบุคคน .....จะว่าไป คุณซากุระดะถนัดไปทางไหนกันนะ? ดูไม่มีวิชาไหนโดดเด่นขึ้นมาเลย..?'
"..ค่ะ"
ทันใดนั้น ทั้งสามคนก็เห็นใครคนหนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงบันใด
'นั่นมัน...'
ทันใดนั้น นางิสะก็ร้องทักชายคนนั้นไป "คารุมะคุง...นายกลับมาแล้ว"
"โย่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นางิสะคุง"
ชายผมแดงคนนั้นมองไปยังนางิสะ..ไม่สิ เขาน่าจะมองนางิสะตั้งแต่ก่อนพวกนางิสะจะเห็นเขาซะอีก
'He is comeback!!' ซูกิโนะ
'นั่นใครกันนะ? ดูสนิทกับนางิสะคุงจัง แล้วก็ดูเหมือนทุกคนจะรู้จักเขามาก่อนแล้วด้วย??' คายาโนะ
จะว่าไปคายาโนะเองก็ย้ายเข้ามาตอนเริ่มเรียนไปแล้วซักพักเหมือนกับยูเมะนั่นแหล่ะ เพียงแค่เธอย้ายเข้ามาก่อนที่อาจาร์ยโคโระจะปรากฎตัว
"ว้าว!!" จู่ๆเขาก็เมินทุกสิ่งและเข้าไปหาอาจาร์ยโคโระ "นี่น่ะเหรออาจาร์ยโคโระที่ร่ำลือกัน สุดยอด! เหมือนปลาหมึกจริงๆด้วย"
"อาคาบาเนะ คารุมะสินะครับ ได้ยินว่าวันนี้พักการเรียนวันสุดท้ายสินะครับ" อาจาร์ยโคโระแม้จะตกใจนิดหน่อย แต่ก็พูดแบบลื่นไหล "..แต่มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้ไม่ดีนะครับ!!"
'นี่ไม่ใช่แค่มาสายล่ะ..นี่มันมาบ่ายเลยนี่หว่า...' โยชิดะ
"เอ่อะ ฮะฮะฮะฮะ ผมต้องปรับตัวให้เข้ากับโรงเรียนอีกหน่อยอ่ะครับ" พูดด้วยสีหน้าไร้พิษภัย และยื่นมือออกไปอย่างเป็นมิตร "เรียกชื่อต้นผมได้เลยนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับอาจาร์ยโคโระ"
เหมือนจะดี แต่เสียงหนึ่งที่แวบเข้ามาเสี้ยววิทำให้ยูเมะชงักค้าง..
"..ห..ห๊ะ?"
"เช่นกันครับ มาทำให้ปีนี้เป็นปีที่สนุกสนานเถอะครับ" อาจาร์ยโคโระยื่นหนวดไปจับแต่โดยดี และ..
เผละ
คารุมะชักมีดพิเศษออกจากแขนเสื้อฟาดซ้ำไปอีกครั้ง แต่ว่าอาจาร์ยคงไม่อยู่นิ่งๆให้ฟาดซ้ำหรอก
"ฮิฮี่ ไวสมคำร่ำลือจริงๆเลยแฮะ แถมมีดของเล่นนี่ใช้ได้จริงๆด้วย" คารุมะชูมือข้างจับหนวดอาจาร์ยขึ้นมาให้ดูกันทั่ว "ผมตัดเป็นชิ้นเล็กๆแล้วติดไว้กับมือของผม"
"............................."
"แต่ก็นะ...มันก็แค่[ทริก]" จากที่เคยปั้นหน้าให้ดูไร้พิษสง บัดนี้แสยะยิ้มเหยียดออกมาเต็มที่ "โดดหนีไปซะไกลแบบนั้นไม่เว่อไปหน่อยเหรอ หรือว่า...ผมเป็นคนแรก?"
'เขาเป็นคนแรก.... ที่โจมตีอาจาร์ยโคโระได้!'
"ได้ข่าวว่าที่เรียกอาจาร์ยว่า 'อาจาร์ยโคโระ' เพราะเป็นอาจาร์ยฆ่าไม่ได้.." คารุมะเดินเข้าไปใกล้อาจาร์ยโคโระ อาจาร์ยถอยออกมาเล็กน้อย "ทำไมกันน้า? อาจาร์ยนี่กระจอกกว่าที่คิดอีกนะครับ"
"................................................................."
'ไอ้เด็กนี่...' อาจาร์ยโคโระเดือดแล้ว
คารุมะแสยะยิ้มเหยียดก่อนหันหลังเดินกลับเข้าไปในตึกเรียนแบบไม่สนใคร
'อาจาร์ยที่ฆ่าไม่ได้..เหรอ? ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะสอนสิ่งที่เรียกว่าการถูกฆ่าและการตายให้เองนะครับ' ความคิดสุดท้ายก่อนที่จะเดินพ้นจากขอบเขตการได้ยินของยูเมะไปทำเธอขนลุก 'อย่า-หนี-ไป-ซะ-ก่อน-ล่ะ-ครับ-โค-โระ-เซน-เซย์'
ดูเหมือน...เขาจะแค้นกับคำว่า 'อาจาร์ย' เป็นพิเศษนะ...?
. . .
*คาบสอบ*
ปุเนี้ยว ปุเนี้ยว ปุเนี้ยว ปุเนี๊ยว ปุเนี๊ยว
'อาจาร์ยโคโระทำอะไรอยู่เนี่ย?! เสียงดังตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว..' มิมูระ
'ต่อยกำแพงทำไม?' คุราฮาชิ
'แค้นที่โดนคารุมะเกรียนใส่สินะ' อิโซไก
'แต่หมัดจาร์ยนุ่มมาก กำแพงไม่มีรอยขีดข่วนเลยซักนิด' มาเอฮาระ
จุดอ่อนข้อที่4 : หมัดนุ่มมาก
"โว้ย!! ทนไม่ไหวแล้ว!!!" โอคาโนะตะโกนขึ้นมาทำเอาสะดุ้งกันทั้งแถบ "พวกเราสอบย่อยอยู่นะหยุดทำเสียงปุเนี้ยวได้แล้วค่า!!!!"
"อาจาร์ยขอโทษ!!!!!!!!!"
ทางด้านยูเมะเองก็พยายามเพ่งสมาธิไปกับข้อสอบอย่างหนัก
เพราะนอกจากเสียงปุเนี้ยว และก็ความคิดของแต่ละคนที่ไม่สามารถช่วยทำข้อสอบได้เพราะทุกฉบับมันไม่เหมือนกัน ยังมี 'อาคาบาเนะ คารุมะ' นั่งอยู่โต๊ะข้างๆอีก แถมความคิดของเขากำลังบรรยายแผนถัดไปเป็นฉากๆ
"เฮ้ คารุมะ" เทราซากะที่นั่งถัดจากคารุมะไปอีกเริ่มแผลงฤทธิ์ "เอ็งไปทำให้ตัวประหลาดนั่นโกรธแล้วนา จะเกิดอะไรขึ้นข้าไม่รู้ด้วยนะ"
"กลับไปนอนอยู่บ้านเฉยๆซะดีกว่าม้าง" มุรามัตสึที่ผสมโรง
"........ถ้าแกจะถูกฆ่าแกก็ต้องโกรธแหล่ะ" คารุมะพูดขึ้นบ้าง "ฉันน่ะต่างจากพวกวางแผนแล้วพลาดนะเว้ย"
"ไม่ได้วางแผนพลาดนะเว้ย!!! ไอ้หอกนี่อยากมีเรื่องเหรอฟระ!!!?"
"อ้าว ร้อนตัว"
"แก..!!!!"
"นี่ตรงนั้นน่ะครับ!!! อย่าส่งเสียงดังระหว่างสอบย่อยสิครับ!!" อาจาร์ยโคโระชี้ไปทางพวกนั้น "ไม่งั้นผมจะถือว่าพวกคุณทุจริตในการสอบนะครับ!!!"
'บอกตัวเองก่อนเถอะครับ' จิบะ
'จะลอกยังไงวะครับ ข้อสอบไม่เหมือนกันซักฉบับ' โอคาจิมะ
"ขอโทษนะครับอาจาร์ยโคโระ ผมทำข้อสอบเสร็จแล้วอ่ะครับ" คารุมะปั้นยิ้มซื่อๆอีกครั้งพร้อมชูเจลาโต้สีชมพูหวานแหววขึ้นมา "งั้นผมขอนั่งเงียบๆ และกินเจลาโต้รอแล้วกันนะครับ"
"คุณทำแบบนั้นในคาบเรียนไม่-----เดี๋ยว!!! เดี๋ยวนะครับ!!!! นั่นมันเจลาโต้ที่ผมบินไปซื้อที่อิตาลี่นี่ครับ!!!!!!!!"
'ของเอ็งหรอกเรอะ!!!!!!!!!!!!'
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
