แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

                เมื่อโทโมะพาฟางมาถึงหน้าห้อง ICU แม่ป๊อบปี้กับพ่อป๊อบ และแก้ว ก็ออกกันมาพอดี 

 

 

 

 

แก้ว: น้องฟาง 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: พวกเราว่าจะขึ้นไปดูหนูอยู่พอดีเลยลูก 

 

 

 

 

 

ฟาง: เค้าเป็นยังไงบ้างค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: เหมือนเดิมลูก ยังไม่ได้สติเลย 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ พาทุกคนไปดูหลานก่อนก็ได้ ฟางขอเข้าไปดูเค้าหน่อย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอางั้นเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางเปิดประตูเข้ามาในห้อง ICU และเดินไปห้องที่ป๊อบปี้นอนอยู่ ป๊อบปี้นอนนิ่งไม่ได้สติเหมือนเดิม ฟางเดินไปยืนข้างๆแล้วจับมือป๊อบปี้ ฟางร้องไห้ออกมา ป๊อบปี้ปกป้องฟางกับลูก ยอมเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อฟางกับลูก ยิ่งคิดฟางก็ยิ่งร้องไห้ออกมา 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางมาหาพี่แล้วนะ...อย่านอนนิ่งแบบนี้ซิ...อย่าทำเฉยแบบนี้กับฟางซิ อื้อออ อื้อออ ไหนบอกอยู่ดูแลฟางกับลูก อื้อออ ทำไมล่ะ ทำไมไม่ตื่นมา อื้อออ อึก ฟางรักพี่ป๊อบนะ ฟางกับลูกรอพี่อยู่นะ พี่ต้องตื่นขึ้นมา ตื่นมามาหาฟางกับลูกนะ อึกอึก 

 

 

 

 

 

 

 

                     ฟางนั่งกุมมือป๊อบปี้ตลอดจนกระทั่งหมดเวลาเยี่ยม ฟางเดินออกมาจากห้อง ICU ก็พบทุกคนที่นั่งรออยู่หน้าห้อง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กลับห้องไปกินอะไรหน่อยนะ อยู่ใน ICU ตั้งแต่เช้าล่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮื้ออออ ฮื้อออ พี่โทโมะ ทำไมทำไมเค้าไม่ตื่นอ่ะ อื้อออ 

 

 

 

 

โทโมะ: โธ่ฟาง ไม่ต้องร้องนะ ยังไงป๊อบปี้ก็ต้องไม่เป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เพราะฟางคนเดียวที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ฮื้อออ เพราะฟางเค้าต้องเป็นแบบนี้เพราะฟาง อื้ออออ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อึก อึก หนูฟางอย่าโทษตัวเองเลยลูก พี่เค้าทำเพราะเค้ารักหนูกับลูกนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ที่ผ่านมา เค้าทำทุกอย่างเพื่อฟาง ดูแลฟางตลอด แต่ทำไม ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง เค้ายังอยู่ข้างๆฟาง ฮื้อออ เค้าทำทุกอย่าง ให้ฟาง ฮื้อออ ทำไมอ่ะ ฟางกลัวอ่ะ ฟางกลัว ฮื้ออออ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: น้องฟาง อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ เราเพิ่งคลอดลูก ร่างกายยังไม่แข็งแรง ไปพักก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะ ไปพักก่อนเถอะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่ว่า ฟางขึ้นไปพักก่อนนะลูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไป พี่พากลับห้องนะ

 

 

 

 

 

 

                     ผ่านไปสามวัน เอมิออกจากตู้อบ และอยู่ห้องปกติได้แล้ว และร่างกายก็แข็งแรงมากด้วย ฟางให้นมลูก เป็นครั้งแรก ให้ไปร้องไห้ไป และคิดถึงป๊อบปี้ ส่วนป๊อบปี้ก็ออกจาก ICU มาอยู่ห้องพักพิเศษได้แล้ว แต่หมอบอกว่า ไม่รู้ป๊อบปี้จะฟื้นเมื่อไหร่ เพราะจากแรงกระแทก ทำให้อาการค่อนข้างหนักอยู่ แต่ถือว่ายังโชคดีที่ได้ ออกจาก ICU หลังจากให้นมลูกเสร็จ ฟางก็ไปหาป๊อบปี้ตลอด ฟางไปเฝ้าป๊อบปี้ตั้งแต่ ICU จนออกจาก ICU 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้ฟางให้นมลูกวันแรกนะ วันนี้พี่ออกจาก ICU ส่วนลูกก็ออกจากตู้อบวันนี้เหมือนกันนะ หลายวันแล้วนะ เมื่อไหร่จะตื่นมาหาฟางกับลูกซะที ฟางกับลูกคิดถึงพี่มากนะ พี่ป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: เห็นที คงต้องรอ ปฏิหาริย์จริงๆซะแล้ว 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ป๊อบปี้ต้องปลอดภัย เชื่อซิ 

 

 

 

 

 

 

                    ฟางนั่งกุมมือป๊อบปี้ตลอดเวลาไม่ไปไหน จะมีแค่ช่วงที่ต้องไปให้นมลูกเท่านั้น พอให้เสร็จก็มาเฝ้าป๊อบปี้ต่อ ฟางทำแบบนี้เป็นประจำ จนถึงวันที่หมออนุญาให้ฟางกับลูก ออกจากโรงพยาบาลได้ ป๊อบปี้ก็ยังไม่ฟื้น 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้ ฟางกับลูกออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ เมื่อไหร่จะตื่นซะทีอ่ะ ลูกอยากให้พี่อุ้มจะแย่แล้วนะพี่ป๊อบ ฮื้ออ อึก อึก กลับบ้านไปกับฟางกับลูกซะทีซิ ฮื้อออ 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางถึงเวลาให้นมเอมิแล้วลูก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะแม่ 

 

 

 

 

 

 

 

                    ฟางกำลังลุกขึ้นจะไปให้นมลูก จู่ๆ ฟางก็หยุดชะงัก เหมือนได้ยินเสียงป๊อบปี้พูดชื่อฟางขึ้น แต่เมื่อฟางหันไป ป๊อบปี้ก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม ทุกคนก็ต่างพากันมอง ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร ฟางก้าวเท้าไปอีกก้าว ก็ได้ยินเสียงขึ้นมาอีกครั้ง ฟางหันกลับไปแล้วเดินไปใกล้ๆป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: .....

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ ฟางอยู่ตรงนี้ ฟางอยู่ตรงนี้

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อออ 

 

 

 

 

                    ป๊อบปี้ค่อยๆลืมตาขึ้น ฟางยิ้มทั้งน้ำตา ทุกคนรีบมาดูป๊อบปี้ จากนั้นหมอก็เข้ามาตรวจอาการป๊อบปี้อีกครั้ง เมื่อหมอ ออกไป ทุกคนก็รีบเข้ามาในห้อง ส่วนฟางหลังจากให้นมลูกเสร็จ ก็ตามเข้ามาทีหลัง