Lover hunter รักเข้าเเล้วไงนายนักฆ่า! ภาค1

  กรี๊ดดดด  เสียงโหยหวนที่ดังออกมาจากห้องที่มืดสนิท....เพราะสิ่งที่ฉันกำลังเจออยู่นั้นคือ

จิ้งจก...มันกำลังเกาะที่เท้าของฉันเเละค่อยๆไต่ขึ้นมาอย่างช้าๆ

''ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!''ฉันตะโกนออกมาเสียงดังก่อนที่จะมีคนถีบประตูเข้ามาเเละรีบวิ่งมาหาฉันรู้สึกว่าเขาจะเป็นเด็กที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน

''เกิดอะไรขึ้นคับ!''เขาดูตกใจมากเพราะทั้งห้องมืดไปหมดมีเพียงเเสงจากนอกประตูเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามา

''ทะ...ที่เท้าฉ..ฉันน่ะค่ะกรี๊ด!มันไต่ขึ้นมาเเล้ว เอามันออกไปฮือๆ''ฉันควบคุมต่อมความกลัวของตัวเองไม่อยู่จนร้องไห้ออกมาเสียงดัง เขาค่อยๆสัมผัสบริเวณที่เจ้าตัวอยู่จนเจอเเละดึงมันออกจะขาของฉันเเล้วเดินไปเปิดไฟ

''ค..คือว่าฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไง กรี๊ดดด ยังไม่ทิ้งมันไปอีกหรอคะ''ฉันรีบถอยห่างออกไปทันทีเมื่อเขาชูเจ้าตัวนั้นขึ้นมาโชว์

''นี่คุณกลัวเจ้าตัวนี้น่ะหรอ''เขาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับชูเจ้าตัวนั้นมาหาฉัน กรี๊ดดดดฉันรีบวิ่งออกมาจากจุดที่ตัวเองยืนเมื่อกี้ทันที

''กรุณาเอามันไปฆ่าทีนะคะ''ฆ่าให้ตายๆเเบบไม่ให้เหลือเเม้เเต่กระดูกได้เลยยิ่งดี

''ได้คับ''เเปร่บ จู่ๆมีไฟฟ้าออกมาจากนิ้วที่เขาจับเจ้าตัวนั้นอยู่ มันตายทันทีเมื่อโดนกระเเสไฟฟ้าที่ไหลออกมาจากนิ้ว  ถ้าคนธรรมดาคงทำเเบบนี้ไม่ได้เเน่ ฉันสังเกตุจากจุดไกลทีตัวเองยืนอยู่มองไปที่ตัวเขาอย่างถี่ท่วน เอ๊ะ นี่เขาก็เป็นโปรฮันเตอร์เหมือนกันงั้นหรอ

''คุณก็เป็นฮันเตอร์หรอคะ???''เขาหันหน้ากลับมามองฉันทันทีพร้อมทั้งทำหน้างุนงง

''คุณรู้ได้ยังไง''

''ก็ในกระเป๋ากางเกงคุณน่ะค่ะ โพล่การ์ดนั่นออกมา''ฉันชี้ไปทางกระเป๋ากางเกงด้านข้างของเขา ที่มีการ์ดโผล่ออกมา

''อองั้นหรอ งั้นถ้าไม่มีอะไรเเล้วผมขอตัวก่อนนะคับ''เขากำลังจะเดินออกจากห้องไปเเต่ต้องหยุดชะงักเมื่อฉันเเค่เเอบพิสูทณ์เขาว่าเขาเป็นโปรจริงๆรึป่าว โดยการเเผ่จิตสังหารออกมา โอ้โปรจริงๆด้วยขนาดเเค่เเผ่บางๆเกินกว่าที่คนไม่ใช่โปรจะสัมผัสได้

''เดี๋ยวก่อนค่ะ คือฉันอยากจะเลี้ยงข้าวขอบคุณน่ะค่ะได้ไหมคะ''เขาหันมามองฉันด้วยความตะลึงนิดๆก่อนที่จะพยักหน้า

''เรื่องร้านเเล้วเเต่คุณเลยนะ ถ้าจะไปกินเมื่อไหร่เคาะประตูข้างห้องซ้ายได้เลยนะผมอยู่ข้างๆห้องคุณน่ะ เเล้วก็ผมพาเพื่อนไปด้วยได้รึป่าว''เพื่อนคงเป็นฮันเตอร์เหมือนกันล่ะมั้ง

''ได้สิคะไม่มีปัญหา''ฉันยิ้มให้ก่อนที่จะโบกมือลาเเล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป

วันนี้จะลองเล่นกับฮันเตอร์เเบบนี้ดีไหมนะนานๆ จะเจอคนที่อายุพอๆกับฉัน นอกนั้นก็พวกวัยรุ่นหัวเกรียนกับคนเเก่หัวงอกเเต่ส่วนใหญ่จะเจอเเต่พวกตัวใหญ่เท่าภูเขาไม่ค่อยจะเจอคนที่เด็กเท่ากันเลย

19:23

ก๊อกๆๆ ฉันเคาะประตูห้องข้างๆเพื่อชวนไปเลี้ยงตอบเเทน ประตูห้องนั้นถูกเปิดออกำให้ฉันตะลึงมากเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่ผมขาวเมื่อกี้เเต่อย่างได เเต่เป็นผมดำตั้งเเววตาที่ดูมุ่งมั่นจนเหมือนอย่างบอกไม่ถูกเพราะเขามาจิน ฟริคส์สุดๆ คือว่าคุณจินเขาเป็นครูที่สอนการใช้เน็นจนจบหลักสูตรให้ฉันเมื่อ2ปีที่เเล้วน่ะ พอจบเขาก็หายไปเเล้วทิ้งไว้เพียงเเหวนอะไรสักอย่างหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

''มาหาใครคับ???''คนตรงหน้าเอ่ยถามออกมา

''คือว่าฉันจะชวนพวกคุณไปเลี้ยงข้าวตอบเเทนที่ช่วยฉันไว้นะค่ะ''คนตรงหน้าทำหน้างง

''เเต่ผมไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลยนะ''

''ฉันเป็นคนช่วยเองเเหละกอร์น''กอร์น?? ชื่อก็คุ้นหน้าก็คุณเหมือนเคยรู้จักมาก่อน

''อออย่างงี้นี่เอง เเล้วจะไปเลยหรอคับ''

''ค่ะ^^''

ณ ร้านอาหารเเห่งหนึ่งในเมืองแห่งนี้

''สั่งได้ตามสบายเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ''

''ไม่เป็นไรหรอกคับคุณเลือกเถอะพวกผมกินอะไรได้หมดเเหละ''กอร์นพูดขึ้น

''ไม่เป็นไรค่ะ เชิญเลือกได้เต็มที่เลยฉันเต็มใจที่จะเลี้ยงค่ะ''ฉันยิ้มให้

''ขอบคุณว่าเเต่คุณชื่ออะไรหรอคับ''

''ฉัน ซันฟิตเตอร์อายุก็เท่าๆกับคุณเเหละค่ะฉันขอใช้คำที่สนิทนะคะ''กอร์นพยักหน้าให้

''ฉันกอร์น ฟรีคส์ ส่วนนี่คิรัวร์  โซดิ๊ก''ฟรีคส์!!!!!

''หา! กอร์น ฟริคส์ นายใช่ลูกของคุณจิน  ฟรีคส์รึป่าวเเล้วก็นายมีบ้านอยู่ที่เกาะปลาวาฬใช่ไหม''กอร์นทำหน้าตกใจสุดๆออกมา

''เธอรู้ได้ยังไง''

''คุณจินเขาเป็นครูที่สอนเน็นให้กับฉันเมื่อ2ปีที่เเล้วน่ะ เขาเคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับนายให้ฉันอยู่บ้างเเต่ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะได้เจอเป็นๆขนาดนี้''ฉันเเละกอร์นต่างคนก็ต่างตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน

''เเล้วตอนนี้จินอยู่ไหนเธอรู้รึป่าว  คือว่าฉันตามหาเขาอยู่น่ะ''//ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

''ฉันไม่รู้เหมือนกัน  ตอนนี้ฉันก็กำลังตามหาเขาเหมือนกันอ๊ะเเ้วก็นี่ก่อนที่คุณจินจะหายตัวไปเมื่อ2ปีที่เเล้วเขาทิ้งนี่ไว้ให้ฉันน่ะ''ฉันหยิบของสิ่งนั้นที่อยู่ในกระเป๋าเเล้วใช้เน็นของตัวเองปกป้องมันอย่างดีไว้ให้สลายเเล้วหยิบของข้างในให้กอร์นดู

''เเหวนงั้นหรอ?''คิรัวร์ที่เอาเเต่เงียบได้พูดเเทรกขึ้นเเล้วหยิบไปดู

''อืม ถ้าเป็นนายก็หน้าจะรู้สึกถึงเน็นบางๆที่เเข็งเเกร่งห่อหุ้มมันไว้หลายๆชั้น เเถมด้านในเเหวนยังมีอักษรสลักไว้ξϖ⊆›ที่มันเเปรว่าพลังไว้น่ะ เเล้วก็ก่อนหายไปเขาทิ้งกระดาษโน๊ตเล็กๆไว้เเล้วเขียนว่าเเล้วเอามาคืนด้วยน่ะ''

''นี่เธอก็จะตามหาจินอยู่เเล้วใช่ไหมงั้น มากับพวกเราไหม''จู่ๆกอร์นก็ถามชวนฉันขึ้น ถ้าเป็นเขาอาจหาเจอจริๆเเน่

''อืม เเล้วหลังจากที่พวกนายออกจากที่นี่ไปนายจะไปที่ไหนต่อ''

''พวกเราจะไปหาคุณบิสเก็ตน่ะ เพราะไม่นานมานี้คุณบิสเก็ตเขาบอก  ได้เจอกับจินเมื่ออาทิตย์ที่เเล้ว เเล้วก็คุณบิสเก็ตบอกว่าจินฝากบอกว่า ถ้าอยากหาฉันให้เจอก็มาที่นี่สิ พวกเราก็เลยกำลังจะไปป่าxxxน่ะ''

''อ๊ะ ขอบคุณค่ะ''ฉันรับอาหารจากพนักงาน

''เเล้วพวกนายจะไปเมื่อไหร่ล่ะ''ตักอาหารเข้าปาก

''ก็พรุ้งนี้ตอนเช้าน่ะ ขอบคุณคับ''กอร์นรับอาหารจากพนักงานก่อนที่จะพูดขอบคุณ

''เธอก็เป็นโปรฮันเตอร์ใช่ไหม''คิรัวร์เอ่ยถามขึ้นมา

''ใช่ เเล้วก็ที่เมื่อกี้ก่อนมาน่ะฉันเเค่ปล่อยจิตสังหารอ่อนๆออกมาน่ะเเต่ไม่คิดว่านายจะรู้สึกถึงมันได้ ก็ใช้ได้เหมือนกันอ๊ะ!''จู่ๆคิรัวร์ก็ปล่อยจิตสังหารที่ฉันทำเหมือนเมื่อเช้าออกมาเช่นกัน

''นายบ้ารึไง!  จู่ๆก็มาปล่อยจิตสังหารถ้าคนอื่นเขารู้เข้าจะทำยังไงเเล้วที่นี่น่ะมีโปรฮันเตอร์ที่มีฝีมือตั้งมากมายไม่ระวังตัวเอาซะเลยนะ''หทอนี่บ้ารึไงมาปล่อยสุ่มสี่สุ่มห้า หน้าจะรู้นะถ้าจู่ๆปล่อยออกมาเเล้วสีคนรู้สึกได้ไม่ต่างอะไรกับไปหาเรื่องเขา

''เเล้วเธอมาว่าฉันบ้าทำไมล่ะ  เธอทำก่อนนี่ยัยบ้า''บ้า?ตอนนี้ไม่ถูกกับหมอนี่อย่างเเรงเเค่ตักเตือนจำเป็นตองเถียงกลับเเบบนี้ไหม!!!!

''ฉันก็เเค่จะพิสูทณ์นายเฉยๆอ่ะอิตาบ้า!''ต่างคนก็ต่างด่ากันบ้าเฮ้อ

''ทั้งสองคนเอ่อ...ใจเยินๆก่อนเถอะกินข้าวกันฉลองได้เพื่อนใหม่''

ติดตามตอนต่อไป.....

ถ้าชอบก็อย่าลืม

กดไลค์ ถ้าใช่ก็กดเเชร์ เเต่ถ้าอยากให้ซันเลย์คนนี้ทำต่อไปอีกเยอะๆล่ะก็อย่าลืมคอมเม้นด้วยน๊าา