[FicGOT7] WHO ARE WIN (YugBam x GOT7)
เขียนโดย 
ฟ้ามืด
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.27 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2560 19.44 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) ไร้กฎเกณฑ์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
WHO ARE WIN
ตอนที่ 3 ไร้กฎเกณฑ์
มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึก มีกระบวนความคิด มีพัฒนาการทางสมองที่ก้าวหน้ามากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นใด เพราะเหตุนี้เองมนุษย์จึงมีความหลากหลาย มากมายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นนิสัยใจคอที่แตกต่างกัน การปฏิบัติตัวที่แตกต่างกัน หรือแม้กระทั่งความต้องการที่แตกต่าง บางคนต้องการเพียงเพื่อนสักคนที่ไว้ใจได้เพื่อคอยอยู่เคียงข้าง บางคนต้องการแค่ได้คิดถึงใครคนนั้นที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หรือบางคนต้องการเพียงความสนุก ความสนุกที่ได้เห็นการดิ้นรนของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง
เด็กหนุ่มทั้งสามถูกรวบตัวอย่างแน่นหนาหลังจากสิ้นสุดคำพูดของชายผู้มีบรรยากาศดำมืดคนนั้น เสียงโครมดังลั่นในทันทีที่ร่างกายของพวกเขาถูกแรงถีบอัดกระแทกเข้ากับผนังลิฟท์สีดำ ในขณะเดียวกันชายสามคนที่สวมชุดดำมีตราสัญลักษณ์ด้านหลังก็เข้ามายืนควบคุมตัวเด็กหนุ่มทั้งสาม หากมีใครคิดหนีออกไปตอนนี้ก็อาจจะเจ็บหนักกว่าเดิมเป็นแน่ แบมแบมและยองแจต่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในหัวของเขาต่างมากมายไปด้วยความสงสัยต่อเหตุการณ์ที่ได้พบเจอ มีเพียงแค่เด็กหนุ่มผมเหลืองร่างสูงที่ดูเหมือนว่ากำลังตื่นเต้นอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น ความเจ็บจากการถูกอัดกระแทกอย่างรุนแรงทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่พวกเขากำลังจะได้พบเจอต่อไปนี้มันอาจจะเจ็บชนิดที่ว่ายากเกินจะบรรเทา เสียงครืดคราดของลิฟท์ค่อยๆเลื่อนลงช้าๆเพื่อนำพาพวกเขาไปยังที่หมายใหม่ ที่มันถูกเรียกว่า ชั้นแบทเทิล
เพียงแค่ลิฟท์เลื่อนลงมาหยุดที่ชั้นล่างสุดก็สร้างความตื่นตระหนกให้กับคนโชคร้ายทั้งสาม พวกเขายังไม่รู้เลยว่าหากประตูลิฟท์เปิดออกแล้วพวกเขาจะได้พบเจอกับอะไรบ้าง เสียงดังกระหึ่มราวกับการเชียร์กีฬาอย่างบ้าคลั่งที่ได้ยินอยู่ในระยะทางที่ไกลออกไปยิ่งสร้างความน่าตื่นกลัวให้กับทั้งสามคนมากขึ้นเป็นทวีคูณ
อั้ก! เสียงอัดกระแทกพื้นดังรัวอีกรอบเมื่อร่างของเด็กหนุ่มทั้งสามถูกถีบออกจากลิฟท์ที่ใช้โดยสารมาเมื่อครู่ พวกเขาถูกพามาที่ชั้นใต้ดินชั้นสุดท้าย หากลองสังเกตดูจะพบว่าชั้นนี้ช่างแตกต่างออกไปจากชั้นที่ผ่านๆมา เมื่อลองพิจารณาโครงสร้างของมันแล้วมันมีความสูงของผนังราวเก้าเมตรได้ ซึ่งทั้งสูงและกว้างเหมือนกับโถงในหอประชุมใหญ่
"ไหวมั้ย ยองแจ" แบมแบมหันไปถามเพื่อนที่ตอนนี้อาการกำลังแย่
"หวะ ไหว" เด็กหนุ่มที่เคยสดใสเมื่อครั้งก่อนหน้าตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา
"อ่อนแอ ชิบหายเลย อ่อนขนาดนี้ยังมีหน้ามาเรียนที่นี่อีก" เด็กหนุ่มผมเหลืองหันไปพูดจาถากถางใส่อีกฝ่าย
"หุบปาก" แบมแบมรีบหันขวับมาตอบโต้บุคคลที่เพิ่งว่าเพื่อนของตนอย่างไม่สบอารมณ์
"หึหึ อย่าเพิ่งเถียงกันสิเด็กน้อย เวลานี้พวกแกต้องสามัคคีกันไว้นะรู้มั้ย" เสียงพูดเยือกเย็นของใครบางคนกำลังบอกกับเด็กหนุ่มทั้งสาม
สองเท้าที่กำลังก้าวเดินของเจ้าของเสียงพูดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งเป็นการสร้างความหวาดวิตกให้กับพวกเขาอีกครั้ง
ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าที่ว่าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้ว แบมแบมค่อยๆไล่มองตามขึ้นไปเรื่อยๆ จากรองเท้าราคาค่อนแสนขึ้นไปจนได้พบเจอกับใบหน้าของคนที่มาหยุดยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มที่กำลังแสยะเย้ยเยาะพวกเขาอยู่นั้นมันช่างน่าขนลุกจนเกินบรรยาย ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่พวกเขาเคยเจอ
"ไฮ เด็กน้อย รีบลุกขึ้นได้แล้ว อย่าให้พวกพี่รอนานสิ" ชายคนนั้นบอกด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเป็นมิตรแต่กลับแฝงไปด้วยความเยือกเย็น
สิ้นสุดคำพูดของชายแปลกหน้า เด็กหนุ่มทั้งสามก็ถูกรวบตัวอีกครั้ง ร่างทั้งสามถูกฉุดกระชากให้เดินตามชายคนนั้นที่ใส่ชุดคลุมสีแดงเลือดนกและมีตราสัญลักษณ์บางอย่างที่ต่างออกไปจากชายผู้มีบรรยากาศดำมืดคนก่อนหน้า ที่พวกเขาเคยพบ
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เป็นเวลาเดียวกันกับก้อนเนื้อข้างซ้ายของเด็กหนุ่มทั้งสามก็เริ่มเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม มันไม่ได้ตื่นเต้นแต่เพียงอย่างเดียวแต่มันยังมากไปด้วยความตื่นกลัว กลัวว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันจะเลวร้ายมากกว่าสิ่งที่เคยเจอ
ปึ้ง! ประตูเหล็กบ้านใหญ่สูงราวสองเมตรครึ่งที่มีคราบสนิมเกาะกินถูกผลักออกอย่างรุนแรง เพื่อเปิดต้อนรับแขกคนใหม่เช่นเด็กหนุ่มทั้งสาม ทันทีที่บานประตูถูกเปิดก็ปรากฎภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าที่น่าตื่นตกใจ มันคือห้องกรงเหล็กขนาดใหญ่ที่ห้อมล้อมบางอย่างอยู่ภายในเหมือนกับคุกดีๆนี่เอง และสิ่งที่อยู่ภายในนั้นก็คือสนามบาสเกตบอล แต่เป็นสนามที่ดูเหมือนจะผิดแปลกไปจากที่ควรจะเป็น มันถูกออกแบบให้มีลักษณะเป็นวงกลม ขนาดรัศมีหากลองคำนวณคร่าวๆจากจุดศูนย์กลางออกไปประมาณห้าเมตรได้ มีแป้นสำหรับให้โยนอยู่เพียงจุดเดียว สนามนี้ไม่ใช่สนามโล่งๆอย่างที่เคยเห็น มันถูกล้อมรอบไปด้วยกรงเหล็กแข็งแรงอีกชั้นและถูกพันทับด้วยโซ่เหล็กอย่างแน่นหนาเหมือนกลัวว่าจะมีใครหนีออกไปจากการแข่งขันก่อนที่เกมจะจบลง ความผิดแปลกของสนามแข่งขันบาสเกตบอลที่แสนหฤโหดมันยังไม่หมดเพียงแค่นั้น มันยังมีลวดสายไฟเล็กๆวิ่งไล่ไปรอบๆกรงขัง หากใครเผลอไปสัมผัสมันเข้าเป็นไปได้ว่าต้องได้รับความเจ็บปวดจากกระแสไฟทีกำลังวิ่งผล่านอยู่ตลอดเวลาอย่างแน่นอน
การแข่งขันจบลงแล้วพร้อมกับเสียงเฮลั่นของเหล่ากองเชียร์ที่เดิมพันการแข่งขันด้วยเงินตรา คนพวกนั้นกำลังเขย่าลูกกรงเหล็กอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างนอกสนาม ฝ่ายที่เดิมพันทีมที่แพ้ก็ต้องยอมจ่ายให้กับหัวหน้าทีมที่ชนะ ส่วนฝ่ายที่เดิมพันชนะก็จะได้รับเงินรางวัลไปเต็มๆ แต่ละรอบของการแข่งขันจะมีเงินสะพัดไม่ต่ำกว่าสามสิบล้านวอนเลยทีเดียว กลิ่นคาวเลือดของผู้แพ้คละคลุ้งออกมาพร้อมกับร่างกายสุดแสนสะบักสะบอมกำลังพยายามหอบสังขารของตัวเองเดินออกจากสนามไป การแข่งขันที่มีแต่ความสมัครใจเช่นนี้หากแพ้ก็ต้องยอมรับผลที่เกิด หากไม่ถอดใจไปเสียก่อนก็ย่อมหวนกลับคืนสังเวียนอีกครั้ง เพื่อเลื่อนขั้นขึ้นไปสู่จุดสูงสุด ที่ใครๆต่างก็ต้องการ
ยองแจยังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้ สิ่งที่คนพวกนั้นกำลังทำอยู่คืออะไร ทำไปเพื่ออะไร เขายังคงตั้งคำถามเหล่านี้อยู่ในใจ จริงๆแล้วโลกที่เคยสดใสของยองแจนั่นคือภาพลวงใช่ไหม โลกของความจริงคือสิ่งนี้อย่างนั้นหรือ ความหิวกระหายแห่งเงินตรา ความทะเยอทะยานเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจนี่คือความจริงของมนุษย์ใช่ไหม หรือว่าสิ่งที่เห็นอยู่นี้ต่างหากที่เป็นภาพลวง
"ไม่จริงใช่มั้ย" ยองแจเค้นคำพูดออกมาจากลำคออย่างแผ่วเบา
"ใจเย็นๆ ถ้านายไม่อยากเห็นมันก็หลับตาไว้" แบมแบมบอกกับเพื่อนของตน ตอนนี้เขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนใหม่คนนี้ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน
"เด็กใหม่รวมตัว!" เสียงตะโกนสั่งดังขึ้นตรงจุดที่เป็นลานกว้าง ซึ่งอยู่ถัดออกไปจากลานแข่งขัน
"ลุกสิวะ ไม่ได้ยินที่เขาเรียกหรือไง" เด็กหนุ่มผมเหลืองเรียกบอกแบมแบมและยองแจที่ยังนั่งงงเป็นไก่ตาแตก
แบมแบมค่อยๆพยุงยองแจให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินตามกลุ่มคนที่ถูกเรียกว่าเด็กใหม่ไปยังลานกว้าง ทั้งที่เป็นอาคารใต้ดินแต่กลับมีพื้นที่กว้างอย่างกับอยู่บนดิน ที่แห่งนี้มันถูกสร้างด้วยโครงสร้างเหล็กขนาดใหญ่ที่ทำหน้าที่รองรับน้ำหนักและช่วยให้อาคารทรงตัวไว้ได้ คาดว่ามันคงจะแข็งแรงน่าดู
"ยินดีต้อนรับเด็กใหม่สู่ชั่วโมงกิจกรรมยามบ่ายของพวกเรา" เสียงเยือกเย็นของชายสวมชุดคลุมสีแดงเลือดนกกำลังกล่าวต้อนรับอย่างเป็นมิตร
แบมแบมและยองแจเริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่าชั่วโมงกิจกรรมนั้นคืออะไร แต่ที่ยังคาใจว่าจริงๆแล้วทั้งหมดนี่มันคือเรื่องบ้าบออะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องมีการพนันกีฬา ทำไมถึงต้องมีใครก็ไม่รู้มาออกคำสั่ง คนพวกนี้กำลังทำอะไรอยู่ ไม่สิ ต้องถามว่าคนพวกนี้ต้องการอะไร
"คงเห็นแล้วสินะ ว่าผู้ชนะของเกมได้อะไรไปบ้าง" ชายคนเดิมพูด เสียงของเขาแหบทุ้มแต่ยังคงมากด้วยความเยือกเย็นเช่นเดิม
เมื่อเด็กใหม่ได้ฟังเช่นนั้นต่างก็เฮลั่นทันที แม้กระทั่งเด็กหนุ่มผมเหลืองที่นั่งอยู่ข้างแบมแบมก็ยิ้มร่าชอบใจ
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ" แบมแบมสบถเบาๆกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจต่อเหตุการณ์พวกนี้
"อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า พวกแกมาที่นี่ก็เพราะอยากไปอยู่ตรงนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง แต่ยากหน่อยนะเพราะตรงนั้นมันเป็นที่ของฉัน" เด็กหนุ่มผมเหลืองเอียงตัวเข้ามาใกล้แล้วชี้บอกให้แบมแบมดูว่าตรงนั้นคืออะไร
แบมแบมมองไปตามที่อีกฝ่ายบอกก็พบว่ามีใครบางคนที่อยู่ในชุดคลุมสีดำยาวปกปิดใบหน้านั่งอยู่ในมุมมืดที่สูงขึ้นไป ตรงนั้นเป็นที่นั่งที่อยู่สูงเหนือศีรษะไปราวหกเมตร และแปลกที่ชายคนนั้นเผยให้เห็นเพียงช่วงปากที่กำลังยิ้มเหยียดเล็กน้อย หากลองสังเกตดีๆดูเหมือนว่าข้างหลังของชายผู้นั้นจะมีห้องอยู่ห้องหนึ่ง ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันคือห้องอะไร
"ใคร" แบมแบมรีบหันมาถามอีกฝ่ายทันที เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้
"เฮ้อ ฉันถามจริงนะ ว่าแกมาเรียนที่นี่ทำไม" เด็กหนุ่มผมเหลืองเอ่ยถาม
"ฉันอยากเป็นนักกีฬาเหรียญทองระดับโลก" แบมแบมตอบ
"หึ หึ ตลกชิบหาย งั้นก็รอดูต่อไปแล้วกันว่าหน้าโง่ๆอย่างแกจะได้เป็นหรือเปล่า" เด็กหนุ่มผมเหลืองพูดเย้ยหยัน
ภายใต้บรรยากาศเคร่งเครียด อยู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าของใครอีกคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงไม่นานใครคนนั้นก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเหล่าเด็กใหม่ ชายหนุ่มร่างสูงแววตาคมคนนั้นเอง คนที่แบมแบมและยองแจเคยเจอมาแล้ว ตอนนี้มีชายหนุ่มถึงสองคนที่กำลังยืนจ้องมองเด็กใหม่ราวกับจะทำการคัดเลือกอะไรบางอย่าง
"การคัดเลือกคนเข้าแก๊ง red monster และ dark souls จะถูกจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงตรง โดยการลงแข่งขันสตรีทบาส กติกาง่ายๆคือทำแบบไหนก็ได้ที่จะหยุดคู่ต่อสู้แล้วพาเจ้าลูกกลมๆนี่เข้าห่วงให้ได้มากที่สุด ข้อห้ามสำหรับการลงแข่งคือห้ามใช้อาวุธ หากพบว่าใครแอบใช้อาวุธทำร้ายคู่ต่อสู้ ก็จะโดนลงโทษ และถ้าใครคิดจะหนีจากการแข่งขันก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกัน ถ้าอยากรู้ว่าการลงโทษเป็นแบบไหนให้ไปดูชั้นใต้ดินที่สาม สำหรับผู้ชนะนอกจากจะได้เงินรางวัลแล้วยังมีโอกาสเลื่อนลำดับขั้นด้วย" คำบอกเล่าอธิบายกติกาการแข่งขันจากปากของชายชุดหนังสีดำดังลั่นเข้าสู่โสตประสาทของเด็กใหม่ นี่สินะชั่วโมงกิจกรรมยามบ่ายที่ไม่มีสิทธิ์เลือกอย่างเสรี
"ลำดับขั้นงั้นหรอ" แบมแบมพูดพึมพำเสียงเบา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กระจ่างกับสิ่งที่ได้ฟังอยู่ดี
"เด็กใหม่สามคนที่บังอาจใช้ลิฟท์ต้องห้ามลุกขึ้นเดี๋ยวนี้" ชายชุดคลุมสีแดงเลือดนกออกคำสั่ง
แบมแบมและยองแจหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สิ่งที่ชายคนนั้นพูดหมายถึงใคร หมายถึงพวกเขาอย่างนั้นหรือ
"ลุกสิวะ นั่งโง่อยู่ได้" เด็กหนุ่มผมเหลืองบอก
แบมแบมมองหน้ายองแจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้าบอกให้ลุกขึ้นยืนตามคำสั่งนั้น พวกเขาลุกขึ้นตามคำสั่งของชายชุดคลุมสีแดงเลือดนกด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ตอนนี้ในใจของพวกเขากำลังคิดไปต่างๆนานา ไม่รู้ว่าความผิดครั้งนี้ร้ายแรงขนาดไหน พวกเขาจะโดนลากไปกระทืบหรือเปล่าโทษฐานที่แอบไปใช้ของหวงห้าม หรือจะโดนพาตัวไปชั้นใต้ดินที่สามกันนะ
"ช่างสอดรู้สอดเห็นดีหนิ" ชายคนเดิมพูดขึ้น
"เราแค่สงสัยว่าทำไมที่นี่มันถึงมีอะไรแปลกๆ" แบมแบมรีบบอกกล่าวกับชายตรงหน้า
"แปลกงั้นหรอ ใช่ สำหรับคนอื่นมันคงจะแปลก แต่กับพวกกระหายอำนาจด้วยกันมันคือเรื่องสนุก" ชายคนเดิมพูด
"ไม่จริง มันไม่สนุกเลยซักนิด กีฬาต้องมีกติกา แต่สิ่งที่พวกพี่ทำมันไม่ใช่" ยองแจพูดขัดทันทีที่ได้ฟังเช่นนั้น
"หึ หึ โลกสวยดีหนิ แกเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้นะรู้ตัวมั๊ย คนที่มาที่นี่มีจุดประสงค์เดียวเท่านั้นแหละ คือการขึ้นไปอยู่จุดสูงสุด" ชายชุดหนังสีแดงเลือดนกพูดพร้อมกับสายตาคมคายที่กำลังจ้องมองยองแจด้วยความสงสัย
-----------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
