[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

10

 

 

 

 

ก็ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเรามาพบกัน และไม่รู้ว่าลมอะไรพัดเธอไปจากฉัน

อยู่ดี ๆ ก็ทำให้ฉันรักเธอ ทำให้มีความฝัน แต่ไม่นานก็ทำลายฉันจนแทบไม่เหลือใจ

​

"ลุงครับเปลี่ยนเพลงได้ไหมครับ" ดินพูดบอกคนขับรถแท็กซี่ เมื่อเสียงเพลงแสนเศร้าดังมาจากคลื่นวิทยุคลื่นหนึ่ง

ปวดใจดังไฟสุมทรวง ทะลวงอกฉัน เมื่อเธอมาตัดสัมพันธ์ เอาเมื่อสายไป

ใครไหนจะทันตั้งตัว ยั้งหัวใจ หลอกให้หลงงมงาย ใจสุดแสนดำ

 

 

เพลงที่เนื้อหาไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ดังขึ้น ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอกหักแห่งชาติรึไง ทุกคลื่นถึงได้สามัคคีเปิดเพลงเศร้าอย่างพร้อมเพียงกันแบบนี้

 

 

"ลุงครับ รบกวนช่วยเปลี่ยนเพลงอีกรอบได้ไหมครับ" ดินมองหน้าคนขับรถแท็กซี่อย่างเกรงใจแล้วพูดขอให้เปลี่ยนคลื่นอีกรอบ

 

 

"ไม่ชอบเพลงวัยรุ่นหรือพ่อหนุ่ม" คนขับรถแท็กซี่เอ่ยถาม ก่อนจะเปลี่ยนคลื่นให้เป็นครั้งที่สอง

 

  เมื่อเธอพอฉันจะรออยู่ตรงนี้ ลองให้เต็มที่ไปมีคนโน้นคนนี้ตามสบาย

เมื่อเธอพอฉันจะรออยู่ตรงนี้ เอาให้เต็มที่รับรองไม่มีฉันไปกวนใจ 

 

 โอเค วันนี้อาจจะไม่ใช่วันของดิน-_- 

 

 

ร่างโปร่งถอนหายใจหนักๆแล้วเอนหลังพิงเบาะด้านหลังรถ เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่เขาออกจากผับนั้นมา ยี่สิบนาทีแรกเดินเป็นไอ้บ้าไร้จุดหมายทำเอ็มวีอยู่ข้างถนน เพิ่งจะโบกแท็กซี่ขึ้นมานั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีนี่แหละ

 

 

"งั้นปิดมันเถอะนะพ่อหนุ่ม" ลุงคนขับรถบอก ดินพยักหน้าและนึกขอบคุณในใจ นาทีนี้เขาไม่พร้อมฟังเพลงไหนทั้งนั้น

 

 

ดินหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดส่งข้อความไปบอกเจมส์ว่าเขาขอกลับก่อน ไม่นานก็ได้ข้อความตอบกลับมาว่าเจมส์เข้าใจ ถ้ามีอะไรให้โทรหา นิ้วเรียวสัมผัสที่มือถือเบาๆให้ออกมาสู่หน้าจอหลัก รูปพื้นหลังที่เขาใช้ทำให้นึกถึงใครอีกคนที่เพิ่งเดินจากมา รูปขนมช็อคโก้พายที่แบงค์ถ่ายในวันที่สอนเขาถ่ายภาพเมื่ออาทิตย์ก่อน

 

 

แค่ถอยออกมาหนึ่งก้าว เพราะทนมองไม่ไหว ดินไม่ได้คิดจะยอมแพ้ ได้แต่นึกโทษตัวเองที่ให้ความโกรธความเกลียดมาบังตาจนขาดสติ เผลอทำตัวงี่เง่าไร้เหตุผลใส่อีกฝ่ายไป เขาต้องกลับไปคิดให้ดี คิดใหม่ ว่าทำอย่างไร   แบงค์ถึงจะปลอดภัยจากผู้หญิงเลวๆคนนั้น 

 

 

"ลุงว่ารถคนนั้นตามเรามานะ ไปติดหนี้ที่ไหนมารึเปล่า" เสียงของลุงคนขับแท็กซี่ดึงดินออกจากภวังค์ หันไปมองตามที่ลุงบอกก็พบว่ารถยนต์ส่วนตัวคันหนึ่งกำลังขับมาทางเดียวกัน

 

 

"เขาอาจจะกลับทางเดียวกันมั้งครับลุง ผมไม่ได้หนีหนี้ใครมาหรอก"    พูดบอกเพื่อความสบายใจของตัวเองและคนขับ วันนี้เป็นวันหยุด เวลาดึกดื่นแบบนี้รถที่วิ่งตามถนนหนทางเหลือน้อยเต็มที แต่มันก็ดีตรงที่ดินกลับถึงคอนโดเร็วกว่าปกติ

 

 

ดินให้คนขับรถแท็กซี่หยุดรถก่อนที่จะถึงคอนโดเพราะคิดว่าจะเดินเข้าไปซื้อผ้าเย็นและยาแก้ปวดหัวที่ร้านสะดวกซื้อเสียก่อน ร้านกาแฟที่ซื้อประจำปิดไปนานแล้ว สายตาเรียวหยุดมองที่โต๊ะหน้าร้านซึ่งใครอีกคนเคยนั่งอยู่และเดินข้ามถนนด้วยกัน วันนั้นเป็นวันแรกที่ดินรู้สึกว่าถนนธรรมดาๆมันกลับพิเศษขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ คิดก่อนจะข้ามถนนเพื่อไปยังฝั่งคอนโด

 

 

เจ็บ.

 

 

ทั้งที่ข้ามถนนด้วยตัวเองคนเดียวอยู่ทุกวันทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกเจ็บ 

 

 

ทดลองเดินข้ามไปข้ามมาราวกับคนบ้าอยู่หลายครั้งดินก็หยุดแม้ไม่มีรถผ่านไปมาแต่ทำไมดินรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย

 

 

ถนนสายนี้มันไม่อบอุ่นอีกแล้ว..

 

 

เมื่อทำอะไรบ้าๆเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาจนพอใจ ดินก็เดินกลับคอนโด กดลิฟต์ไปยังชั้นที่ตัวเองอยู่ เสียบคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อคประตู้ห้องแล้วพาร่างกายอันเหนื่อยล้าของตัวเองเข้าไปด้านใน

 

 

ยังไม่ถึงเวลาพักผ่อนเมื่อยังไม่จัดการอาการปวดหัวที่มันแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆของตัวเองให้หมด ดินเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำกับแก้วแล้วมานั่งที่โซฟา ยาสารพัดประโยชน์ครอบจักรวาลถูกแกะกินสองเม็ด ฉีกซองผ้าเย็นออกแล้วแปะบนหัวตัวเอง พระเจ้าคงยังทรมานคนบาปอย่างเขาไม่พอ เพราะส่งภาพความทรงจำบางอยากมาตอกย้ำซ้ำแผลเดิมให้มันทวีคูณอีก

'ก็ใครใช้ให้มึงดื้อ สมน้ำหน้าไหมล่ะ'

 

 

ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมเอาเจลลดไข้แปะให้ ดินยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วภาพแห่งความสุขก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงออดหน้าประตูที่ดังขึ้น 

 

 

"ใครมาเอาป่านนี้นะ"

 

 

ดินลุกไปที่หน้าประตู ส่องผ่านช่องเล็กๆเพื่อมองว่าใครมาและเพื่อความปลอดภัยในยามวิกาลของตัวเอง คนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าประตูทำให้หัวใจของดินเต้นระรัว มันแรงเสียจนดินกลัวว่าจะหยุดไปเสียดื้อๆ ทั้งดีใจทั้งรู้สึกหน่วงจนบอกไม่ถูก แต่ดินก็เลือกที่จะเปิดประตูออกไปต้อนรับความเจ็บปวดนั้น

 

 

เพราะเขาไม่เข้มแข็งพอจะตัดขาดความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้

 

 

เพราะรู้ว่าเป็นแบงค์ดินถึงยอมให้เข้ามาถึงแม้รู้ผลการกระทำของตัวเอง

 

 

"คุยกันหน่อย" แบงค์พูดแค่นั้นแล้วเดินผ่านดินเข้าห้อง นั่งลงที่โซฟาเหมือนทุกครั้งที่มา ร่างหนาขมวดคิ้วมองยาและน้ำอีกทั้งผ้าเย็นที่เปิดใช้แล้ววางอยู่ ดินเดินมานั่งโซฟาตัวถัดจากแบงค์ ยื่นมือไปคว้าผ้าเย็นมาแปะหน้าผาก

 

 

“เป็นไร" แบงค์ถาม น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นดินฟังไม่ออกจริงๆว่ามีความห่วงใยเจือปนในนั้นรึเปล่า

 

 

"ปวดหัวนิดหน่อย" ดินตอบ จริงๆมันก็ไม่ได้นิด มันหนักมากก่อนที่จะกินยาเข้าไป ดินมักเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆเวลามีเรื่องมากดดันจนเครียด

 

 

"กินยาแล้วพักซะ บอกแล้วว่าอย่านอนดึก" อยากจะจับคนดื้อตีซะให้เข็ด

 

 

"มึงมีอะไรรึเปล่า พูดมาเถอะ กูไหว" ถามเหมือนก่อนหน้านั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนว่าเขาสองคนไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน ดินทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากทำให้แบงค์ลำบากใจ ยังอยากเป็นคนที่แบงค์สบายใจเวลาอยู่ด้วยเหมือนเดิม

 

 

"มึงมีอะไรจะเล่าให้กูฟังไหม" แบงค์ถามออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม          ดินเม้มปากเข้าหากันแน่น

 

 

"ไม่.."

**"มี"** ตอบยังไม่ทันหมดเสียงเข้มก็พูดเป็นเชิงดุๆออกมาก่อน"กูอยากรู้   ว่าอะไรที่ทำให้มึงเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนี้" ยอมรับว่าเพราะครั้งแรกที่ได้ฟังเหตุผลงี่เง่าของดินมันทำให้เขาหงุดหงิดมาก จริงอยู่ที่ดินชอบคิดมากแต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้

 

 

อีกอย่างก็เพราะมือบางที่ยอมปล่อยมือเขาอย่างง่ายดาย กับแผ่นหลังสั่นเทาของคนที่พยายามทำเป็นเข้มแข็งเดินจากมา นั่นแหละแบงค์ไม่อยากเห็นเหตุการณ์แบบนั้นอีก เลยต้องตามมา ตามมาเพราะอยากฟังเหตุผลก็แค่นั้น เขาบอกตัวเอง

 

 

"กู..." คนให้คำตอบดูเหมือนลังเลที่จะพูดออกมา แบงค์รั้งเอวบางจนปลิวมานั่งบนตัก ดินไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้นแต่แบงค์ก็มีแรงมากพอจะรั้งมาในคราเดียว

 

 

"ทำอะไร" ดินถามเสียงหลงที่อยู่ดีๆก็ถูกอีกคนก็ดึงมานั่งตักโดยไม่บอกกล่าว

 

 

"กูมาง้อแล้วนะ" แบงค์พูดออกมาพร้อมทั้งโอบกระชับเอวบางจนแผ่นหลังดินชิดใกล้ จมูกโด่งไล้วนบริเวณต้นคอราวกับอยากเอาใจ

 

 

"มาง้อหรือมาเพราะอยากรู้" ดินถามอย่างรู้ทัน

 

 

"เออ...ทั้งสองอย่าง" คนใจร้ายตอบ ดินถอนหายใจหนักๆ

 

 

"กูไม่อยากให้มึงรู้อดีตแย่ๆของกู" อดีตที่แม้แต่ดินก็ยังอยากลืม

 

 

"ยิ่งพูดแบบนี้กูยิ่งอยากรู้ ขอโทษทีกูขี้เสือก" เสียงเข้มพูดบอกอยู่ข้างหู ดินเงียบไป แบงค์จึงพูดขึ้นต่อ

 

 

"หรือมึงจะให้กูหาเอง" มันไม่ยากหากจะเอาตัวเองไปพัวพันเพื่อได้รู้ข้อมูลบางอย่าง และเขาก็เชื่อว่าผู้หญิงอย่างข้าวฟ่างคงยอมบอกง่ายๆหากได้ผลประโยชน์ร่วมกัน แต่แบงค์อยากได้ยินจากปากของดินมากกว่า

 

 

"มึงกำลังบังคับกูอยู่นะ" ดินพูดพลางหันหน้าเอียงตัวไปมองคนที่กอดตัวเองจากทางด้านหลัง ความกังวลฉายแววเด่นชัดเมื่อแบงค์กำลังจะพาตัวเองมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทั้งๆที่ดินพยายามคิดวิธีปกป้องแบงค์ทุกทาง

 

 

"มึงบอกกูเองว่าถ้ามีอะไรให้บอกกันตรงๆ" แบงค์จ้องดวงตากลมของ     ดินกลับเช่นกัน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เม้มปากตัวแน่นใช้ความคิด

 

 

คำสัญญาที่เคยพูดไว้ตั้งแต่ตอนคบกัน ว่ามีอะไรให้บอกให้พูดกันตรงๆ ตอนนั้นแบงค์ไม่ได้รับปาก แต่เขาก็ทำแบบนั้นเสมอมา ไม่เคยโกหก ทั้งคำพูดและการกระทำ

 

 

"กูจะไปอาบน้ำ"

 

 

"อืม"

 

 

ดินเป็นฝ่ายพูดตัดบทและหลบสายตาที่จ้องมาราวกับเค้นคำตอบนั่นก่อน ร่างโปร่งลุกออกจากตักหนา แบงค์ไม่ได้รั้งอะไรต่อทำเพียงตอบรับในลำคอเบาๆ ดินเดินเข้าไปอาบน้ำนานพอสมควร วันนี้เจอเรื่องอะไรหนักๆมาเยอะ เขาจึงอยากแช่น้ำให้มันผ่อนคลายสักหน่อย ตอนนี้แบงค์คงกลับไปแล้ว

 

 

เมื่อสบายใจและค่อยยังชั่วจากอาการปวดหัว ดินจึงล้างตัว เช็ดให้แห้ง แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนชุดโปรด มือบางหยิบผ้าผืนเล็กที่วางอยู่มาเช็ดผมเปียกของตัวเองขณะเดินออกจากห้องน้ำ

 

 

"อาบนาน" เสียงเข้มพูดขึ้น

 

 

"คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก" ดินพูดอย่างแปลกใจ            

 

 

"ยัง" แบงค์ตอบ จริงๆประโยคเมื่อกี้ของดินมันก็ไม่ใช่คำถามนะ ไม่ต่อปากต่อคำกับคนหน้ามึนต่อ ดินเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะเครื่องแป้ง เสียบปลั๊กพัดลม กดเบอร์แรงสุดแล้วเอาหัวไปจ่อ วิธีการเป่าผมที่ลงทุนน้อยที่สุดที่ดินชอบทำ

 

 

"มึงไม่ใช้ไดร์?" แบงค์ถามเมื่อเห็นวิธีเป่าผมแสนเบสิคของอีกฝ่าย

 

 

"ไม่ชอบ มันร้อน" หันมาตอบอีกคนแล้วเอาหัวจ่อพัดลมต่อ มือนิ่มสางผมเปียกไปมาช่วยให้มันแห้งเร็วขึ้น

 

 

"แล้วนั่นชุดอะไรของมึง" ตอนที่ดินหันกลับมาแบงค์สังเกตเห็นว่าเสื้อของดินมันสกรีนลายแปลกๆ ทางด้านดินเมื่อถูกถามแบบนั้นก็ก้มลงมองชุดนอนของตัวเอง เสื้อยืดที่ได้ฟรีจากการไปเหมาอุปกรณ์ร้านเครื่องเขียนมาช่วงปีใหม่เพื่อเอามาทอยกเด็กๆ แล้วก็กางเกงผ้านิ่มคล้ายกางเกงออกกำลังกายยาวถึงเข่าสีเทา

 

 

"ชุดนอนไง" ดินตอบ แบงค์ส่ายหน้าขำๆ อารมณ์หงุดหงิดของเขาก่อนหน้านั้นหายไปหมดแล้วเช่นกัน

 

 

"มึงจะค้างที่นี่เหรอ" เอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นว่าอีกคนนอนกระดิกเท้าผิวปากฮัมเพลงสบายใจเฉิ่มบนเตียง แบงค์ยักคิ้วเป็นคำตอบ

 

 

"ไปอาบน้ำก่อนสิ" ดินบอก

 

 

"จำเป็นด้วย?" แบงค์ถามกลับ

 

 

"จำเป็นสิ ถ้ามึงมีความเกรงใจกูสักนิด มึงไม่เหนียวตัวบ้างรึไง" นอนเตียงคนอื่นทั้งๆที่ไปเที่ยว กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ติดมาโดยไม่คิดจะไปอาบน้ำอาบท่าก่อน เชื่อเขาเลยจริงๆ

 

 

"เมื่อก่อนนอนไปทั้งที่ไม่ได้อาบ น้ำอะไรต่อมิอะไรเต็มตัวเหนียวไปหมดก็ไม่เห็นเป็นไร ที่สำคัญมึงก็นอนกับกู" รอยยิ้มกริ่มปรากฏบนใบหน้าคมหลังจากพูดประโยคสองแง่สองง่ามจบลง

 

 

"มึงนี่มัน!" ดินโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้"ไปอาบ"

 

 

"เออๆ อาบก็อาบ" แบงค์ทำตามที่เจ้าของห้องบอก เพราะรู้สึกว่าเหนียวตัวอยู่เหมือนกัน

 

 

หอม..

 

 

ความรู้สึกแรกเมื่อเดินเข้าไปข้างในในห้องน้ำ ความอุ่นร้อนยังมีให้สัมผัสได้อยู่เพราะดินเพิ่งจะออกไปไม่นาน ร่างหนาจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เปิดน้ำจากฝักบัวให้มันไหลลงสู่ร่างกาย ก่อนจะสอดสายตามองหาที่มาของสบู่หอมของดิน

 

 

สบู่เด็กขวดสีขาวขุ่นตั้งอยู่ แบงค์มองไปรอบๆอีกครั้งเพื่อมองหาสบู่ที่ผู้ใหญ่ใช้กันแต่ปรากฏว่าไม่มี จึงจำใจต้องกดบีบสบู่เหลวนั่นมาถูตามตัว กลิ่นเดียวกันกับที่มันติดบนตัวดิน เขาจำได้ ยิ่งตอนดินอาบน้ำเสร็จมันยิ่งชัดเจน

 

 

แบงค์หายเข้าไปอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก ดินมองตามร่างหนาที่ใช้ผ้าเช็ดตัวพันเอวเปลือยท่อนบนออกมา ไม่จำเป็นต้องเขินอายอะไร เพราะอะไรก็เห็นกันมาหมดแล้ว

 

 

"นี่อาบแล้วเหรอ" ดินถาม เร็วพอๆกับเวลาปกติที่เขาอาบ คิดว่าตัวเองอาบเร็วที่สุดในโลกแล้วนะ แบงค์กำลังลบล้างสถิติของเขา

 

 

"อาบไรนาน กูรีบ" เสียงเข้มพูดตอบ

 

 

"รีบอะไร?" ดินเลิกคิ้วมอง

 

 

"กลัวมึงรอนอนพร้อมกู" คนหน้ามึนตอบพร้อมทั้งยักคิ้วกวน

 

 

"กูยังไม่คิดอะไรแบบนั้นเลย" ยอมรับว่าประโยคเมื่อกี้ของอีกคนทำให้    ดินรู้สึกดีไม่น้อย แต่ไม่ได้รอจริงๆแค่ผมมันยังไม่แห้ง

 

 

"เสื้อผ้าอยู่ในตู้ หาใส่เองเลย" ตอนที่ดินเคยอยู่ค้างกับแบงค์ ดินก็อาศัยเสื้อผ้าแบงค์เปลี่ยน พวกเขาใส่เสื้อผ้าไซส์ใกล้เคียงกัน

 

 

แบงค์ทำตามที่ดินบอก เปิดตู้หาเสื้อผ้ามาใส่ ได้เสื้อยืดสีขาวหน้าตาคล้ายกับดิน และกางเกงผ้านิ่มตัวยาว ดินหลุดขำออกมาเมื่อเห็นเสื้อที่ได้มาฟรีอยู่บนตัวอีกคน

 

 

"อะไร?” แบงค์ถามเสียงเข้ม มันดูตลกนักรึไง

 

 

"เปล่า ใส่สบายใช่ไหม" ดินถามปนขำ

 

 

"เออ มานอนได้แล้วมา" แบงค์ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วเอ่ยเรียกดิน ร่างโปร่งลังเลอยู่นิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินไปนอนข้างๆ

 

 

"มึงใช้สบู่เด็กเหรอ" แบงค์ถามถึงสบู่กลิ่นเดียวกันที่มันติดตัวเขาและ     ดิน เป็นสบู่ขวดเดียวที่มันมีในห้องน้ำ

 

 

"เห็นหลานใช้ หอมดีเลยซื้อมาใช้บ้าง" ดินนึกถึงหลานที่เพิ่งจะอายุห้าขวบของตนเอง

 

 

"หอมดีกูชอบ แล้วจะเล่าให้กูฟังได้ยัง" แบงค์พูดขึ้น ดินถอนหายใจหนักๆแล้วนอนหันหลังให้ แบงค์เห็นท่าทางไม่สบายใจของดินเลยไม่คิดจะบังคับอะไรอีกคนต่อ วงแขนแกร่งรั้งคนตัวบางเข้าหา โอบกอดไว้แล้วซุกหน้ากับกลุ่มผมนิ่ม

 

 

แชมพูกลิ่นที่แบงค์เคยชอบ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้

 

 

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่เลี้ยงกู" ในที่สุดดินก็ยอมเล่าออกมา แบงค์ตั้งใจฟัง

 

 

"สองปีที่แล้วพ่อกับแม่กูหย่ากันเพราะผู้หญิงคนนั้นเข้ามา" เรื่องราวต่างๆที่ดินเก็บเอาไว้ค่อยๆถ่ายทอดให้คนที่กอดตัวเองอยู่ฟัง ดินรู้สึกว่าอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นเมื่อเสียงเขาสั่นเวลาที่เล่า

 

 

"กูต้องอยู่กับพ่อเพราะยังเรียนไม่จบ"

 

 

"ทำไมไม่อยู่หอ" แบงค์ถามขึ้น

 

 

"บ้านมันก็ใกล้มหาลัย อีกอย่างเขาเป็นคนส่งกูเรียน ไม่อยากรบกวนสักเท่าไหร่" ดินตอบ หนึ่งปีที่เขาต้องทนอยู่ร่วมชายคากับผู้หญิงสารเลวคนนั้น ข้าวฟ่างไม่ได้มีแค่พ่อเขาคนเดียวเรื่องนี้เขารู้มาโดยตลอด บางครั้งที่พ่อของ      ดินไปทำงานที่ต่างประเทศหล่อนก็จะพาผู้ชายอื่นเข้าบ้าน ทั้งๆที่ดินก็ยังอยู่

 

 

"ไม่มีใครเอาเรื่องที่แม่เลี้ยงมึงนอกใจไปบอกพ่อมึง?" แบงค์ถามขึ้นอีก รู้สึกเห็นใจดินขึ้นมาที่ร่างโปร่งเจอเรื่องราวแย่ๆแบบนี้ และเขาก็เสียใจที่มองดินผิดไป

 

 

"กูก็เคย แต่พ่อไม่เชื่อกู แค่ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรนิดหน่อยพ่อก็คล้อยตาม บางครั้งกูก็คิดเล่นๆนะว่ายาเสน่ห์เหมือนในละครน้ำเน่าอาจจะมีจริง"     ดินขำออกมาอย่างฝืนๆ แบงค์จูบลงบนผมนิ่มคล้ายกับปลอบประโลม

"คนเก่าคนแก่ของที่บ้านที่สนิทกับแม่ก็ถูกไล่ออกหมด แล้วใครจะเชื่อหมาหัวเน่าอย่างกู" ดินพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง ชีวิตที่แสนน้ำเน่าไม่ได้มีแค่ในละครหลังข่าวหรอกนะ

 

 

"หัวมึงหอมดี ไม่เน่า" ไม่ได้จะพูดให้ตลกแต่แบงค์พูดความจริง จมูกโด่งวนเวียนอยู่กลุ่มผมนิ่ม ดินยิ้มกับท่าทางเหล่านั้น รู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างแม้กำลังเล่าเรื่องที่ทำให้ครั้งหนึ่งเขาเสียใจอย่างหนัก

 

 

"เล่าต่อสิ" แบงค์บอก ดินจึงเล่าต่อ

 

 

"ปีนึงที่กูทนใช้ชีวิตแบบนั้น ตอนวันเกิดกู เพื่อนๆก็มาฉลองกันที่บ้าน แฟนกูก็มา"  คนที่คอยเป็นที่พึ่ง คอยปลอบใจ คอยช่วยเหลือดินให้ผ่านสถานการณ์เลวร้ายนี้ไปให้ได้ แต่ที่เขาว่ากันว่าคนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด นั้นน่ะเรื่องจริง

 

 

"แต่มึงรู้อะไรไหม มันน้ำเน่าสุดก็ตรงนี้แหละ ตื่นขึ้นมาแฟนกูนอนกอดแม่เลี้ยงกู ซ้ำยังอยู่บนเตียงของกูอีก” ดินจำทุกอย่างในวันนี้ได้ดี วันที่เขาตัดสินใจละทิ้งทุกอย่างแล้วเดินออกมาจากวงจรโสมมนั่น

 

 

“กูเกลียดสายตาที่ยัยนั่นมองกูในวันนั้นที่สุด เหมือนกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่เกมที่เล่นสนุก ไม่สนว่าใครจะเจ็บปวดแค่ไหน" มาถึงตอนนี้แบงค์เข้าใจดินแล้วว่าทำไมถึงได้เกลียดข้าวฟ่างนัก และเขายิ่งซ้ำรอยแผลของ    ดินโดยการเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น แบงค์กอดดินแน่นขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขาไม่อยากปล่อยให้ดินอยู่คนเดียว เขายินดีกอดดินจนเช้า จนความเจ็บปวดนั้นทุเลาเบาบางลง

 

 

"แล้วกูก็ไปเจอมึงที่ผับนั่นแหละ" ดินไปมาหาสู่แม่อยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยรับเงินจากแม่เลยเพราะแม่ของเขาเองก็ลำบาก จึงต้องทำงานส่งเสียตัวเองแทน โชคดีที่เป็นปีสุดท้ายจึงไม่ได้ลำบากอะไรมากกับค่าใช้จ่ายในการศึกษาและโชคดีที่ตอนนั้นเขาเจอแบงค์

 

 

"อยากร้องไห้ไหมหืม?" เสียงทุ้มถาม มันอ่อนโยนจนหัวใจดินรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา

 

 

"ไม่ กูไม่เป็นไรแล้ว ถ้าไม่เจอกูก็ไม่รู้สึกอะไร แต่มึงสัญญากับกูได้ไหมว่าจะไม่ยุ่งกับมัน" ไม่งั้นดินคงจะเกลียดผู้หญิงคนนั้นจนไม่อาจอยู่เฉยได้อีกต่อไป

 

 

"มึงว่าพอกูได้ยินแบบนี้ กูอยากเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นไหมล่ะ หึ!" เสียงหัวเราะในลำคอของแบงค์ทำให้ดินหวั่นใจ ร่างโปร่งพลิกตัวหันหน้าเข้าหา

 

 

"อย่านะ! อย่ายุ่งกับมัน" เขาทนไม่ไหวแน่ เป็นใครก็ได้ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องการเล่นสนุกกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่แบงค์ ไม่ใช่คนใกล้ตัวของดินแบบนี้     ดินจะไม่ยอมเสียใครไปอีกแล้ว ความเจ็บปวดมันควรสิ้นสุดลงสักที

 

 

"กูทำก็เพื่อมึง ใครจะยอม เมียเก่ากูเลยนะ" แบงค์พูดเหมือนมันเป็นเรื่องสนุก ในใจนึกไปถึงการเอาคืนที่มันสาสม เมื่อกรรมมันตามสนองช้ายิ่งกว่าเต่า เขาจะตัดสินความผิดผู้หญิงคนนั้นให้เอง อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ควรได้รู้ว่าการถูกล้อเล่นกับความรู้สึกมันเป็นยังไง

 

 

ชอบนักใช่ไหมเกม เตรียมตัวรอรับความสนุกที่ส่งตรงถึงที่ได้เลย

 

 

"ไม่ต้องทำเพื่อกู ไม่เอา อย่าทำแบบนั้น" แค่มองตาดินก็รู้ว่าแบงค์คิดจะทำอะไร ดินจะยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้

 

 

"เอาน่า อย่าคิดมาก นอนซะ" แบงค์เลื่อนมือขึ้นมายีหัวคนชอบคิดมาก 

 

 

"แบงค์.." ดินเรียกอีกคนเสียงแผ่ว

 

 

"ยังอีก" แบงค์พูดเสียงเข้ม

 

 

"ถ้ามึงเกิดหลงรักมันขึ้นมาล่ะ" ดินถามในสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นออกไป 

 

 

"เฮ้อ... มึงไม่เชื่อใจผัวเก่ามึงบ้างเลยรึไงหืม? บอกว่าอย่าคิดมากไง สุดท้ายกูก็จะอยู่กับมึงแบบนี้แหละ" พูดให้อีกคนได้สบายใจ แต่ไม่รู้ว่าประโยคที่ตัวเองพูดออกไปมันทำให้ใครอีกคนคิดไปไกล

 

 

"แต่..." แม้จะดีใจกับประโยคที่ว่าสุดท้ายแล้วแบงค์ก็จะอยู่กับเขาแต่ความกังวลก็ยังคงอยู่

 

 

"ไม่มีแต่ ถ้ามึงไม่นอนตอนนี้ ระวังจะไม่ได้นอน นี่เตือนเลย" แบงค์พูดเตือน จับดินหันหลังแล้วกอดไว้ในท่าเดิม

 

 

"กูจะขัดขวางมึง" จะปกป้องแบงค์ จะไม่ให้แบงค์เข้าไปยุ่งกับคนเลวๆแบบนั้น

 

 

"จะขัดขวางยังไงหืม?" ท่าทางแน่วแน่ของดินทำให้แบงค์นึกเอ็นดู รู้ทั้งรู้ว่าเขาดูแลตัวเองได้ แล้วอย่างแบงค์เนี่ยนะ จะคิดทำร้ายใครเป็น

 

 

"ยังคิดวิธีไม่ออก แต่จะทำแน่ๆ" ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะ       ดินยังไม่ทันคิดอะไรจริงๆ รู้แค่ว่าต้องขัดขวาง

 

 

"งั้นไปนอนคิดก่อนไป อย่าให้พูดอีกเป็นครั้งที่สาม" แบงค์ดุเสียงเข้ม

 

 

"ไล่อะไรกูนัก" คนกำลังใช้ความคิดก็เอาแต่ไล่ไปนอน

 

 

"กูไล่ก็เพื่อตัวมึงเอง" แบงค์เดินไปปิดไฟแล้วขึ้นมานอนกอดดินตามเดิม บอกแล้วว่าวันนี้เขายินดีกอดดินทั้งคืนแบบไม่ต้องเอ่ยขอเลย

 

 

"อื้อ นอนก็ได้" ไฟปิดลงแล้ว ห้องทั้งห้องเงียบสนิทมีเพียงลมหายใจของคนสองคนเท่านั้นที่ดังสอดประสานกัน แบงค์ขยับกายแนบชิดกับแผ่นหลังของดิน ใบหน้าคมซุกอยู่กับกลุ่มผมนุ่มกลิ่นหอมที่เขาชอบ เลยไปถึงซอกคอกลิ่นน้ำนมจากสบู่เด็ก

 

 

"มึง..." ดินพูดขึ้นเสียงติดขัดเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างของแบงค์ที่มันขยายดุนดันบั้นท้ายเขาอยู่ ขนลุกซู่ทั่วร่างกาย รู้สึกเสียววูบที่ท้องน้อยขึ้นมาเวลาที่แบงค์กดมันลงมาจนส่วนแข็งขืนนั่นแนบไปกับบั้นท้ายของเขา

 

 

"นอนเถอะ ไม่ต้องสนใจ เดี๋ยวมันก็สงบ" คนหน้ามึนตอบ ดินรับรู้ถึงแรงขยับเบาๆจากส่วนล่างของร่างหนาที่นอนกอดเขาอยู่

 

 

แน่ใจเหรอว่าทำแบบนี้มันจะสงบ

 

 

แล้วใครมันจะไปนอนหลับลงวะ!!

 

 

 

...........................

To be con.

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ

มีคำผิดสะกิดกันได้น๊าาาา