(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

8.5

เขียนโดย MomijiNI

วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2560 เวลา 21.38 น.

  16 ตอน
  6 วิจารณ์
  33.38K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2560 00.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) ระหว่างโคฮาคุกับริน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ทางด้านคาโงเมะและซังโกะ

“เฮ้อออ ข้าล่ะสงสารรินจังจริงๆ เลย ข้าคิดว่าเส็ตโชมารูจะรักรินจังซะอีกนะเนี่ย อุตสาห์กันโคฮาคุให้ซะดิบดี เพราะกลัวจะโดนฆ่าโทษฐานไปรักกับเด็กของเส็ตโชมารู เจ้าจำเหตุการณ์นั้นได้รึเปล่าคาโงเมะจัง”

 

“อืม จำได้สิ วันนั้นฉันก็กลัวโคฮาคุจะไม่รอดเหมือนกัน” ทั้งสองคนพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว

V

V

8 ปีก่อน

ปัก!!! เสียงลูกธนูที่ถูกยิงออกจากคันธนูของริน

 

“แบบนี้ถูกรึเปล่าคะท่านคาโงเมะ”

 

“ใช่จ่ะ อันนี้เรียกว่าศรปราบมารนะ ส่วนศรผนึกมารเราจะใช้พลังวิณญาณกับพลังจิตและสมาธิในการยิงออกไปด้วยจิตตั้งมั่นให้มากที่สุดนะจ๊ะ จะยากกว่าศรปราบมารซะหน่อย ลองฝึกดูสิ”

 

“ค่า” รินฟังพร้อมกับตั้งธนูและยิงออกไปแต่ทว่า..

 

ปัก!!! โอ๊ยย

 

“อ้าว โคฮาคุ!!!” ซังโกะที่นั่งดูรินซ้อมธนูอยู่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นไหล่ซ้ายของน้องชายตนมีเลือดออก

 

“โคฮาคุ ข้า..าา.ขอโทษ.ข้าขอโทษจริงๆ” รินพูดด้วยอาการรู้สึกผิดอย่างมาก ที่เห็นคนตรงหน้าบาดเจ็บเพราะเธอ

 

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ขอรับทุกคน ข้าแค่โดนเฉียดๆ เท่านั้น ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย ข้าเองที่มาเดินผิดที่เอาแบบนี้ ไม่มีใครผิดหรอกขอรับ” โคฮาคุพูดพลางใช้มือขวาจับบาดแผลเอาไว้

 

“งั้นพี่กับซังโกะจังจะไปเอายากับสมุนไพรมาก็แล้วกันนะ เพราะจะแบกไปกันหมดนี่คิราร่าคงไม่ไหวแน่ เดี๋ยวมานะจ๊ะ” คาโงเมะพูดแล้วกระโดดขี่คิราร่ากลับไปทางหมู่บ้านพร้อมกับซังโกะทันที เหลือไว้เพียงแค่รินและโคฮาคุที่บาดเจ็บอยู่ในป่าเพียงสองคนเท่านั้น

 

“โคฮาคุ...ข้าขอโทษ ถ้าข้ามีสมาธิมากกว่านี้ล่ะก็.. ฮือๆ” รินสะอึกสะอื้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะแผลที่ว่าเฉียดนั้นดูจะเป็นแผลลึกกว่าที่คิดซะอีก

 

“ริน ข้าไม่เป็นไรจริงๆ เจ้าไม่ต้องร้อง ข้าไม่ตายหรอกน่า 55” โคฮาคุหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“งั้น ให้ข้าช่วยได้ไหม ถึงพลังจะยังไม่มากแต่ข้าอยากจะช่วย”

 

“พลังเยียวยางั้นรึ แต่วันนี้เจ้าใช้พลังไปมากแล้วนะ ข้าว่า..” โคฮาคุพูดยังไม่จบดี รินก็แทรกขึ้นมา

 

“ไม่เป็นไรๆ ให้ข้าช่วยเถอะนะ โคฮาคุ” รินพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสจนคนฟังที่เห็นใบหน้านั้นก็ไม่กล้าปฏิเสธ

 

“ตามใจเจ้าแล้วกันริน”

รินเพ่งพลังเยียวยาไปที่มือก่อนจะนำมันไปวางไว้บนแผลของโคฮาคุ แต่จากนั้นไม่นานนัก รินก็สลบไปจนคนข้างหน้าเธอเองก็แทบจะรับไว้ไม่ทัน

 

“ริน! ริน!” โคฮาคุพยายามเรียกรินให้ตื่นแต่ไม่เป็นผล โคฮาคุรูดีว่าเป็นเพราะเธอใช้พลังในการฝึกธนูมาทั้งวันแล้ว แล้วการใช้พลังเยียวยาของพวกมิโกะนั้น ก็ใช้พลังวิณญาณค่อนข้างมากเสียด้วย รินในตอนนี้เพิ่งจะอายุ 12 พลังที่ใช้อาจจะยังไม่แข็งแกร่งพอ ถึงจะมีคนบอกว่าพลังวิณญาณของเธอนั้นพอๆ กับท่านคิเคียว หรืออาจจะมากกว่านั้นก็เถอะ

 

         โคฮาคุมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่ได้อยู่ใกล้กับรินขนาดนี้ก็นานมากพอดู และเขาก็รู้ตัวเองดีว่าเขารู้สึกชอบเธอมานานแล้วด้วย แต่ติดที่เธอเป็นคนของเส็ตโชมารู คนที่เคยมีบุญคุณต่อเขาและพี่สาว ตัวเขาเองจึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แค่เฝ้ามอง... เพียงเท่านั้น…

แต่ทว่า..ความรู้สึกของโคฮาคุที่เก็บมานานนั้น ตอนนี้มันกำลังทำให้โคฮาคุก้มหน้าลงไปแนบชิดกับเด็กสาวที่อยู่บนตักของเขา โคฮาคุค่อยจุตพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างอ่อนโยน โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเลยว่า ถ้าเขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วจะเจอกับอะไรต่อจากนี้…

 

ฟุบ!

 

“ท่า..ท่าน..เส็ตโช...มารู!!” โคฮาคุหน้าซีดเผือด มองอสูรหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอย่างกล้าๆ กลัว

 

“...” เส็ตโชมารูเงียบมองเพียงภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

 

“คือ..ว่าข้า…” โคฮาคุพยายามจะอธิบายให้เส็ตโชมารูฟัง แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะฟังที่ตนพูดหรือไม่

 

“เส็ตโชมารู!!!” คาโงเมะและซังโกะที่เพิ่งขี่คิราร่ามาถึงพูดเป็นเสียงเดียวกัน

 

“ท่านพี่ ท่านคาโงเมะ!”

 

“เจ้า..มากับข้าสิ!!” เส็ตโชมารูพูดเสียงเย็นชาให้กับโคฮาคุแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

 

“ขอรับ ท่านเส็ตโชมารู ท่านพี่ ท่านคาโงเมะ ข้าฝากรินด้วยนะขอรับ” หลังพูดจบเขาก็ตามหลังเส็ตโชมารูเข้าไปในป่าลึกทันที

 

         เส็ตโชมารู เดินเข้ามาในป่าลึก แล้วยืนหยุดนิ่ง พร้อมกับถามบางอย่างกับโคฮาคุที่เดินตามหลังเขามา

 

“เจ้า...รักรินงั้นรึ” เส็ตโชมารูพูดโดยยืนหันหลังให้โคฮาคุ

 

“คือ..ข้า...เอ่ออ..”

 

“ตอบข้ามาสิ!!!” เส็ตโชมารูถามด้วยเสียงที่ดุดันพอจะทำให้คนที่ฟังรู้สึกขนลุกได้ในทันที

 

“ข..ขอรับ ข้ารักรินขอรับ”

 

“หึ! งั้นรึ!” เส็ตโชมารูพูดด้วยเสียงเรียบ

 

“ท่านเส็ตโชมารู…”

 

“...” เส็ตโชมารูไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ความรู้สึกตอนนี้ของเขาคือ...ข้างใน..หัวใจของข้า...ทำไมมันถึง...ได้เจ็บ!!!...ถึงเพียงนี้...นี่ข้าจะเสียเจ้าไปจริงๆ งั้นรึ ริน!! เขาพยายามตั้งสติอีกครั้ง แล้วพูดประโยคที่แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากจะพูดมันซักเท่าไหร่เลย

 

“เมื่อถึงวันที่รินพร้อมจะออกเรือนแล้ว เมื่อนั้นข้าจะให้รินเลือก ถ้าเมื่อนั้นนางต้องการเจ้า ข้า..ก็.จะปล่อยนางไป!” เส็ตโชมารูพูดเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจนั้นร้อนรน ไม่ได้อยากจะเป็นพระเอกแบบนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่รินเท่านั้น เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจริน เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เหาะจากไปจากตรงนั้น ปล่อยให้คนฟังยืนคิดบางอย่างอยู่เพียงลำพัง

 

“หมายความว่าข้า..ยังพอมีหวัง..อย่างนั้นสินะ…” โคฮาคุคิดในใจ พลางดีใจที่ตนไม่ได้ถูกอสูรหนุ่มลากมาฆ่าดังที่ตนคิดไว้ตอนต้น หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังที่ที่เดิมที่จากมา…

^

^

“ตอนที่โคฮาคุเล่าว่าเขาจูบรินเนี่ยฉันล่ะตกใจมากเลยล่ะ”

 

“นั่นสิคาโงเมะจัง ไอ้ที่ตกใจกว่านั้นคือเส็ตโชมารูเห็นตอนจูบด้วยนี่น่ะสิ ข้าเนี่ยคิดว่าโคฮาคุคงจะตายจริงๆ ถึงจะแค่หน้าผากก็เถอะนะ”

 

“ฉันคิดว่า..เรื่องในวันนั้น อาจจะเป็นสาเหตุที่เส็ตโชมารูไม่มาหารินอีกก็ได้นะ”

 

“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ซังโกะพูดอย่างเห็นด้วย

 

“เส็ตโชมารูเปลี่ยนไปมากจริงๆ นะ ฉันว่า” คาโงเมะว่าพลางนึกสงสัย “ยังไงซะ ฉันก็ยังนึกว่าเขาคงยังรักรินเหมือนเดิมแหละนะ”

 

“ถ้าเป็นจริงแบบที่โคฮาคุพูด ข้าว่าเขาคงจะรอ รอให้รินจังเป็นคนเลือกเองจริงๆ ไม่ใช่เลือกเพราะความผูกพัน แต่เพราะ..” ซังโกะที่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกแทรกขึ้นมา

 

“ความเชื่อใจ..สินะ” คาโงเมะพูดแล้วยิ้มออกมาบางๆ

-------------------------------------------------

ทางด้านของริน

         ขณะที่รินเดินจูงอะอุนหลังจากอาบน้ำให้เสร็จแล้ว รินพลางมองไปบนท้องฟ้า ก็เห็นว่าเวลาใกล้ล่วงเลยเข้าสู่เที่ยงวันเสียแล้ว รินจึงรีบจูงอะอุนกลับมาที่กระท่อมโดยเร็ว เพราะปราสาทจิ้งจอกเงินนั้นอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ถ้าชักช้าอะอุนอาจจะเดินทางกลับได้ลำบาก

 

“อะอุน รอข้าซักแปปนะ” เธอจูงอะอุนมาหยุดที่หน้ากระท่อมที่เป็นที่อยู่ของเธอ แล้วเดินเข้าไปในกระท่อม เพื่อหยิบอะไรบางอย่างที่มีลักษณะเป็นห่อผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก และมีน้ำหนักเบา ก่อนจะเอาห่อผ้านั้นผูกไว้กับคอของอะอุน

 

“ข้าฝากให้ท่านเส็ตโชมารูเหมือนเดิมนะ”

 

“กรรรร…” อะอุนร้องเพื่อเป็นการบอกลาก่อนที่จะทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และหายลับไป

 

         หลังจากอะอุนไปได้ไม่นาน เบื้องหน้าของรินก็ปรากฎชายหนุ่มที่คุ้นเคย

 

“ริน!!!”

 

“โคฮาคุ มีอะไรหรอ?”

 

“ข้าได้ยินข่าวว่าเมืองข้างๆ จะมีงานรื่นเริงน่ะ เห็นเขาว่าท่านเจ้าเมืองนั้นเป็นคนจัดงาน แถมดูจะยิ่งใหญ่เสียด้วย” โคฮาคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

 

“อ้อ..งานนั้นข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ ข้าคิดว่าคงจะเป็นงานที่น่าสนุกไม่น้อย” เธอพูดแล้วยิ้มบางๆ

 

“เจ้ารู้แล้วงั้นรึ?”

 

“อืม..ข้ารู้จากหมู่บ้านข้างๆ ตอนไปช่วยรักษาลูกผู้ใหญ่บ้านน่ะ”

 

“แล้ว...เจ้าอยากไปรึเปล่า?...” โคฮาคุถาม

 

“ข้าก็อยากไปดูอยู่เหมือนกันนะ เพราะข้าไม่ได้ไปงานอะไรแบบนี้มาก็ตั้งหลายปีแล้ว”

 

“งั้น….ให้ข้าพาเจ้าไปไหม?” เขาพูดออกมาอย่างอายๆ ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาชวนรินก็ตาม “ครั้งนี้...ข้าน่ะ….อยากจะเป็นคนพาเจ้าไปนะ!”

 

“เอ๊ะ?!” รินตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินประโยคหลัง ถึงแม้โคฮาคุเองจะมาชวนเธอไปงานแบบนี้อยู่หลายครั้งก็ตาม แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะไปกับเขา ประโยคหลังนั้นยิ่งทำให้รู้ว่าเขาคงอยากให้เธอไปกับเขาจริงๆ

 

“..โคฮาคุ…ข้าน่ะ...” รินพูดแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม ราวกับไม่อยากให้เห็นความรู้สึกของเธอที่อยู่ภายใน

 

“เจ้า...รออยู่สินะ..รอท่านเส็ตโชมารูอยู่สินะ…” เขาพูดเสียงที่เบาราวกับมันจะหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดมาเบาๆ

 

“เจ้ารู้?....”

 

“่ใช่..ข้ารู้ รู้ว่าเจ้ารอท่านผู้นั้นมาตลอด ถึงแม้ท่านจะไม่เคยมาเหลียวแลเจ้า…”

 

“...ท่านก็ไม่ได้ทิ้งข้าหนิ” รินยิ้มบางๆ ถึงแม้คำพูดมันจะขัดกับใจของเธอก็ตาม ไม่ทิ้งก็เหมือนจะทิ้ง เพราะตลอดแปดปีสิ่งที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่เส็ตโชมารู แต่เป็นอะอุนต่างหาก แต่เธอก็คิดเสมอว่าเส็ตโชมารูต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่มาหาเธอ ไม่แม้แต่จะให้เธอเห็นหน้า แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร

 

“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ” เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

 

“รักรึ?...ข้า...ก็ไม่รู้…” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงที่แทบจะหายไปในลำคอนั้นเริ่มฉายแววสับสน

 

“ข้าก็อยากได้นะ..หัวใจที่มีเพียงดวงเดียวของเจ้า” คำพูดนั้นดังเพียงพอที่จะให้รินได้ยิน จนรินหันกลับมาหาเขา เขายิ้มบางๆ ให้ริน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่จากมาอย่างช้าๆ

 

“ข้าขอโทษนะโคฮาคุ ยังไง...ข้าก็คงให้ไม่ได้…” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มที่เดินอยู่หยุดชะงัก ถึงมันจะฟังนุ่มนวลซักแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันไม่นุ่มนวลเลยซักนิด ความรู้สึกเจ็บแปรบภายในจิตใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของชายหนุ่ม คำพูดที่ถึงแม้จะคิดไว้แล้วว่าคำตอบจะเป็นเช่นนั้น แต่พอได้ฟังแล้วนั้น เขาเองก็แทบอยากจะทรุดลงไปกองกับพื้น เขาพยายามเก็บอาการที่รู้สึกเจ็บปวดทุกอย่าง รวบรวมประโยคสุดท้ายของเขาออกมาให้หญิงสาวได้ฟัง ด้วยเสียงที่แผ่วเบา และยังสั่นเครืออยู่

 

“...ข้าเข้าใจ ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า...ข้ารักเจ้านะริน รักมานานแล้ว...ก็แค่นั้นเอง ข้า...ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกัน…” ประโยคสุดท้ายจบลง โคฮาคุก็เข้าสู้ห้วงความคิดไป…

 

“เมื่อแปดปีนั้น ที่ท่านทิ้งประโยคนั้นไว้ ทั้งๆ ที่เปิดโอกาสข้าให้แล้วแท้ๆ ข้าก็ยังไม่สามารถจะครอบครองหัวใจของรินได้เลยแม้แต่น้อย ท่านผู้แสนโชคดีคนนั้น ท่านควรรีบกลับมาหารินเสียเถิด ข้าไม่อยากเห็นรินต้องทรมานที่ต้องมารอท่านแบบนี้...อีกต่อไปแล้ว”

 

         รินที่ยืนมองโคฮาคุเดินจากไปอย่างช้าๆ และสุดท้ายก็เลือนหายไปในที่สุด คำพูดของเขาทำให้เธอตกอยู่ในความสับสนภายในจิตใจ เกิดเป็นคำถามที่ขึ้นว่า...ทำไม...มากมายเต็มไปหมด

 

“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ”

 

“ทำไม...ข้าถึงเหงา...ทั้งที่คนรอบกายข้าดีกับข้าถึงเพียงนี้

ทำไม...ข้าถึงหวัง...กับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงเมื่อไหร่

ทำไม...ข้าถึงยังรอ...รอแต่ท่าน เพราะอะไร?

 

ความรู้สึกที่เรียกกันว่า...รัก...อีกนานแค่ไหนข้าถึงจะได้สัมผัสสิ่งนั้น...จากท่าน...ท่านเส็ตโชมารู…”

-------------------------------------------------

จบตอนที่ 2

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา