รักจริงกลิ้งลานเกียร์ #โจ้บอส

          หน้าหนวดขนาดนี้กลัวไม่รู้หรอว่ะว่าเป็นพี่ว๊ากเฮ้ออออ...กว่าจะหาเวลามาเข้าร่วมกิจกรรมได้ก็ยุ่งจะตายห่าทั้งถ่ายงานไหนจะต้องบินไปๆมาๆ กรุงเทพเชียงใหม่อีก พอมีเวลามาเข้าเชียร์ดันไม่มีป้ายชื่อกับแฟ้มเสียนี้ก็ใช่นะซิผมไม่ได้มาลงทะเบียนเข้าร่วมกิจกรรมเข้าเชียร์รับน้องเลยถ้ามีก็แปลกล่ะ พอมาเข้าของที่ควรมีไม่มีจะเกิดอะไรขึ้นละก็โดนลงโทษนะซิ แล้วดูพามายื่นว๊ากเดี่ยวกลางแดดถ้าไม่ติดว่ามีครีมบำรุงที่ทาก่อนออกจากห้องมีหวังไหม้แน่ๆไอ้บอส ว่าแต่ผมต้องยื่นให้พี่หนวดหน้าเข้มนี้ว๊ากอีกนานไหมว่ะ :( 

"ทำไมคุณไม่มีป้ายชื่อกับแฟ้ม ไม่รู้หรอครับว่ามันสำคัญ" 

"ผมพึ่งเข้าเชียร์วันนี้วันแรกครับ" 

"วันแรก?...นี่คุณไม่ให้ความสำคัญกับกิจกรรมที่พวกผมจัดให้หรอครับ" 

"เปล่าครับ พอดีผมมีงานต้องไปทำ"

"คุณเลยมองข้ามงานในคณะซินะครับ...น่าสงสารเพื่อนๆของคุณที่เขามาเข้าร่วมเพื่อได้รู้จักกัน แต่คุณกับให้ความสำคัญกับเรื่องส่วนตัวมากกว่าส่วนรวม" 

"เปล่าน่ะครับคือว่า..." 

""เดียร์ๆ...อาร์ตกับวริศให้พี่มาตาม" ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินกึ่งวิ่งมาอย่างหน้าตื่น ว่าแต่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอถึงทำให้รุ่นพี่คนนี้ต้องออกมาตามเอง ถ้าดูจากชอปแล้วหน้าจะเป็นปีสี่แท้ๆ 

          "เดียร์ๆ...อาร์ตกับวริศให้พี่ช่วยมาตาม" ผมเดินกึ่งวิ่งมาจากห้องเชียร์คณะเพื่อมาตามรุ่นน้องที่มีตำแหน่งเป็นเฮดว๊ากที่ยืนลงโทษรุ่นน้องอยู่ที่ด้านหน้าลานเกียร์

"มีอะไรหรอพี่โจ้"

"อาร์ตบอกมีน้องไม่สบายส่งโรงบาลว่ะไปดูก่อนไป"

"ครับพี่...เออพี่โจ้ฝากดูไอ้แว่นนี้หน่อยน่ะผมมาค่อยปล่อย"

"ห่ะ?...เออได้ๆ" ฝากดูไอ้แว่นงั้นหรอ เชดดดด...นี้ก็หมายความว่าผมต้องยืนเฝ้าไอ้น้องคนนี้ตากแดดจนกว่าไอ้เดียร์จะมาเนี้ยน่ะ 15:22 น. แดดตอนบ่ายเวลานี้ไม่ใช่จะมีวิตามินนะโว้ยนี้มันมีแต่มะเร็งชัดๆ ว่าแต่ไอ้เด็กนี้มันโดนทำโทษเพราะอะไรว่ะ แล้วป้ายชื่อกับแฟ้มไปไหนว่ะตัวเล็กๆเหมือนหมากระเป๋าเลยโว้ย มายืนตากแดดแบบนี้เป็นลมเป็นแล้งมาแม่เขาจะเอามีดมาฟันหัวไหมเนี้ย แต่ทำไงได้ก็น้องมันทำผิดนี่เนอะ 

"ชื่ออะไรเรา"

"พี่ถามผมหรอครับ"

"อ้าว...อยู่กันสองคนพี่ไม่ถามน้องจะให้พี่ถามหมาที่ไหนครับพี่เตี้ยก็ไม่อยู่"

"...ครับ"

"ครับ?...แล้วตกลงชืื่อไรทำไมไม่มีป้ายไม่มีแฟ้ม"

"ชื่อบอสครับ"

"อ๋อ...แล้วแฟ้มกับป้ายชื่ออ่ะ"

"ไม่มีครับ...พอดีผมพึ่งมาเข้าเชียร์วันแรกไม่ได้มาลงทะเบียนก่อนหน้านั้น" 

"โห่น้องงงงง...นี้มันอาทิตย์กว่าแล้วน่ะครับบ้านอยู่ที่ไหนเดินทางลำบากหรือไงถึงพึ่งมาถึงห่ะ" 

"ทำงานครับ...พอดีพึ่งมีเวลาก็รีบมา"

"อ๋อ ชื่อบอสเนอะเรียนอะไรล่ะ" 

"เครื่องกลครับ"

"จริงป่ะเนี้ย...พี่ชืื่อโจ้น่ะยินดีที่ได้รู้จัก"

"ขอโทษนะครับพี่อยากรู้จักผมด้วยหรอ"

เพล้ง!!!...อื้อหื้อเหมือนโดนน้ำเย็นๆสาดใส่หน้าตอนฤดูหนาวเลยโว้ย ไอ้เราหรือก็อุตส่าพูดคุยไม่อยากให้เครียดแล้วดูมันตอบซิ...อื้อหื้อไม่เกรงใจจะงัดสายดำมาทุ่มให้กลิ้งเลยนะไอ้หมากระเป๋า ได้ในเมื่อไม่อยากเป็นรู้จักแบบพี่น้องดีๆก็ไม่รู้จักก็ได้โว้ย ผมมองหน้าไอ้หมากระเป๋าที่ยืนเหงื่อไหลมองหน้าผมผ่านกรอบแว่นนั้น เห็นแล้วหมั่นไส้โว้ยเมื่อไรไอ้เดียร์จะมาซ่ะทีถ้าไม่มากูไม่ต้องยืนเฝ้าจะหมดเวลาราชการเลยหรือไง :(

          อะไรของพี่แกว่ะเมื่อกี้ยังระริกระรี้คุยด้วยอยู่ๆก็ดึงหน้าใส่ซ่ะงั้น เป็นไบโพล่าหรือไง ผมมองหน้ารุ่นพี่ปี4ที่ชื่อพี่โจ้อะไรนี้อย่างงงๆ ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่กำลังจะไหลเข้าตา 

"ร้อนหรอ"

"ครับ"

"ความอดทนต่ำหรอแค่เหงื่อจะไหลต้องยกมือขึ้นเช็ดด้วย"

"......" 

"เฮ้อ...เห็นบอกว่าทำงานไอ้เราก็นึกว่าความอดทนจะมีได้มากกว่านี้เสียอีก นี้อะไรแค่เหงื่อไหลนิดเดียวก็ทนไม่ได้แล้ว ตอนแรกก็แปลกใจน่ะว่าไอ้เดียร์มันเอามาว๊ากเดียวลงโทษทำไม ตอนนี้เข้าใจแล้ว"

"เข้าใจว่าอะไรครับ"

"หึหึ...เด็กว่ะ"

"อะไรของพี่เนี้ย...เหงื่อไหลเข้าตามันแสบผมก็แค่เช็ดออกป่ะว่ะอีกอย่างถ้าผมไม่มีความอดทนจริงๆแม่งจะยืนตากแดดแบบนี้ไหม แถมมาโดนใครก็ไม่รู้มาจิกกัดอยู่เนี่ย หมดเมนหรอพี่" 

"อ้าวเฮ้ย...." แรงกระชากคอเสื้อดึงเข้าหาพร้อมกับง้างมัดขึ้นพร้อมจะปล่อยลงสู่ใบหน้าได้ตลอดเวลาทำเอาผมเองตกใจไม่น้อย ผมก็ลืมตัวไปว่าไม่่ควรพูดแบบนี้ แต่พี่เขาก็ผิดป่ะว่ะอยู่ๆมาพูดจาต่อว่าผมเนี่ย

          "เฮ้ยยยย...โจ้ใจเย็นไหมมึง" เสียงเบลที่เห็นเหตุการณ์พอดีรีบวิ่งเข้ามาห้ามพร้อมกับไอ้เอิร์ทที่กระชากตัวผมออกจากไอ้เด็กแว่นนี้อย่างรวดเร็ว จริงๆผมก็ไม่ได้จะทำอะไรหรอกแต่เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นว่ะพี่ว๊ากก็เคยผ่านมาแท้ๆ ความอดทนต่อสิ่งยั่วยุก็มากกว่านี้แท้ๆก็ไม่เคยหลุดแต่พอเป็นไอ้เด็กนี้กับทำเอาหัวร้อนได้ 

"ใจเย็นๆไอ้โจ้นี้รุ่นน้องนะโว้ย"

"จริงของเบลมัน...แล้วนี้มีอะไรกันว่ะ"

"ไม่มีอะไรพอดีอากาศร้อนมั่งเลยหัวร้อนง่ายไปด้วย"

"แล้วทำไมน้องมายืนตรงนี้ค่ะ"

"จะอะไรล่ะว่ะ พึ่งคิดได้ว่ามีกิจกรรมเชียร์พึ่งมาวันแรกป้ายไม่มี แฟ้มไม่ ก็โดน"

"เออน่ะไอ้โจ้ใจเย็นๆ...เบลกูว่าแยกสองคนนี้ก่อนเหอะ"

"ไม่ได้ น้องมันโดนลงโทษอยู่ไอ้เดียร์กลับมาเมื่อไรถึงจะไปได้"

"โอ้ยไอ้โจ้...มึงจะอะไรนักหนาน้องตัวแดงไหม้หมดแล้ว  ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะซวยกันไหมค่ะ..."

"ไม่เป็นไรครับพี่ผมยืนได้เดี๋ยวใครบางคนเขาจะหาว่าผมไม่มีความอดทน"

"นี่ไงๆ...มึงเห็นไหมปากมันเนี้ย"

"มึงไปหัดหัวร้อนมาจากไหนว่ะไอ้โจ้ ปกติก็ไม่หัวร้อนป่ะว่ะ"

"เพื่อนพี่หมดเมนมั่งครับ"

"น้องค่ะใจเย็นลูก เพื่อนพี่ไม่มีมดลูกค่ะอะไรกันนี้"

"ก็ปากน้องมันงี้ไงกูไม่จับทุ่มก็ดีแค่ไหนล่ะ"

"แล้วเมื่อไรไอ้เดียร์จะมาว่ะขืนไม่มาเร็วๆมีหวังกูได้ดูไอ้โจ้ฆ่าน้องแน่ๆว่ะเบล"

"เออ...เดี๋ยวกูโทรหาเดียร์ก่อนแล้วกัน"

          บ้าเอ้ยปวดหลังไปหมดเลยไอ้เราก็นึกว่าตัวเล็กๆจะไม่หนักมากเลยสวมบทพระเอกซีรีย์อุ้มพามาหาหมอที่ไหนได้ หลังแทบหักเลยโว้ย กว่าจะหมดกิจกรรมเชียร์มีหวังได้หลังเดาะแทนแน่ๆ 

"ไงต่อไหวป่ะเนี้ย"

"พี่วริศหวัดดีพี่...ตัวเล็กๆหนักฉิบ"

"ฮาๆๆๆ...ปีที่แล้วพี่ก็แบบเรานี้แหล่ะแต่พี่ไม่เคยแบกใครนะเว้ยปกติจะมีแต่คนช่วยทำให้ฮาๆๆๆ"

"อิจฉาคนเสน่ห์แรงหรือเกิ๊นนนนน..." 

"ฮาๆๆ...พี่อาร์ตหวัดดีพี่"

"ครับ...ว่าแต่ไอ้เดียร์ออกมายังว่ะกูเห็นโทรศัพท์มันสายเข้าหลายรอบละ"

"แล้วมึงไม่รับสายให้มันว่ะ"

"กูไม่ขี้เสือกไหมล่ะ สาวมันโทรมา แม่มัน หรือกิ๊ก กูไม่ยุ่งโว้ย"

"พี่เดียร์เขามีสาวเยอะขนาดนั้นเลยหรอครับ"

"พี่ไม่เผาเพื่อนครับน้องต่อ ไม่มีอะไรแล้วกูกลับก่อนนะวริศ ต่อ"  แปลกจังดุขนาดนั้นยังมีสาวเยอะอีกหรอ ทีกับผมไม่เห็นมีเลย ผมหันไปยิ้มให้กับพี่วริศก่อนจะนั่งพิงพนักเก้าอี้รอต่อไป ช่วยไม่ได้อ่ะเนอะอยู่ฝ่ายปฐมพยาบาลยังไงก็ต้องรอจนกว่าน้องจะปลอดภัย 

          18:42 น. กว่าจะเสร็จเรื่องเกือบจะทุ่มแล้วหรอว่ะเนี้ยเมื่อเป็นบ้าเลยดีน่ะน้องแค่ไม่สบายไข้ขึ้นสูงไม่มีอาการอื่นแทรกซ้อนไม่งั้นทำลูกเขาเป็นอะไรมาซวยทั้งคณะแน่ๆ เฮ้อ...

"พี่เดียร์ น้องเป็นไงบ้างครับ"

"ปลอดภัยล่ะไข้ขึ้นสูงกับขาดน้ำ"

"เออ...อ่ะนี้โทรศัพท์มึงไอ้ไอ้อาร์ตฝากให้สายเข้าเยอะเลย"

"ขอบใจว่ะ...เสร็จแล้วพวกมึงก็กลับเลยน่ะ..เชี้ยยยยยย..."

"มีอะไรว่ะ"

"พี่โจ้กับเด็กปีหนึ่งอ่ะดิกูลืมเลยว่ะไปก่อนนะโว้ย...อ๊ากกกกก..."

"ผมไปด้วยพี่"

"กูไม่มีรถไปกับวริศนู้น"

"รู้ไงว่าพี่ไม่มีแต่ผมมีไงไปครับผมไปด้วย"

"เออๆ...วริศไว้เจอกันมึง" เชี้ยแล้วไงป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่โจ้ยังอยู่ไหมคงไม่มั่งหรือว่าอยู่ว่ะโอ้ย...ตายๆไอ้เดียร์มืดขนาดนี้ไม่ใช่พี่โจ้กับน้องแว่นนั้นโดนยุงกินเลือดหมดตัวแล้วน่ะเนี้ย...

          ไอ้เดียร์ไอ้น้องเวรไหนบอกไปแปบเดียวว่ะตั้งแต่บายสามโมงครึ่งนี้อะไรจะทุ่มหนึ่งแล้วโว้ยทำไมไม่มาซักทีจะปล่อยไอ้หมากระเป๋าตรงหน้านี้ก่อนก็กลัวจะโดนเด็กมันหาว่าไม่แน่จริง ยุงก็กัดคันจะตายห่าอยู่แล้วจะตบยุ่งหรอไอ้น้องนั้นมันก็ดันยืนนิ่งปล่อยยุงกัดขืนตบยุงก่อนมันได้ยอกย้อนแน่ 

"พี่โจ้..." 

"ไอ้เดียร์...ทำไมพึ่งมาว่ะ"

"โทษทีพี่พอดีรอหมอตรวจน้องอยู่...แล้วทำไมพี่ไม่บอกน้องมันพอล่ะ"

"ไม่ได้โว้ย...กูไม่ใช่เฮดว๊ากสรุปน้องเป็นไร"

"ไข้ขึ้นกับร่างกายขาดน้ำ"

"เออ...ไม่เป็นไรมากปลอดภัยก็ดีล่ะ"

"ครับ...เออน้องส่วนนี้ป้ายชื่อกับแฟ้มเอาติดตัวตลอดเวลาด้วยเข้าใจไหม"

"ครับ"

"เดี๋ยวววว...อันนี้ป้ายชื่ือกับแฟ้มของน้องนี่หรอ"

"ใช่พี่...ทำไมอ่ะ"

"ขาดไปเป็นอาทิตย์ยืนตากแดดตากลมแค่สามชั่วโมงกว่าจะเอาไปง่ายๆเนี้ยน่ะ...ไม่แฟร์ว่ะ"

"แล้วพี่จะเอาไง ก็พี่เดียร์เขาให้ผมแล้ว"

"ไอ้เดียร์ให้ แต่พี่ไม่ให้นี้ครับน้องถ้าอยากได้ก็ต้องทำอะไรทดแทนกับเวลาที่น้องขาดไปน่ะครับ ส่วนมึงไอ้เดียร์น้องคนนี้เขาช้ากว่าคนอื่นๆกูขอจัดการกรณีพิเศษเองนะ"

"ครับพี่โจ้" ชอบนักสายตาที่ไม่พอใจเวลาแสดงออกมาผ่านกรอบแว่นตานั้นทีกับคนอื่นๆพูดดีได้ ตั้งแต่ตอนคุยกับเบลกับไอ้เอิร์ทแล้ว คุยด้วยดีหมดทีกับพี่มีปัญหางานนี้ก็ต้องรับน้องกันหน่อยดิว่ะ เป็นแค่หมากระเป๋าแต่จะมาเห่าคู่หมาจิ้งจอกอย่างพี่หรอน้องไม่ง่ายโว้ย 

v

v

v

v

ฝากติดตามด้วยน่ะค่ะ