วิวาห์...ไร้รัก

10.0

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 เวลา 17.15 น.

  40 ตอน
  21 วิจารณ์
  41.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 20.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) ต้องแต่งกับแก้วคนเดียวเท่านั้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                                ณโรงพยาบาล TH Hospital เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีย่อยอยู่หลายจังหวัดในประเทศไทย และที่กรุงเทพเป็นโรงพยาบาลหลักและเป็นโรงพยาบาลที่ทำการผลิตเกี่ยวกับเครื่องมือทางการแพทย์อีกด้วย

 

 

                               และ ภายในบ้านตระกูลไทยยานนท์ ก็มีงานเลี้ยงต้อนรับที่ลูกชายคนเดียวเรียนจบกลับมา 

 

 

 

 

ตุลย์: โทโมะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวพี่ตุลย์ 

 

 

 

 

ตุลย์: เห็นคุณอาบอกว่า พรุ่งนี้จะเข้าไปเริ่มงานที่โรงพยาบาลเลยใช่มั้ย 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับพรุ่งนี้ผมน่าจะเข้าไปทำงานเลย

 

 

 

 

ตุลย์: อืม 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วพี่ขนมจีนล่ะครับไม่มาด้วยเหรอ

 

 

 

 

ตุลย์: มาอยู่กับแม่เค้านะ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะ มานี่หน่อยซิลูก

 

 

 

 

โทโมะ: แม่มีอะไรเหรอครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ตุลย์อาขอพาน้องไปข้างหน่อยนะ

 

 

 

 

โทโมะ: ไปไหนครับมา

 

 

 

 

แม่โทโมะ: นี่ๆ มีคนอยากเจอลูก

 

 

 

 

ขนมจีน: อ้าวโทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ขนมจีนสวัสดีครับ 

 

 

 

 

ขนมจีน: สวัสดีจ้ะ 

 

 

 

 

แม่แก้ว: ไม่เจอกันนานเลยนะจำอาได้รึเปล่า 

 

 

 

 

โทโมะ: จำได้ครับ 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แล้วหนูแก้วไปไหนซะล่ะ

 

 

 

 

ขนมจีน: อ่อยัยแก้วไปเข้าห้องน้ำนะค่ะ...อ่อพูดถึงก็มาพอดีเลย 

 

 

 

 

 

 

                               แก้วเดินมาก็งงๆที่ทุกคนหันมามอง และแก้วก็ดันหันไปสบตากับพี่ชายที่เค้าเคยแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียน 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทโมะจำน้องได้มั้ย 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

แก้ว: สวัสดีค่ะพี่โทโมะ

 

 

 

 

โทโมะ: สวัสดีครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: วันนี้ลูกเป็นเจ้าของงาน ดูแลแขกหน่อยล่ะกันนะ หนูแก้วเดี๋ยวป้าขอยืมตัวแม่หนูหน่อยนะ อยู่กับพี่เค้าไปก่อนนะลูก

 

 

 

 

แก้ว: แต่...

 

 

 

 

ขนมจีน: พี่ก็ขอไปหาพี่ตุลย์เค้าก่อนล่ะกัน 

 

 

 

 

                              เมื่อขนมจีนเดินออกไปโทโมะก็เดินออกไปทันทีแก้วก็ยืนนิ่งอยู่คนเดียว โทโมะเดินมาเรื่อยๆก็เจอกับจินนี่

 

 

 

 

จินนี่: โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าวจินนี่ 

 

 

 

 

จินนี่: มองหาตั้งนาน

 

 

 

 

โทโมะ: สบายดีนะ 

 

 

 

 

จินนี่: ก็เรื่อยๆอ่ะ โทโมะล่ะเป็นไงบ้าง

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เรื่อยๆเหมือนกันอ่ะ 

 

 

 

 

                               แก้วเดินมาเห็นโทโมะยืนคุยอยู่กับจินนี่ก็รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะก่อนหน้านี้โทโมะไม่แม้แต่จะชวนเธอคุยแถมยังเดินหนีไปอีก 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ทำไมแก้วไปยืนอยู่คนเดียวล่ะ 

 

 

 

 

ขนมจีน: คนเดียวเหรอ...อ้าวแล้วโทโมะไปไหนล่ะ 

 

 

 

 

ตุลย์: ผมว่าน่าจะหนีไปไหนแล้วล่ะ รู้ๆกันอยู่ว่าเค้าไม่ได้ชอบกันผู้ใหญ่ก็ยังจะบังคับเค้าสองคนอีก 

 

 

 

 

ขนมจีน: แต่ถึงยังไงสองคนนี้ก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี...เดี๋ยวชั้นไปหาน้องก่อนล่ะกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ขนมจีนเดินไปหาแก้ว จากนั้นทั้งคู่เดินออกไปนั่งแถวๆลานหน้าบ้านของโทโมะ เพราะขนมจีนเห็นท่าทางแก้วดูแปลกๆ 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: เป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่า 

 

 

 

 

ขนมจีน: มีอะไรก็บอกพี่นะ พี่เป็นห่วงนะ 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่ได้เป็นอะไรหรอก...พี่ขนมจีนเรื่องแต่งงานแก้วว่าแก้วไม่อยากแต่งเลยอ่ะพี่โทโมะเองก็ไม่ได้รักแก้ว อีกอย่างเค้าก็ดูจะไม่ค่อยชอบแก้วเอาซะเลย 

 

 

 

 

ขนมจีน: แต่เรื่องนี้พี่ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีเห็นชอบกันทั้งนั้น ยังไงโทโมะก็ต้องแต่งงานกับเรานะ 

 

 

 

 

แก้ว: แก้ว...

 

 

 

 

ขนมจีน: เลิกคิดมากได้แล้วนะ พี่ว่าเราคงอยากกลับบ้านแล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

แก้ว: อืม

 

 

 

 

ขนมจีน: เดี๋ยวพี่เข้าไปบอกแม่ก่อน จะได้กลับไปพักนะ 

 

 

 

 

 

 

                            ขนมจีนกลับเข้าไปหาแม่ในงาน โทโมะที่ขึ้นไปบนห้องก็มองผ่านหน้าต่างลงไปด้านล่างเห็นแก้วนั่งอยู่คนเดียว ก็หันกลับมาเพราะไม่อยากมองก่อนจะนึกถึงเรื่องที่แม่บอกก่อนจะกลับมาที่เมืองไทย

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ยังไงซะแม่ก็หมั้นหมายหนูแก้วไว้ให้ลูกแล้ว อีกอย่างนะหนูแก้วก็เหมาะสมกับลูกที่สุดแล้ว

 

 

 

 

โทโมะ: แต่ผมไม่ได้รักแก้วนะครับแม่

 

 

 

 

แม่โทโมะ: รัก ยังไงก็ต้องรัก 

 

 

 

 

โทโมะ: ตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายยันมหาลัย ชีวิตผมไม่เคยหนีแก้วพ้นเลยจนผมมาเรียนต่อถถึงจะรอดพ้น แม่ให้เค้าตามๆๆผมตลอดเลย จนผมต้องหนีมานี่ไงแค่นี้แม่ยังอยากให้ผมแต่งงานกับแก้วอีกเหรอครับ

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ลูกไม่อยากแต่ง ยังไงลูกก็ต้องแต่ง ต้องแต่งกับหนูแก้วคนเดียวเท่านั้น

 

 

 

 

                          โทโมะนึกถึงเรื่องที่แม่เคยพูดกับตัวเองแล้วดันหงุดหงิดขึ้นมา เค้าไม่เคยรักหรือชอบแก้วเลย เพราะตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายแม่ก็ส่งแก้วให้ค่อยมาใกล้ชิด สั่งให้ดูแลแก้ว พาแก้วไปส่งบ้าน พาไปทานข้าว จนมหาลัยก็ยังต้องค่อยดูแลแก้วอีก ส่วนแก้วก็เชื่อฟังคำสั่งของแม่และแม่โทโมะทุกอย่าง ค่อยตามหาน้ำมาให้เวลาเล่นกีฬาของโรงเรียน หรือเวลาที่โทโมะเล่นบาสแก้วก็จะชอบมานั่งรอนั่งเฝ้า จนบางทีเพื่อนของโทโมะถึงกับออกปากแซวเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา