วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

      

 

                              แก้วรีบลงมาด้านล่าง ในระหว่างที่เดินลงมาจากบันไดก็คิดเรื่องของโทโมะกับตัวเอง ความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันคงไม่ใช่ความรัก

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มันก็แค่ความหวั่นไหว ต่อไปต้องห้ามหวั่นไหวเค้าอีกนะแก้ว (แก้วได้แต่เตือนสติตัวเอง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            ไม่ช้าโทโมะกับตุลย์ก็ลงตามมา ตลอดเวลาที่ทานข้าวแก้วพยายามหลบสายตาโทโมะตลอด จนกระทั่ง ขนมจีนคุลย์ พ่อแม่กำลังจะกลับ แก้วก็เดินไปส่ง และโทโมะก็ตามมาด้วย และเมื่อทุกคนกลับไปแก้วก็รีบเดินเข้าบ้านแต่โทโมะดึงไว้ก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อะไร

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมเธอต้องหลบสายตาชั้นด้วยอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หลบอะไร ไม่มีไรซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หรือว่า เพราะเรื่องก่อนหน้าที่จะลงมาด้านล่าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ใช่ นี่พี่โทโมะ พี่อย่าลืมซิ ว่าพี่ไม่ได้รักแก้ว เรื่องที่มันเกิดตอนนั้นมันก็แค่ความหวั่นไหวอ่ะ ต่อไปแก้วสัญญานะ ว่าจะไม่ จะไม่ใกล้พี่อีก 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอคิดว่า ชั้นหวั่นไหวเหรอ ฮ่าๆ ตลกดีนะ คิดได้ไง ชั้นแค่แกล้งเธอเล่น ไม่คิดว่าจะเคลิ้มตาม 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แกล้งเล่น ? 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม ก็แค่กะจะแกล้งเธอเล่นเฉยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลิกเอาความรู้สึกของแก้ว มาล้อเล่นซะที เลิกคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกซะที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                แก้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนโทโมะก็ได้แต่ยืนรู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้น แก้วกลับเข้ามาในห้อง ก็นั่งซึม และเสียใจที่โทโมะพูดออกมาแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ยังไงๆเค้าก็ไม่รักเราหรอก เลิกคิดว่าเค้าจะมารักเราซะที 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     ในช่วงเช้า แก้วรีบออกไปทำงานแต่เช้า ส่วนโทโมะก็รีบออกไปแต่เช้าเหมือนกัน แต่โทโมะบังเอิญไปเห็นแคทคุยโทรศัพท์ในที่ลับตาคน และดูท่าทางแปลกๆ โทโมะเลยแอบฟัง

 

 

 

 

 

 

 

แคท: เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นจะจัดการ ตอนนี้ชั้นเพิ่งเข้ามาทำงาน ชั้นยังหาโอกาสไม่ได้ คุณก็ต้องรอให้ทุกคนไว้ใจชั้นก่อน ชั้นถึงจะทำอะไรได้สะดวก

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำอะไรได้สะดวก คิดจะทำอะไรนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: เย็นนี้เจอกันที่เดิมนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                         ในช่วงบ่ายมีการประชุมพบคณะแพทย์ เกี่ยวกับเรื่องยาตัวใหม่ที่ทางโรงพยาบาล ร่วมคิดค้นกับนักวิทยาศาสตร์ เป็นยาในการรักษา พวกเซลล์มะเร็ง มูลค่าของยาตัวนี้ มีราคาสูงและเป็นที่ต้องการของต่างชาติสูง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แคท 

 

 

 

 

 

 

แคท: ว่าไงค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมคุณถึงดูตั้งใจฟังการบรรยายเรื่องยาจังเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: ก็แคทเป็นหมอ อีกอย่าง แคทตั้งใจมันก็ถูกแล้วนะค่ะ ว่าแต่คุณมีอะไรกับแคทอีกรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่า ขอตัวนะ 

 

 

 

 

 

 

แคท: โทโมะสงสัยอะไรเรารึเปล่านะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     ในช่วงเย็นแก้วเดินไปตรวจดูงาน ตรงบริเวณกลางห้าง เพราะจะทำเป็นลานให้มีสนามสำหรับเด็กและไว้เป็นที่นั่งพักผ่อน ของคนที่มาเดินเที่ยว และในระหว่างที่แก้วกำลังดูงาน และเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนไปชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้กาแฟที่อยู่ในมือของผู้ชายคนนั้นตกพื้น

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอโทษค่ะ !!

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ไม่เป็นไรครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: กาแฟหกหมดเลย เดี๋ยวชั้นไปซื้อใหม่ให้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ไม่เป็นไรครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คือ ชั้นเป็น กลุ่มของผู้บริหารห้างอ่ะค่ะชั้นต้องขอโทษคุณมากๆเลยนะค่ะ แต่ถึงยังไงก็ให้ชั้นซื้อคืนให้เถอะนะค่ะ ถือว่าเป็นการขอโทษจากชั้นนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: เอางั้นก็ได้ครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เชิญทางนี้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วรีบพาภาวุฒิมาที่ร้านกาแฟเเพื่อซื้อกาแฟใหม่ และในระหว่างที่นั่งรอภาวุฒิก็ชวนแก้วคุย ทั้งคู่คุยกันถูกคอ และภาวุฒิก็รู้สึกประทับใจแก้วมาก โทโมะที่กำลังจะแวะเข้ามาซื้อกาแฟก็บังเอิญไปเห็น แก้วดูท่าทางมีความสุขกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ต้องขอโทษคุณภาวุฒิอีกครั้งนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: อย่าคิดมากเลยครับคุณแก้ว คุณก็ชดเชยให้ผมแล้ว ถือว่าหายกัน

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: ส่วนเรื่องที่คุยกันไว้ ถ้าคุณแก้วได้เรื่องยังไง ติดต่อผมด้วยนะครับ ผมรอคำตอบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ได้ค่ะ แก้วจะลองเอากลับไปคิดดูนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ภาวุฒิ: งั้นผมขอตัวนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         โทโมะแอบฟังที่แก้วกับภาวุฒิคุยกัน ดูก็รู้ว่าฝ่ายชายต้องคิดอะไรกับแก้วแน่ๆผู้ชายด้วยกันดูกันออก เมื่อกลับมาถึงบ้านแก้วก็รีบขึ้นไปบนห้องเห็นโทโมะนั่งทำงานอยู่ ก็รีบเข้าไปอาบน้ำแล้ว รีบเปิดโน้ตบุ๊คนั่งคุยงานต่อกับภาวุฒิ และในจังหวะที่แก้วลงไปด้านล่างโทโมะก็รีบเดินมาดูที่โน้ตบุ๊คของแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ภาวุฒิ ? 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำอะไรอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ....

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วถามว่า ทำอะไร 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำอะไร เปล่าซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ในมือพี่มันโน้ตบุ๊คของแก้วนะ...เอามานี่ อย่ามายุ่งกับของของแก้วได้ป่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไอที่ไม่ให้ยุ่ง เพราะไม่อยากให้รู้เหรอ ว่ากำลังคุยอยู่กับผู้ชายอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่มารยาทเลยนะ มาเปิดดูได้ไง มันของส่วนตัวของแก้วนะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ของส่วนตัวเหรอ หึ หวงมากเลยเหรอ แตะต้องไม่ได้เลย หรือว่าเพราะไอผู้ชายในนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มันก็เรื่องของแก้ว เอามา

 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วพยายามจะดึงโน้ตบุ๊คมาจากมือของโทโมะ แต่ก็ไม่ถึงเพราะโทโมะยกชูไว้ โทโมะเห็นแก้วพยายามจะดึงก็เลยโยนมันไปที่โซฟา แล้วดึงตัวแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เรื่องของเธอซะที่ไหน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เตือนสติเธอไง ว่าเธอมีสามีแล้ว จะได้ไม่ไปอ่อยผู้ชายคนอื่นอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่พูดบ้าอะไรอ่ะ !!!

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าคิดจะสวมเขาให้ชั้น ไม่งั้นเธอจะเจอแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

                             โทโมะดึงแก้วมาจูบแก้วพยายามผลักโทโมะออกแต่ก็ไม่สำเร็จ จนแก้วนิ่งไปโทโมะกับแก้วเลยล้มลงไปที่เตียงทั้งคู่