รักของพวกเรา

เมื่อพวกบรรดาภรรยาของพวกเขาได้จัดการพวกเขาที่ห้องของโรงแรมนั้นจนทุกคนน่วมเลย ตอนนี้ทั้งหมดก็ถึงบ้านแล้ว และหน้าของพวกหนุ่มๆ แต่ละคนก็ค่อนข้างน่าสงสารอยู่เหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นจะให้ทำยังไงก็ในเมื่อพวกเขานั้นทำตัวเอง

 

 

 

 

"เดินขึ้นไปเลยค่ะเฮีย ไม่ต้องทำมาเป็นเจ็บ" ฟางที่เดินตามหลังป๊อปปี้มาก็ดุให้ชายหนุ่มนั้นรีบเดินเข้าบ้านไป

 

 

 

 

"ว้าย!! นี่มันอะไรกันอีกหละเนี่ย" อาม่าที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงพอเห็นหน้าของบรรดาหลานชายของพวกเค้าที่หน้าตาดูไม่ได้เลย บางคนมีทั้งรอยนิ้วมือ บางคนขอบตาเขียวก็มี บางคนหน้าตาแดงกล่ำไปหมด แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อหลานชายของนางทำตัวเองกันทั้งนั้น ก็สมควรแล้วแหละที่โดนแบบนี้

 

 

 

 

"ก็พวกเราไปเจอที่ไหนรู้มั้ยหละคะอาม่า" เฟย์พูดขึ้น

 

 

 

 

"แล้วรื้อไปเจอที่ไหนหละ" อาม่าถาม

 

 

 

 

"ก็ในโรงแรมของพวกเรานั่นแหละคะ" จินนี่ตอบ

 

 

 

 

"แต่ไม่ได้เจอแค่พวกสามีของเราอย่างเดียวนะคะ" ขนมจีนพูด

 

 

 

 

"พวกเราดันไปเจออยู่กับสาวๆ หึ้ยพูดแล้วมันขึ้น เฮีย!!" แก้วที่พูดแล้วโมโหก็เดินเข้าไปหยิกโทโมะ

 

 

 

 

"โอ้ยๆ แก้วใจเฮียเจ็บนะ" โทะโมะที่โดนแก้วหยิกไปที่ต้นแขนก็เอามือมาลูบแขนตัวเองแล้วพูด

 

 

 

 

"สมควรแล้วแหละคะ พวกเฮียหนะต้องโดนแบบนี้" เฟย์พูด

 

 

 

 

"งั้นอาม่าว่าทุกคนแยกกันเข้าบ้านตัวเองเถอะป้ะ" อาม่าบอกให้ทุกคู่แยกกันกลับไปเข้าบ้านใครบ้านมัน เพราะว่าทุกคนแต่งงานแล้วก็มีบ้านคนละหลัง แต่ว่าอยู่ในรั้วเดิยวกันทั้งหมด และแต่ละคนบ้านหลังใหญ่โตมากๆ และหรูหรามาก

 

 

 

 

"ค่ะอาม่า" บรรดาสะใภ้พูดพร้อมกันเสร็จแล้วก็นำสามีของพวกนางกลับเข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

บ้านของป๊อปปี้ฟาง

 

 

"เจ็บมากมั้ยคะเฮีย" ฟางที่เห็นหน้าป๊อปปี้ที่ตัวเองทำร้ายเขาก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

"เอ่อ...เจ็บสิฟาง ก็ฟางทำเฮียขนาดนี้" ป๊อปปี้ที่เอาน้ำแข็งประคบปากตัวเองอยู่ก็พูด

 

 

 

 

"สมน้ำหน้า ก็ใครกันที่ทำให้ฟางโกรธ เฮียก็รู้หนิว่าถ้าฟางโกรธ ฟางโมโหเมื่อไหร่เฮียนั่นแหละที่จะโดน"

 

 

 

 

"ใครจะไปรู้หละ ก็เฮียเห็นฟางก่อนแต่งงานเป็นคนเรียบร้อยหนิ ไม่คิดว่าถ้าโกรธ แล้วจะเป็นถึงขนาดนี้"

 

 

 

 

"ก็ก่อนแต่งเฮียทำตัวเจ้าชู้แบบนี้ที่ไหนกันหละคะ"

 

 

 

 

"เฮียก็เป็นนะ แต่แค่ฟางไม่รู้เท่านั้นเอง"

 

 

 

 

"ที่ฟางทำไปไม่ใช่ว่าฟางไม่รู้สึกอะไรนะคะ ฟางก็เสียใจเหมือนกันที่ทำให้เฮียเจ็บ แต่เฮียเองตั้งหากที่ทำตัวเอง"

 

 

 

 

"ถ้ารู้สึกงั้นก็อย่าทำสิคะ" ป๊อปปี้หันมาทำท่าทางออดอ้อนใส่ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

"หึ่ย ได้ทีแล้วเองใหญ่เลยนะคะ" ฟางหันมายิ้มแล้วก็บิดหูป๊อปปี้

 

 

 

 

"โอ้ยๆๆ ครับๆ เฮียยอมแล้วๆ" ป๊อปปี้รีบพูดทันทีที่โดนฟางดึงหู

 

 

 

 

"ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ไม่งั้นคืนนี้ได้ไปนอนนอกบ้านแน่ๆ" 

 

 

 

 

"งั้นอันนี้แทนคำขอโทษแล้วกันนะ" ป๊อปปี้พูดจบก็หอมแก้มฟางแล้วรีบลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าหองน้ำไป

 

 

 

 

"อร้าย! คนบ้า" ฟางตกใจหน้าแดง แล้วนำมือมาลูบแก้มตัวเอง

 

 

 

 

บ้านโทโมะแก้ว

 

 

"เฮียเจ็บมากมั้ย" แก้วถามพร้อมประคบตาให้โทโมะที่ตนเองต่อย

 

 

 

 

"เจ็บสิแก้ว" โทโมะพูด

 

 

 

 

"เจ็บเหรอคะ งั้น...สมน้ำหน้า"

 

 

 

 

"โถ่แก้ว เฮียแค่ทะ..." โทโมะยังพูดไม่ทันจบแก้วก็พูแแทรกขึ้น

 

 

 

 

"อย่ามาพูดว่าแค่เที่ยว ถ้าเฮียพูดแบบนี้แสดงว่าเฮียไม่รักกชแก้ว" แก้วพูดพร้อมชี้หน้าโทโมะ

 

 

 

 

"ก็ได้ งั้นเฮียนอนแล้วนะ ฝันดีครับ" โทโมะพูดจบก็ล้มตัวลงนอน

 

 

 

 

บ้านของเขื่อนเฟย์

 

 

"เฮียเขื่อนเมื่อไหร่เฮียจะเลิกเที่ยวสักที" 

 

 

 

 

"เฮียก็แค่เที่ยวเฉยๆเอง"

 

 

 

 

"งั้นถ้าเฮียแค่เที่ยว ถ้าเฟย์เที่ยวบ้างแบบว่าไปกับผู้ชายหล่อ น่ารักๆ หูยพูดแล้วอยากไปจัง" เฟย์ทำท่าทางอยากไปให้เขื่อนเห็น และท่าทางนั้นทำให้เขื่อนรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

"ไม่ได้!! เฮียไม่ให้ไป" 

 

 

 

 

"แล้วทำไมหละคะทีเฮียยังไปเลย ทำไมเฟย์จะไปไม่ได้"

 

 

 

 

"ก็เฮียไม่ให้ไป"

 

 

 

 

"ก็เฟย์จะไป"

 

 

 

 

"เฮียไม่ให้ไป ยังไงก็ไม่ให้ไป" เขื่อนพูดด้วยความโมโห

 

 

 

 

"555 นี่เฮียหึงเฟย์เหรอ"

 

 

 

 

"หึงสิ หวงด้วย" เขื่อนพูดพร้อมเดินเข้ามากอดข้างหลังแล้วดันตัวเฟย์ลงไปที่เตียง

 

 

 

 

บ้านเคนตะจินนี่

 

 

"จินเฮียหิวน้ำอะ" 

 

 

 

 

"ไปหยิบเองสิคะ ทีไปเที่ยวยังไปได้เลย เจ็บตัวแค่นี้เดินได้อยู่หรอกคะ" จินนี่ที่ดูโทรทัศน์อยู่พูดแบบไม่มองหน้าสามี

 

 

 

 

"โถ่ อย่างอนเฮียสิคะ แค่นี้เอง" เคนตะเดินมานั่งบนเตียงแล้วจับมือจินนี่

 

 

 

 

"ไม่สนคะ จินนี่ไม่พูดแล้ว" จินนี่พูดจบก็ปิดโคมไฟแล้วนอน

 

 

 

 

"งั้นเฮียไปหยิบเองก็ได้" เคนตะพูดจบก็เดินไป แต่แล้วเมื่อเค้าคิดอะไรออกจึงแกล้งล้มที่บันได

 

 

 

 

ตุบ!!

 

 

"โอ้ย" เคนตะแกล้งนั่งล้มที่บันได

 

 

 

 

"เฮีย!!" จินนี่ที่นอนอยู่ได้ยินเสียงของสามีจึงรีบวิ่งลงมาดูก็พบว่าเคนตะนั้นล้มอยู่ที่พื้น

 

 

 

 

"เฮียเป็นอะไรมากมั้ยคะ เจ็บตรงไหนหรือป่าว" จินนี่รีบวิ่งมาประคองเคนตะให้ลุกขึ้นแล้วถาม

 

 

 

 

"เฮียไม่เป็นไรแล้วแหละ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง" เคนตะยิ้ม

 

 

 

 

"งั้นเฮียขึ้นไปบนห้องเถอะเดี๋ยวจินเดินไปเอาให้" จินนี่พูดจบก็เดินเข้าไปในครัวและเคนตะก็เดินขึ้นห้องไปด้วยสีหน้าที่แบบเป็นผู้ชนะ

 

 

 

 

บ้านจองเบขนมจีน

 

 

"ขนมจีนนอนกันเถอะ" จองเบที่เห็นภรรยาของเขานั่งทำงานอยู่่ไม่นอนสักทีก็พูดด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

"ไม่ค่ะ งานหนมจีนยังไม่เสร็จเลย" ขนมจีนยังคงนั่งทำงานต่อ

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้หนิ"

 

 

 

 

"ไม่ได้ค่ะ หนมจีนไม่ได้ว่างเหมือนเฮียนะคะที่ว่างเกือบตลอดเวลา"

 

 

 

 

"ใครว่าง เฮียไม่ได้ว่างนะ เฮียก็ทำงานเหมือนกันนั่นแหละ"

 

 

 

 

"อ่อเหรอคะ เห็นไปเที่ยวบ่อยนึกว่าว่าง" ขนมจีนตอบกลับเอาซะจองเบไปไม่ถูกเลย

 

 

 

 

"ก็เฮียเป็นห่วงไงเฮียถึงบอก"

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาห่วงหนมจีนหรอกคะ เพราะเวลาที่หนมจีนเที่ยวไปตามเฮียเนี่ยมันยังเหนื่อยมากกว่านี้อีก" นมจีนพูดทำเอาจองเบหน้าเสียไปกันเลยทีเดียว

 

 

 

 

"ครับงั้นเฮียนอนก่อนนะ" จองเบพูดจบก็นอนลง

 

 

 

 

                           ขอบคุณที่เข้ามาอ่านะคะทุกคนนน