ตราบาปสีขาว

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”ป๊อปปี้ช็อคกับภาพที่เห็นก่อนที่จะพยายามตั้งสติ นี่มันแผลเป็นที่อยู่บริเวณเดียวกับรอยแผลที่ฟางได้รับที่บ้านเขาเมื่อ5ปีก่อน นี่มัน

เรื่องอะไรกันแน่

 

 

 

 

“อื้ออ”แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรให้ปวดหัวกว่าเดิมฟางที่เริ่มรู้สึกตัวเริ่มขยับตัวบิดขี้เกียจ ป๊อปปี้รีบทำทีเป็นหลับเหมือนเดิมทันที

 

 

 

 

 

“บ้าจริง นี่เราเผลอทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ยัยฟางนะยัยฟาง”เมื่อฟางลืมตาตื่นแล้วพลิกตัวกลับมาเจอกับป๊อปปี้ที่แกล้งหลับอยู่ก็ตกใจพลางบ่นอุบเบาๆ

ก่อนที่จะรีบตั้งสติแล้วหนีเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำทันที

 

 

 

 

“ฟางงั้นหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังห้องน้ำที่ฟางพึ่งเข้าไปแล้วพูดขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ และพยายามคิดหาคำตอบก่อน

ที่จะแกล้งหลับอีกครั้งเมื่อฟางเดินออกมาจากห้องน้ำ

 

 

 

 

 

“รีบกลับก่อนแล้วกันจะได้ไม่เป็นเรื่อง”ฟางพูดเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบลุกขึ้นทันทีท่ามกลางความตกใจของฟาง

 

 

 

 

 

“ว้าย ปล่อยชั้นนะไปแต่งตัวให้ดีเดี๋ยวนี้เลย”ฟางตกใจเมื่อก้มไปหยิบสร้อยคอที่เตียงป๊อปปี้รีบดึงฟางไปกอดรั้งไว้ไม่ไปไหนก่อนที่จะขืนตัวแล้วรีบสั่ง

ให้ป๊อปปี้ไปจัดการตัวเอง สักพัก ป๊อปปี้เดินลงมาชั้นล่าง ลอบมองคนตัวเล็กที่นั่งตรงโซฟาไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้รีบเดินเข้ามาดักตัวฟางไว้เมื่อเห็นร่างบางเดินหนีออกไป “แหมๆ เรื่องเมื่อคืนมันก็แค่one night standเท่านั้นล่ะ รึถ้าติดใจ

อยากจะต่ออีกล่ะก็ ชั้นก็ยินดีเล่นสนุกกับคุณนะคะ”ฟางปรับสีหน้าแล้วทำทีพูดจาจีบปากจีบคอพลางเอามือลูบไล้ตามแผงอกของชายหนุ่มแล้วยิ้มยั่ว

 

 

 

“แต่เมื่อคืนเรามีอะไรกันแล้วเอ่อ ผมจะต้องรับผิดชอบคุณ”ป๊อปปี้อึกอักก่อนจะรีบพูดแล้วรั้งข้อมือฟางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน แค่ครั้งเดียวจะมาทวงสิทธิ์รับผิดชอบเลยหรอ นี่ชั้นไม่ได้อยากมาดามใจคนอกหักหรอกนะ และอีกอย่างเป้าหมายของชั้นคือพ่อ ไม่ใช่

ลูก”ฟางรีบว่าพร้อมกับสะบัดมือของป๊อปปี้ออกและเดินหนแต่ป๊อปปี้รีบคว้าข้อมือบางเอาไว้อีกครั้ง

 

 

 

 

”นี่คิดจะเป็นนางพระยาเทครัวรึไง ที่ได้กับลูกแล้วจะเอาพ่ออีกคน มักมากไม่รู้จักพอ”

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ไม่ทันที่ป๊อปปี้จะพูดจบ ฟางก็ตวัดมือตบหน้าชายหนุ่มจนหน้าหันทันที

 

 

 

 

 

“ชั้นจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของชั้นไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี และบอกไว้เลยนะถ้าแม่คุณยังเล่นสกปรกใส่ชั้นไม่หยุดชั้นก็ไม่หยุดเหมือนกัน”ฟางรีบว่าก่อนที่

จะรีบเดินหนีป๊อปปี้ออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

“นี่เป็นเธอจริงๆหรอฟาง”ป๊อปปี้มองตามร่างบางที่วิ่งออกไปแล้วพูดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะเดินไปทำอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ที่นี่มัน”เฟย์ลืมตาแล้วมองไปรอบห้องก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือห้องของเขื่อนก่อนที่จะรีบฝืนตัวเองแล้วรีบหนีแต่ต้องล้มลงไปกองกับพื้นเพราะที่ขาของ

เธอนั้นมีผ้าพันแผลอยู่

 

 

 

 

 

“ตื่นมาก็หาเรื่องให้เจ็บตัวอีกแล้วนะ ช่วยอยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง”เขื่อนเดินเข้ามาเห็นเฟย์ล้มอยู่ก็รีบว่า

 

 

 

 

 

“จะมาช่วยชั้นไว้ทำไมในเมื่อคุณตั้งใจจะทำลายชั้นอยู่แล้วนิ”เฟย์พูพลางขยับตัวหนี

 

 

 

 

 

“นี่เธอคงจะไม่คิดว่าที่ชั้นช่วยเธอเพราะชั้นหลงเสน่ห์เธอหรอกนะ5555”เขื่อนส่ายหน้าช้าๆก่อนที่จะพูดและหัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ

 

 

 

 

“ชั้นก็ไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะมาหลงเสน่ห์ชั้นหรอก หลีก ชั้นจะกลับบ้าน”เฟย์พูดแล้วขยับตัวฝืนลุกขึ้นหนี แต่ต้องล้มลงไปนั่งตักของเขื่อนตามแรง

กระชากของเขื่อน ตึกๆเฟย์ที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มใจเต้นรัวเมื่อพบว่าหน้าของเธอกับเขาห่วงกันแค่คืบ

 

 

 

 

 

 

“กะแล้วต้องเอามันมาขลุกกันในห้องจริงๆด้วย อีเพื่อนหน้าด้านชอบแย่งผัวชาวบ้าน”จินนี่บุกเข้ามาในห้องเห็นภาพของเขื่อนและเฟย์ก็โวยวายพร้อม

กระชากเฟย์ลุกขึ้นมาแล้วทุบตีเฟย์

 

 

 

 

 

“จินนี่ใจเย็นๆก่อนนะเฟย์เค้าไม่สบายแล้วเกิดอุบัติเหตุที่สตู ผมเลยพาเค้ามาพักเท่านั้นเอง”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“มาพักหรอคะ โรงพยาบาลเอามันไปโยนทิ้งไว้ตรงนั้นก็ได้ ทำไมต้องเอามันมานอนในนี้ด้วย ทำไมต้องดูแลมัน”จินนี่โวยวายอย่างไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

“เค้าเป็นเพื่อนคุณนะจินนี่ เค้าทำเพื่อคุณมาตลอด ทำไมคุณพูดจาใจร้ายกับเค้าแบบนี้ล่ะ”เขื่อนมองจินนี่ที่เอาแต่ทำร้ายเฟย์โดยที่เฟย์ได้แต่ปัดป้องก็

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ถึงจะเป็นเพื่อนในกลุ่มด้วยกัน แต่ยังไงก็เป็นลูกคนใช้ มีหน้าที่รับใช้จินนี่ เชื่อฟังไม่ว่าจินนี่จะสั่งอะไร ไม่ใช่มาแทงข้างหลังแบบนี้ คอยดู ชั้นจะจัดการ

แม่แกนังเฟย์”จินนี่ตวาดเฟย์ก่อนที่จิกผมเฟย์ขึ้นหมายจะตบอีกครั้ง แต่เฟย์รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายคว้าโคมไฟมาฟาดใส่จินนี่ก่อนที่จะล้มลงไปแล้ว

หนีออกไป

 

 

 

 

 

 

“จินนี่ใจเย็นๆก่อนนะครับ”เขื่อนรีบดึงจินนี่เอาไว้ไม่ให้ตามเฟย์ไปแล้วทำให้จินนี่อารมณ์เย็นลงก่อนที่จะส่งเธอกลับไป ก่อนที่จะสอดสายตามองหาเฟย์

ที่วิ่งออกมา แต่ยามที่คอนโดบอกว่าไม่เห็นเธอลงมา งั้นก็แสดงว่าเธอยังอยู่ในคอนโดนี้

 

 

 

 

 

แอ้ดด

 

 

 

 

 

เขื่อนลองเดินออกมาที่บันไดหนีไฟที่ชั้นตนเองอยู่แล้วก็พบร่างบางนอนกอดตัวเองสลบอยู่

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหล ช่วยจัดการอะไรให้ชั้นหน่อยสิ”เขื่อนโทรหาใครบางคนก่อนที่จะตัดสินใจอุ้มร่างบางกลับมานอนพักในห้องโดยไม่ลืมเปลี่ยนกุญแจห้องตัวเอง

ใหม่หมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นเต้นล่ะสิ มือเย็นเฉียบเลย”แก้วพูดขณะที่พันมือให้ชายหนุ่มอยู่ในห้องแต่งตัวของสนามแข่ง

 

 

 

 

 

 

“ก็ตื่นเต้นอยู่ล่ะ ทั้งชีวิตเคยชกมวยกับเค้าซะที่ไหน”โทโมะพูดตามตรงทำให้แก้วชะงัก

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความทรงจำนายเริ่มกลับมาแล้วหรอ ถึงได้จำได้”แก้วลองเชิงถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ยังไม่มาหรอก แต่แค่โทโมะไม่รู้สึกคุ้นเคยอะไรแบบนี้เลย”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ถ้าวันนี้ไม่ชนะไม่เป็นไรนะ หนึ่งทำเหรียญมาให้”แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยอะไรกันอีกน้ำหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับชูเหรียญรางวัลทำจากทรองแก้วแปะ

รูปตัวการ์ตูนสวมที่คอให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห ไม่ทันขึ้นชกก็ได้เหรียญซะแล้ว ถือว่าเป็นเครื่องรางนำโชคได้เลยนะเนี่ย เดี๋ยวพ่อชนะกลับมาให้น้ำหนึ่งนะครับ”โทโมะยิ้มอย่างดีใจที่น้ำหนึ่ง

ไม่ตั้งแง่กับตนแล้วก่อนจะยิ้มให้แล้วสวมเหรียญรางวัลนั้นไว้กับตัวเอง

 

 

 

 

“สู้นะครับ พ่อ”น้ำหนึ่งกอดโทโมะอีกครั้งแล้วพูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มแทบไม่หุบก่อนที่น้ำหนึ่งจะวิ่งออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวเอาเหรียญไปเก็บก่อนนะ แค่นี้ก็มีกำลังจะเอาแชมป์มาให้แล้วล่ะ”โทโมะพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะเดินเอาเหรียญไปเก็บไว้

 

 

 

 

 

“กระตือรือร้นจริงๆเลยนะกับการแข่งครั้งนี้”พ่อของแก้วเดินสวนกับโทโมะที่เดินออกมาจากห้องพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นแก้วฮัมเพลงขณะเตรียมของให้

โทโมะสำหรับการขึ้นชก

 

 

 

 

 

 

“พูดอะไรไร้สาระน่าพ่อ แก้วก็เตรียมของเหมือนทุกครั้งนั่นล่ะ”แก้วอึกอักก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

“อย่าลืมนะแก้วว่าเค้าเป็นใคร เราพาเค้ามาที่นี่เพื่อแก้แค้น อีกไม่นานความจำของเค้าก็จะกลับมาแล้วเมื่อถึงวันนั้นคนที่เจ็บปวดมันอาจเป็นตัวเรา

เอง”พ่อของแก้วเตือน

 

 

 

 

 

 

“แก้วรู้ดีพ่อ ว่าเราพาโทโมะมาทำไมที่นี่เมื่อถึงเวลา แล้วถ้าความทรงจำเค้ากลับคืนมา แก้วเองอาจจะต้องถูกเค้าเอาคืนอีก แก้วรู้ เพราะตัวตนจริงๆ

ของเค้าเกลียดแก้วจะตาย”แก้วพูดแล้วเศร้าลงไป เป็นจังหวะเดียวกันกับโทโมะที่เดินกลับมาหาแก้วได้ยินหมดทุกอย่างแล้วนิ่งสงสัย ก่อนที่ทั้งหมด

จะไปที่เวทีแข่งขัน โทโมะขึ้นชกแทนรัศมีแขและสู้จนชนะในที่สุดแต่ก็สะบักสะบอมพอตัว

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ไม่นะโทโมะ”แก้วยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อโทโมะลงมาจากเวทีมวยแล้วยิ้มให้เธอแต่ต้องตกใจเพราะก่อนที่โทโมะจะมาถึงตัวเธอกับลูกที่ยืน

รออยู่ ชายหนุ่มที่ถูกชกเจ้าที่ขมับมีอาการมึนและเป็นลมล้มไปต่อหน้าต่อตาของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณเฟียซ”กวินเดินมาดักฟางที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

“อ้าว คุณกวิน หายหน้าไปตั้งนาน กลับมาจากกบดาน เอ้ย จากเกาหลีแล้วหรอคะ”ฟางแกล้งทำเป็นตกใจก่อนที่จะทักทายแต่ในใจแอบขำเพราะหลัง

จากมีข่าวฉาวกวินก็ลี้ภัยหนีข่าวคาวของตัวเองไปต่างประเทศทันที

 

 

 

 

 

“ผมคงหายไปนานเลยทำให้คุณไปหาคนใหม่แล้วสินะ แต่คนที่คุณควงล่าสุดก็ดันเป็นพ่อไอ้ป๊อปมัน ชอบรึไงคบพวกเฒ่าหัวงูมีลูกเมียแล้วแบบนี้”กวิน

เริ่มพาลแล้วกระชากร่างบางมาแนบลำตัวด้วยความฉุนเฉียวเพราะเขาแอบสะกดรอยตามฟางตั้งแต่ออกมาจากที่ทำงานแล้วมาเจอกับพ่อป๊อปปี้ก่อนจะ

พากันมาทานข้าวที่โรงแรมนี้

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยค่ะ อย่ามาทำแบบนี้กับเฟียซคุณไม่ใช่แฟนเฟียซสักหน่อยเฟียซมีสิทธิ์จะทำอะไรควงใครก็ได้ อย่ามาล้ำเส้น”ฟางว่าก่อนที่จะสั่งรปภ แถวนั้น

กันกวินไม่ให้เข้าไปหาตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลไอ้ป๊อปอยู่ไหนวะ ห้ะสนามบิน เออ รีบมาที่โรงแรมxxด่วนเลย พ่อแกเอาเมียน้อยมากกที่นี่”กวินโมโหจัดก่อนที่จะรีบโทรให้ป๊อปปี้มาที่นี่ทันที

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณหนูมากนะกับวันนี้ ที่มาคุยกับลุงอย่างน้อยลุงคุยกับหนูลุงก็สบายใจที่สุดแล้วล่ะ”พ่อป๊อปปี้พูดกับฟางเมื่อออกมาจากห้องอาหารของโรงแรม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะเฟียซยินดีช่วย แต่ถึงยังไงเรื่องนี้คุณลุงก็ต้องจัดการให้เรียบร้อยนะคะมันจะได้ไม่มีอะไรคาราคาซังอีก เฟียซเป็นกำลังใจให้ค่ะ”ฟางพูด

แล้วกุมมือให้กำลังใจพ่อป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้ที่บึ่งรถมาที่โรงแรมเห็นภาพนั้นเข้าก็เดือดจัด

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อคิดจะทำอะไรแบบนี้พ่อช่วยไว้หน้าแม่หน่อยเถอะครับ ที่ผ่านมาพ่อหายไปแล้วให้แม่จัดการเรื่องทุกอย่างเอง เพื่อมาทำอะไรแบบนี้งั้นหรอ

ครับ”ป๊อปปี้เปิดฉากตรงเข้าไปว่าพ่อตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องข่าวคาวทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เพราะแกกับแม่ทำไม่ใม่ใช่รึไงถ้าแกไม่ทำเรื่องคาวๆตอนนั้นมันก็ไม่เกิดอะไรแบบนี้หรอก”พ่อป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“แต่แม่ก็ต้องมาคอยจัดการเรื่องทุกอย่างให้พ่อ เพราะความไม่รู้จักพอของพ่อ แก่ขนาดนี้ยังไม่หยุดที่จะหาสาวคราวลูกมาเป็นเมียอีก”

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ป๊อปปี้หน้าชาเมื่อถูกคนเป็นพ่อตบจนหน้าหันก่อนจะหันกลับมาทำให้ฟางตกใจมากเมื่อเห็นที่มุมปากของเขามีเลือดออก

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่แม่แกทำมันไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่มันคือการหนีปัญหา มันทำร้ายคนอื่น และครั้งนี้พ่อก็จะไม่ยอม ยังไงพ่อก็จะหย่ากับแม่เรา”พ่อป๊อปปี้ว่าก่อนที่

จะพาฟางกลับไปโดยไม่สนใจป๊อปปี้อีกเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย จะทำอะไรน่ะ ออกไปเลยนะ”ฟางกลับมาที่คอนโดกำลังจะเข้าไปในห้องถูกป๊อปปี้ที่มาดักรอแล้วดันตัวเองเข้ามาในห้องของเธอได้สำเร็จ

 

 

 

 

“ขอร้อง อย่าเป็นตัวต้นเหตุให้พ่อกับแม่ผมหย่ากันเลยได้มั้ย”ป๊อปปี้เริ่มพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆ

 

 

 

 

“คนมันไม่รักกันแล้วจะยื้อไปทำไมล่ะจบๆกันไปง่ายกว่า”แวบแรกร่างบางแอบสงสารป๊อปปี้ก่อนที่จะยิ้มเยาะแล้วรีบว่าชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“แต่ที่คุณทำมันผิด คุณนอนกับผมแล้ว คุณยังไม่พอจะมาทำลายชีวิตพ่อแม่ผมพังอีกอยากตกนรกรึไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“หึ ถ้าชั้นจะตกนรก ชั้นก็จะลากคุณลงไปด้วยไงเพราะคุณเองก็นอนกับชั้นสลับกันไปมา มั่วดี อื้อออ”ฟางรีบว่าก่อนที่เสียงของเธอจะหายไปเมื่อถูก

ชายหนุ่มกระชากร่างบางมาบดจูบอย่างร้อนแรง ก่อนที่จะผลักลงไปที่เตียงนอนแล้วซุกไซร้ ฟางตกใจทั้งทุบทั้งตีก่อนที่จะผลักชายหนุ่มออกห่าง

พลางโยนข้าวของที่โต๊ะเครื่องแป้งใส่เขาทันที

 

 

 

 

 

“อย่าคิดว่าการที่เรานอนด้วยกันแค่คืนเดียวคุณจะมาเป็นเจ้าของชั้นได้นะ”ฟางว่าป๊อปปี้อย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

“คุณเป็นเมียของผม ผมไม่มีวันยอมให้คุณไปหาพ่อผมหรอก”ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงฟางไปกอดรัดไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

“กล้าพูดกับชั้นได้เต็มปากนะคะว่าชั้นเป็นเมียคุณ แล้ววันก่อนใครที่พึ่งเสียใจเรื่องคุณแคทล่ะ ไปไหนแล้วผู้ชายนี่เปลี่ยนใจง่ายไม่มีความรับผิดชอบดี

เนาะ”ฟางยิ้มเยาะแล้วรีบว่า

 

 

 

 

“ยังไงซะผมก็ไม่มีวันยอมให้คุณมาเป็นมือที่3ในครอบครัวผมหรอกคุณเฟียซ”ป๊อปปี้อึกอักก่อนที่จะรีบว่า

 

 

 

 

 

“หึ ทำลายคนอื่นได้ แต่พอตัวเองถูกทำลายกลับรับไม่ได้ น่าสมเพชดีเนาะ”ฟางว่าพลางยิ้มอย่างสมเพชก่อนที่จะผลักป๊อปปี้ออกไปจากห้องตัวเอง

อย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

“เห้อ อย่างน้อยก็มีของไว้พิสูจน์”ป๊อปปี้ส่ายหน้าระอากับความหัวรั้นของฟางก่อนที่จะหยิบหวีของฟางที่ฟางปากใส่เขาเมื่อกี้ออกมาด้วย แล้วยิ้มออก

มาอย่างมีแผนการ

 

 

 

จอมวางแผนอย่างป๊อปปี้ มีแผนอะไรอยู่ แล้วเขื่อนจะจัดการอะไรอยู่ โทโมะจะเป็นยังไง

 

 

อย่าลืมติดตามนะ

 

 

หายไปนานมาก ขอโทษด้วยน้าาาา